KRZYK W CISZY WIERSZY PRAWDZIWYCH ŻYCIE I TWÓRCZOŚĆ... [ Ponad 6700 ] (Strona 1 z 11)

. 
   Objaśnienia: "Luft"* - czyli powietrze atmosferyczne, określenie używane na
   Górnym Śląsku w górnictwie na dole i na powierzchni.   
   "lutniami, lutnie"* - czyli rury z cienkiej blachy do montażu wentylacji-nawiewu
   powietrza do chodnika czyli do czoła wyrobiska.
   "urobek"* - jest to kupa-zwał węgla lub piaskowca przy czole wyrobiska chodnika
   po dokonaniu odstrzału górniczego.
   "przodka"* - przodek czyli czoło ściany chodnika na dole w kopalni.
   "hajer przodowy"* - czyli górnik strzałowy wykonujący roboty w czole chodnika   
   i wykonujący odstrzał czoła chodnika.
   "gruba"* - określenie w języku śląskim nazywane na kopalnię przez górników
   na Górnym Śląsku.   
   "upadzie pochyłym"* - jest to określenie w górnictwie, jeśli ma się do czynienie
   z chodnikiem, który jest drążony ze spadem poziomym lub po wzniosie.
   "szychta"* - określenie na zmianę do roboty.

    Wiersz pisałem w marcu 2008 roku. Podlasie

               Tak  było

Kiedy kopalnianą skałą zostałem uderzony -
leżąc na spągu zobaczyłem Anioła Śmierci!   
   

     *     *     *

Bóg nie dał ziemskiej skale odebrać mi życia,   
Choć tak chciał uczynić mój los.
Mam jeszcze coś do odkrycia -
Zatem wiersze to mój głos...

     *     *     *

https://www.youtube.com/watch?v=6jj_UeP9W48

" Przyszła do mnie pewnego ranka,
Pewnego samotnego niedzielnego ranka.
Jej długie włosy powiewały
Na wietrze w środku zimy.
Nie wiem, jak mnie znalazła,
Kroczyłem bowiem w ciemności,
A wokół mnie rozpościerało się zniszczenie
Po walce, której nie mogłem wygrać.

Zapytała mnie wtedy o imię mojego wroga.
Odrzekłem: żądza, co tkwi w niektórych ludziach,
Co każe im walczyć i zabijać swoich braci
Nie zważając na miłość ni Boga.
I błagałem ją: daj mi rumaki,
Którymi stratuję mych wrogów.
Tak żarliwe było moje pragnienie,
By skończyć z tym marnotrawstwem życia.

Jednak ona nie myślała o walce, która
Zamienia ludzi w zwierzęta,
Tak łatwej do rozpoczęcia,
A mimo to niemożliwej do zakończenia,
Jako że jest matką wszystkich ludzi,
Która tak mądrze mi wtedy doradziła.
Obawiałem się, że znów będę szedł samotnie
I poprosiłem ją, aby została.

O pani, wyciągnij ku mnie swą dłoń
I pozwól mi spocząć tu u twego boku.
Miej wiarę i pokładaj ufność
W pokoju, odrzekła
I wypełniła moje serce życiem.
Siła nie tkwi w liczbach,
Niech cię to nie zwiedzie.
Lecz gdy będziesz mnie potrzebować,
Bądź pewien, że nie będę daleko.

To powiedziawszy, odwróciła się
I choć nie mogłem wymówić ni słowa,
Stałem i patrzyłem, póki nie ujrzałem
Jej znikającego czarnego płaszcza.
Mój trud nie jest lżejszy,
Lecz teraz wiem, że nie jestem sam.
Znajduję w sobie nową siłę za każdym razem,
Gdy myślę o tamtym wietrznym dniu.
A jeśli pewnego dnia ona przyjdzie do ciebie,
Czerp pełnymi garściami z jej mądrych słów,
Weź od niej odwagę
Jako swoją nagrodę
I pozdrów ją ode mnie. "

     *     *     *

Drodzy Czytelnicy, gdyby Bóg obdarzył mnie takim rozumem,
jak wrażliwością, pisałbym takie wiersze, że papier płonąłby.
A z drugiej strony, gdybym posiadał taki rozum nie miałbym wrażliwości. 
A tak to tylko ja płonę... A papier jest niewzruszony. 

  Mieczysław "Mietko" Borys - [ poeta kamień - żywy kamień ]

          "WESELE",  Ty  i  ja         
   

Dzień kwietniowy z porankiem Świąt Wielkanocnych,
Idziesz przez łąki, łuskając złocistymi bucikami źdźbła trawy,
Słabo jeszcze kiełkującej, lecz dość na tyle, by po nocnej wilgoci
Strącać z kiełek krople porankowej chłodnej rosy.   
Ujrzawszy Cię jeszcze z oddali -
Nagle we mnie uczuć wszystkich zagrały organy.
A gdy spostrzegłem blaski słonecznych promieni
Na sukni brązowozłocistej, od razu pomyślałem,
Że już nic we mnie się nie odmieni,
Będę Cię kochał aż do staro złotej późnej życia jesieni...
I zanim doszłaś do mnie, już umysłu moje sensory
Na wskroś miło i z uczuciem z Tobą się przywitały,
Jak nigdy do żadnej panny do tej pory.
Z wysmukłą sylwetką coraz rychlej się zbliżałaś,
Zgrabnymi nogami mieniąc suknię falami
W blasku promieni słońca wiosennego.
W tej chwili, jak nigdy za żadną panną oniemiałem z piękna Twojego.
A gdy wstąpiłaś na miedzę, nieośmielony ruszyłem ku Tobie,
Przeszyty wzruszeniem i dreszczem namiętności,
Jak nigdy dotąd w sobie, bo przecież mam wziąć Cię
W ramiona zbliżonej naszej miłości.
Na przywitanie buziaka mi dałaś
I w tym podzieliłaś się ze mną wzruszeniami
Tak jak założyłaś, tak jak chciałaś i tak jak to czułaś.   
Poczułem się wzruszony, jak nigdy dotąd,           
Skoro ujrzeć takiej Panny nie mogąc dotąd.   
Za ręce jak dzieci my się pobrali
I do stołu weselnego z miłosnym uśmiechem udali.

Weselną przekąskę spożywać goście
I my nie inaczej do stołu przysiedli,
Bo to przecież podlaski zwyczaj jest taki:
Zanim nowożeńcy przed Bogiem do ołtarza
Po zaślubiny na wieczną miłość przysięgę złożyć mieli,
Tymczasem weselni goście jadło i samogon spożywając,
Śpiewają podlaskie weselne przyśpiewki parze młodej...
Do tego orkiestra weselne kawałki przygrywa...     
Każdemu z osobna w duszy melodia jest żywa...
Wiejskie kobiety białoruskie piosenki wyśpiewują...
Pannie młodej świetlaną przyszłość malują...
U Panny młodej ze wzruszeń łez co niemiara,
Bo już czas ruszać do Domu Bożego po zaślubiny!
A zatem Panny młodej rodzic: ojciec, matka,
Klęknąć młodym przed obrazem Matki Boskiej kazali!
- Dzieci, my tutaj przed wami, ojciec i matka,
Błogosławimy was oboje, żeby w życiu
Na waszej nowej drodze dobrze się żyło i powodziło...
Po czym krzyż przybliżył, pocałować młodym jest miło.

W dniu zaślubin młody po Pannę młodą nie musiał przybyć,
Przybył z dalekiego świata wraz z Panną młodą i najbliższymi
Z jego rodziny, już dni parę temu.

W podwórzu koniom i powozom wiara,                 
Taka jak na Podlasiu jest tradycja stara.
Konie aż się rwą w zaprzęgu,
Już chcą pędzić w drogę na potęgę.
Nowożeńcy w drogę do weselnego powozu zasiadają, 
A rodzic jeden i drugi na drogę błogosławiąc
Krucyfiksem ku młodej parze przywiedli!
Siedzenia w podlaskie kapy, kilimki ubrane.
Konie sokólskie masywne, jak tury z podwórka z kopyta rwą silnie,
W kolorowe wstążki, serpentyny, dzwonki ubrane,
Łbami niecierpliwie do góry na dół w prawo i lewo wodzą i potrząsają...   
I ja z Tobą w jednym z wozów, tymczasem trzymam Cię pilnie.   
Powozy weselne z podwórza w drogę do kościoła odprawione,
Przez wieś weselny korowód pędzi do dziesięciu furmanek,
W ten jeszcze wielkanocny przedpołudniowy poranek.   
Opuszczając wieś, smuga kurzu przetacza się przez gościniec.   
A gdy weselny korowód wjechał w wieś Achrymowce
I gdy po ulicznym bruku spod kopyt końskich,
Jak u szermierzy w walce ze zgrzytem szabel,
Dźwięk po wsi echem się rozległ...!     
Kto weselny korowód usłyszał i zobaczył, 
Każdy kto żyw i na nogach móc chodzić, czy to z podwórza,
Czy z domostw w pośpiechu z zainteresowaniem i wiejskiego
Od stuleci przez pokolenia nabytego obyczaju,
Podąża do przyulicznego płotu lub i na ławkę siada.
Kto pod domem ma zrobioną, z ciekawością patrzy
Na urok wesela do kościoła podążający, jakobyś na cud jakiś,
Co by można było oczyma bez końca spozierać... 
A kiedy z gościńca w wieś kościelną wjechano,
Która dźwięczną nosi nazwę: Zalesie,
Spod końskich podkuł zgrzyt żelaza z kamieniem,
Niczym z krzesiwa iskry na bruk się posypały... 
Po czym z kamiennej drogi konie skręcić już trzeba
I w mury kościelne wszystkimi weselnymi powozami wjechać.

Nowożeńcom w obowiązku już nadszedł czas
Spowiedzią rozliczyć się z sumieniem przed wstąpieniem
Z czystą duszą w związek małżeński na wieki.
Wziąć pod rękę Pan młody Pannę młodą 
I poprowadzić do ołtarza po błogosławieństwo Boże,
Złote obrączki on jej, ona jemy na palec nałożyć   
Na czas ziemskiego życia - na dole i niedole.   
A ksiądz w obecności świadków zebranych
I Boga związek małżeński potwierdzić!     
W koście wzdłuż ławek weselną młodzieżą wszyscy stoimy,   
Z białych głów Panien, kolorowych swetrów 
I sukien wonne zapachy raz po raz
Wdychać my kawalerzy chcemy i lubimy...   
Jedwabem, bawełną, stylonem błyszcząc i złocąc Panny się mienią,
Jak w kolorach gotyckich witraże kościelnych okien.       
Ach, jak pięknie być młodym: w oczach jezior odcienie,
W sercu natchnienie i wzruszenie, w duszy westchnień co niemiara.
Romantyka...
Ślub przed gośćmi weselnymi, księdzem i Bogiem został zawarty
I w nowożeństwie młoda para od ołtarza
W nową drogę życia zaczyna podążać... 

Pod Domem Bożym, nowożeńcom życzenia składamy,
Niektórzy i kwiatami obdarowują.
Na foto z błyskiem lamp dla potomności też ujmują.
A Ci, którzy powozami zarządzają, krzyknęli:
"Na powozy zasiadać!"     
Ruch gości weselnych i rozmowy między powozami dobiegają...     
Weselne konie na uprzęży w kolorowych serpentynach,
Papierowych wstążkach i z dzwonkami przy uzdach niecierpliwie potrząsają łbami,
W miejscu w ziemię biją, pocierają kopytami, są gotowe już do drogi
Zawieść wszystkich gości w weselne progi.   
Popędzają, popędzają woźnice, popędzają konie,
Konie biegną jak szalone, a drogi sześć wiorst.   
W powozach pisk łożysk i skrzyp w drabiniastych siedzeniach.     
Muzykant rżnie "kazaczok"* - lgnie melodia w weselnym tonie...
Pannie młodej na wietrze welon, jak serpentyna faluje 
I na pole i na łąkę zapach perfum niesie wiatr,     
A wraz z łąką wymieszały się zapachy woni
Aż z tego parskają, prychają wszystkie konie.                                               
Od śpiewu i muzyki bociany w popłochu do lotu się zerwały.     
Przy drodze nawet i ssaki, pędraki, ślimaki z powitaniem wypełzły.
Jest tego wszystkiego co niemiara: Ty i ja, wesele - ślub i konie, 
Śpiew, muzyka, przyroda i niezapomnienie.
A jeszcze ku temu wzmogła się miłość moja - 
I jak ogień tak z czystego serca do Ciebie płonie...   
Gościńcem już podróż się kończy,
Spod końskich kopyt żwirem obrzucać powozy dobiegło. 
I w tym z gościńca do wsi na kamienną drogę powóz za powozem,
Jak z pędem wiru, woźnice pędzą konie.
Wieś cała w ruchu i w żywiole weselem poczęta!                       
Widać już we wsi na środku ulicy,
Mężczyźni po służąc stołem kuchennym, jako bramą weselną,
Jak twierdzy przejazdu rozpoczynają grodzić! 
Dzieci na wskroś przy bramie drogę zaległy,
Oczekując obrzuceniem z korowodu weselnego cukierkami.
I choć konie pędzące z całym weselnym ekwipunkiem,
Bramiarze* bez trudu zatrzymać zdołali! 
Tymczasem ze wszystkich powozów gradem cukierek,
Jak z nieba manną goście weselni po dzieciach obrzucili.
Dzieci w biegu łapiąc cukierki i zbierając je się rozpierzchły,
W głośnym gwarze i chaotycznych ruchach zbierając.
Konie zatrzymaniem spłoszone, niecierpliwie łbami trzęsą i kręcą 
Aż kiedy do uspokojenia powoźnicy przywrócili.   
Od bramy weselnej kilka mężczyzn do powozu weselnego
Ku młodym z wiązanką kwiatów podeszli, wręczając im,       
Po tym do stołu przy bramie młodych zaprosili. 
Pan młody z Panną młodą, jak w obyczaju podlaskim bywa,
Z radością i uśmiechem chętnie podeszli. 
Najzuchwalszy bramiarz na nową drogę życia życzenia złożył,
Chlebem i solą i po kielichu wódką poczęstował.
W zamian Pan młody i swat wódki skrzynką bramiarzy obdarowali.
Po czym jeden z bramiarzy krzyknął:
"Pić przez sobotę i niedzielę wystarczy".   
Następnie stół bramy weselnej z drogi odwlekli,
Rękoma, jechać dalej weselu znak dali! 
W tym czasie młodzi do powozu weselnego zasiąść zdążyli. 
Na koniach uprząż, jak w gitarze struny napięte,   
W drogę rwą się konie, rwą się w kopytach
I z pianą w pysku jest w nich wielka siła!
Szarpią konie, szarpią powozami
Aż powozy w drzewie drabiniastym trzeszczą!
Woźnice popędzają konie, popędzają przez wieś weselną 
I z tym samym zgrzytem podkuł po kamieniach
Rozsypują iskry, jak przedtem we wsi kościelnej Zalesie. 
Na ulicy kury gdacząc, kaczki kwaczą, gęsi gęgają,
Indyki gulgoczą i jak z podmuchem huraganu z ulicy zmiatają.
Już woźnice biorą konie skrętem w podwórze weselne, 
A w tym czasie pan myśliwy od zajęcy, dzików, kaczek, 
Jak ze strzelby nie wypali! Wystrzał huknął!
Po wsi i krzakach echo, jak grzmot się rozeszło...!     
[ Aż gołębie ze strachu poderwały się do lotu
i w powietrze kolorową falą wzbić się wzmogły ] 
     
Oznajmiając, że już gotów być rodzicom w progu domu
Chlebem i solą i kielichem wódki dzieci witać!
Po czym w przywitaniu życzeń co niemiara:

https://www.youtube.com/watch?v=PWTLbvZRdJw&list=RDPWTLbvZRdJw&start_radio=1
Dwa Plus Jeden - Windą do nieba

- Dużo zdrowia, pół tuzina dzieci, chleba
I pieniędzy niech wam w worek, jak najwięcej wleci.
Bądźcie szczęśliwi na nowej drodze życia dzieci nasze.     
Ze wzruszeniem para młoda po kąsku chleba ułamała
I w soli zamaczała, a na pokrzepienie
Aż do dna po kielichu wódki w gardło wlała.   
[ I już umknęło czy na szczęście, czy kielichy szkłem,
jak grochem ze schodów stopniem się posypały ]                               
Po czym młody młodą pod kolana i ramiona z animuszem złapał
[ A ciężarna była i choć w niczym nie ujmując,
bo to dzisiaj przecież i w zwyczaju takim ]
Niesie Ją aż do stołu z radości mając sił w nadmiarze
I przysiedli z Bogiem i w katolickiej wierze.
Jadła, picia jest bez liku, goście piją, jedzą, 
Jak bywało i jest weselem na Podlasiu.                           
A do tego jeszcze muzykanci melodie weselne przygrywają...
Goście, jak za króla Sasa, pasy popuszczają - ulgą miejsca brzuchom robią,
W tym Ty i ja prze szczęśliwa para udział bierzemy.   
...Kiedyś może synom, córkom, wnukom
Z laska w ręku z wielką dozą opowiemy? 
- Rozmiłował ja się w Tobie!
Zapach chleba z pieca wiejskiego, mięsa z pończoch,
Kiełbas z kijów, bigosu z kapusty z ogródka,
Piwa z konewki, samogonu ze schowek,
Jak gorycz z ognia po łyknięciu w gardle duszę pali!
Niczym wszystko to, jak do Ciebie czuję ja:
Miłość, wzruszenie, podnietę, wzdychanie...   
Po czym westchnień co niemiara...                 
Pod stołem, wiążę z Tobą nogi "bluszczem"
W ukryciu przed uśmiechem innych.
Uczuć gorąc dreszczem biegną,
Na nic myśli, na nic mowa,
Jak już w sercu stworzył się miłosny ogień,         
To na zawsze w duszy żarem płonie...               
Zatem biorę w uścisk delikatne Twoje dłonie,
Aż z uczucia i podniety drgnął mi puls w przeponie!         
Gdybym dziś już wiedział, że będziesz moją życia Panią,
Niósłbym przedwiośnia kwiaty Tobie,
Jak żaden mąż, który nie przyniósł jeszcze żadnej żonie! 
Sporo już czasu przy stołach upłynęło,
Zatem brzuchy pełne, w głowach mętlik;
Jedni nucą, drudzy śpiewają, dom cały huczy i dudni od wesela...!
Czasem gdzieś tam po kątach panna chłopcu,
Chłopiec pannie do ucha zapewne czułe słówka szepcze, 
Skoro tak miłośnie tulą się ku sobie. 
A tu znowu bliżej mową chłop chłopu nie przepuści,
Wtem powiadając: "Zboża jare już posiałem." 
Drugi jemu odpowiada: "A ja Zosię zasiałem." 
Śmiechu jest co niemiara - jeden parsknął, drugi kichnął
I po kątach śmiech w młodzieży się rozbiegł,
Bo to i w głowie wódka i bimber zrobił mętlik!   
Stare dziadki pojedzone, fajki już zaczęli kurzyć, 
Zatem znak już jest taki, wszyscy wszystkiego mają dosyć:
Jadła, picia, mowy, żartów, śmiechów
I brak tylko tańców do weselnych pośpiechów. 
A tymczasem Pan młody, jak od stołu się nie zerwie,
Krzyknął! - Do weselnych tu zebranych mówię:
Czas potańczyć, ludzie, ruszajmy w dom zabawy!
Oto biorę Pannę młodą - już jest moją żoną.
Wy! Do młodzieży mówię, chłopiec pannę,
Panna chłopca, niech do tańca nogi gonią,
Bo tam już jest tyle na zabawie ludu.
Z całej okolicy młodzież przyszła.
Tu weselna, tam obca, to nie ważne,
W tańcu się wymiesza i dziewczyna każda
Będzie mieć do tańca chłopca "Miecia".

Na zabawie w tańcu: muzyka wolno tak płynie i romantycznie, 
Że w tanecznej przytulance, krótkie swoje włosy 
Wtulam w długie Twoje włosy.
Czuję zapach mięty, jakoby z łąki
Mleczowym pyłkiem były osypane. 
Są tak wonne Twoje włosy i Ty sama,
Że aż w przetokach nosa z zapachu oniemiałem.
I choć muzyka głośno gra,
Tylko szelest w uszach i podnietę w sercu czuję... 
Oddech raz po raz piersią Twoją
Na pierś moją kładziesz - czuję,
Jakby z Twoich włosów w len spocząć do snu miałem...
I choć z natury uwielbiałem panny o włosach blond,
Toć teraz w Twoich szatyn włosach
I w Tobie na zabój się miłuję...
Ucho moje do ucha Twego przytulać pozwalasz;
Słychać łykań śliny i w szepcie cichym:
- Jesteś mój jedyny miły!   
Ach, jak pięknie jest,
Tobie miło, dla mnie miło:
Pierś do piersi styka,
Serce do serca tyka...
Noga w nogę jest włożona,
Brzuch do brzucha przytulony -
Moda taka tańczyć jest.
Ach, jak miło. Ach, jak miło...
Tańczyć dalej, dalej tańczyć trzeba w tę melodię:

Carlos Santana - "Samba Pa Ti"
https://www.youtube.com/watch?v=6ymr_9r8eQU

Rod Stewart - "Sailing"
http://www.youtube.com/watch?v=34jZePnMQNQ

Joe Dassin - "Et Si Tu N'Existait Pas"
http://www.youtube.com/watch?v=eZf3d_bj7MI

JOE DASSIN - "A TOI"
https://www.youtube.com/watch?v=RHxTxLINLUw

I SANTO CALIFORNIA TORNERO
http://www.youtube.com/watch?v=oNajJDtgZXU

Drupi - "Piccola e fragile" 
http://www.youtube.com/watch?v=OOnyg5oLwic

Umberto Tozzi - "Tu"
https://www.youtube.com/watch?v=WFauRfXshAE

Oraz najmilszą piosenkę mojemu uchu szlagier Omegi,
Herbie - "Dziewczyna o perłowych włosach" [ po polsku ]
http://www.youtube.com/watch?v=oXP215kjpEw

Również w oryginale:
https://www.youtube.com/watch?v=0TgrHXa2kE0

Co za miło. Ach, jak miło...
Nogi tańczą, jak po gąbce -
Ruchy pełzną niczym wolną falą,
Dalej i dalej prawie wszyscy w tańcu
Z zboża falą, z ruchem lasu
Tańczmy dalej, tańczmy dalej...
Ach, jak miło. Ach, jak miło
W przytulance z Tobą jest...
A że nie całkiem tańcem człowiek żyje,
Trzeba wyjść na podwórze, zwietrzyć ciało, puścić dymka.

Widzę, tutaj para w ślinę daje!
A tam jeszcze dalej wódka w porywczość młodzieniaszków zmogła; 
Tak po pysku sobie za coś mocno dają,
Aż psy z łańcuchów szarpią, ujadają!   
Noc kwietniowa, ziąb marcowy, dreszczem ciało już przeszyte.
- Miła moja! Na rozgrzewkę pocałuję Cię i kwita!
Tyś nie chłopiec, wstydzić się nie masz czego.
W całkowitą obojętność wpadłaś!
Myślę sobie, w cichym i wstydliwym szepcie powiedziałaś:
Całuj Mietku, Mietku całuj, całuj Mietku!
Rozgrzej dreszcze, zbudź odwagę,
Nadaj sercu dużą tego wagę.
Pomyślałem i tak zrobię:
Już całuję usta Twoje - czuję miętę,
Niczym z setki odmian różnych kwiatów...
I tak myślę: tyś jedyna miła moja!
Lico do lico już przykładam - pluszem, aksamitem są ujęte,
Sercu memu w tej podniecie nie jest pojęte,
Że aż tak uczucie moje Tobą jest objęte -
Całą duszą miłość we mnie jest namiętna... 
Drgawki mam z podniety.
I choć już wypiłem ze dwie sety,
To i tak jak na trzeźwo mnie porusza.
W Tobie jest nie inaczej,
Widzę to jak całuję Cię, raczej.
- Chodźmy na zabawę - tańczmy,
Jak inne chłopcy i dziewczęta!

Na zabawie cała sala tańczy z nami:
Starzy, młodzi, swoi, obcy, wszyscy w tańcu wymieszani.
Jedni tańczą w rytm orkiestry:
Tupią, skaczą, krzyczą, gwiżdżą...
Drudzy, którym nie rytm tańca jest im ważny,
W przytulance skupić się zmogli - lepsze im dotyk ciała,
Bo już wkrótce skończy się zabawa!
Swat weselny ogłoszenie zacząć począł i rzekł:
- Drodzy Goście, późna pora!
Czas już zabawę kończyć, zapraszam na wieczerzę, 
Po niej dary młodym zebrać trzeba będzie do wora!
A tu po tym, jakiś dryblas z weselem niezwiązany,
Ogłoszenia nie chce przyjąć do wiadomości!
Wszczął bójkę!
Kobiety krzyczą: - Oj, mój Boże, rany!
Łoskot bójki wzdłuż i wszerz rozbiegł się sali!
Światło zgasił ktoś!
A w tym nawet swój swojego wali!
Gdy już światło zapalił ktoś, widno się stało. 
Matka Panny młodej wrzasku narobiła!
A to, że bojowe z niej babsko jest,
Winnych po kątach porozstawiała i im pyski poobijała!
A tak: ręką prawą, lewą ciach, ciach, ciach
Aż po sali poszło takie, jakby: trach, trach, trach.
Przez czas krótki ciszą sala zamarła,
Po czym ostatnie tańce zabawy zostały zapowiedziane! 
Na moją prośbę i zamówienie raz jeszcze utwór melodii
Carlosa Santany - "Samba Pa'Ti", Roda Stewarta - "Sailing",
Joe Dessina - "N'existais pas" i "A tio",
I Santo California - "Tornero", Drupi - "Piccola e fragile"
I dynamiczny Umberto Tozzi - "Tu".
Oraz na koniec ulubiona i najmilsza moja Omega -
"The Girl With The Pearl's Hair".
Po tej tak pięknej i czułej muzyce do bójki zapał
Już został na dobre wygaszony i nawet zapomniany.         
Tym taniec i zabawa końca dobiegła. 

Bawiący się rozeszli w obie strony,
Obcy do wsi sąsiednich, skąd przyszli.
Weselni do domu weselnego powrócili
I do stołów zastawionych ostatnim jadłem zasiedli:
Jedni jedzą, drudzy piją, są i tacy, co już i fajczą.
Jeszcze inni w rozmowie się rozwodzą:
Słowo w słowo mowa poszła...
A że brzuchy najedzone, głowy upojone,
To i do całego weselnego ludu mowa doszła,
Jak świadek od Pana młodego rzekł do weselnych:
- Drodzy Goście! Już wesele kończyć pora!
Z nocy dzień na dobre już się rozwidnił
I w oborach zwierzęta do obrządku głodem stoją!
Oto biorę ten weselny talerz złoty i poproszę,
Kto móc groszem na pieluchy młodym obdarować?
Ten w nagrodę od orkiestry, jaki zechce kawałek sobie może zażyczyć. 
A że u mnie czas nie jest nagły, to opiszę, kto co do nucenia wybrał:
Jedni melodie biorą, jak w modzie leci -
Staropolskie i Podlaskie weselne przyśpiewki
I za to, co w ich guście jest, przyzwoity pieniążek kładą.
Drudzy bardziej wymagający i trudniejsze kawałki zamawiają,
Nie do końca wszystkim znane między innymi jak:
Janusza Laskowskiego - "Żółty jesienny liść",
Czerwonych Gitar - "Płoną góry, płoną lasy, Kwiaty we włosach",
"Biały miś" popularny i przez wszystkich młodych śpiewany.
Tym niemniej o mojej miłej i o sobie pamiętać muszę,
Jak już do wyboru ku nam przyszło. 
Położyłem pewną sumę na talerzyk złoty, godnie
I zażyczyłem melodię nie każdemu, a mnie i mojej ukochanej znaną:
Jacka Lecha - "Dwadzieścia lat, a może mniej".
Orkiestra instrumenty i siebie do zagrania przygotowała -
Muzyka w eter poszła, tak wzruszająco aż ciarki przeszyły mnie -
I ciągle wzruszająco na wskroś przemierzają mnie...:

"
DWADZIEŚCIA LAT A MOŻE MNIEJ

Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic,
A chciałem Jej darować świat
I czarno białe dni rozłożyć
Na paletę barw.

Mówiłem, jeśli chcesz
Zabiorę Cię daleko stąd.
Ze sobą tylko być.
Gorące serca dwoje rąk.

Dwadzieścia lat, a może mniej
Wirował w oczach słońca pył.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Świat brałem taki, jaki był.

Dwadzieścia lat uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nić.
Nie miałem prawie nić,
A chciałem Jej darować świat.
Rozmienić każdą myśl
Na cienie nocy światła dnia.
Ściemniała listów biel.
Ktoś inny zabrał Ją gdzieś stąd.
To było dawno, wiem
I wiem już nawet gdzie tkwi błąd.

Dwadzieścia lat, a może mniej
Wirował w oczach słońca pył.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Świat brałem taki, jaki był.

Dwadzieścia lat, a może mniej,
Uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Uczyłem się dopiero żyć.
Dwadzieścia lat, a może mniej
Nie miałem prawie nic. "

- A mogę serce tylko Ci dać.
Miłym uśmiechem odwzajemniła to. 

Oniemiałe z wrażenia tą melodią i słowami piosenki. 
Zapewne i moja ukochana w swą duszę wzruszająco przyjęła. 
Po czym z uśmiechem i rumieńcem na twarzy,
Patrząc miło na mnie, dowód na to dała, 
Gdy piosenka i do Jej duszy wejść zechciała! 
Patrząc na mnie, że z wyborem trafić umiałem, 
To co na czasie modne i w duszy Pannie
Z uwielbieniem i uczuciem przystaje godnie.   
Wzięła spod stołu rękę moją i przywiodła
Ku westchnieniu swoim, powiedziawszy:
- Mietku, jesteś mój!
Ja chcę być Twoją!   
Toć, ja Ci na to:
- Miła moja! Serce moje! Ukochana moja!
Kwiecie mój! Wiosno moja! Słońce moje! Panno moja!
Za Twój uśmiech. Za Twe rumiane lica.
Za Twój mieniąc w szatyn warkocz włosów,
Kiedyś jak mi na to zezwolisz i go w naturze
Na natury łonie polnych kwiatów rozłożyć będziesz chciała?
Po tym oto klęknę przed Tobą i położę serce i duszę moją na nie.
I w ten romantyczny uczuć zdarzeń powiem:
- Był taniec ujmujący, jak już o tym wiemy.
W duszy i pamięci nosić to będziemy...
Jesteś mi tak miła z dobrocią swoją - na wskroś ze mną się dzieliłaś...
Usta całować Twe i lico do lica w dotyku przytulać pozwalałaś...
W objęciach naszych dusz - dusza moja do Twej duszy przylegała... 
A teraz moja mowa wierszem ku Tobie będzie się rozpoczynała:
- Pośród wesela ze wschodu wiatr poranny miłą wieść nam przyniósł,
Żeś Ty, jak żadna dotąd z najmocniejszym upragnieniem jesteś moją miłą! 
Od dzisiaj tylko z Tobą rozmawiać będę miło, 
Skoro Tyżeś pozwoliłaś złożyć usta moje -
W szepcie słów najgorętszych uczuć na serce Twoje.
Jesteś dla mnie darem Bożym.
Będziesz dla mnie niewiastą moją, jak przysięgę złożym?     
Kocham Ciebie myślą, mową, sercem, duszą i natchnieniem...
Idąc, biegnąc bez względu, gdzie ja jestem, będę,
Nadaremnie będą dla mnie inne panny.
Ja żem gotów nosić w sercu swoim
I w szepcie powtarzać słowo imieniem Twoim... 
Tymże czas zbierania upominków na pieluchy
I z przekazaniem młodym dobiegł końca,
A została tylko po tym chwila ekscytująca.
Żeś my w tym weselnym obrządku udział brali
I w piosence: Jacka Lecha - "Dwadzieścia lat,
a może mniej", śpiewając, cały dom rozweselili...
Są już dary na pieluchy w prezencie młodym.
Są rumieńce na Twej twarzy!
Łapiesz oddech - ziewasz.
Ja Ci na to:
- Nie przespana noc w sen się kojarzy.
Dobądź, miła moja, jeszcze trochę.
Pójdę z Tobą, którędyś wolisz, poprzez pola, łąki -
Na wprost lub przez wiochę i gościńcem dalej.
Wszędzie tam, gdzie tylko zechcesz.
Zgiełk sił jeszcze w sobie wydobądź!
Już czas darzyć młodym!
Swat głos podniósł w donośnym krzyku - mową już obwieszcza:
- Weselni Goście! Czas już nadszedł podziękować Wam
Za obecność uczestnikiem i też świadkiem
W tej dzisiejszej uroczystości weselnej. 
Oto w tej tak pięknej chwili sądzonej przez Boga,
Było parze młodej wstąpić w związek małżeński,
Zatem jak obrządek jest przez nas ludzi wymyślony
I od zarania wieków praktykowany.
Więc już zacznijmy obdarowywać parę młodą,
Czym kto może w banknotach i w towarze,
Żeby młodej parze na start sam
Nie świeciło im się w kieszeniach pustkami.
I w łożu żeby przykrywać siebie mogli pierzynami.
Do podarków rodzice pierwsi przystąpili - zwyczaj jest taki:
Banknoty w dużych nominałach młodym w podarku ślubnym na ręce złożyli.
Przy uścisku rąk i ucałowaniu podlaskim zwyczajem, ojciec szepnął:
- Później koń i krowa będzie! 
Przy tym muzykanci grają z wiejskim obyczajem.
Darzyć wszyscy kto weselny będą:
Kładą młodym "Waryńskiego, Dąbrowskiego, Kościuszkę"*.
Kto z pokrewieństwem bliższy i bogatszy, złoto kładą.
Wszystko widać, jak na dłoni.
W koperty chować tutaj nie ma mody, skoro zwyczaj jest taki.
W materiale i w przedmiotach inni podarki zaczęli znosić:
Firanki, płótna, dywany, kapy i kilimki,
Żelazka, sztućce, szklanki, talerze, garnki
I życzenia na kartce upominków w rymki...
W tym gdzieś w środku i ja z Tobą udział bierzemy.
Ty żeś hojność w złoto-szlachetnym materiale podarowała. 
Ja żem zgodnie godność w pieniężnych nominałach podarowałem, 
Po czym słów kilka życzeń złożyliśmy,
Żeby w szczęściu i bogactwie młodej parze się żyło.
Toż już i wtem wesela dobiegł koniec!
Jeszcze tylko młody podziękować do mikrofonu podszedł:
- Dziękujemy wraz z młodą, Państwu weselnym gościom,
Za dary weselne, spędzony czas weselny z Wami.
Idźcie z Bogiem w dom ku swoim włościom,
Iż już my teraz na zasłużony odpoczynek się udamy.
Orkiestra już całkiem grać przestała.
Gość po gościu już się rozszedł.
Dom weselny został prawie pusty,
Tylko kto z weselnej rodziny zeszli uprzątnąć stoły i ławy.

Tymczasem jeszcze we mnie jedno zadanie stoi,
Wziąć Cię, miła moja, ukochana moja za rękę lub pod ramię
I idąc z Tobą pod dom Twój, dusza moja na wskroś się dwoi...
Toć jesteś miłą moją - upojeniem serca mojego...
Rozpoczynam drogę z Tobą dla uciechy serca i duszy, nie na żadną mękę.
Ty żeś jesteś muzą moją, jak poranek kwietniowy
W blasku słońca porannych promieni
I w otuleniu z nocnych mgieł pościeli.
Idę z Tobą, jak para narzeczeństwa gościńcem złotym, 
Na prawo łąki w kwietniowy mlecz ubrane. 
Na lewo, krzyż przydrożny stoi - na nim Jezus z męki!
- Pobłogosławi nas, zanim pocałuję Cię i po tym,
Kiedy z gościńca wejdziemy w dróżkę sadem złotym.
W nim dom Twój stoi, z komina dym już się wydobywa,
Do gajeczka zmożoną falą się kładzie,
Jak poranna mgła po tym starym sadzie...
Powiedziałbym:
- Gdyby niezmęczenie i noc nieprzespana,
Przysiadłbym tu z Tobą, w tym życiodajnym sadzie.   
Lecz choćbyś i tak chciała, powiedziałabyś:
- Mietku, to już jest nieroztropne,
Przysiąść o poranku na kwietniowej ziemi,
Choćbym i twej ochocie uległa!
- Toć nic, kochanie! 
Nie ubędzie mnie w tym względzie.
Czas otworem przed nami stoi,
Iż nam co dopiero miłość się zbiegła.
Wszystko jest przed nami - spotkania,
Które ku sobie nas zbliży i pozwoli
Jedno drugie kochać jeszcze bardziej milej!
Spojrzenie na siebie - które zmrużeniem powiek zgodę oznajmia,
Żeś my w sobie, jak nikt dotąd zakochani!
...Pocałunek - za którym w bezwładność,
Jak w otchłań uniesienia duchowego -
Jak w próżnię ulotną nas poniesie...
W objęcie ramion z których, jak z dwóch jednostek -
W jedną się utworzymy i na zawsze połączymy.
A w tym przez plotki ludzie nas pożenią!
Zanim my sami siebie pożenimy.
- Daj pocałunka, kochanie na rozstanie 
I idź już do domu, spocząć po długim weselu!
Tam już czeka na Ciebie utęsknione posłanie,
Chłodne co prawda jeszcze i wilgotne po nocy kwietniowej,
Ale kto wie kiedyś, gdy przeznaczenie, ksiądz i Bóg nas połączy?
Wtedy na zawsze wszystko będzie można między nami.
- Cześć!
- Cześć!
Kochanie.
Bądź dziewczyną z moich marzeń...
Z moich snów...

https://www.youtube.com/watch?v=io8WjSxhdxk

  Objaśnienia: gościniec* - żwirowa droga, używanym określeniem na Podlasiu.
  kazaczok* - piosenka rosyjska moda w Polsce i na Podlasiu.
  bramiarz* - jeden z mężczyzn od bramy weselnej.
  darzyć* - mówiąc językiem podlaskim - wręczać prezenty młodym.
  Waryńskiego, Dąbrowskiego, Kościuszkę* - nominały banknotów funkcjonujące w czasie wydarzenia.

  OKTEIM EINYCUL

  Wielkanoc 1976, Cimanie, Podlasie

        Tam  gdzie

https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipOpc9KlIr5F89MQhwDs346iNRenXANPFyyriuAz

Tam gdzie słońce wschodzi patrząc na ulicę -
Mgła za domy i krzaki się kryje
I znika, jak oddech wchłonięty. 

Tam gdzie chłód koszulę ziębi
Z nocnych przywiewów o świcie     
I znika w skórze człowieka -
Wywołując gęsią skórkę
I tak poranny dzień się spotyka!...

Ptaków w krzakach jest wiele,
Tego się nie zliczy; dźwięki,
Melodie - w tym ich się obliczy.

Poeci niech się zgromadzą,
A niech tam! smog miastu zostawią.
Gdy przyjdą i zobaczą - z wrażenia umrą,
Zanim z tęsknoty się rozpłaczą.

A kiedy na burzę się zbiera,
Każda wrona lata i dziób rozdziera.
Szpaki na łąkę skoszoną lawiną zwalą.   
Po chwili z oddali grzmot ich wypłoszy,
Odfruną, aby już dalej to samo powtórzyć.

Zając szarak spod kępy pod krzakiem,
Na opak nierównym zygzakiem
W zarośla obok, przelęknięty ucieczką
Z losem o życie się bije.

Pies ścigacz za nim nadaremnie
Z chrypliwym ujadaniem w pościg się udał.
Pożytek z tego taki, jak efekt nijaki. 

Z tym, co sroka z swym skrzeczeniem,
Z krzaka na krzak zawiadomienie
Swoim współlokatorom oznajmiać rozpoczęła.

Po czym drozd wystraszony, swoją
Paniką na dalszy obręb olchowy udobitnił.

Byk dumny na łące, jak lew na sawannie,
Z pyska parchnął, niczym grzmot z oddali.
Oznajmił, to ja tutaj jestem panem i królem.
Darń rogami zaczął rozrywać,
Łańcuchem trawę kosić...
I tylko grzmot już bliżej,
Niż dalej, może go uspokoić.

Deszcz zaczął już kropić...
Wiatr z porywami młody olchowy zagajnik,
Jak łan zboża zaczął falami ścielić!   
A teraz przeraźliwie zagrzmiało!
W krzakach piorun ognistym jęzorem
Z trzaskiem i hukiem przywalił!   
Aż wszystko powiędło i pocichło. 

Tylko moja dusza niezłomna
Zjawisku atmosferycznemu się stawia,
A żeby przenieść wymowność na papier
I umysł oczyścić z nadmiaru usposobienia.

Wiersz z 1988 roku. Mysłowice
Dokończony i zrekonstruowany w marcu 2008 roku. Podlasie

.

     WIERSZE  Z  CZERWCA  2008  ROKU

        ŚWIERGOCZĄCE...
   

Podjazd w połowie pokrył się cieniem
Po dniu wiosenno słonecznym.
Stało się chwilą dla ciała wytchnieniem,
Jak dla duszy opisem koniecznym.

Balustrady bluszczem owinięte
I w kwitnięciu ciągle nie są przekwitem.
Pędami w oczach rosną, jak z nieba wzięte
Są i będą poecie nie mitem.

On, jak bluszcz w rozwoju rozrasta...
Świergoczące są w jego podziwie -   
Fascynują go, jak jego niewiasta -
Z którą przebywa na łonie natury
Na wiosennym wietrze powiewie...

Przy nim kalina wystrzeliła wzrostem,
Głóg wysmukłością się wybił, wiatru podatny.   
Jak jego miła, dreszczem się wstrząsnęła!
Głóg i kalina stała się chwiejną...
 

Świergoczące nad siwą głową strudzoną,
Nieustannym świergotem ciągle są zmienne...
Dla jego duszy są, jak miłością do poezji zwodzoną,
Której nie zamieniłby na inne rzeczy wymienne!

Setki razy okrążają bloki imienne
I nigdy przenigdy nie są strudzone -
Unosząc swój lot pod niebem błękitu, bezimienne.
Świergoczące są dla poety, urokiem ich zwodzone... 

Rysują na niebie ogromne koła...
W pionie spadają jak czarne pioruny...
Wznoszą się ku niebu odnowa
I tak z lotem i świergotem nie przestają nigdy...   

                                                           
  POD  DĘBAMI,  KIEDYŚ

Wynurzyły się chmur kłęby
Niskim niebem znad lasu.
A ja spoglądam na dęby,
Pytając siebie ile zostało mi czasu? 

Wcale nie pytam o śmierci,
Bo będę nieśmiertelnym?   
Lecz pytam, kiedy Bóg
  memu bezwładowi łeb ukręci,
Aż wieść się rozniesie o cudzie czytelnym?   

Wtedy poziom stanie się pionem,
A z nocy  c i e r p i e ń  piekielnych
Zmieni się w dnie pędzących Mendelsonem
I będę biegnącym koniem do ludzi dzielnych!   

Szczerą wieść Im przekażę 
O mej niezłomnej dzielności,   
Że będę się czołgał - upadłym przed Ołtarze   
I do Boga nie zatracę wierności!   

Nie było to, kiedy trwoga, to do Boga,
a z duszy natchnionej miłością upojenia... 
Przekażę Tym, którzy odczuli
  chwilę zwątpienia, zagubiona droga,
Żeby wyzwolić Ich z trwogi i niedoli uśpienia! 

                                                   
     WYCIECZKA  DO  BIAŁOWIEŻY

Mam Hyundaia Accenta 1.6 automat   
I sobie z żoną i synem gnam - uchyloną szybę mam,
Powietrze z nami się brata... Fajnie jest nam. 

Wita nas i żegna każda chata
Wiejska, miejska, Zabłudowska, Bielska. 
Na słupie elektrycznym bocian gniazdo uplata,
Obok łąki - kwitną mlecze. Duszy radość sielska. 

Z Bielska na Hajnówkę gonię,
Na prawo i lewo pola zbożem usłane.   
Łapię głębszy oddech i zapachy wonie... 
Znak wskazuje 43 km. do Białowieży zbadane!   

Przez Hajnówkę małym rondem przejechałem,
Przez miasto i już od Narew, Nowosadów drogę pamiętałem,   
Więc nie tablicom wskazującą drogę, lecz miastu się przyglądałem.
I tam gdzie "Białowieża 17 km." w ogromną puszczę wjechałem. 

Kręta droga przez puszczę wiodła,
Las wysmukły duży, zdrowy i mieszany.
W nim zawilce wszędzie, jak śnieg zimą, biel osiadła
Z zielenią niepowtarzalny widok okiem jest brany. 

Na miejscu zaparkowałem blisko pamiątek,
Zanim wysiadłem, spadł deszcz i zagrzmiało!
Ludzi było sporo, bo był świątek.
Po deszczu ZOO nas przywitało!

Wokoło ZOO obchodziliśmy
W odwrotną stronę zegara - widziałem po kolei:
Rysia, leżał w swojej budzie - była szara,
Miał i otwór w kształcie tulei. 

Obok rysia, śmieszne, wilk, choć przegrodzone,
Utkwił między budą w której bywał, a siatką!   
Zwiedzaliśmy dalej, następnie cztery wilki osadzone,
Leżały tak, jakby ludzi nie było przed siatką, ich kratą.   

Sarny, choć nie wilki, wybieg miały większy,
Lecz z tego nie korzystały, leżały,
Przeżuwały to co skubały, nie z koszy.
Dwie się podniosły, gdy ludzi ujrzały! 

Na rozstaju ścieżek z prawa do ławki odpoczynku
Lub podziwiania przyrody lub do siadania na drzewie spiłowanym;
Na lewo stał żubr "hybryda", powiedziała Pani: "Patrz, synku!"
Obok pod nakryciem żubrzyca samica, żujka, łeb miała schowany. 

Jeleń miał wybieg rozległy, lecz z tego nie korzystał,
Leżał po deszczu i z niepogody do drzemki był uległy,
Choć turysta gwizdnął! Ale nie wstał. 

Za to łoś stał, jak wystraszony
Między szopą, a krzakiem, zgarbiony.
Na długich nogach rozkraczony,
Z łbem niepasującym do sylwetki,
  lecz tak urodzony.   

Za łukiem ścieżki, w zagrodzie wydeptane przez dziki,
Lecz dzików ani śladu, dopiero aż w samym rogu pod dębem 
Słychać było: "kwiki, kwiki, kwiki"!...
Tam leżała matka w suchej ściółce,
A miot ssał ją, ułożony w kształcie pół zero.     

Na lewo za dzikami za siatką przy korytku
Stał koziołek z różkami, obgryzał gałązki brzózek.
Jego sarny siostry lub kochanki, a może
  i córki leżały brzemienne do przybytku.
Żeby podjechać do tarpanów, trzeba było popchnąć wózek!

Te małe siwe koniki, największe miały siedlisko,
Pasły się po drugiej stronie pod dużymi brzozami.
Źrebak brykał i ssał czasami matkę i obojętne mu było pastwisko.
I tak doszliśmy z wycieczką, gdzie obchód się kończy,
Żubry po raz drugi tylko przed nami.   
                             

Było ich ze sześć na całą zagrodę
Od byczka młodego do żubra starego.
On stał z łbem do fotografii, mając urodę.
Turyści cykali na foto tylko jego samego. 

Na koniec obeszliśmy stragany,
Na pamiątkę wybraliśmy: "Żubra z termometrem".
Po czym pozwijaliśmy majdany
I w powrotną drogę po spożyciu naleśnika z serem. 

  [ wycieczka z 3-go maja 2008 roku ]

  P.S. Kto jeszcze nie był w Białowieży, a ma możliwość być,
  to zapraszam w imieniu swoim i naszego pięknego Podlasia.

  Mietko

                                                     
        SAMOUK

Niekoniecznie mi pojmować,
Jak tworzyć poematy.
Wystarczy proste słowa zrymować,
Które są jak z życia emblematy.

Ksiąg - literackich nie stworzę.     

Prozy - samo życie napisze.

Fraszki - żadna sztuka -
Zrymować to co z duszy do głowy puka.

Sonety - rymem ułożyć w innej kolejności.     

Nie pragnę także ludzi,
Co mądrości posiedli mnóstwo.
Potrzebny mi pierwszy napotkany człowiek,
Którego wiersz mój zachwyci, a nie zanudzi. 

Intelektualiści możecie ze mnie kpić?
Wiem ja z życia więcej, aniżeli Wy z mądrości
Znaleźlibyście więcej słów, żeby ze mnie drwić.

           DYLEMAT

Pytanie: Czy lepiej mieć? Czy być?

Ci którzy mają, mówią, że lepiej być!

Ci którzy nie mają, mówią, że lepiej mieć!

Nie mówią prawdy ci pierwsi!

     BOŻYM  DZIECIOM

Los nam pokrzyżował drogi,
Przypadek reszty dokonał srogi
I ciałem świat stał się ubogi.
A diabeł zaciera ręce i rogi.

Porwać chce nas w świat bez trwogi -
Omamić życiem bez bólu i troski,
Że będziemy życiem się pławić za dzisiejsze odłogi,
Jeśli wejdziemy w jego świat nie Boski! 

Do piekła, gdzie żadnych nie ma reguł,
Gdzie diabeł mówi - hulaj duszo, piekła nie ma!
O rzecz nieprawdziwa od diabla reguł,   
Bo jedna tylko wartość i chwila będzie nam miła,
Ta która w dzieciństwa się wykształciła!
WIARA i BÓG...

  KOCHAM  NASZE  PODLASIE...

Za to, że chłód koszulę ziębi,
Kiedy już słońce do nocy zagłębi.

Kocham nasze Podlasie za to,
Że w lesie ptaków jest melodii sto...

I za to, że pod niebem fruwają inteligentne "łaseczki"*
I nigdy nie spuszczą na głowę, jak inne ptaki paseczki.

Kocham za to nasze Podlasie,
Że na tej Ziemi Matczyną pierś ssałem w swoim czasie.

Kocham za to, że mogę kochać łono natury
I dzisiaj piszę o tym fraszkę po raz który.

Kocham nasze Podlasie za to,
Że pola złocą się zbożem w lato.

I za to, że obłoki za horyzontem
Stykają się z ziemią, pędzone wietrznym frontem.

Kocham i za to, że poznałem w dzieciństwie
Życie "buszmena" - i żyłem w tym egzotycznym ubóstwie.

A czego nie kocham:

Tego, że mam z życia blizny
I na głowie kudły siwizny! 

Ale tego to już Podlasia nie wina,
To już jest życia kpina.

Kocham sam siebie
Za to, że Kocham Ciebie...

Żyj dla chwili natchnienia,
Za to Twoja dusza dozna uczucia ...rozpromienienia.

I parskniesz pod nosem uśmiechem,
Aż puszczą mięśnie napięte -

I Twoje życie stanie się objęte w majętne beztroski,
A te troski, które wczoraj były przejęte, dzisiaj staną się obojętne.     

Nie ma takiego czegoś w moim sercu,
Abym nie stanął dla Podlasia do Ślubu w "Poetyckim Kobiercu!"

Kocham nasze Podlasie i za innych wiele wiele rzeczy,
W przyszłości ujmę Je jeszcze nie raz i sam diabeł
  temu nawet nie zaprzeczy! 

Bo on na Podlasiu ma prawo mówić tylko dobranoc
Tam, gdzie droga się kończy - tam skrywa się na noc.
                                                                 
  Objaśnienie: "łaseczki"* - czyli jaskółki potoczne określenie na Podlasiu
  wywodzi się stąd, iż zakładają gniazda w budynkach gospodarczych
  na zewnątrz i wewnątrz, stąd są niejako "łase" do zabudowań ludzkich.   

                                                                                                                                   
      W  CHWILI  TEJ  III

Wiatr firankę do pokoju nadyma, 
Powiew chłodem czerwcowym orzeźwia.
Po deszczu para ziemi się nie trzyma,   
A senny dzień, mnie nie rozleniwia.   

Wolność moja w domu jest ciężka, jak więzienie,
A za oknem ptaków śpiew jest uroczy -
Przyjmuję w nagrodę za śląskie cierpienie,
Oddycham i wchłaniam puszczański chłód -
zdrowie płucom, duszę poją oczy...

Za krajobrazem rozpala się moje serce
I jak ogień dusza płonie...
Oddałbym wszystkich kwiatów kobierce
Za uścisk dłońmi, Twoje dłonie!

I chcę z Tobą iść w ten gąszcz zielony -
Przyjmować na kark życiem zmęczony, krople wody
I grzbietem ocierać się o gałęzie, i być zmoczony,
I spoglądać na las, i być natchnionym z Twojej urody.

Mogę z Tobą to zrobić w domu,
Gdy chodzi o miłosną podnietę.
Lecz gdy chodzi o leśną wykupić winietę,
Pójdę tam z Tobą, by być tam, nie mówiąc nikomu! 

Schowany w puszczy zalew uroczy, we dwoje okrążymy,
Nasycimy oczy i duszę leśnym zapachem wonnym...
Zanim wrócimy do domu, zdążymy -
Będziemy oddawać się rozkoszom płonnym.

Przyjmować wilgoć na siebie będziemy,
Lądujące kaczki liczyć siądziemy,
Wtem zapach wody po nas powieje...
Pobędziemy tak długo aż serce widokiem dojrzeje.

  Basi

                                             
  DOBRA  STRONA  MEDALU

Wznieś swego ducha
Nad siły dzisiaj ubogie
I śmiej się od ucha do ucha,
Żeby pokonać życiową trwogę. 

Zrzuć kamień z serca,
Abyś rzuciła / rzucił kamyk milowy.
Po tym wejdziesz do mojej poezji kobierca
I staniesz się na sercu i duszy wyzwoloną / wyzwolony!

Wtem pójdziemy w las gęsty zielony -
Wtopimy się w gąszcz sosnowy.
Damy się połknąć otchłani dla życia obrony
I będziemy powstali, jak "Zenit" ze skał w świat kolorowy.   

Wtem będziemy nieść życie dla odnowy,
Poić duszę oddechem sosnowym,
Podziwiać las piękny świerkowy.
I będziemy dla siebie towarzyszem honorowym.

Tak pięknie będzie nam
W tym raju brzozowo-sosnowo-świerkowym,
Że nic piękniejszego dla nas nie znam,
Aby nie być w sercu, myśli i na ciele jałowym.

  Bożym dzieciom z Forum FAR

                                                                     
                 
        POETA  I  ALKOHOLIK

Poecie zwrotka wiersza tyle znaczy,

Ile alkoholikowi z rana kielich znaczy. 

Poecie zwrotki dwie - wiersz tłumaczy.

Alkoholikowi kielichy dwa i już gęba się łajdaczy.

Co to znaczy?
Oj, to znaczy:

Alkoholik z wódką się łajdaczy.

Poeta w wierszu z życia się tłumaczy.

Alkoholikowi flaszka w gębę wlana - gęba roześmiana.

Poecie cały wiersz i już cała historia jego życia znana.   

WCZORAJSZYM  NATCHNIENIEM,  DZISIEJSZYM  WSPOMNIENIEM... 

Na chwilę zostawiam ciebie miasteczko moje,
Jadę do matuli z nawyku, przyzwyczajenia i obowiązku.
Z puszczy wynurzamy się na zbożowe polany we dwoje - 
Z żoną wszędzie w nierozerwalnym związku.

Krajobraz falą wyżynną drogę układa -
Na horyzoncie garby, jakoby ze sobą się stykały -
[ Tak że można je nawet dotknąć tym bardziej policzyć. ] 
Z górki i pod górkę chwiejną kołyską przemijać nie lada,
Choć nigdy dosytu w podziwie umysłu sensory moje nie na upajały. 

Przy drodze aż pod las
Jak okiem objąć żyto falą płynie...
Gromadzę w natchnienie geograficzny atlas,
Jak oczom żyto z zieleni zmienia się w złote dośpiewanie. 

Barwi się złotem żyto,
Wioski uśpione na horyzoncie,
Jare zboża w soczystej zieleni w paletach odkryto. 
Z wrażenia aż serce kołacze w tym momencie...

Zapach z lewa i prawa w nos się wtyka...
Na przemian łąki i pola wzrok spotyka.
Sielskim widokiem ku leśnym zagajnikom zając przemyka,
Koń rży rwąc łańcuch z palika!

Sokołda płynie ku Narwiańskiej Krainie -
Meandrem spokojnie, leniwie, cierpliwie...
W zagrodzie gospodarza zły pies ciąga łańcuch po linie
I zrywa się do wolności rychliwie!

Sokółka żubrem i rycerzem z mieczem
W herbie gościom się wita! 
https://photos.google.com/photo/AF1QipO41I38ssATypQR7YbiB5yZYymbxq87RuYIlJoU
Sokoły nad Sokółką są przyrody obliczem,
Poniżej loty jaskółek furgają całą świtą. 

Niebo niskimi chmurami pokryte,
Słońce między nimi ruchomo po mieście prześwita, 
Gołębie w locie zmieniają kolory wyśmienite,
Wędruje na północ w układzie jedynki gęsia elita.

Degustuję oczy zmiennym wykwitem reklamowych chwytom,
Pozostawiając za sobą czasu nadmiar podaży.
Skończywszy mijać z lewa i prawa w
letnich kolorach wiejskich ludzi polotom,
A począwszy rozwijać umysł wgłębiając się
  w przyrodnicze krajobrazu wiraży.

Po wzniesieniu szosa przez las się wspina,
Młodnik sosnowy obustronnie droga przecina.
Jest tutaj tak jak na skraju puszczy jedlina
Tam gdzie tablica wskazuje "Lipina".

Wynurzamy się i zanurzamy w asfaltowej huśtawce,
Przemijamy między brzozami, sosnami i świerkami.
Cienie migoczące zostawiamy asfaltowi okryty lipami,
  dębami i klonami aż po Popławce,
Za nimi jest urokliwie pięknie i chłodem orzeźwiająco pod topolami.

A tam gdzie wycięto drzewa w pień ze starości,
Tam słońce żarzy się dla ciała przejmująco!
Zanim dotrzemy do matczynej włości,
Napotkamy wzgórki, pagórki - na nich z odłogu
  zarosłe pola, między nimi zboża lśnią malujące. 

Wjechawszy w wieś rodzimą w czasie się cofam -
Smutkiem i żalem symptom przeszłości śliną przełykam
I sam sobie ujrzeniu nie ufam,
Iż dzisiaj tutaj tak pustą i smutną ulicę spotykam!

Domy w szalunkach kolory zmieniają,
Podwórka choć w koty na przybywało,
Lecz tylko zza płotowymi chwastami się spotykają,
Skoro dzieci tak mało. Kiedyś tak nie bywało.

Słupy elektryczne i linia telefoniczna wybrykiem cywilizacji,
Błędem ludzkiej techniki i wygody,
Iż świat pogubił to co lepsze dla racji
Czy te brzęczące wygody, czy dzieci pełne ogrody?

Bez i jaśmin pachnie samotnie,
Rośnie i przekwita nieboleśnie,
Gdyż nie ma dzisiaj dzieci, żeby okaleczały istotnie.
A tylko ja jedyny samotnie o tym pomyślę... 

W sadach jabłonie rodzą, lecz nikomu owoców nie dają.
https://photos.google.com/photo/AF1QipM_DnD77ZE3xPimjd7yR8C7vzdjeVrHjLjzYNwY
Kobiety ciąż nie noszą i dzieci nie rodzą,
Skoro ich nie ma prawie wcale i przeto dzieci się nie witają.
W sadach zdziczałych tylko koty swoimi ścieżkami chadzają.

Płoty zbutwiałe opustoszałe młodzieżą w podpieraniu,
Staruszka z laską na ławce nie uświadczysz!
Tylko jaskółki niezmiennie nad ulicą furgają we wspieraniu
Przeszłości, bo tylko ona nad dniem dzisiejszym płacze...

Skowronek smutny pod niebem zawisł
I za nic ku ziemi nie zechce przybliżyć -
Wyśpiewując swój żal o ludzką zawiść,
Że bez ludzi jakże markotnie jemu żyć!

Bociany dzieci już nie przynoszą,
Wierzyć w to też nie ma już komu.
Szczęście pozostało tylko jedno - i ducha podnoszą,
Że jeszcze znajdują się gniazda koło domu!
https://photos.google.com/photo/AF1QipMt7Vf3qjc0BxB3jwJcKMoIZmI2e2DzvXeXy0yz

Klekot po wiosce się roznosi!...
Piskląt pisk pokarmu prosi!...
Rodzic nieustannie skutecznie im donosi...
Aż z wypatrywania u mnie adrenalina
  z tęsknoty się podnosi.

Dosyć tego. Udam się do Wszystkich Świętych -
Schylić czoło nad ojca grobem,
Świecą skrzeszę płomyk dla rzeczy pojętych,
Które czekają na nas, nie wykupimy się żadnym sposobem!

Zanim to się stanie w moim życiu majdanie
Będę wieszczem spocząwszy na rodzinnej polanie...
Pachnące bzy i jaśminy przy sadzie w pamięci zostaną,
Gdyż teraz widok spojrzenie utrwala w miejscu dzieciństwa chadzania. 

Pędy młodnika sosen spojrzeniem oczy solidnie przybiło,
Że tutaj tak w krajobrazie się zmieniło!
W najgorszym zmor śnie by się nie przyśniło,
Że jeszcze wczorajsze łany zbóż polu kłaniały,
  dzisiaj bezludnie dziczyzną przybyło!
https://photos.google.com/photo/AF1QipM_L4yhHTcj7TjcGO8vVPnM9pNIpjn_fGA8MuIc

Ziemia dziczeje, odłogiem zarasta -
Na małych polanach brzozowo-sosnowy las wyrasta...!
Szczęście moje oczy ujrzały, że większe polany bez chwasta   
Tętni i woni kartofliskiem od lasa do lasa.
Ach, jaka spokojna i upojna dusza w powrocie do miasta.

  W dedykacji Podlasiu i mieszkańcom wsi Cimanie,
  skąd pochodzi autor wiersza. 

  Autor: Mieczysław Borys

                                                                     
CZTERY  PORY  ROKU  NA  PODLASIU

Ziemio rodzima moja Podlaska,
W ZIMIE: upodabniasz się, jak Alaska.

Śniegiem dmiesz po płotach i zagajnikach
I w ścieżkach zajęczych kłusownik bogaty we wnykach? 

WIOSNA: w bocianach na słupach widokiem -
Na całym Podlasiu szczycisz się tym urokiem!

Turysta, który na Podlasie zawita -
Podlasie śpiewem ptactwa turystę przywita! 

LATO: w niskich obłokach turysty oko przymili,
A zza horyzontu po deszczu na niebie tęczą się wychyli! 

Moi mili, nawet z wiatrem dośpiałe zboże Wam się pochyli
Aż z wonnego wrażenia, miły do miłej przychyli.

JESIEŃ: złota jesień zżółknie i za brązowieje
I z drzew liśćmi po każdym zakątku powieje...

Po kartoflisku babim latem w promieniach słońca miedzią zabłyszczy.     
A jeśli będziesz spragniona / spragniony zieleni, wprowadzę Cię do puszczy?!

                                                             
    O  SOBIE,  POTRZEBUJĄCYM

W cuglach ciałem i duszą byłem uwięziony,
lecz żyć tak nie chciałem,
Zatem rozkuć się z nich umiałem. 

W oczach synów urosłem,
W oczach ślubnej cierpienie uniosłem.   

Byłem niepełnosprawnym walczakiem,
Kiedy trzymając w ręku pióro - stałem się poetą samoukiem.     

Zmierzyć się z niepełnosprawnością było tak,
Jakoby walczyć z duchami, a tak:

Że nigdy ich nie ma,
A są wszędzie, jak ta ściema!   

Pokonasz psychiką duchy, wyzwolisz się ciałem,
Zrób tak, jak ja zrobić umiałem.

Duszę będziesz mieć pełną emocji uniesienia,
Serce będziesz mieć jak z kamienia:

Nie dla egoizmu,
Dla praktyki i patriotyzmu.   

To co nas nie zabiło,
To nas z pewnością wzmocniło.   

Nadzieja nie umiera nigdy
Lub umiera ostatnia, jak i my pomrzemy.   

                                             
   DUMANIE  NA  BEZDROŻACH
W  CZASIE  NIEPOKOI  DUCHOWYCH
                                                     

Przysiadłem pod starą sosną
I dumam... o bezdrożach mego życia.
Gdzie ja się podzieję tej wiosny?
Gdzie pójdę w ten świat niebycia? 

Wszystko w rękach Boga,
Powiedziałaby siwo-złota brzoza.     
Lecz daleka mi ta droga,
Gdzie obca byłaby niedoli [z]groza!?   

Ciężko być doświadczonym przez życie:
Byłem zroszony własną krwią!
Byłem naznaczony blizną o świcie!
A teraz, jak na "Golgocie" słowa się barwią:

Krwią! I jęki w niektóre noce się śnią!... 
                                       

           REGUŁY  ZASAD

Świętość wymaga celibatu... [ Księżom ]

Dusza potrzebuje natchnienia... [ Poetom ]

Ciało pragnie rozkoszy i podniety... [ Zakochanym ]

A życie nic nie ma z tego, niestety! [ Bezwładnym ]

    NA  ŁONIE  NATURY

Poślij mnie, Boże, na te pola
Zanim chłop je zaorze. 
Tutaj zgubi się mego życia niedola,
Jak pomyślne słowa wiersza ułożę:

Patrzę... na te pola złote ścierniska,
Od lasu do boru stoją kopy
W "dziesiątkach" żyta zwózce bliska,
Wśród żyta stoi nagi król ducha honoru. 

Unosi głowę w zadumie z wiecznej pokuty
Oczekując od Boga i siebie miłosierdzia
Z ciągłym rozważaniem co jest dobre,
  a co złe myślą zasnuty...
Zanim do bram leśnej potęgi wejdzie.

                                                             
Tam napotkał błękitny strumyk,
W nim w świetle topieli 
Ujrzał nie siebie, a płomyk,
Który wynurzył się z wodnej pościeli!

I zmienił go ze staruszka w młodzieńca,
Który wybiegł ze śpiewem z boru
Stając się z życia niedoli jeńca
Dobrym pasterzem dla ludzi z dworu.

Za to że stał się młody, piękny i zdrowy
Śpiewał ludziom ubogim piosenki,
Które układał choć ze smutku będąc morowy.
Lecz jak zawsze byli i tacy,
  którzy wytykali byłe jego lęki!

Jednakże ludzie na to nie zważali,
  kochali go za jego wdzięki,
Którymi obdarzał co ranka - śpiewając
  na łąkach, polanach i w lesie piosenki,
Jak wszedł do życia radości z niedoli majdanka...

  Pisałem w czerwcu 2008 roku. Podlasie

  Podlasianin

     WIERSZE  Z  LIPCA  2008  ROKU

    SUGESTIA  DO  LOSU

Przypadłość zbryzgana krwią!
Upadłość unosi się rwą... [ - kulszową ]
I jęki wydziela każdym dniem,
I nieme dźwięki na papier lgną...

Losie, ty mój pokutny...
Czasie, ty mój okrutny!
Czemuż w życiu pełni życia poskąpił,
Czyżbyś jeszcze za mało ludzkiej krwi wypił?

Jeśli nie karzesz grzeszników,
Którzy ziemię zbryzgali ludzką krwią!?
Nie karz i Bożych wspólników,
Którzy o swój los martwią się!   

   HIPNOZA  DUCHOWA

Zamilknij moja mowo,
Zamilknij moja duchowa odnowo.
Utul do ciszy słowo,
Utul się do spokoju głowo.
Śpij duszo natchniona, śpij,
Serce wierszem otulone...     

   BARWA  SZCZĘŚCIA  POETY

Wkładasz niedolo mi w usta słowa,
Które są jak gorzka radości zmowa.

Nie jestem barwnym człowiekiem -
Jestem stale zadumaną jednostką.
I choćby przyszłoby się żył całym wiekiem,
Szukałbym słów do walki z pustką.

Między zdrowym duchem, a upadłym
Ścierają się niepokoje - zwątpiona jednostka.     
Silnym sportowym charakterem rad jestem
Pomóc memu bezwładowi z troską.   

Upiory i czarty nie zdołają opętać duszę moją!
Nie jestem dla upiorów i czartów nic wart,
Bo ja nie jestem bezwartościową zastoją.
Ja się czuję poetą nie z wyboru, a z losu.

Jestem dla bliskich coś wart.
Dla upiorów i czartów będę zażartym!
Słowem ich opluję - wiersz im zgotuję,
Że życie dało mi dzisiaj sen:

Szedłem do żony przez złoty len,
Hen tam dalej stał wodą otoczony ubogi dom,
W nim mieszkała moja ślubna biedna Barbara,
  lecz kochana.
Tak upiorze i czarcie bez drogi!

Następnie pojawił się gniady koń -
Siedziałem na koniu w ostrogach
I kopytami rozbryzgując ziemską woń -
Pędziłem ku niej z samego błękitnego poranka,
Mając za sobą znaki życia z ranami!

Kiedy dotarłem pod sam dom -
Czekała na mnie moja ukochana Barbara...
Zsiadłem z konia, jak rycerz zalotny
I poniosłem Ją w dom, w ten dom,
Gdzie miłości był pełen gwiaździstego nieba skłon...

                                                       
     W  GORĄCY  DZIEŃ

Skwar w powietrzu się gotuje...
Żar z nieba spada, jak w tropikach!

Pies wywalił język i szybko oddycha.   

Ludzie z upału gotują się, jak w piekarnikach!
Pot z czoła wycierają.

Ptaki ciszą zamilkły!

Iglaste pędy w laskę się zwinęły.

Liście ochlapłością zwiędłość oznajmiły       
I w bezwładności wiaterek je huśta.

Tylko pokój wytchnieniu jest miły
I woda nabrana w usta.
Dom mój, dom troskliwy,
Cieniem nad głową usłużny.
Nie będę dotąd wątpliwy,
Dokąd życiu będę usłużny!

                                   
   ROZPATRYWANIE  TRAGEDII

Nie była Ojczyzna moim katem,
Lecz los był mego ciosu adwokatem!

On mnie z nóg zwalił,
Tymże mnie od ludzi oddalił!

Gdy urobkiem skały z nóg zostałem zwalony,
W tym dniu już nie powróciłem do żony!

Do synów nie powróciłem także!
Za to ze mną dotarto na OIOM, a jakże!

Los zadał cios okrutny,
Po tym nie tylko ja stałem się smutny.

Lecz po tym nie tylko z rodziny płakali.
Płakali i Ci, którzy moje wiersze czytali...   

Los bydlak bezczelny,
Na przekór mu stałem się poetą dzielnym.

Los cwaniak okrutny,
Z tego ze mnie stał się poeta smutny.

Na ciele blizny mam zabliźnione.
W poezji ciągle są odnawiane.   

Bogu ciągle jestem wdzięczny,
Że pozwolił mi ułożyć wiersz wydźwięczny.

W tej chwili układa mi się fraszka,
Bo nie chodzą nogi bezwładne,
a myśli od Boga czaszka.     

A niech tam diabeł ten mój los sobie bierze.
Ja i tak z Bogiem pozostanę w wierze!

Wypinam się na los dupą,
Bo nie jemu, lecz mnie, moja Barbara
na co dzień kręci pupą...

Ach, jak pięknie, namiętnie i podniecająco
Mieć przed oczyma kobiece wdzięki na bieżąco...

                                                             
    PROŚBA  DO  BOGA

Pochwal mnie, Boże,
Bo moja dusza sama pochwalić
Siebie samego nie może!

Zgódź się mój, Boże, oddalić się tam,
Gdzie Ciebie nie ma?
Tam nie będę miał komu się pożalić,
Tam gdzie w żalu mowa będzie niema.

                                       
SUGESTIO  CUDZO

Nie słucham ciebie,
Jestem patetyczny.
Wpadłem w zachwyt
Pewności swojej i wiem,
Gdzie mój byt!

Wiem, że powiesz: "O jej!
Taki z ciebie chojrak?"

- Chojrak to mit!
Życie mnie szczypało,
Jak wodny rak!
Przykrości miałem nie mało,
Zatem ufania brak!

Goń się frajerze -
Sugestio cudzo! [ z wyobraźni ]
Nie wyciągnę lemiesze
Zaorać to, co bardzo kocham!
Rodzina i dom, to jak Bóg,
Którego nawet grom
Nie zwali z nóg!

  WIZERUNEK  CZŁOWIEKA  POETY

Oceń mnie Boże za całokształt mojej determinacji,
Jak mi się żyło w tej sytuacji?

Nie pójdę z Tobą na kompromis!
Ochoczo pójdę z Tobą polemizować:

- Kim ja jestem?
- Kim ja byłem?
- Co robiłem?
- Czy ja byłem człowiekiem z gestem?

Bo dzisiaj świat nierządem stoi
Wyłupiastym oczom pesymizmu!?
Dzisiaj szlachetny gest mało gdzie jest!
Ludzie dobrej woli są tylko w telewizji?!

Dzisiaj dobroci nie uświadczysz,
Ludzie stali się wilkami!
Czy nie tak dzisiaj jest:
"Wilk wilkowi człowiekiem,
A człowiek człowiekowi wilkiem?!"

Chcesz Boże powiedzieć:
"Każdy ma swego Anioła!"

- Boże, kalectwo to taka straszna trwoga
Aż chciałoby się powiedzieć, że nie ma Boga!?
Płakać by się chciało, lecz "Boże Dzieci" nie płaczą.
W nich dusze płaczą...
Lecz łez nie wydają ciała.

Pisałem w lipcu 2008 roku. Podlasie
https://www.youtube.com/watch?v=1Ugzemr-GmI           

   MIĘDZY  ZŁYM,  A  DOBRYM  HUMOREM

Gnębią mnie życiowe przypadłości
I dzisiaj zebrać nowych myśli nie zdołam,
A te stare gdzieś tam po skroni kołaczą...   
Cena moich wzruszeń jest smutna i nadąsana.
Nie żałował los biedy - przez to życie nauczyło się pokory.   

"I'm sorry!" - powiedział los:
"Szczegóły decydują, nie niuanse!
Przecież żyjesz i masz szanse
  na dalszy los, lepszy los.
Bo już miałeś losowy cios!
Byłeś na pograniczu śmierci!
Lecz Boża ręka ci ducha dała -
Przeżyłeś upadłość ciała,
A osobowość twoja nie oszalała!"

- Boże, synoptyku mego losu -
Wskazałeś mi problem wagi,
Jaki ciężar ciąży mego patosu
W którym trzeba będzie heroicznej odwagi!

A była ona najpierw smutna i biedna,
Pokutna i w skrajnych przypadłościach rezolutna.
I za to pierwsze symptomy rozwagi chwilę miały jedną,
Która dążyła owinąć życie niedoli w kolorowe płótna.

ABECADŁO - [ POETY  KAMIENIA - ŻYWEGO  KAMIENIA ]

- Jeśli kiedyś wytnę błąd ortograficzny.
Darujcie analfabecie.

- Jeśli kiedyś rozłożę treść niepojmującą nawet sobie samemu.   
Zrozumcie i wybaczcie.   

- Jeśli kiedyś spłodzę wiersz wybitny.   
Podziwiajcie.

- Jeśli kiedyś żaląc się na życie wejdę w dom Wasz.   
Zaakceptujcie i przyjmijcie.

- Jeśli kiedyś płakać będę.
Wy nie płaczcie razem ze mną i po mnie.   

- Jeśli kiedyś po coś biec będę.     
Wy biegnijcie także po swoje.       

- Gdy pojmować życie będę.   
Wam pojmować będzie zbędne,
  bo rozumiecie, jakie życia sedno.       

- Gdy miłować Ludzi będę.
Wy miłujcie już przede mną.   

- Gdy odchodzić od zmysłów będę.   
Wy nie odchodźcie przede mną, ani po mnie.     

- Gdy Ci, którzy cierpieli przede mną.   
Od dziś niech już nie cierpią ani dniem i nocą jedną.     

- Gdy iść będę za głosem serca.   
Wy idźcie już przede mną za głosem swojego serca.     

- Gdy umierać będę.   
Wy nie umierajcie przede mną i po mnie.   
Bo kto będzie czytać wiersze moje.

Pisałem w lipcu 2008 roku. Podlasie

                                                                       
        ZAMOŻNOŚĆ  POETY

Jakoś mi nieskładnie żalić się Bogu na los.
Można żyć i zaradnie, jeśli dobytku ma się stos.
Sęk w tym, iż w życiu swym stos ma się biedy.
Dobytku będzie się mieć tyle w życiu owym,
Ile poezji spłodzę do wtedy?
                                                         

   TRAGICZNE  PERYPETIE  GÓRNIKA!

Żyłem z ludźmi na ziemi.
Tyrałem z kamratami pod ziemią.
A kiedy skałą piaskowca uderzony
Padłem na urobek i zostałem przywalony!
Wtedy stałem się, jak upadły Anioł,
Który został za grzechy wypędzony z Raju!
Ja zostałem na noszach wywieziony
  z niedoli ciemnego gaju!

Mawiał swego czasu stary górnik:
"Górnictwo, to ostatnia kromka chleba!"

A mnie tam podążać była potrzeba,
Kiedy do nauki głowa nie była mądra.
Kopalnia w podziemiach była potrzebna dla ludzi,
Których bez szkół za życiem szła sił horda.

II

      SMUTNĄ  RZECZYWISTOŚCIĄ

Mówię do Ciebie dławiącym głosem -
Ze smutnym wrażeniem słowa mi się plączą i dławią...
Miałem nieść naszą Miłość pięknym polotem,
A ugrzęźliśmy w ciosie zdruzgotanego szczęścia
I już radości w nas się nie pojawią!?

Choć nie chcemy będziemy nieść smutek
Do rozterek i do pościeli.
I choć minęło sporo latek,
Niczego z męki bogowie nam nie odjęli!

Czemuż to diabli tego,
Czego nie chcemy nie wzięli?
Czyżby obok nas czają się tylko dlatego,
Żeby wziąć to, co my z ochotą zrobić zechcieli?!
https://www.youtube.com/watch?v=LBmUBMnuU2k

            DO  KOBIETY

Respekt potrzeby mam przed Tobą!
Bez Ciebie życia ciężaru nie zostawię za sobą!

Czymże moja ułomność - ruchem upadła
Byłaby bez Twojej opieki zaradna?

Łatwiej pozbyć się kompleksów życiowych,
Aniżeli uporać się z tragedii dekadowych.

Tyżeś jesteś moją siłą walki i przetrwania,
Wolą oddania, lecz niepoddania.

Nazbyt pryncypialny byłem wedle dnia i nocy,
Tyżeś dumała przy mnie i razem ze mną nie raz i po północy.

Dobrocią otulałaś mnie, aż innym było niepojęte.   
O lepsze jutro stawałaś się coraz efektywniej zawzięta!

W samych superlatywach chwalę Ciebie kobieto,
Jesteś babką, że ach, schylam się moją podnietą...

Do wzruszeń i zadumy, że szczęście w nieszczęściu
Spotkało mnie w tej chwili tak w niepojęciu.

Że gdyby nie Ty, drążyłbym samotność
  w ciemnym tunelu beznadziei
I byłbym pustkowiem bez światła w promyku
  w beznadziei od niedzieli do niedzieli!
                                                   
A tak z Tobą moje życie na wskroś się weseli...
I z każdym dniem jestem trzeźwym poetą
i więcej pociechy mam z życia,
  aniżeli słowa w życiu to ujęły.
                                                                                         
  Z dedykacji ślubnej Basi

.

     WIERSZE  Z  SIERPNIA  2008  ROKU

      LIST  GOŁĘBI  DO  BARBARY

Mowa moja do Ciebie stała się odębiała i drętwa       
Aż jąkam się z podniety. Oto ja!
Pokusa jest tak namiętna Twa,
Że otwórz drzwi na oścież, już ...idę!
Jestem rozmiłowany z piękna Twojego!
Rzucam tę swoją samotność, ohydę,
Chcę Ciebie i życia dla naszych dusz erotyką upojnego -
Będąc olśniony Tobą, jak w najpiękniejszym zachwycie...
Wesel się przy mnie, ja z Tobą!
Rozmiłowanie z nami niechaj na zawsze będzie -
Wszędzie, w dzień, nocy i o świcie...
Miłością będziemy się żywić aż wypełnimy się sobą...   
Po czym miłości nie skąpić Tobie - bądź zdrowa...   
Snu nie żałować - śpij kolorowo...
Jutrzenką jesteś moją - w życiu odnową - 
Jedyną enklawą spokoju...
Ach, jak w życiu jest morowo!

  WYZNANIE  POETY,  NIEZNANEMU  POECIE

Drżę za Nią, drżę przed Nią...
Nie ze strachu, lecz z podniety... Mój brachu.
Klękam przed Nią, wiersz Jej wyrecytować,
Jąkanym głosem uległość swoją zaakcentować.     
Drgawki mną trzęsą, jak ogrodnik jabłonią. 
Sypią się poezji owoce na Jej dłonie...
I już w Jej oczach jestem, jak na tronie,
Bo walczę, jak lew ze sobą, o Nią.

O piękno Twe! Co Bóg stworzył najlepszego Ziemi.
Urodziwa Panno moja.
O! O! Jakżeż mam nie kochać Ciebie?!
Gamoniem musiałbym być, Barbaro Anno,
Gdybym w Tobie nie ujrzał życia dla siebie.
Nie ujrzałbym i w Niebie wśród Aniołów błękitu oczu takich,
Jakie są w Tobie źródłem wylanym w mojej potrzebie,
Co bym namiętnie spłonął i ostudził podnietę,
Dając słowa jakich nie dałem jeszcze Pannie innej!
                                         

            ZNAK  C Z A S U

II

Znak czasu widzę w sobie, lecz nie widzę w Tobie!
Wyokrąglałaś tak podniecająco na sobie!
Ciągotkę namiętności mam w sobie do Ciebie!...

Miał Bóg rozum i mężczyźnie był rzeźbiarzem -
Wiedział, jaki horyzont kobiety, mężczyźnie stworzyć,
Żeby szalał za Nią - i w ostateczności z Nią stanął przed Ołtarzem.   
Jak ja oszalał za Tobą i w Niebie jeszcze chciałbym tego,
Czego na Ziemi nie doznałem, tam z Tobą dożyć?!
                           

    KOBIETA  I  MĄŻ

Masz czym oddychać.
Masz czym w biodrach pokręcić.

Mam do czego wzdychać.
Mam co czcić...

  Z dedykacji żonie   

POD  GOŁYM  NIEBEM

Pod gołym niebem
Bezchmurnym niebem,
Ożyj nadziejo moja, ożyj!
Przetrzyj szlak spokojem.

Heroizm niech będzie
W głowie walką ambitną moją
W posturze smutku, żalu,
Umęczenia, tęsknoty podbojem. 

Największym orężem to wiara
[ niechaj we mnie będzie... ]
Nie jest matką głupich, jak nadzieja.
Chyba u tych, którym gra gitara, życia gitara.
Niepotrzebna im wiara.
Im życia gra gitara.
Nam niechaj zagra wiara. 

    I  BÓG  DAŁ  ROMANTYZM...

Los dał krzyż! Bóg dał romantyzm...
Na darmo losie ze mnie rżysz,
Bo ja unoszę się w optymizm.

BOŻE, Anioły, panny z kawalerskich lat,
Ileż to w mojej duszy wyniosłych podniet - 
Ja żem, jak ten kwiat bez skazy od lat -
Lat od których los: "skazał, tabie niet!"*

Co ja winien, że nie byłem w twoim guście, losie?
Łotrem jesteś, zesławszy na mnie taki żywot!
Czemuż byłem w Bogu gościem w sosie,
Bo żem jest ja, jak ten "ekscentryczny dance". 
"Wot job twaja mać!"*   

Niewieście ślubnej wierszem - serce na Jej pierś kładę,
Duszę z czucia na dobranoc rozkładam...       
W cichym szepcie kocham Cię, Jej powiadam!
I namiętnym, romantycznym, pokłonnym   
I pokornym swoim ukochanym winien być zasadom. 

Włączyć melodię, według swego wieku, jak np. z mego wieku:

OMEGA - "The Girl With The Pearl's Hair" - [ wtulić się w zapach włosów JEJ... ]

FANCY - "Flames of love" - [ biegnij z Nią, jak z miłością! ]

ABBA - "Dancing Queen" - [ bądź królem w tańcu z NIĄ! ]

ABBA - "Fernando" - [ bądź JEJ po prostu, Fernando! ]

ABBA - "Knowing My, Knowing You" - [ ty JEJ, Ona tobie... ]

ABBA - "S.O.S." - [ bądź JEJ gotów na wszystko! ]

AFRIC SIMONE - "Hafanana" - [ wygłupiaj się z NIĄ! ]

AFRIC SIMONE - "Ramaya" - [ szalej z NIĄ! ]

DISCO POLO - ALIAS - "Moja cyganka" - [ biwakuj z NIĄ... ]

DISCO POLO - AMADEO - "Daj mi tę noc" - [ weź od NIEJ tę noc... ]

DISCO POLO - BOHDAN SMOLEŃ - "Szalała" - [ romansuj z NIĄ... ]

DISCO POLO - BOHDAN SMOLEŃ - "Ani be, ani me" - [ jedź z NIĄ na Zachód! ]

DISCO POLO - BOHDAN SMOLEŃ - "U Bodzia disco" - [ idź z NIĄ do znajomych! ]

DISCO POLO - BOHDAN SMOLEŃ - "Widziały gały co brały" - [ ciesz się NIĄ,
że masz fajną babkę!... ]

DISCO POLO - BOYS - "Jesteś Szalona" - [ biegnij ku NIEJ! ]

BONEY M - "DADDY COOL" - [ to ja! ]

BONEY M - "Suns Of Jamaica" - [ odlecieć na duszy... ]

BONEY M - "Revers of Babylon" - [ pamiętaj JĄ zawsze!... ]

BONNIE TYLER - "it's A Heartch" - [ biec przed siebie z NIĄ na łąkę! ]

BONNIE TYLER - "Moonlight Shabow" - [ bujać w obłokach z NIĄ na  łące... ]

BUDKA SUFLERA - "NIE wierz nigdy KOBIECIE" - [ wierz zawsze KOBIECIE... ]

BUDKA SUFLERA - "JOLKA, JOLKA" - [ klęcz przed NIĄ... ]

CARLOS SANTANA - "Samba Pa Ti" - [ przytul się do NIEJ i zamilknij! ]

CZERWONE GITARY - "KWIATY WE WŁOSACH" - [ goń JĄ! ]

CZERWONE GITARY - PŁONĄ GÓRY, PŁONĄ LASY" - [ fruwaj z NIĄ... ]

CZERWONE GITARY - K. KLENCZON - [ pokłoń się przed NIĄ  krzyżem...

CZESŁAW NIEMEN - "JEDNEGO SERCA" - [ przyrzec JEJ wierność! ]

CZESŁAW NIEMEN - "WSPOMNIENIE" - [ obdarowywać JĄ mimozami... ]

CZESŁAW NIEMEN - "Bema pamięci żałobny rapsod" - [ dać JEJ honor! ]

DEMIS ROUSSOS - "Good bye My Love" - [ nie rzucaj JEJ nigdy! ]

DEMIS ROUSSOS - "Triki, triki" - [ biec za NIĄ! ]

DISCO POLO - DENIS - "Marzenia" - [ KOCHAĆ JĄ... ]

DRUPI - "Piccola e fragile" - [ tul się w NIĄ... ]

UMBERTO TOZZI - "Te amo" - [ tańcz z NIĄ... ]

I SANTO CALIFORNIA "TORNERO" - [ bądź z NIĄ... ]

DISCO POLO - IMPERIUM - "JESTEŚ MOIM SNEM" - [ leć z NIĄ... ]

INFERAL - SELF - CONTROL - [ radio edit ] - [ ścigaj JĄ! ]

IZABELA  TROJANOWSKA - "Jestem twoim grzechem" - [ trzeba błagać JĄ! ]

IZABELA TROJANOWSKA - "Tyle samo praw, ile kłamstw" -[ wierny bądź! ]

IZABELA TROJANOWSKA - "Wszystko czego dziś chcę" - [ daj JEJ, co chce! ]

JACEK LECH - "20 lat, a może mniej" - [ byłem JEJ taki! ]

JACEK LASKOWSKI - "Świat nie wierzy łzom" - [ daj JEJ wierność... ]

JOE DASSIN end DALIDA - "A toi" - [ prowadź JĄ trzymając za rękę! ]

JOE DASSIN - "Et si tu n'existais pas" - [ utul JĄ do siebie... ]

DISCO POLO - KORONA - "Nie zapomnij" - [ zabierz JĄ na wycieczkę! ]

KRZYSZTOF KRAWCZYK - "Byle było tak" - [ niech będzie tak... ]

KRZYSZTOF KRAWCZYK - "Rysunek na szkle" - [ daj JEJ siebie... ]

KRZYSZTOF KRAWCZYK - "Zatańcz ze mną" - [ baw się z NIĄ... ]

DISCO POLO - LA STRADA - "Taka jestem" - [ poddaj JEJ się! ]

LADY PANK - "Tańcz głupia tańcz" - [ szalej z NIĄ! ]

MANAM - "TA noc do innych jest nie podobna" - [ bądź JEJ oparciem! ]

MIKE OLDFIELD - "Moonnlight shadow" - [ biegnij przed siebie! ]

DISCO POLO - MILANO -  "JESTEŚ MOJĄ NAJ..." - [ baw się z NIĄ... ]

DISCO POLO - MILANO - "DZIEWCZYNO" - [ niech ci nie będzie taka! ]

MODERN TALKING - "SEXSY, SEXSY LOVER" - [ Disco z NIĄ! ]

MODERN TALKING - "You're a WOMEN", I... - [ ciesz się z NIĄ... ]

PERFECT - "Autobiografia" - [ bądź sobą! ]

PERFECT - "NIE PŁACZ EWKA" - [ nie żegnaj się z NIĄ! ]

PRINCE -  "PURPNE RAIN" - [ popłacz się z NIĄ... ]

ROD STEWART - "SAILING" - [ żegluj z NIĄ życie... ]

RÓŻE EUROPY end EDYTA BARTOSIEWICZ - "JEDWAB" - [ daj JEJ podarunek! ]

SAVAGE - "ONLY YOU" - [ bądź JEJ piękny, jak ONA tobie... ]

SHAZZA - "BIERZ CO CHCESZ" - [ daj JEJ, co chce! ]

SHAZZA - "NOC RÓŻY" - [ KOCHAJ JĄ w nocy... ]

SHAZZA - "TAK BARDZO ZAKOCHANI" - [ zawsze JĄ KOCHAJ... ]

SMOKIE - "Lay Back In The Arms Of Someon" - [ idź po torach z NIĄ!]

SMOKIE - "Needles end Pils" - [ marzyć o NIEJ... ]

THE BEATELS - "HELP!" - [ błagaj o JEJ rękę! ]

THE ROLLINGSTONES - " Satisfaction" - [ imponuj się NIĄ... ]

THE RUBETTS - "Sauger BABY LOVE" - [ miej JĄ... ]

TINA TURNER - "Simply the Best" - [ bądź JEJ koniem! ]

TURBO - "DOROSŁE DZIECI" - [ tak było za PRL-u dotrzeć do UKOCHANEJ! ]

HAPPY END - "Jak się masz Kochanie" - [ pytaj JĄ o to... ]

  Objaśnienia: "skazał, tabie niet!"* - powiedział, tobie nie!
  "Wot job twaja mać!"* - Oto cholera jasna! 

        CEREMONIA  XXIX  LETNICH  IGRZYSK  OLIMPIJSKICH
                          BEIJING - CHINA  2008

Wynurzyły się duchy historii Chin w aranżacji wynalazcy papieru -
Rozkładając z rulonu w historię Chin i tańczy historia tworząca symbolu muru! 
Z rozmachem i potęgą dzisiejszych Chin ozdobionym pięknem historii w wystroju -
Kilka millennium w nawiązaniu do "bogów". Szlakiem jedwabnym lądowym
W demonstracji swoją potęgę rozwoju! Szlakiem morskim demonstrując odkrycie lądów!
Dwadzieścia trzy wieki cesarstwa Chin... Tańczą z pięciu dynastii Chin -
Okazując ponad 5000 lat - pokaz: "Rok szczura", który pierwszy przepłynął morze
I po tygodniu dotarł na ląd z dwunastu zaproszonych przez króla!
Odtąd przez wieki czci się "Rok szczura".

Ze starych czasów do przyszłości - światło miasta, światło gwiazd.
Wykucie ptasiego gniazda - ciemność ziemi, ciemność na niebie,
A widać błyszczących się jasności gwiazd! Taniec "Tau - Czi" - ruchy dynamiki -
Ruchy harmonii - tak zbudowany Chin świat według "Ta Oi" - spokoju.
Przypomnienie jedności i natury... Odrobinę lekcji w stosunku, co do reszty świata! 
"Kung Fu" - taniec z klasztoru - Szaolin - fantastyka... Poezja... Zycie... Porządek!
Wszystko ma swoje miejsce na swoim miejscu! Chciałbym żyć tam,
Choć kocham swój kraj! Marzenie... Lubię porządek! W Polsce marzenie...
Niespełnione i niemożliwe!? Inna kultura, inna nacja.

Biegnie po kuli... Fruwanie po niebie... Fajerwerki... "You World My".
Taniec z całego rejonu Chin - z 26 grup etnicznych Chin.
Pięć kół olimpijskich oznacza - pięć kontynentów biorących udział w Letnich Igrzyskach Olimpijskich!
Marsz olimpijczyków w alfabecie chińskim i moja patriotycznie ukochana Polska!
Miejsce do walki wielkiego ducha!

Wciągnięcie flagi olimpijskiej na maszt! Flaga załopotała...
Powiewa na wietrze Beijingu pięciu kontynentów! Sportowcy składają przysięgę:

" - Ślubuję przestrzegać zasad czystego sportu bez dopingu w duchu sportowym i przyjaźni..."

Rusza potęga sportu ziemskiego - biegnie w powietrzu sportowiec Chin
Ze zniczem w stronę symbolu życia, potęgi metafory życia zapisania w księdze historii!
Otworzyć życie olimpijskie - symbol radości życia i sportu.
Latawiec - chiński wynalazek.  Jedno marzenie - "lajkonik" tych Igrzysk! 
Chodzenie po kuli - czyli globie. "You end My" - piosenka do lepszego świata.
Wzbudzam aplauz - polskim naszym sportowcom...   

Znicz olimpijski zapalony! - na koronie ptasiego gniazda płonie olimpijski znicz!
Magia widowiska ruszyła!... Wizerunek mądrego i wielkiego cesarstwa -
Gospodarza Letnich Igrzysk Olimpijskich Chin i świata. 
Zaszokowanie, magia z poezji faraonów! Entuzjazm... Fantastyka... Zycie...

Nadszedł czas walki - sportu walki! A Chiny i Beijing zademonstrował swoją potęgę światu,
Porządek i czystość na Ziemi! Fajerwerki wystrzeliły w górę!
Machina ruszyła wielkiego światowego letniego sportu! 

Do boju polscy sportowcy!!! Dajcie z siebie wszystko co macie -
Czyli wielkiego sportowego duch walki i ducha sportowego w czystej rywalizacji -
Fair Play! A my Polacy trzymajmy kciuki za naszych olimpijczyków!...
Przywieście z dalekiego i wielkiego kraju po pięć medali z kruszców w trzech kolorach. 

Niech będzie z Wami Bóg i duch sportu...

  Pisałem, dnia 08.08.2008 roku.

    JERZYKI  PRZED  ZACHODEM  SŁOŃCA

  Ścigają się pojedynczo, parami, całym tuzinem!
  Będąc Bożym synem, spoglądam ochoczo...   

  Łowią pożywienie potomstwu - noszą w budynku szparki -
  Karmią tu, tam parki do miejsc może dwustu.

  Zapatrzony w niebo, są moim natchnieniem...
  Tną, jak niewidzialne czarnym laserem - 
  Prują powietrze skrzydeł ramieniem po niebie...

  Z nieba ku ziemi spadają, jak błyskawice - 
  Cieniem muskają wierzchołki poszycia
   leśnego i ścian blokowisk...   
  Wątpię co by inne ptaki podobne tym mogły dać
   z siebie wysiłku takie krwawice?
                                                     

  Jerzykom nie dorówna żaden ptak,   
  Który w poszyciu leśnym tchórzliwie ukryty,
   wydaje głosy nietchórzliwe!   
  Lecz ten czarny jerzyk jest tylko myśliwym,
  Który niezłomnie góruje w przestrzeni
   nieba nad inne ptaki.   

  On jest takim, co go podziwiam...   
  On jest tak pięknie do lotu przysposobionym, 
  Że poza moją ślubną, jest najbardziej uwielbianym.   
  Jego niezłomny hart ducha, mnie imponuje...
  On nigdy prócz powrotu do gniazda, nigdzie nie odpoczywa. 
  Co za stworzenie, które nigdy na ziemi nie przebywa. 

    I  STAŁEM  SIĘ  POETĄ  Z  CIERPIENIA,
I  Z  CIERPIENIA  TREŚĆ  DAŁO  NATCHNIENIE...

  Byłem poetą w uśpieniu lat osiemnaście,
  Żyję dwadzieścia dwa lata w cierpieniu...
  Fatalny los mnie dotknął - krzyżem na urobek* padłem.
  Ja, który sól ziemi czarnej miałem w oku i na twarzy barwnej.

  Piętno życia na mnie pieczęć odbiło
  I to co było hartem się wypaliło.
  Piętno życia widać na mnie!
  Smutek życia zamieszkało we mnie... 

 
  Gdzież komuś tam do mnie.
  Któż opowie cierpienie tak przytomnie?
  Jak ja czuwam nad tym tak niezłomnie
  I cierń życia z siebie zrzucam dosłownie.

  Pogodną osobą jestem dzisiaj i chcę żyć z gestem.
  Zatem jednam się z ludźmi
  I serce budzi mi się do ludzi,
  Budzi mi się polemizowanie z ludźmi... 

       FOTOGRAFIA   SPOD  ZIEMI
 

  W jednej chwili upadłem na urobek o świcie,
  Wtedy roztrwoniłem całe swoje życie!
  Wtedy w jednym dniu, dzień przestał różnić się z nocą,
  Wtedy ból spiętrzał się z potężną mocą...

  W życiu nieszczęścia chodzą parami -
  Stałem się ofiarą tego błędu!
  Goniąc za życiem współczesnego pędu -
  Byłem obarczony brzemieniem na śmierć lub rany?! 

  Byłem rozbity i przykutą do łóżka objawą,       
  Przykutą smutkiem, lecz mówiłem:
  - Z powiek łzy mi się nie pojawią,
  Choćby życie miało walić w głowę młotem.   

  Co prawda: istota ludzka jest krucha,
  Lecz dusza silna i niezłomna.
  I choć głowa w rozumie nie była ułomna,
  Nie zdołała umknąć znad głowy przed młotem obucha!   

  Smutne ciało przykryło się z blizn znamionami -
  Znamiona ciała stały się potocznymi imionami...
  Wymieniać aż przez gardło nie przejdzie,
  Lecz każdy po spojrzeniu wie o co chodzi. 
  - [ metafora ]
 

       MIŁOSNY  KOSZ

  Rozżalony jestem, jak żal.
  Żal mam taki, jak jestem rozżalony...
  Dałby Bóg jeden krok do Raju,
  Tam gdzie nie ma żalu,
  Tam gdzie można żyć, jak w gaju.

  Był dzień taki kiedyś,
  Jak byłem na alkoholowym haju,
  Miłosny pędziłem do Niej niegdyś;
  Mówiłem do Niej takie słowa,
  Jak Romeo do Julii niegdyś.
  Lecz Jej była mowa z której wynikało,
  Że nie będzie moją!

   [ Znajomej, niech sama się domyśli której. ]

  DUCHOWY  POTENCJAŁ  CZŁOWIEKA

  Nie wiedza człowieka czyni poetą,
  A dusza natchniona człowieka
  Czyni go wierszowym sonetem.   

  Nie radość z życia tworzy poezję,
  A ten człowiek staje się poetą,
  Który w cierpieniu i smutku tworzy wizję... 

  Nie tęskno mi za sławą,
  Nie tęskno mi spoczywać na laurach,
  Nie wiem co to takiego? 

  A tęskno mi za tym,
  Żeby nie żyć w murach,
  Gdyż wiem co to takiego. 

  Gdyż wiem, jaką można mieć duszę kulawą -
  Żyć w murach i być przykutą do łóżka ofiarą!

               CHWILA  REFLEKSJI

  ...Życie to rywalizacja, a kto nie nadąża,
  Niech się usunie w cień lub niechaj podziwia ludzkie zmagania...

       HOŁD  OJCZYŹNIE  MOJEJ,
      KTÓRA  ZWIE  SIĘ:  POLSKA

Składam hołd Tobie, Ojczyzno moja wyróżniona!
Ojczyzno w ozdobie, Tobie moja mowa wyśniona...
Cóż mi pozostało poświęcić Tobie,
Jak nie ten wiersz, w moje przed grobie.
Zdzierż mnie w sobie, zdzierż, jak ten mój wiersz: 

Poeta biedny zazwyczaj bywa.
Ja w dodatku jestem kaleki.
I przeto we mnie pozostała tylko ta siła,
Która w hołdzie, jako Ojczyźnie przeznaczam na wieki! 

Tyżeś Ojczyzno jesteś mi, jak ta Panna miła, 
Której głowę składałem na warkocz i serce...
Tyżeś jesteś nie jak ta Matka tkliwa,
Lecz jak ta Siostra, co podobną krwawicę przeżyliśmy... 
I w tej naszej do historii rozterce, jak ta Panna i Siostra,
Co podobną drogą przemierzaliśmy...

  W dedykacji Ojczyźnie na WNIEBOWZIĘCIE NAJŚWIĘTSZEJ MARII PANNY
  I ŚWIĘTA WOJSKA POLSKIEGO 15 Sierpnia 2008 rok. Twój syn: Mieczysław

     JEDNA  JASKÓŁKA  NIE  CZYNI  WIOSNY  W  POEZJI

  Jest taka jaskółka, która w poezji już się pojawi!
  Ta jaskółka będzie wieszczem, co jeszcze Wam się objawi!
  Ta jaskółka, może już Was ciekawi?
  Ta jaskółka stanie się Polski synem,
  Kiedy Polska przemówi jej ustami?!

  [ Autor używając słów: "Polski synem", miał na myśli, że jak w przyszłości
  wiersz jego będą czytane gdziekolwiek lub np. wyda tomik wierszy
  i będą wiersze znane, to będzie Polski synem jako poeta.   
  Poza tym nie mając na myśli wierszy, już jest synem własnych rodziców i też Polski.
  A będąc synem jako poeta, dla niego niejako samego jest uczuciem duchowym,
  dodając wiary w to, co tworzy. To proste, bo przecież każdy kto pisze podobnie myśli,
  tylko nie każdy ma odwagę przyznać się do tego. Przecież wiersze nieznane, 
  tym bardziej nieczytane przez nikogo, nie mają żadnej wartości, choćby były wierszami,
  jak nie z tej ziemi. W dzisiejszych czasach, sam największy wieszcz Polski na przykład
  Adam Mickiewicz, nie sądzę, żeby nie chciał, aby jego wiersze nie były znane większemu
  gronu ludzi, niż w swoim czasie. ] 

  P.S. - autor wyraźnie objaśnił sens tego wiersza, żeby w przyszłości nie przydarzyło się
  Czytelnikowi posądzić autora wiersza o "pychę". To nie pycha, a natchnienie, kiedy autor
  z wierszy nie ma żadnych korzyści materialnych, a tylko radość indywidualną i emocjonalną...

   UDERZAĆ  SIĘ  W  PIERŚ...
      [ Chwila refleksji ]

W obliczu życia, Boga i śmierci,
Nikt ze śmiertelnych nie zaprzeczy,
Że nie ma na Ziemi takiej rzeczy, 
Która by nie zdążała do śmierci?!       

Bijemy się między sobą o honor,
Walczymy ze sobą o byt.   
Nawet stosując podstępny lub podły chwyt,
Jak ze sobą zwierzęta po wyjściu z nor.

Ten kto ma ćwierć, chce mieć połowę.
Ten kto ma połowę, chce całość.
A ten kto nie ma nic, ogarnia go złość,
Ten ma zawsze tym zaprzątaną głowę.

    ATMOSFERA  I  NASTRÓJ  PRZED  BURZĄ

Czarne chmury nadciągają nad puszczę i wodny akwen!
Czas zbierać się z miejsca uwielbienia,
Zanim organy niebios nade mną zagrają,
Zanim grzmiące niebo spuści swoje lanie,
Zanim ogniste jęzory zaczną walić w ziemię,
Zanim dar życia zacznie carabonić* w jej suche ciemię,
Zanim strach zacznie pulsować w skroń,
Zwijaj się stąd człowieku i goń do chaty!

  Objaśnienie: carabonić* - w języku etnicznym autora po prostu obfity deszcz padać. 

                 PUSTE  NIEBO

Puste niebo, ciche niebo, głuche niebo, smutne niebo, pożegnalne niebo.
Na tym niebie tak szybko znikliście, jak się pojawiliście. 
Brak mi waszych furgań, ścigania się ze sobą,
"MiGi" bezszumne - szybujących z nieba ku ziemi. 
Brak ścigania pożywienia w powietrzu,
Karmienia swoich piskląt w budynku szparkach, kratek wentylacyjnych.
Brak cięciem skrzydeł nieba - cieniem muskając z lotu las, zabudowań i mojej głowy.
Gdy wrócicie za rok czynić wiosnę, ja będę już czyniącym dojrzalszym poetą, niż tej wiosny.
- "Jedna jaskółka nie czyni wiosny" - jest w Polsce takie przysłowie.
Za to jeden poeta, może uczynić wiosnę w poezji.
Lecz jest to już moja metafora w monologu.

                KIEDY - WTEDY
   

Kiedy pomrze moje ciało, a dusza ujdzie do Nieba.
Kiedy wiersze moje, których setki na Ziemi zostało,
Ojczyźnie będą w potrzebie, jak kromka chleba?
Wtedy upojnie żyć będę w Niebie...
Wtedy natchnieniem będę wypełniony...
Prochami spoczywać lekko mi będzie na Ojczystej ziemi
I spojrzeć z góry na Ciebie, ukochana Polsko,
W natchnieniu wzruszająco i przecudnie mi będzie...
Dzielić się swoimi wzruszeniami chcę z Tobą, jak z matką...
Będziesz w Niebie pięknymi moimi wspomnieniami i snami...
I będę Cię brał za Polskę taką, jakiej piękniejszej
Nawet w Niebie ujrzeć chyba nie doznam?

  Wiersz dedykowany Ojczyźnie Ukochanej Polsce

  Twój syn: "Mietko". 19.08.2008 rok. Podlasie

    ŻYWA  IKONA  PODLASIA

Chodzisz po puszczy, jak tur, lecz nie jak gbur,
Choć na takiego wyglądasz. 
Sapiesz, parskasz, jak z parowozu,     
Chociaż nie ciągasz wozu.

Kiedy byłem małym chłopcem, pamiętam ciebie z bajki:
"Jak stałeś na torach i wykolejałeś pociąg!"
Wierzyłem, że tak było naprawdę.
Dzisiaj ja tak o tobie nie napiszę,
Bo jestem z innej gliny poetą. 

Stoisz w stolicy Podlasia przy ulicy Piłsudskiego,
Potężny i dumny na Big Board's-dzie!
A w Puszczy Białowieskiej pomnikiem w brązie!
Nawet w herbie Sokółki, moim rodzinnym powiecie
Jesteś wsparciem rycerzowi z mieczem.   

Chodzisz puszczą, borem, lasem
I chłopu w polu robisz szkodę czasem! 
Ale to żadna szkoda do pożytku
Jaki ma z ciebie Podlasie.

    WSPOMNIENIA  SPOD  ZIEMI

Spłakana... jest moja dusza,
Choć z powiek kropla łzy nie skapnęła. 
Złamane jest moje serce
Nie do panny, która dała kosza,
A z życia, które stało się w poniewierce!
Po tym aż mnie wstrząsnęło,
Kiedy w krzyżach kość chrupnęła! 

Wtedy ulotny się stałem,
A świat w karuzelę się objawił
I wszystko, co na zawsze uchodziło,
wzrokiem obejmowałem
Aż na duszy i w oczach lęk się pojawił!

Wtenczas tyle ran doznałem,
Że żegnać mi się na zawsze było nieswojo
I tak długo swój żal wypominałem
Aż wypowiedziałem ostatnie podziemne słowo:
Żegnaj na zawsze kopalnio, ty moja!   

      TYLE  ŻYCIA,  ILE  MOŻLIWOŚCI

Jest we mnie tyle cierpienia, co żalu tyle...
Jest we mnie tyle smutku, jak radości mało...
Jest we mnie tyle bólu, co soli z potu spłynie na ranę życia...
Jest we mnie tyle gniewu na życie, jak dni minionych w cierpieniu z życia...
Jest w mojej duszy tyle tchnienia, ile w głowie nagromadzi się wspomnienia... 
Jest we mnie tyle istnienia, ile mój płód wyda nasienia...
Jest we mnie wszystkiego tyle, co człowiek nie może znieść tyle...
Byle dożyć do jutra, jak życie jest brudne, zatem tyle jest niepewności,
  ile czasu do jutra...

    DEMONY  PRZESZŁOŚCI

Szemrzały po kątach i w cieniu światła,
Zgrozy i ochydy w ukryciu jaźni.
Nie była w życiu ta chwila łatwa
Do której lgnęły demony wyobraźni.

Sen spędzał z powiek,
A noc smutna czarodziejka
Grała w duszy, jak długi wiek,
Burzliwa niedoli życia w sercu zawiejka...

Tańcowała, szalała gorączka metafory życia,
Miała atut i siłę w negatywie.
Wytoczone obronne armaty wypalały w jej bycia,
Lecz wracały po kątach cienie obecności tkliwie...

Animacja emanowała obraz bezszelestnie zamglony 
I w przeobrażenie sięgać trudem było karkołomnym.
Dzień po dniu wynurzał podejścia - czas za czasem spalony
I rzeczywistość stawała się beznadziejna, i duch bezradnie ułomnym.

Demony przeszłości rządziły się swoimi prawami.
Wzrokowa imitacja biegła dążąc do linii końca i rekordu,
Lecz nie było widoku linii końca na jawie i z niespokojnymi snami,
A hyrdy zwątpienia przed sobą w ogromie "Big Board-u".   

Kotłowały się marzenia z dnia i nocy,
Wyobraźnia chodziła po łące, polu i lesie...
Sny biły się z rzeczywistością po każdej północy
I zamęt zgryźliwy, pytany rozum, czy podniesie?

Królu złoty z bezbolesnych Niebios,
Niebotyczny rekord ziemskich cierpień spraw kres.
Poślij piekłu chaos z głowy stos,
Niechaj się w popiół obróci z organizmu stres.

Złowieszcze zmory nicości odchodzą w niebycie
I niechaj zagra współharmonia wedle dnia, nocy i o świcie.
Niechaj się sypie dobra ilość dobrych zdarzeń w dobre życie,
Niechaj się wreszcie odwagi duch zjednoczy ze sobą
  i z życiem w dobrym bycie.

  Wiersz pisany w sierpniu 2008 roku. 

  W treści wiersza autor sięgnął pamięcią do lat 1986-1989, które były najtrudniejsze,
  kiedy to jeszcze mieszkał na Górnym Śląsku, gdzie pracując w kopalni w której
  nieszczęśliwie uległ tragicznemu w skutkach wypadkowi - po którym - gdy jeszcze
  z ubolewaniem skupiał się nad swoim nieszczęśliwym losem - po czym żyjąc w traumie -
  doznawał podobnych myśli i wyobraźni, jakie przytoczył w wierszu... 

  Mam nadzieję, że czytelnicy nie wezmą ten wiersz za wytwór autora.

  Wiersz pisany w sierpniu 2008 roku.

  https://www.youtube.com/watch?v=HZ8qBioPlHE

        SKUTKI  PARAPLEGIKA   

Tkwi z zaszłości nędza ziemskiej pokuty
I nie będę już w życiu w szczęście okuty!?
Nie będę żył, jak człowiek wolnością rozkuty,
A będę brnął w niebyciu, jak przedmiot zepsuty!?

Marna ta moja dola kształtuje,
Nic i nikt mnie już nie uratuje.
I choć nie raz w snach złote życie wysnuję,
To i tak budząc się na jawie,
Rzeczywistość aktem nastroju, nastrój popsuje.
                                       

  OSTATNIA  ZAGUBIONA  JASKÓŁKA

Wzbiłaś swój być może ostatni lot
Nad gęste poszycie puszczy.
Samotnie rysujesz figur splot
Ruchomym cieniem muskając mojej głowy,
przez lot twój obwieszczy.

Smutna jest dola twoja,
Jak wpatrzona moja rola -
Skupić wyobraźnię jest rzecz moja, 
Iż jakżeż podobna do twojej, moja dola.   

Tyżeś samotna krążysz pochłonięta przez otchłań nieba.
Ja mam podobny krzyż, głodny stopami dotyku ziemi,
   jak bezdomny chleba.

Pozostałaś sama sobie i niebu, 
Gdyż porzucili ciebie bratankowie twoi.
Podobny schemat życia teraz łączy nas oboje,
Jak ten twój lot bezczynny w szukaniu drogi do stada,
które pozostawiło ciebie. 
                                   

I choć mam nadzieję w oparciu rodziny i w ...Niebie,
Bóg dał mi natchnienie wytykać błędy życia w cierpieniu utopienia... 
Zanim przyjdzie czas i wezwie mnie do siebie,
Przedtem czeka aż będzie miał dość poezji na ziemi mego nasienia.

Jeszcze zanim ludzie na mnie się nie żalą,
Zanim z tobą ziemi ruchome cienie składam...
Zatem Bogu powołanie mnie do Niebios potrzeby nie palą,
Gdyż taki jeszcze ze mnie marny poeta,
Jak z ciebie panna bez powodzenia,
której nie zabrał ze sobą żaden Adam.
               
  Na pożegnanie ostatniej jaskółki. 
  23.08.2008 roku. Podlasie

W  PUSZCZY  NAD  WODĄ

Oaza spokoju i ciszy;
Nic mnie nie smuci,
Nikt mnie nie bałamuci -
Lasu spokój dusza słyszy...

Oczy zieleń w duszę wnoszą,
Dusza tlen sercu daje...
Serce już się nie k[r]aje,
Tylko ambitne emocje mnie ponoszą...

Jestem, jak ten ptaszek,
Który w ukryciu gąszczy śpiewa...
Moje życie także śpiewy miewa,
Które kiedyś wyda z rozmaitych fraszek.

Dzisiaj w ciszę czasu przyszedłem,
Uczyć się sonety pisać, i rozmawiać z ciszą...
Tutaj symptomy nadziei na poetę napiszą,
Ile piękna ze mnie życiu dałem...

Zawsze miałem, to co rozumiałem.
Zawsze kochałem, to co pragnieniem było.
A ulotne szczęście w życiu uchodziło tak szybko,
Jak przyśniło. Zawsze ciężar życia pojmowałem.

Pisałem w sierpniu 2008 roku. Podlasie

https://photos.google.com/photo/AF1QipOzfDNV-0GDErgiRK0r57n6O53NPCGXOPtrHoct?hl=pl

Zalew "Czapielówka" z widokiem pomostu w Czarnej Białostockiej w otulinie Puszczy Knyszyńskiej jesienią.

Ulubione miejsce autora.

Bo tutaj jest jak jest

FOTOSYNTEZA  I  METAFORA  NAD  WODĄ

Prośby palcem na wodzie pisane
Rozmyły się, jak mgła ulotna.
Moja krwawica w znoju okrutna
Prawdziwym odbiciem w wodnej topieli widziane.
   

Komu co pisane, gdyby z topieli było,
Jak u Nostradamusa rozpoznawane, 
Dzisiaj na roli by się żyło.

Dom pobudowałbym piętrowy,
W nim dzieci szóstka.
Nie grałaby w duszy pustka,
Tylko mąż i ojciec zdrowy. 

Odnowy chęć tak była spragniona,
Jak gleba deszczu po suszy.   
Ale zdarzenie, jak epoka miniona
Leży kamieniem i nawet millennium
  życia jej nie poruszy.   

Zatem tylko jednej rzeczy nikt nie może mi odebrać -
Natchnienia, które Bóg dał w sobie zebrać.
Jest tyle rzeczy najmilszych na Ziemi i w Niebie,
Ale kto kocha żonę, Ojczyznę i siebie ten umiera,
  jak wieszcz w Boskiej potrzebie.

          CICHY  SŁOWIK

Niemy słowik ja żem jest,
W tym moim poetyckim śpiewaniu...
Nie słychać w nim melodii,
   a tylko papieru cichy szelest,
Do którego dożyłem w Boskim doczekaniu.

Ach, jak pięknie żyć z duszą poety,
Ach, jak romantycznie być w natchnionej ekstazie...:
Prozy, fraszki, ujmować rymy, słuchać
  ptaszki i pisać sonety,
W tej mojej tak uroczej wierszowej oazie.

Niestety, na razie wersety są nieuformowane,
Zanim zbiorę z życia akapity i wszystkie dane.
Już wiem, na twarzy mam wymalowane;
Bagaż życia, ciężar bycia, to nie do zmycia,
  to będzie napisane:

Miłość, radość, przyroda i cierpienie,
Pot, znój, strach, zgrozę i istnienie.

Wtedy stanę się we wszystkim dojrzały
I w tym przy ziemskim bytowaniu spełniony.
Wtedy powiem do żony. - Moje źrenice ujrzały,
Że zatoczyłem w poezji koło i nie będę odesłany
  w moich słów czas miniony.
           

A żyć ciągle ja i wiersze moje będą...
U boku mego Ty, jako Pani wieszcza. 
Synowie i wnukowie dumnie nazwisko nosić będą, 
Żem nie spodlił życia, choć podłe życie miałem,
  jak bywa życie kalekiego człowieka!

                       
                   
            DWÓCH  W  JEDNYM  OJCZYŹNIE

     ...Tyle będę Tobie wart, Ojczyzno,
        Ile dobrych słów o Tobie znajdę pod swoją siwizną.

        Poszczycić się za Ciebie blizną, żadna sztuka,
        Byle prostak może to uczynić.
        Zatem piórem pochwalić Ciebie,
        O, to już nie pochwali byle prostak.

        Znalazłaś we mnie jedno i drugie, Ojczyzno.
   

     MIŁOŚĆ, CIERPIENIE, PRZYRODA  I  OJCZYZNA

     ...Jestem poetą dramatycznym,
        Mam w głowie i na głowie:
        Miłość, cierpienie, przyrodę i Ojczyznę...
        Polityka w poezji mnie nie bawi,
        Muzyka i sport raz tylko się pojawi.

        Przy tym odpoczywam tak jak z TV się zżyłem...

        POWODY  DO  PASJI

Moja pasja, to natchnienie do wzruszeń...

Moja pasja, to wspomnienie do natchnienia...

Moja pasja, to spojrzenie na wspomnienie...

Moja pasja, to wzruszenie do natchnienia...

Moja pasja jest, jak mgła ulotna...

Moja pasja jest, jak tlen niewidoczny, a ulotny...

Moja pasja jest inspiracją, jak źródło
  w którym topię swoje historie...

Moja pasja jest mną, bo ja jestem poezją...

Moja pasja jest pasją w poezji - w niej ja sam,
   jak poezja pochłonięty pasją...
             
Moja pasja jest pasją w poezji, a poezja poezją w pasji...

            NAD  WODĄ 

Zachmurzone niebo przestało płakać,
Wiatr do diabła przegonił chmury -
I dzień dotychczas posmutniały, bury
Stał się radosny, i ptaszek z żalu przestał już się jąkać.

Słońce zaczęło ogrzewać grzbiet strudzony.
Twarz Barbary Anny i moja skąpała się w słońcu.
Ptak, który na wodzie urodzony -
Pływa przy trzcinie w akwenie końcu.   

Słońca promienie spadły do wody
I gotują się w kształcie komety. 
Trzeba szybko okiem spożywać zjawisko tej urody,
Iż już chmura zakryć słońce dobiega do mety.

Jaskółki stworzonka moje do poezji ulubione, 
Tylko tutaj mogę jeszcze je oglądać,
Jak szybują w kształcie "U" głodnymi będąc,
Za ćmami, komarami aż się staną pożywione.

Pomost ruchomymi kolorami obraz zmienia;
Starcy, dzieci, wnuki i białogłowy
Pomostem spacerują, jak romantyczne uniesienia.
W tym czasie powiał koło mnie zapach żywicy sosny.

Romantycznie duszy dla odnowy pooglądać,
Tryskający wkoło życiem las brzozowy i świerkowy.
A i znad głowy, nie ma mowy,
Żebym nie ujrzał widoku lądujących kaczek, z oka sercu dać...

                   MĘSKIE  ŁZY

Pozostały we mnie męskie łzy, bez łez z powiek.
I choćbym żył cały wiek, to i tak byłbym, jak ten człowiek,
W którym nagromadzone łzy w duszy wylewałyby się potem,
A nie z powiek, gdy życie duszę skruszy.

            OJCZYŹNIE

    Jesteś mi miła!
    Tylko żona jest od Ciebie milsza.
    Najpierw trzeba kochać żonę, rodzinę,
    Po tym Ciebie Ojczyznę,
    Gdyż bez rodziny nie ma Ojczyzny!

           TEN  TYLKO  WIE?

...Kto nie umie kochać żony, rodziny.
    Ten nie potrafi kochać Ojczyzny...

         
        JAK  POSPOLITY  POETA

...To co mam, to wiersz, który Ci dam.
    To co mam, to co zdobyłem u Twoich bram...
   
     Basi

           W  CHOROBIE

Jeszcze nie wymiotłem urojenia z głowy,
Jeszcze kołacze mi się po głowie,
Że bliski stan nade mną, to dzień grobowy!?

               SPEŁNIENIE

   ...Z koszmaru wychodzę szczęśliwy -
   Radość się raduje ze mną w sposób miły...
   Wszak czas przyszedł już tkliwy,
   Bo sny w rzeczywistość się obdarzyły...

. 

     WIERSZE  Z  PAŹDZIERNIKA  2008  ROKU

   
                                                                 
     TRAGICZNY  BILANS

Życie biegnie, czas płynie...
A ja ze swojej kalekiej perspektywy
Patrzę, jak drogą po szynie
Wykoleiły się życia mego aktywy.

    DECYDUJE  WOLA,  NIE  OPINIA

Kiedy ludzie do poety mówią:
"Poeto, piszesz wiersze ludziom na próżno!"

Lecz sobie poeta mówi, a mnie "nużno!"*

  Objaśnienie: "nużno" - czyli konieczne.

                WYRZUTY  SUMIENIA   

Jeśli mam za coś bić się w pierś, jeśli mam za coś kajać się;
to tylko za to, że styrałem swoje życie - padając w przodku
na górniczy urobek w ciemnej wiecznej utopii.   
Na ziemi to był czas dwunastego lipca Roku Pańskiego 1986 o świcie. 

Nie mam teczki S.B. Nie jestem na "Liście Wildsteina". Nie donosiłem na nikogo.     

Za dzieciństwa na wsi pasałem krowy i owieczki i to w dodatku na odrobek cudze.   

Ludzi nie opluwałem. Oplułem siebie kalectwem - i teraz żyć z tym jest bardzo ciężko.     

Pisałem w październiku 2008 roku.

II

                    NA  JESIENNĄ  PORĘ

Twoja radość, Barbaro, wystarczy mi za wszystkie radości świata.
Twój uśmiech, który z ust wylata, ponury dzień robi na szaro.
Mówimy do siebie mową naszą piękna podlaską, 
Która z ust tak dźwięcznie wylata szemrząc i szeleszcząc istnieniem, 
Że aż bym ją nazwał potocznym imieniem: "sledzikowaniem". 

         NA  ŁĄCE

Już wynurzyło się słońce
Spośród chmur zasłoniętymi niebo -
Promieniami musnęło w kolorach po łące
I piękno na tobie ujrzałem ziemio. 

Żywiej jeszcze się stało i ponętniej, 
Kiedy przechadzałaś się Ty po łące.
Świat nagle pojaśniał i spoglądałem coraz chętniej
Aż dusza z napatrzenia miała oko już nie błądzące.

Wymieszałaś się z łąką kolorowymi kwiatami - 
Kolana i łydki Twoje ocierał wyczyniec...
I jak z pięknymi, najcudowniejszymi snami,
Byłem z Tobą tam i rozpoczęliśmy erotyczny taniec...

Przekwitły dmuchawiec spod nóg zaczął fruwać,
Jak puch ulotny unosił nasiona swoim spadochronem...
Z dłuższym tańcem sensory wstrzemięźliwości coraz mniej przestały czuwać
I podnieta zaczęła szaleć, jak z dzikim runem.   

Tańczyliśmy dalej, do sedna bliżej,
Przy nas pachniała rzeżucha.
Czym bardziej skłaniałem położyć się niżej,
Tym mocniej szeptałem Tobie miłe słówka do ucha.
                                                                 

Rozmiłowani szliśmy po łące dalej - 
Witały nas goździki kosmate.
Mówiłem do siebie, spokojnie, pomalej! 
Bo i tutaj wysypały się czerwienią goździki kropkowate.

W dalszym przechadzaniu się po łące -
Plantami bujna kwitła koniczynka.   
Ochoczo położyć się byłoby ekscytujące
I Ty przy mnie, moja Miłouczynka. 

Gdy natchnione, wzruszone i podniecone
Dusze nad wyraz z białej i czerwonej koniczynki podnieśliśmy -
Zaczęliśmy przez napotkany jaskier stawiać kroki zniechęcone,
Wtenczas już ku następnej radości spotykały nas dzwonki do których doszliśmy. 

W dalszej przechadzce po łące
Spotkał nas kozibród żółty i biały;
Żółty wydał zapachy pachnące,
Kolor biały w unoszącym puchu wiatry porywały...

Aż z tej przechadzki po łące zgłodniałem,
A że rósł szczaw, choć kwaśny, spróbowałem.
Pięciornik gęsi, także z Tobą napotkałem,
Ale to jaskier z dzieciństwa przypominałem.
                                               

W tej przyrodniczo-erotycznej na łące pościeli,
Stokrotki szczerze wysypane, miłe oku ujrzałem! 
Z chęci i upodobania aż nogi mi się ugięły,
Narwałem je Tobie i klęcząc przed Tobą, Tobie podarowałem.

  Basi

          SAMOZWAŃCZY  POETA

Pomedytuję tutaj niewiele aż spokój sobie udzielę.

Spokój już obecny, rozum może niezacny.

Ale natchnienie i chęć to przerasta,
Wiersz za wierszem wyrasta...

Obojętnie kto co powie, pisz bracie, a pisanie odpowie.

Jesteś poetą, zanim ktoś się dowie,
Samozwańczym poetą, niechaj wyjdzie to Ci na zdrowie.

   BEZINTERESOWNA  SZCZEROŚĆ  OJCZYŹNIE

Żal ludzi okala, a naród pomalał!   
Lecz Ojczyzno, nie wyrywam się piersią,
Nie nadstawiam serca Tobie,
Albowiem i sposobności nie ku temu.
Nie wyrywam się za Tobą dla posady, dla poselstwa
I dla innych korzystnych wartości.
Tylko z czystej racji natchnionej tak za nic, za darmo,
Tak za to, że jestem poetą i za to, że jestem Polakiem,
I za to, że jesteś moją Ojczyzną.
Ot tak za to, że mam serce poety i Polaka, i wola moja jest taka.
I tak po prostu za nic, lecz za to, że żyję.

      Z  BRYLANTOWĄ  MGŁĄ  JESIENNĄ

Wykuł się niedzielny poranek w jesiennym słońcu -
Osusza grunt ziemi po nocnym deszczyku...
Słońce zajrzało do domu w końcu
I lekko ruchomym cieniem drzewa po ścianach
kołyszą się po nocnym spoczynku...

Za oknem bluszcz na dobre zaczerwieniał - zbrązowiał,   
Ptaki za nasionami wyczajone po drzewach do ataku.
W domu słoneczny blask oczom załzawił
I w oku mienisz się, i błyszczysz coraz cudowniej mały ptaku.

Nadszedł koniec szarzyzny dyndającej po jesieni -
Teraz to miejsce urokliwie serce ocuca
I z życia smutnoszarych dni z ciemno mrocznych sieni
Widok w jesieni złotej już dusz ludzkich nie zasmuca. 

Niemowlęta w współczesną kołyskę okute,
Mamom do spacerów radości dodają...
Dzieci w animowanej historii wyszły z więzienia wolnością rozkute
I młodzież uwalniając się z głodu "gadu gadu"
w złoto lanych włosach dziewczęta, oczy moje do wiersza spotykają.

Istne objawienie ziemia zaczęła doznawać:
Zielono-żółto, żółto-brązowo stało się poczynać...
Miłowanie jesienią uroczej dozy białych głów spotęgowało dodawać,
Kiedy one na ziemi, ptaki na drzewach śpiewy rozległe zaczęły wydawać...

Dalej i dalej... przyrodzie i życiu przyczyniać...

   PAŹDZIERNIKOWA  JESIEŃ

Zarysował się dzień pogodą,
Ujrzeć krajobraz w złotej jesieni
Stało się oczom ogarniać z miłą swobodą,
Toć już jesień wykwitem kreuje złotą jesień
i już się z niczym nie leni.

Barwne liście między drzewami, a ziemią, są niczyje -
Niechętnie spadają, jeśli wiatru podmuch spadanie nie przyśpieszy.
Kiedy liście spadają - ziemia kolorami żyje,
A drzewa gołe, smutne i na nich ptak pieszy.

Obnaża kolorami swoimi bezlistne uśpione drzewo,
Lecz ze wstydu śpiewu nie wydaje,
Iż mówi: nie chcę na tym drzewie być "nagą Ewą"* -
Poczekam do wiosny aż ukryty w liściach będę odmiennie,
niż "bezwstydna Ewa"*, która nagością siebie rozdaje.

  Objaśnienie: "nagą Ewą" i "bezwstydna Ewa" - czyli drzewo bez liści.

   DWIE  STRONY  MEDALU  SONETY

Przysporzył ja Tobie, żono, piekieł,     
Nie jak ten drań, łobuz, łotr, pijak, łajza czy leń,
Lecz niejako, jak ten pechowy goleń,
Co w nas pomnożył udręką goryczy, jak spróchniało bolący kieł!

Piał ja piał smutną melodię życia naszych piekieł
Aż się odział do wierszowych dzieł -
Zwał się samozwańczym poetą swoich dzieł,
Zanim przyjdzie umarły życia zgiełk.

Po pastwił się po pastwił na naszej skórze losu, los,
A ja jak "wojenny wataszka"* przyjmując życia ciosu igraszkę,
Nie wydał umarły wyziewu ostatni dech, lecz uniósł cicho wiekowy głos.

Co Ciebie rozwięził* i "rozkozytał"*, jak niemą ptaszkę   
I chichotem pogrzebaliśmy upadłość [zdechłego]* życia patosu,
A łykamy sielankę sielskiego życia nabierając wykwitu romantyzmu pełną menażkę...
                                               
  Objaśnienia: "wojenny wataszka"* - po prostu bohater.
  rozwięził - autorowi chodziło, że uwolnił.
  "rozkozytał"* - w języku etniczny autora - rozłaskotał do śmiechu.         
  [zdechłego]* - biernego.

  Basi

  W  DOBRĄ  STRONĘ  ŻYCIA

Dzierżyć przyszłość życia muszę,
Niechaj się gitary struny poruszą...
Niechaj grają melodię z wesołą nutą
Aż rozumne organy ciała się wzruszą...

Z radości łza niech się zakręci w oku
W tym na co dzień życia moim natłoku...     
Niech świat radość moją zobaczy,
Przyglądając się każdemu dniu z boku...

Niechaj z faktu tego serca nasze
Rozjaśnią ciemną stronę widoku...
Niech czarne chmury życia
Przemienią się do obłoku,
Jako w białego anioła,
Który doda życia uroku...

Życie ma dwie strony ciemną i jasną.
Jeszcze promienie życia niech nie... gasną,
A żeby ja w poezji rozbłysną
I na ciemną stronę nie... zgasnął!

Więc gitaro życia graj struną napiętą
Pokąd grom z Niebios nie trzaśnie   
I pokąd pozytyw wygrywa z negatywem
Dotąd organy życia grać będą wierszowym aktem...

    NIERUCHOMA  CISZA

Sporo pogodnego nieba!
Co jeszcze człowiekowi trzeba?
Błękit z nieba spojrzenia,
Jeszcze jesieni nie mówi do widzenia.
Krajobraz barwi się w kolorach,
Bez ruchu stoją drzewa i woda.
W radio "nastajaszczaja krasawica"* śpiewa "Doda".   
Na niebie skupiła już się masa chmur
  w bez ruchomych obłokach
Przesuwając się, jak wskazówka minutowa
I tylko w duszy gra z życia pieśń nutowa,
Co by usłyszeć może umysł i serce,
Co, gdzie, kiedy szemrze w ziemi czeluście?
I pluśnie w wody przybrzeżne -
Zarysowując koło rozszerzające, jak fala radiowa.
Lub spod wody gazy identyczną falę uczynią i powtórzą...
Spojrzawszy w nie-bo-nie chmurzy, a chmury ciężkie ołowiane
Przemieniły się w obłoki bawełniane.
Waruję dla natchnienia i wzruszeń w tym krajobrazie,
Co i upajam się powonieniem jesieni,
Która otacza mnie w kolorach:
Żółtym, pomarańczowym, czerwonym,
  brązowym i jeszcze w zieleni.

  Objaśnienie: "nastajaszczaja krasawica" - ładna kobieta.

I  TAK  ŹLE,  I  TAK  NIEDOBRZE

Duszo w mym ciele
Nie masz mściciela,
A życia dano tak niewiele.

                  ROZSĄDEK

...Kochana, miłować kalekiego męża jest ciężko,
lecz Ty sama wiesz, że nie miłować jeszcze gorzej...

  żonie

     DZISIEJSZYM  DNIEM

Już wynurzyć słońce niebo zmogło,
Już się skryła po zaroślach mgła.
Już się dusza rwie i przełyk ślinę łka
Za natury łonem, już się kręci oczna gałka.
Już pogody natura dobra i zła
Nie wykłóca się ze sobą, bo kompromis znalazła.
Niepogoda odchodzi za skraj lasu z jednej strony,
Z drugiej zza horyzontu wynurzają się pogody ukłony;
Epoka niepogody już zeszła z oka,
A rozpogodzenie pędzących skrzydeł pegaza -
Dmie i pędzi złoto podlaską jesień "In blanco", jak z żelaza.
I choć klepsydra wodna - odmierza czas -
Ziemi słońce przygrzeje jeszcze nie raz.
A ty bratku w gaz i pędź nad wodny zalew,
Bądź hartem, lecz nie osiłkiem i walcz jak lew.
Setki, tysiące, miliony drzew pożółkłych i zbrązowiałych,
Wiatr liście zrywa i wrzuca do wody,
W niej już kaczki się wykąpały.
Obok liście wiatr zakręcił, jak oszalały i pędzi je w zagajnik.

Po czym locha dzika przebiegła, robi: "chrrr,chrrr,chrrr",
Miot za nią powtarza swoje: "kwiki, kwiki, kwiki"!

W środku trzcin i pałek, wędkarz sterczy jak słup soli,
On należy do wędkarzy w wędkowaniu głodnych,
Skorzystał w zaciszu bez wiatru ze słońca -
Ogrzewając złamany życiem kark
I strudzony jesienią życia płonącą grzbiet.   

Nagle żyłka i kołowrotek w słońcu błysnął!
Wędkarz, który tymczasem w wargach peta trzymał,
Spostrzegłszy, z tego aż dymem się zachłysną!
Zwija kołowrotek, odchylając się od siebie,
Wciągnąwszy na brzeg karpia jak kłodę,
Krzyknął do wędkarza drugiego:
"Idę, jak po karpiu ręce umyję!"   

A tutaj ja, choć obserwator, podobną radością ucieszony.
Zanim udam się do domu, ze "Źródła Romana",
Niewiasta nabierze wody, a ja świeżej się napiję,
Wcześniej przeżegnawszy: IMIĘ OJCA I SYNA
I DUCHA ŚWIĘTEGO.

       JESIEŃ  I  POETA     

Na brzozie liście zżółkły i się sypią.
U poety w wierszowej odnowie
Z natchnienia wiersze w ilość się składają:
Jeden po drugim wiersz wyrasta -
Płodu jest ich ponad dwieście od czasu,
Kiedy pąki rozwijał przydomowy bluszcz.
Dzisiaj ujrzawszy za płotem jesiennego chwasta,
A bluszcz przemienił się w kolor czerwień-brązu
  i w żółty pod spodem.
Poeta rodził się z pąkami drzew,
  pąki przemieniły się w liście,
Czas jesienią po brązowiał i pożółcił
A wiatr je zwieje i zapędzi po kątach.

W odmienności poeta posrebrzał i pozłocił   
W samozwańczym mianowaniu siebie na poetę.
W innym razie stałby się kruchym i krótko żyjącym,
Jak te liście, które wkrótce tkankę rozłożą,
Tylko z tym, że na wiosnę ponownie się narodzą.
Poeta, jeśli tkankę rozłoży, już na nowo się nie narodzi!
Więc musi się srebrzeć i złocić teraz i na wieki.

M E T A M O R F O Z A - [ PRZEMIANA DUCHOWA ]

Romantyzm, ale i melancholia w duszy gra...
Lecz strach i przerażenie życia
Sercem i ciałem już mną nie kołata.
Poezją życie natchnione wszystkie smutki odegra
I w rozdartej duszy z niemożliwości
Stała się wyniosłą w rozmiłowaniu życia pełną chatą.
I przez tą życia udrękę nie zagalopuję na manowce,
A przeto zaznam doznania w swojej duszy uznania,
Że zobligowana myśl i słowo stało się dobre i drugiej połówce
I czas nadszedł życie opisać ze wspomnień...

Żywił ja się żywił wspomnieniami, żywił,
Żył nadzieją - unosząc ducha całymi dniami
Aż myśl z posępności w radość się uwiła;
Co w dośpienie ze snu się obdarzyło
Na papier życia nie pytaniami, lecz treścią...
Nie gra dusza w strojenie pięknych min
I w głowie z chaosem i mętlikiem   
Nie musiało buńczucznie stawiać się jej.
Przesłanek ku temu nie ma do kpin,
Co? Gdzie jest po stronie jakiej i czyjej?

                DZISIAJ  NAD  ZALEWEM   

Życiodajnej źródlanej wody ze "Źródła Romana" z synem nabrałem,
A przy świeżo umieszczonej płycie w intencji pamięci Romana się przeżegnałem.

Wszystkie czynności uczyniłem w odmiennej kolejności, niż zwykle,
A potem przystąpiłem do obserwowania przyrody, jak funkcjonują jej cykle...

Wiatr po zbiorniku wodnym powierzchnię wody marszczy,
Przy nadbrzeżu wędkarz do wędkarza "sledzikowaniem" polszczy...     

Liść po o liściu znad brzeżnych olch się odrywa
I z wiatrem w dal się porywa...

Kaczki, jak rzadko kiedy rozproszone,
Po chwili w nawykowe skupisko
  do siebie schodzą, czymś spłoszone?!

Pod promieniami słońca insekty nie dają za wygraną jesieni,
Babie lato kolebie się zawieszone na tataraku
  i trzcinach obok obwałowania,  które jeszcze w zieleni.

Puszczańskie ptaki południem uśpione i spokojem ukryte,
Tylko nad groblą spadająca woda dudnieniem zakłóca imienny spokój
"Źródło Romana", co na płycie jest wyryte!

Błękitne nieba oku spojrzenie - duszy upomnienie; że tam kiedyś ...dotrę.
Ale zanim to się stanie,"Oprócz błękitnego nieba nic mi dzisiaj nie potrzeba."
Do szczęścia. Tylko wiersz i moja Miłouczynka.
https://www.youtube.com/watch?v=SzXcjAqbw1o

  ŚLUBNEJ  BASIEŃCE

Jesteś moją poezji muzą,
Pachniesz dojrzałą kobietą,
Prawdziwą kobiety miętą,
Bez krzty perfumerii,
które na ciele się nie burzą.

Włosy Twoje pachną polnym lnem,
Oczy w błękicie są "Morskim Okiem",
W którym chciałbym utopić się ja żem
Lub być na niebie Twoim błękitem?

Jesteś stokrotką polną,
Obok której zając przebiegał...
Jesteś Madonną, którą uczyniłem Cię zdolną;

Na której przez wieki mój duch  k a l e k i  polegał!
Jesteś, jak dar na tej ziemi łzą nie solną
I jak Panią moją na którą nigdy żem nie łgał.

NIEPRZYJAZNY  ŚWIAT  ŻYCIOWYM  PECHOWCOM - [ monolog ]   

Biednemu, choremu i kalekiemu,
To jak chłopu zawsze wiatr w oczy.
I choćbyś postawiłbyś się cierpieniu nie byle jakiemu,
To i tak w rezultacie w ten sam impas życie się stoczy!

Życie z jaskini życia na świat wypełźnie -
Przyrodzie i niebiosom powie: dzień dobry!
To i tak świat go na szaro orżnie
I przyjdzie się na nowo w jaskini
obgryzać paznokcie, jak drzewo bobry.

    KRÓTKI  WIERSZ  O  PIEKIELNYM
      DNIU  CZŁOWIEKA  GÓRNIKA

Woda kopalniana skórę i oczy przeżera -
Ciało spuchło, posiniało, drętwe się stało!
A dusza nie mogąc przełknąć śliny - ...obumiera -
I tak dużo Nieba w duszy, a życia tak już mało.

          W  STRONĘ  DUCHA  OSOBISTEGO

...Wolałbym być spadkobiercą siebie, niż sobą samym,
Nie za materialne dobra, których życie nie nagromadziło,
A za cechy charakteru dobre, których mam nadmiar...

           MÓJ  DOM  II

Mój dom to cisza, która jak cienie
po parkiecie, ścianach i suficie chodzi...

Mój dom to w pionie kanalizacyjnym mysz,
która niejedna na tym świecie swój czas przegra.

Mój dom to bluszcz, który za oknem zwisający
wiatr kolebie i liście ze sobą porywa...

Mój dom to lasu gąszcz dla oka Tobie i sobie,
co z oczu nigdy nie odrywa...