KRZYK W CISZY WIERSZY PRAWDZIWYCH ŻYCIE I TWÓRCZOŚĆ... [ Ponad 6700 ] (Strona 3 z 11)

.
   
  PRZESZCZĘŚLIWE  PODLASIE       

Dzisiaj znów obudził mnie deszcz, 
Jest tym bardziej prześliczniej,
Że bez błyskawic, grzmotów i piorunów.
Ich bogowie spali i nie rzucali gniewu na ludzi.   
Deszcz pada spokojnie i równomiernie,
Jak nie latem sierpniowym,
A późną listopadową jesienią.
W tym czasie cisza, niebo spokojne, choć pochmurne,
Drzewa stoją bez ruchu,
Ziemia wsiąka wodę do woli.

Ludzie podążają do pracy...

Jakie przeszczęśliwe dzisiaj Podlasie. 
Ptaki rozpoczynają poranne śpiewanie...
Poeci wstają, aby napisać wiersz:
"Jakie przeszczęśliwe Podlasie..."

  Pisałem, dnia 18.08.2010 roku. Podlasie [ godz. 5:30 ]

W  MOICH  OCZACH  JUŻ  JESIEŃ

W moich oczach już jesień,
A jeśli nie jesień, to przed jesień;
Skoro drzewa już żółkną,
Gdzieniegdzie brązowieją i czerwienieją!

Pająki przędzą babie lato,
Mi radość taka za to,
Że przeszczęśliwe moje Podlasie;   
Przed jesienią, grzybobraniem,
Urokliwą przyrodą, wesołymi ptakami,
Odlatującymi jaskółkami, bocianami
I spełniającym niebem.

Szkoda tylko mi jednego, że nie mogę
Wszędzie pójść z przyczyn wiadomych.
Ale wtedy i zapewne nie byłbym poetą.

               MÓJ  DZIEŃ 

Temperatura około +20°C, pochmurno, wietrznie,   
Tylko od czasu do czasu spoza chmur przebłyski słońca.

Przyjemnie jest na ciele, jak w duszy i sercu.
Dzisiaj nie torturują mnie upałów mściciele,
Chłodna pogoda jak w czerwcu.

Panny podlaskie dorodne idą skądś dokądś
W pięknej i niezaprzeczalnej urodzie.

Przez zimno pochmurny poranek zostałem obudzony,
Dzisiaj mój dzień ulubiony na pogodę,
Bo ja taki odludek urodzony.
Taki świat uważam za urodę.

Lepszą chęć mam do życia;
Stresu mniej, nerwów, potliwości,
Więc dzień z korzyścią do zdobycia, 
Takiej już ja urodzonej osobliwości. 

Dzisiaj mój lubiany dzień
Zaniósł mnie aż do stolicy*.
Metropolia, drzewa składają mi cień
Wszędzie, gdzie jestem na każdej ulicy.
Klawo jest jak cholera.
Chce się żyć i wiersze pisać...

  Objaśnienie: stolicy* - autor miał na myśli Białystok stolicę Podlasia.

      MELANCHOLIA  POETY   

Utkwiły moje oczy między dwie sosny
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPRaJ93_QcKxD6Ei_9mjRwBI_CYIYfRfRG39sFl
[ do siebie bliźniaczo podobne ],
Bo smutno mi tej wiosny.
Tkwię jakby w trójkąt wzięty
Na tę chwilę samotną, ciężarem życia niepojęte.
I z tego miejsca wydostać się nie mogę,
Jak bezwładne nogi, które nie idą żadną drogą.

    NAD  WODĄ  POD  SOSNĄ
    [ Ach, co to był za mecz ]

Deszcz zrosił przyrodę - słońce wyszło zza chmur -       
Pogodnie zrobiło się z letnią urodą, 
Kaczek pływających pojawiło się cały sznur.   
Płyną w obu kierunkach, jak mini statki   
Na lekko zmarszczonej przez wiatr wodzie,   
Ku mnie w przyrodniczej urodzie 
Są piękne, dorodne i jak żywe antyki.   
Nie wychodźcie na ląd,
Bo choć piękne w urodzonej krasie,   
Nietypowe w chodzeniu jesteście.     
To tu, gdzie zapłata moja od losu za kalectwo.   

A tam w stolicy Podlasia Jaga gra z Kolejorzem -   
Co za pechowy przypadek: "Franek, Franek łowca bramek"*   
Idzie z atakiem na bramkę Lecha,   
A tutaj sędzia kalosz, jak kiepski i zły szewc, 
Krawiec gwizdkiem kończy pierwszą połowę!   
Och, gdyby jeszcze dołożył z 10 sekund,
Kto wie, Jaga mogłaby być uszczęśliwiona?!
Bo takich sytuacji nasz wspaniały Tomek nie marnuje.   

Zdaje mi się, że tutaj tylko wędkarze są szczęśliwi,
Kiedy interesuje ich tylko wędka i ryba.   

W tym czasie Jaga z Kolejorzem drugą połowę zaczęła grać,   
Przeważając przycisnęła Lecha, ale jak na razie gola nie ma.   

Słońce zachodzi za lipą i ugrzęzło w gęstym lasie   
Tworząc ostatnie odbicia w wodnych topielach. 
   
Komentator z radia Białystok sympatyk Jagiellonii   
Na całe gardło już wykrzykuje z chrypą, Jagiellonia przeważa!
Ale na gola jeszcze nie przyszedł czas.   

Na akwenie woda gładka, skoro cisza,       
Nad nią olchy w bezwietrznym ruchu,     
Na ziemi w liściach pod lipą buszuje polna mysz.   
Komentatora słuchanie, szamocząca się nie zakłóca słuchu.       
Wierzę w Jagę, jak w swoje zwycięstwa życia,       
Bo ja jestem walczakiem i zawsze walczę,   
Jak Jaga od zwycięstwa do zwycięstwa,
Bo powrócił nasz wspaniały łowca bramek Tomek Frankowski!     

Zaraz skończy się mecz.
Zaraz skończy się wiersz.
Tymczasem komentator wykrzyknął: 
Jest, jest, jest! Spalony, co za pech, co za pech.   
A kiedy odłożyłem pióro i na chwilę wiersz,
A tutaj co za radość, komentator znowu wykrzyknął:   
Jest, jest, jest! GOOOOOO! Nareszcie do trzech razy sztuka, 
"Franek, Franek łowca bramek"* do bramki Lecha puknął gola!   
Teraz już nie ma żadnych wątpliwości!   
Błyskawiczna kontra Franka z Grosikiem rozmontowała Kolejorza.     
Chyba będzie zwycięstwo?!
Jagiellonia będzie królować.   
W trakcie meczu dwie bramki ze spalonego nie uznane. 
Jaka szkoda, jaka wielka szkoda.
Strzały obok bramki spowodowały jęk kibiców,     
Ale białostocka widownia niezawiedzenia,
Bo Jaga z naszym Tomkiem królem pola karnego nie zawodzi.   
Jaga to jest Jaga na miarę Mistrza Polski.   
Białystok na czasie. Podlasie na czasie. 
Oooooo! poprzeczka, komentator wykrzyknął!       
Co za pech, co za pech, co za pech.
Ale co się odwlecze to nie uciecze: 88 minuta meczu
"Grosik"* z "Frankiem"* szybkim zabójczym atakiem na 2:0. 
Gol! Gol! Gol! Gol! Gol! Gol! Jaga jest Wielka! 
I tak na Jadze przy Słonecznej poległ Lech! 
Jaga będzie mistrzem? 
Ach, co to był za mecz.
Lech wykoleił się w Białymstoku.
Teraz kolei, żeby popłynęła Wisła.
I popłynęła.

Objaśnienia: "Franek, Franek łowca bramek"* - Tomasz Frankowski   
najwybitniejszy w historii klubu piłkarz Jagiellonii Białystok.
"Grosik"* - Kamil Grosicki piłkarz Jagiellonii Białystok.

Białystok przy Słonecznej, sierpień 2010 rok.

Autor pisał wiersz słuchając mecz w radio wraz z synem
nad zalewem "Czapielówka" w otulinie Puszczy Knyszyńskiej
w Czarnej Białostockiej.

KRAINA  DZIECIŃSTWA  DZISIAJ

Deszcz rozmył makijaż lata,
Zacieki ścienne ma każda chata.

Ptaki śpiewają sobie samym,
Aż żal się stał w sercu mym.

Że tutaj, gdzie kraina dzieciństwa,
Czas miniony urządził tyle świństwa.

Bociany już nie krążą podniebnie,
Wszędzie smutno, umarle i grobnie.

Tu, gdzie kraina mego dzieciństwa,
Tutaj nie ma ludzkiego draństwa.

A mimo smutne są moje oczy,
Choć tutaj tak miło krajobraz jest uroczy. 

Lat wszystko ma za dużo,
Nawet ty w ogródku matczynym zestarzałaś się różo.

I sama matka, pustką dom jej gra,
Bo czas przemija, choć ciągle trwa...

     ...JESIEŃ  ZA  PASEM

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5485158496007309761/5775738984576150226?banner=pwa&pid=5775738984576150226&oid=103276734392610294633

Żółkną brzozy wśród sosen
Wiekiem dorodne, jak stare damy.
Mają z tyle, co ja wiosen,
W dodatku te same melodie gramy...

A kiedy z impetem liście będą spadać
I kiedy jesień głuchymi wiatrami zacznie grać,
Tylko przyjdzie dom polubić -
I tak przez zimę całą w nim trwać.

Kiedy przyjdzie wiosna - czas pokaże,
Gdy z nagich drzew zejdzie szadź,
Co z wiosną w życiu się okaże,
Jakie melodie skomponuje nam ptasia brać?

                    BEZWSTYDNY  PTASZEK

Przyleciał ptaszek i usiadł na balustrady "wierszowego tronu"* -
rozpostarł skrzydełka - oczyścił piórka, nagością obnażył się przede mną,
po czym zaśpiewał i pofrunął w siną dal. 

  Objaśnienie: "wierszowego tronu"* - autor miał na myśli podjazd dla osoby na wózek inwalidzki. 

       KOLORYTY  JESIENI

Głóg przemawia do mnie czerwienią,
W środku mały ptaszek śpiewem.
https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipM7eOAfM6NWW3duUf4GJ58wegivAVXFnJg14Ozf
Las potężny wiekiem ogłusza mnie zielenią,
Choć stoi w miejscu drzewem.

Jabłoń w odmienności, niż kobieta,
Lepsza jest temu, co pragnie jabłka.
A pijak, którego roznosi seta,
Tylko do niej pragnieniem łka.   

Sosny dwie jak dwie krople wody
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPRaJ93_QcKxD6Ei_9mjRwBI_CYIYfRfRG39sFl
Stoją koło siebie bez ruchomo.
Pod nimi nikt już nie stoi,
  ani do wypicia, ani dla urody,
I już stąd nikogo nie przegania ZOMO*.

Brzozy dwie jak bliźniaczki siostry,
https://photos.google.com/photo/AF1QipMHu2AOjsSCAwCLBDNaPy-SJLTxIGR8X7YAAoZL
Tańczą mi do oczu wiatrem...
Ja poeta chłopski-robotniczy, choć prosty,   
Nie wycieram nosa swetrem.   

Pokochałem Przyrodę Naturę, jak życie,
Ach, jeszcze i kobietę,
Bo to najpiękniejsze na tym świecie kwiecie,
A już nad piękne, kiedy łykną setę.

  Objaśnienie; ZOMO* - Związek Ochotniczej Milicji Obywatelskiej istniejący w PRL-u.

            PESYMIZM  ODWROTNIE

Na przekór wszystkiemu tylko nie sobie samemu.

SZCZERA  ROZMOWA  Z  ULUBIENICAMI

https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipNGsJs12A13m805YwTnHubA5tHSuw7lTNz9rhfe

Będąc w miejscu relaksowego odprężenia,
Gdzie wy, tam moje oczy.
Dobra chwila, miejsce do myślenia,
Co mnie z wami jednoczy.

A to, że wy pływacie,
A ja już dawno temu popłynąłem.
Powiedziałybyście: ty wariacie,
Żyjesz z niewyleczalnym fiołem.

A tak. Żebyście wy wiedziały.
Teraz przywożę tutaj utopić z życia swoje błędy.
Przed wami nad wyraz jestem śmiały,
Bo wy milczycie w plotkach dbając i o moje względy.

                       TUTAJ

https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMtcRLwA5sHx_kRj5SlK6qE3tVP1qIWOnKyosDl

Doświadczam kontaktu z Naturą, jak za dzieciństwa;
Słucham powiewu wiatru, śpiewu ptaków, szumu lasu,
Oddychania ziemi, spadanie liści, przemieszczającego cienia,
Parowanie wody, nieba urody, zachodu słońca,
Zapadającej ciemności, snu trwania i jutra doczekania.

  Podlasiu i nie tylko

BYŁAŚ  PIĘKNA,  ALE  NIEDOSTĘPNA

Miałaś piękną twarz.
Kiedy chciałem ją pocałować,
Mówiłaś: Ani mi się waż!
Czy wiesz, jak srogo musiałem żałować,
Że byłaś taka niedostępna?

     *     *     *

Miłowałem się w pięknych pannach,
Nie za to, że mogłem je całować,
Lecz za to, że piękno mogłem w nich znajdować,
Piękniejsze piękno, które nie przyśniło się nigdy w snach.
Sen spełniony jest gorszy od jawy niespełnionej.

     *     *     *

Jakież to szczęście w życiu mnie spotkało,
że nie przyszło mi się żyć w innym kraju, niż w ojczystym.

                                     W  30.  ROCZNICĘ  SOLIDARNOŚCI

Według Mietka:
W walce o wolność - Solidarność ludzi zjednoczyła, a po wywalczeniu społecznej wolności się podzieliła
na różne partyjne ugrupowania. A więc Solidarność to był jednorazowy zryw ruchu społeczno-robotniczego, 
który trwał całą dekadę. Ci, którzy na początku byli sobie przyjaciółmi, teraz nienawidzącymi są wrogami.
Wszystkie partie wywodzące się z PZPR - jako postkomuna powinny odejść do lamusa, a wejść na scenę
polityczną powinni młodzi ludzie nie mający nic z byłym ustrojem.   

      *     *     *

...Poezja nie polega na tym żeby być Mickiewiczem,
a pisać to, co leży na sercu i w duszy gra... 

     *     *     *

...Każda chwila raz tylko trwa, więc trzeba skrupulatnie ją ująć...

     WIERSZE  Z  WRZEŚNIA  2010  ROKU

             PIERWSZEGO  WRZEŚNIA  2010  ROKU

Padał deszcz całą noc - i pada cały dzień z krótką przerwą przed południem.
Jakie to szczęście los nam sprawia, że dzisiaj z nieba pada deszcz,
a nie nazistowskie bomby.

Wnuczka tym bardziej, niż my, cieszy się życiem, nic nie rozumując,
że były, czy są ludzie wojny.

Jeśli mój wiek, który ma wpływ na pokój, a po nas wiek naszych dzieci,
a po naszych dzieciach wiek naszych wnuków będą rozumieć, że wojna,
to zagłada, że na wojnie nie ma zwycięzców, to wojnę będziemy, będą
tylko znać z opowiadań, książek i filmów.
Myślimy, myślą, będą myśleć, słysząc i wiedząc o takiej przestrodze, będziemy,
będą cenić pokój nade wszystko, bo pokój ludzi, to raj na Ziemi dla ludzi.
A i w Niebie Aniołowie są szczęśliwi i Bóg nic nie ma do roboty, bo nie zwracamy
się o pomstę do Boga. 

Niechaj pada deszcz dalej...   
A od bomb, Boże broń nas zawsze.

KU  PRZESTRODZE  I  KU  TEMU, ABY  JUŻ  NIGDY  NIE  POPEŁNIANO  TEGO!

   WE  WRZEŚNIOWE  CHŁODNE  PORANKI

Już przyszły chłodne wrześniowe poranki,
Które bardziej lubię, niż ciepłe letnie.
To Podlasie i w tym nie ma żadnej niespodzianki,
Że poranny chłód dreszczem skórę przetnie.

Lepsze to, niżby w letnie upały
Robić zimne okłady na czoło i kark.
A i nikt nie jest taki odludek, jak ja spocony cały,
I nie płonie w słońcu, jak na stosie w ogniu płonęła Joanna d'Arc.

Deszcz już pada dwie noce
I ma zamiar padać trzeci dzień...
Choć w naszym nakryciu kołdry zmieniły koce,
Lepsze to, niż w upały cień.

      Z  POGODĄ  IDZIE  NA  LEPSZE

Na niebie już wypogodniało,
Choć na ziemię jeszcze słońce nie zajrzało.
Ale wiatry już przeganiają chmury -
Hen za horyzont i dalej, tam teraz czas bury.

Co prawda lubię takie chłodne w lecie jesienne dni,
Ale oby tylko po deszczu, bo i ziemia już nasycona wodą trzy dni.                               
Jutro wyjdzie słońce - i ty wierszu, pójdziesz tam, gdzie "diabeł mówi dobranoc".
A kiedy powrócisz - wiersz napiszesz - i umrzesz do jutra przez noc. 

        BYŁO  TO  WTEDY,  KIEDY

Było to wtedy, kiedy poezja gotowała się we mnie,
Serce tak mocno waliło, [ a nawet poezja istniała we śnie ]
I bardziej z tego było mi miło, bardziej niż to,
co by na jawie się zdarzyło.

Było to wtedy, kiedy noce nie różniły się od dni,
Nieba piekło miałem na ziemi.
W każde noce i w każde dnie
Tak chciałem żyć na ziemi.

Było to wtedy, kiedy oczami połykałem krajobraz,
Choć obcy, ale w tęsknocie do wolności.
Za oknem każdy dobry był, miły obraz,
Aby tylko być z nim w jedności.

Było to wtedy, kiedy serce tak mocno waliło
Za pragnieniem, tęsknotą i w żalu.
Choć dawno to już było,
Wszystko pamiętam w każdym calu.
Z tego ułożył mi się wiersz.

Tym które kochałem, a nie było za wiele,
Tym bardziej kochania były warte.

          DZISIAJ 

Dzień środkowo jesienny,
Choć jeszcze nie koniec lata.
Chmury po niebie przewalają się,
Jak na ziemi zimą śniegu zaspy leżą.
Wiatr targa drzewami,
Jak życie sumieniem.
I kiedy pecha się ma,
Jest źle pod każdym imieniem.
Czasami lepiej nie patrzeć na świat,
Skoro on jest chwilami jak kat.
A może wiatr go przegoni,
Co wieje od wschodu?
Niech Bóg mnie broni,
Bo jeszcze nie opisałem swego rodu.
Nie w drogę jeszcze mi tam,
Gdzie nie ma kata
I tam, gdzie jest brat. 
A tutaj jeszcze mi żyć,
Choć już nie ma brata.
Bo mam oczy, widzą świat,
Mam ślubną, która jest mi jak Matka Teresa. 
Życie jak kwiat,
Kiedy nie dbasz on nie, uschnie!

TAK  TYLKO  POTRAFI  DZIECKO  I  POETA

Kto przygląda się chmurom?
Dziecko i poeta.

Kto wierzy wszystkim bzdurom?
Dziecko i poeta.

Kto płacze nad losem?
Dziecko i poeta.

Kto mówi pod nosem?
Dziecko i poeta.

Kto widzi na słońcu motykę?
Dziecko i poeta.

Kto wszystko umieszcza pod jedną rubrykę?
Dziecko i poeta.

Kto nie liczy czasu?
Dziecko i poeta.

Kto świat dotyka według atlasu?
Dziecko i poeta.

Kto cieszy się ze wszystkiego, co widzi?
Dziecko i poeta.

Kto wokół siebie nic nie wybrzydzi?
Dziecko i poeta. ...

                         SIÓDMA  PIĘĆDZIESIĄT
                            [ dnia 04.09.2010 ]

Choć krople deszczu jeszcze zwisają na balustradach po trzy dniowych opadach,
tym bardziej na liściach drzew, ale już zza bloku wynurza się słoneczny dzień.
Teraz tak pięknie zrobiło się, a to dlatego, że ja nie leń, to nie spuszczam złotych
i srebrnych postaci w "wierszowym trójkącie" z oczu, które na drzewach są... 
Choć zimno w pokoju jest, ale jeszcze nie zaczną grzać.
Po drugie wolę narzekać na zimno i mieć na ciele dreszczyk jesieni,
niż być spoconym w upalne lato, choć dzisiaj jeszcze jest lato,
ale lato jesienne, takie jakie lubię i takie na jakie czekam, zatem mój dzień.

Słońce świeci w okno, srebrzy się i złoci za oknem dzień... 
Zatem trzeba już kończyć wiersz i wstać z barłogu nieszczęść i niespełnień,
bo przecież dzisiaj będzie mecz. A więc warto żyć; piękny jesienny pranek,
choć jeszcze nie kalendarzowa jesień. Głóg poczerwieniał owocem,
srebrzy się i błyszczy, jabłoń obnaża się dorodnymi czerwonymi jabłkami,
las srebrzy się w promiennym słońcu. I choć już ptaki nie śpiewają,
a tylko owady lotami w srebrze i złocie przecinają "wierszowy trójkąt"...
Klawo jest jak cholera.

Koniec 8:20

                              WSTRĘT  DO  SŁOŃCA
                   [ Poranny opis dnia letnio-jesiennego
                     w "trójkącie wierszowym" autora ]

Kiedy usiadłem na łóżku do odziania się do Bożego dnia - i kiedy zacząłem wykonywać ruchy:
wschód, zachód... Ścielić barłóg, nie mogąc się nadziwić kolorowym jak tęcza od słońca kroplom
wody zwisającym pod balustradami. A kiedy upłynęła godzina i słońce coraz to mocniej zaczęło
przygrzewać, którego tak na dobrą sprawę nie było widać przez cały tydzień, już i kropli nie było
na balustradach, tylko srebrzyły się na liściach drzew. Dalej wykonywałem ruchy: wschód, zachód...
A krople złociły się, jak ruchome przy wietrze światełka. Głóg odział się z jesienią w czerwone jagody,
dodawał dzisiejszemu porankowi letnio-jesiennej urody. Jabłoń była nie gorsza, choć w tej chwili
cieniem do połowy pokryły ją dwie bliźniacze sosny. Tymczasem niebo bezchmurne, a tylko gdzieniegdzie
tkwią na niebie rozmyte zagubione na bez wietrze obłoki. 

A ja, kiedy od wielu lat nie stawiam kroków, nie pójdę dzisiaj tam,
gdzie mnie oczy poniosą, to tam już jestem myślami.   

Kiedy kończyłem wiersz, miałem dość już słońca w dziennym pokoju.
Trzeba zaciągnąć zasłonę, chociażby na okienne drzwi do wyjścia na "wierszowy tron",
bo oczy już mam, jakbym dostał jaskry. Prawda, że jestem na słońce odludkiem nawet dziś,
gdy jeszcze porankowe zimno. 

CHŁOPY  Z  JAJAMI  SĄ  TYLKO  MIĘDZY  CHŁOPAMI

Każdy mężczyzna boi się swojej kobiety,
a ten tylko nie boi się kobiety, który jej nie ma.
Lub ten, który jest wariatem,
ale z takim kobieta długo nie po żyje.

ADDAŁBY  USIO  SWAJE  BAHACTWO 
I  PAŁOWU  ŻYCIA,  KAP  TYLKO  WIARNUŁSA  CZAS 
     [  po swojemu ]

Kali prywalił minia kamiań,
Na ziemlu upał ja ciażko ranian,

Jak złomany kałaczok!
Pa tom, chłopcy uzjale minie pad baczok

I adnjaśle na bok pad ścianu,
Niprytomnaho bez addachu!

Pa tom świet kruciłsa w waczach,
I ni bło za strachu kamu skazać: Ach,

Szto heta tabie stałoso?
A mnie heta ni zdałoso,

Szto w żyźni szczaścia ni udałoso -
Kiepsko w żyźni dla minie pawiałoso.

I tera heta wojdziaka leżyczy
Zadumany treba tolko liczyć na wraczy -

Szto jane zamnoju zrobiać,
Czy pastawiać na nohi
I czy pa tom pojdu w darohi?                     
Czy tolko na wozak padsadziać?

Na nohi ni patawili,
A z hetaho maje usie nerwy krwawili...

Utedy addałby usio swajo bahactwo,
Kap tolko adwiarnuć kalectwo.

Dzisiajka addałby pałowu żyźni,
Kap tolko wiarnułso czas z żyźni.

II 

TU  GDZIE  MOJA  KRAINA,  TUTAJ  JA

Nie muszę już do krainy swojej biec,
Będąc usatysfakcjonowanym, że tu jestem już.
Teraz mogę tylko rzec:
Poeto, słowa w wierszu dla niej złóż...

Mam tutaj regionalnego języka słów
I ludzi, którzy mnie szanują.
Widząc mnie, co dnia mówią: "Bądź zdrów!"
Skoro we mnie człowieka znajdują.

Żyć tutaj w tej rodzinnej krainie,
To tak jak w opiece łona matczynego.
Wszędzie, gdzie będąc - droga jak w dolinie
Od świtu do nocy życia czynnego.

Nigdy na tej drodze pod górkę,
Choć wszędzie teren pagórkowaty.
W lesie można zobaczyć wiewiórkę
I stojący borowik kosmaty.

Takie jest moje Podlasie;
Na niebie płynące ogromniaste obłoki.
Wszędzie dla oczu zieleń na trasie
Wzdłuż i w szerz jak świat długi i szeroki.

Córki po wsiach dorodne jak łanie
I owocne jak wiejskie sady. 
Każdy młodzieniec, który przy nich stanie,
Widzi w nich miłosne obrady.

Chłopcy na łące w piłkę grają,
Podłoże murawy nawet przy mnie trawą pachnie,
Choć ja w mustangu na ulicy stojąc, bo nogi nie wstają,
A mimo to jest tak dobrze. Ach nie, tak krainie. 

Gdyby czas się cofnął, a rozum pozostał dzisiejszy.
Na ulicy już nigdy bym nie zaklął,
A wszędzie byłbym grzeczniejszy,
Niż byłem grzeczny przedtem. 

    W  OTCHŁANI  NATURY

Gdzie nie spojrzysz - lasy wskroś;
Zielenią morza płonących blask.
Na skraju łeb wystawił łoś,
Ludzie spoglądający mu do łask.

Niebo ścieli na ziemię błękit
I niesie z wiatrem słoneczny żar.
Słońce od Boga stworzeniom na ziemi dar, 
Może na siebie przyjmować nawet Joe Kidd. 

Chmury jak parasol na głowę
Drzewom i ludziom usłużne.
Kto życia przeżył większą połowę,
Każde zbawienie uzna za słuszne.

O! tutaj jest miara rozciągłości nieba,
W ludziach niezłomna wiara
Posłuszna, dobra i jak niebo stara,
Z tego wyrasta dobroci bochen chleba.

Tak trzeba ludziom żyć,
Zanim niebo przeniknie jak cień. 
Kto tutaj zechce być, 
Temu każdy przeżyty miły jest dzień.

  Podlasiu i nie tylko

       O D L O T 

Dość już w życiu dąsów,
Tak tutaj jest szczęśliwie i pięknie.
Żyć trzeba bez żadnych słów,
Zanim serce nie pęknie.

Na nic dąsy, na nic słowa,
Żyć trzeba zacząć od nowa.
Buzię zamknąć na kłódkę
I nie dbać o jutro,
skoro i tak samo przyjdzie.

  Sobie i wątpiącym 

NOCNY  PTASZEK  BEZ  SKRZYDEŁ

Choć noc spotyka się ze świtem,
Nie śpię - rozmyślam nad swoim życiem:

Gdzie ten czas upłynął?
Który już przeminął.
Gdzie ta noc, dzień?
Gdzie chwile dobre odeszły?
Gdzie czas odszedł przeszły?

Gdzie, no gdzie?
Gdzie, no gdzie?
Gdzie, no gdzie?

Jaki zły czas lat dołożył?
Jaki tajemniczy diabeł życia szczęście rozłożył?
Czemu jawa w sen się odmieniła?
Czemu tylko we śnie każda chwila jest miła?

Czemu, no czemu?
Czemu, no czemu?
Czemu, no czemu?

A w życiu, jak na drodze,
Gdzie się tylko nie pojawię -
Wszystko i wszyscy mnie rozjadą,
Bo nie chodzę!

Czemu, no czemu?

http://www.youtube.com/watch?v=XC5GrF_31zc

          NA  DOBRE  I  NA  ZŁE

"Nie ma, nie ma wody na pustyni, tylko piach."
Wkoło gołe niebo w cienia dach. 
Nie ma, nie ma nikogo na pustyni, tylko my jedyni,
Ty i ja, ja i Ty tylko mamy sobie za brach.

  Basi

OCALENIE  DLA  WIECZNOŚCI

Bóg miał wedle mnie jakiś plan,
kiedy nie umarłem po tym,
jak przywalony byłem kamieniem!   

Dał mi żyć - i na OIOM dotarłem -
po tym mogłem o niespełnieniu życia śnić,
aż poezję ze swego losu wywarłem.
I teraz mogę prząść swego życia nić, 
jak kamienny głaz, przytomnie,
aż przytoczę kamieni stos*, żeby trwać
nie z dnia na dzień, a potomnie... 

  Objaśnienie: kamieni stos* - autor miał na myśli wierszy stos,
  których za swoje życie napłodzi.

   ULUBIENICE  POETY

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5465645123630153713/5776450214604477186?banner=pwa&pid=5776450214604477186&oid=103276734392610294633

Woda spokojna, jak noc,
Drzewa ciche, jak łabędzi śpiew.
Życie donikąd nie pędzi was,
Jak ludzi zawsze za czymś,
  gdzieś i w czymś brnąc.

Pływacie swobodnie, jak cień,
Skoro nic i nikt nie pogania was.
W dodatku dostojnie, bez zimna drżeń
I dokąd bez zapytania żadnego.

Piękne będąc, jak wiosna,
Czyste, jak niebo bez chmur.
Każdy kto tutaj przybędzie,
  bierze was za wzór,
Jak chwila do odprężenia
  w spokoju niepodniosła.

Wodne prądy niosą was
Wolno tak, jak ostoja,
Nie znając żadnych tras,
Więc może wskażecie,
  gdzie jest droga moja?

               MYŚLOWE  POWROTY

Budzą się wspomnienia - wnosząc zmartwienia...
Odżywają zmarłe istnienia, które już dawno powiedziały:
do widzenia.

     *     *     *

Jestem poetą łąk i pól,
polnych ścieżek i krętych dróżek.
Wszędzie, gdzie jestem - jest ze mną ból,
którego stłumi mój bożek*. 

Abym wpadł w zachwyt Natury,           
bożek powołał mnie do tej roli, 
teraz sercem i duszą napajam się do woli...

  Objaśnienie: bożek - autor miał na myśli dobrego ducha, który go prowadzi.

      KRAINA  PODLASKA

https://photos.google.com/album/AF1QipPt-v9ZFkdB3gWF9307AoEmJp8hB4N5RhoIC66X/photo/AF1QipNOWh6ccohoLmsNch8YHWfk0xDWqPvw78kaAAgZ

Kraino pól pagórkowato-garbatych,
Zbóż zielonych, srebrnych i złotych,

Łąk żółtych kosmatych,
Co już nie chodzę po nich.

Dróg wszędzie zygzakiem krętych,
Lasów wielkich, ptaków wszędzie rozmaitych.

Wzorów cudnych niepojętych,
Jakoby z Niebios wziętych.

Ludzi różnych wyznań,
A nie ma między nimi poróżnień.

Serca mają otwarte,
W historii Ojczyźnie są wiele warci.

Gościnni są szczerze jak dzieci -
Tak na Podlasiu jest od stuleci.

Żyć tutaj mi przyszło,
Choć w innej krainie w życiu nie wyszło.

Ale nie mam do nikogo żalu,
Żyjąc dzisiaj od wszystkich zmartwień, trosk w oddali.

Mając tutaj jak Dar Boży,
Co mi każdego dnia słońce na serce się złoży.

Nawet w kalectwie można być szczęśliwym,
Kiedy żyje się w środowisku miłym.

Choć mi w życiu nie wyszło,
Tutaj wszystko w życiu przyszło.

Nie nakładam na siebie obroży,
Skoro wolność otwarta mi się mnoży...

Jestem wolny jak ptak,
Choć wolności nie wskazuje mój "Znak"*.

Wzroku nie topię w wodnej topieli,
Bo nie mam w sobie ukrytych duchowych mścicieli.

A sięgam po horyzont daleki,
Patrząc szeroko nie przymrużając powieki.

  Objaśnienie: "Znak"* - autor miał na myśli naklejkę inwalidzką na szybę samochodu.

  Podlasiu i nie tylko

     BŁĄD  TRWA  CHWILĘ,
  KONSEKWENCJE  CAŁE  ŻYCIE

Cierpienie mam wypisane na twarzy,
Choć życia nie miałem wiraży.

A tylko jedyny raz upadłem
I już nigdy nie podniosłem się z bezwładu.

Widać to dzisiaj na mojej posturze,
Choć Miłouczynka i cień mnie przytuli.

Bóg pocieszy, przechodzień pieszy,
A obraz i tak czasami nawet ptaka rozśmieszy.

W minionym stuleciu widziałem,
Co to oznacza kalectwo w człowieku, choć sam go nie miałem.

Dzisiaj jedno z cudzej autopsji znając,
Drugie na własnej skórze mając.

Oznacza to, że: BŁĄD TRWA CHWILE, KONSEKWENCJE CAŁE ŻYCIE!

         TEN  TYLKO  ZROZUMIE,
KTO  PRZEKONAŁ  SIĘ  NA  WŁASNEJ  SKÓRZE

Przez wszystkie dni i noce, a nawet
Często we śnie nie mogąc zgubić,
Co tam zgubić, pozbyć się utrapienia z faktu,
Jaki ciąży na mnie z losu aktu, który jest mi dany.
A nie jak prawie u każdego człowieka jedynie niespodziewany.

Ciężko jest [z]nosić w sobie i na sobie
Ciężar tragedii skaleczonego ciała i zranionej duszy -
W tym marazmie niepokoi, strony obie,
Które choć są spokojne, jak pogoda po burzy.
Ale wewnątrz tam w sercu kipi w nas goryczą -
Lawą jak żar z wulkanu, który wyziewa -
Parząc nas nad każdą naszą zdobyczą,
Czego Ty i ja wcześniej dokonaliśmy.
To co nas spotkało nigdy się nie spodziewaliśmy.

Taka jest różnica między faktem, a świadomością.

   ZWIERZENIE  POETY   

Znacie mnie, jako wizerunek słowa,
ale jako człowieka nie.
Zatem zapewniam Was,
iż takim ja człowiekiem,
jaka w wierszach moja mowa.

               BEZ  TYTUŁU

Dopadł mnie ból, jak przywołane wspomnienia...
Nie ma w tym żadnych moich udawanych ról,
A tylko chciałbym powiedzieć mu: Do widzenia.

Lecz on jak natręt nie odchodzi - tkwi we mnie jak życie...
Ogranicza mi ruchy - do każdych mięśni bólem ugodzi
I takie na zawsze moje z nim bycie...

     *     *     *

"Kobieta z wozu, koniu lżej".

Czyli jak pracuje, nie musisz jej utrzymywać.

     *     *     *

Kto szuka przyjaciół u zwierząt,
ten zawiódł się na przyjaźni z ludźmi.

     *     *     *

Człowiek, który wraca do dzieciństwa
i nim żyje, zawsze jest młody.

     *     *     *

Koleje losu nie mam,
skoro los zawsze taki sam.

  U S A T Y S F A K C J O N O W A N I E

Kiedy odejdę od komputera po kilkugodzinnym czasie
[ bo na wiersze nadeszła moja era ]   
i położę się do łóżka - czuję się tak jakobym maraton zaliczył.   

Nogi drętwe są i opuchnięte,
pieką jakby skórę zdzierał, w niepojęte.
Kości bolą, jakbym wołem był do orania
i jakbym zbity był w każdym calu, nie do słuchania.
Tak jest ze mną na co dzień...

Ale, kiedy myślę dalej nad wierszami,
które już napisałem - jestem usatysfakcjonowanym...
Wtedy ból nawet nie jest bólem odczuwalnym,
tylko z wierszy dźwięk poezji w uszach jest słyszanym...
Wtedy jestem natchnionym jak duchowa podnieta...

A kiedy zdrzemnę się na kilkanaście minut -
i kiedy obudzę się - dalej słyszę swoich wierszy melodii dźwięk...
I to są życia moich harmonii trendy.
I tak codziennie do tego wracam znów...

   KRZYK  W  CISZY

Chyba za słabo krzyczę,
Skoro nikt mego krzyku nie słyszy!?
Sto, tysiąc, milion głosów wyliczę,
A i tak jestem jak w ciszy.

Czy świat tego nie widzi?
Czy ja tego nie pomnę?
W złych filmach mówią:
"Wszystkiemu są winni Żydzi".
Zapominając, że to Hitler
  stworzył zagładę ogromną!

Ja, Żydów może nie kocham,
Ale z pewnością ich doceniam, szanuję i lubię.
Bo to Żydzi w polskiej poezji
  nadali wyraz wersetom, strofom.
I za to trzeba im oddać chlubę.

Ludzie, tacy jak ja, czekają,
Którzy na to czekali.
Każdą sprawę z życia zdają,
Bo niektórzy nerwy mają ze stali.

Żyć raz tylko się przyszło,
A krzyczeć niezliczone razy.
A temu co w życiu nie wyszło,
Bóg w Niebie przyjmie jego życia obrazy.

  Białystok przy Auchan, 23.09.2010 rok.

     CZEGO  JA  CHCĘ  OD  SWEGO  ŻYCIA?

Mam żonę, która przez cały czas kalectwa mego nie puściła mnie kantem.
Mam dwóch synów, na szczęście nie są alkoholikami,
tym bardziej narkomanami, wyszli na normalnych ludzi.
Mam już wnuczkę pięcioletnią, moje oczko w głowie.
Mam wierszy tom, a patrzę na świat, na ludzi taki
jakby niczego w życiu nie dokonałem;
tak jakby dzisiaj pierwszy raz ujrzałem świat.   
Czego ja chcę od życia, skoro już nic nie mam do zdobycia?
A tylko wnuczkę bawić.
Wiersz napisać, żeby sam przed sobą się pochwalić.

  Białystok, dnia 23.09.2010 rok.

     ZE  SNU  W  RZECZYWISTOŚĆ

Gdyby tak było na jawie,
Jak nie raz się przyśniło.
Kąpałbym się w tym, jak w wodnym stawie
I byłoby jak nigdy przemiło.   

Wchodziłbym w Ciebie, jak wzrokiem w błękitne niebo,
"H-erosem" rozniecałbym Ciebie jak gorącym żelazem.
Ty byś jąkała: "Oj! Aj! Jest lepiej o niebo".
Będąc podniecona nad moim obrazem...

     *     *     *

"Proszę podziel się posiłkiem".

Nie bądź osiłkiem!

    COŚ  ZA  COŚ

Kto jest bogaty, nie kupuje na raty.
Raty są ludziom od łopaty -
wygodniej do zapłaty,
ale za cenę z odsetkami.

     *     *     *

Ciekawość tak szybko nie znika, jak szybko się pojawia.

  NIEJEDNAKO  GWIAZDY  ŚWIECĄ  WSZYSTKIM

Życie zaczyna się od pierwszego oddechu
i kończy się z ostatnim oddechem.
A za życia, życie jednego odbije się szerokim echem,
a drugiego, jak w niebyciu ugrzęźnie tylko znacznym pechem.   

   POZYTYWNIE  ZAKRĘCONY

Każdy w swoim życiu ma swój czas,
aby mieć marzenia i je realizować.
I choć na tej ziemi żyje się tylko raz,
jest w życiu kiedyś na to czas.

A wybór jest taki jak natchnienia,
serce jest drogowskazem stawiając
pierwszeństwa drogowy znak,
aby w życiu iść przed siebie wybraną drogą
lub wracać z życiem po wspomnienia -
umieszczając je na papier pozostawiając znak po sobie.

  ŚMIERĆ  SIĘ  ODDALA - WIECZNOŚĆ  PRZYBLIŻA

Zakosztowałem poezji jak narkotyku, który wciąga do nałogu...
Bez herezji będąc na śmierci styku
nie chciałem tak żyć z pustą duszą w odłogu.

     *     *     *

U kobiety gabaryty, mężczyźnie zachwyty EROTYKĄ.

IV

   PO  OBUDZENIU  SIĘ

Dzień świta, a natura jeszcze śpi,
Nic ludzkiego nie zgrzyta.
Ach, jak pięknie żyję ja i Ty.
Choć Ty śpisz...
Ja już Tobie piszę wiersz...:

   WCZESNY  POETA,  JAK  PTAK

Gdy dzień odsłania noc - budzą się moje oczy.
Choć przed samym sobą wstyd odkryć koc
I tak świat staje się uroczy.   

Ptaki już żyją dniem powszednim -
Gwarno wszędzie, zwłaszcza na drzewach.
Nawet nie smutno śpiącej "Ewie" -
Bowiem przez sen usta szerokie, jak radość.

Spojrzawszy do okna - piękny las,
Wiatrem cichy tu tam snują się mgły.
Czym starszy wiek - tym lichy mniej,
Bowiem każdym dzień wierszem jest.

Nie śpię ja. Wstajesz Ty. Piszę wiersz ja.
Czytasz Ty. Kto miał lepsze sny,
Ten będzie lepiej radosny.

Żyję ja. Żyjesz Ty. Życie krótko trwa,
Zatem trzeba wierzyć nie tylko w sny,
Ale, że i jutro będzie jeszcze lepszy dzień.

        NA  DOBRE  I  NA  ZŁE

Nie ma, nie ma wody na pustyni tylko piach.
Gołe niebo, nie ma cienia dach.
Nie ma, nie ma nikogo na pustyni, tylko my jedyni,
Ty i ja, ja i Ty tylko mamy siebie za brach.

  CZTERY  STRONY  ŚWIATA

Na północy zachodzą obłoki na siebie,
Na południu deszczyk siecze...
Moja Pani! Uczucie żywiąc do Ciebie,
Będąc jak u Anioła opiece.

Chodź pójdziemy, gdzie pogodnie,
Tam ustronne miejsce znam.
Zostawmy deszczowe południe zgodnie,
Skoro na północy słonecznie będzie nam.

Nie pamiętajmy, co jest na wschodzie,
Także i nie myślmy, co było na zachodzie.
Bądźmy tutaj w tym pogodnym obwodzie -
W tej złoto-jesiennej w barwach krajobrazu urodzie.

Teraz nie myślmy o żadnych kierunkach,
Tym bardziej w żadne nie patrzmy.
Nakryjmy się puszczą o zdrowych wizerunkach
I jak ptaki ze sobą kochajmy się.

  Basi

.

          JESIENNA  WYCIECZKA  DO  BIAŁOWIEŻY

                     [ Miłego zwiedzania ]

Piękny jesienno mglisty sobotni poranek, to przy złoto jesiennej ziemi, 
Tak dzisiaj dostrzegam spoza firanek, aż dusza rwie się do wolności chwilami tymi.
https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipOS_g0RejtfkM5YKV3-0w8BEXmxGHvlTXMarKnc

Niebo błękitne bezobłoczne, słońce wynurza się spoza bloku,
Promienie wpadają do pokoju i do oczu na te chwilę zdrową, ochoczą.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipNcYS9Ify5QSfhsphpOjYNOTXlcQFlPUPrLBNfe 

Po nocy sikorki już powróciły z głębi puszczy, ruchomo ubarwiają
I tak już ładne jesienne drzewa. Sikorki z puszczy do miasta.
Ja w drogę do puszczy drugiej, gdy chęć mnie zagrzewa.

Mustang stoi posłuszny i chętny do podróży, który nigdy mnie nie zawiódł;
Zawsze, gdzie przemierzałem drogę, szczęśliwie mnie wiózł -
I tak po dzisiaj bez skazy posłusznie mi służy.

Więc w drogę wybraną tylko wyruszać aż do celu trzymając szczęście,
Jak kamyk zielony w zamkniętej dłoni, bo takich chwil w życiu nie ma za wiele,
A czas ciągle nam ucieka, a nie nas goni.

Barbara stale u boku mego ze mną zawsze nigdy nierozerwalnie.
Syn młodszy dodatkowo, który lubi mówić: "legalnie", towarzyszy z pomocą na każdym kroku.

Los zabrał mi chodzenie po tej Bożej Ziemi,  ale co prawda Bóg nie pozwolił zabrać
Ciepła rodzinnego żyjąc w tym bezcennym rodzinnym szczęściu dekadami trzema.
Nie ma nic wartościowszego, co można byłoby zamienić na coś innego.   

Kto tego szczęścia nie doświadczył, wie jakim jestem szczęściarzem, będąc w życiu
Nieszczęścia wirażem - po dzisiaj nie postradać rozumu i zmysłów Bóg mi raczył. 

Niebo w pełni błękitu i świeci słońce, na ziemi kolorowo barwny krajobraz.   
W sercu gorące wzruszenie, zwątpienia żadnego, mimo brzydki wyglądu mój obraz.   

Droga, którą już znam, jest nadal oczom piękna, bowiem odkrywam na nowo
Przyrodnicze wrażenia, patrzę z zachwytem, jak na kobietę nigdy nie gubiąc spojrzenia,
Bo krajobraz szybko przemija, jak cień muśnięty po oknie.     

Czas mija, kilometrów ubywa, w sercu radość, w oczach błękit.
Po wsze czasy niech tak bywa, niechaj nie znika nastroju duchowy wykwit. 

Puszczą, którą przemierzamy, wiecznie zielona. W drodze czasu nie mierzę,
Bowiem w siebie i w swoją "połowicę"* wierzę, Ona od Boga jest dla mnie przeznaczona. 

Po obu stronach drogi krajowej wiąz, do złudzeń leszczynę przypomina -
Ubarwiony jesienią dodaje urokliwego wdzięku tak, że Boże mój drogi, 
Czemuż to jesień jest co rok, a życie tylko jeden raz?   

W dodatku nie stąpam po tak uroczej i tak pięknej i szczerej dobrej podlaskiej ziemi.   
Jeszcze gorzej, że już nic się u mnie nie odmieni, żeby kiedykolwiek mogło się stać inaczej. 

Kamyk szczęścia w ręku ściskając trzeba zapomnieć, co kiedyś się wydarzyło 
I przeszłość potraktować, jak szczęście i na nic nie narzekając,
Dziękując Bogu, że w ogóle z tragedii górniczej się przeżyło. 

W drodze mając już za sobą rodzinną puszczę, 
Grzechem byłoby nie przeżegnać się i nie pokłonić się Świętej Wodzie.

Na to Święte Wzgórze ludzie przybywając - zostawiają krzyże, 
Jako w dowód symbolu, że już wyszli z cierpienia lub choroby,
Jest to poświęceniem w podzięce za dobre uczynki Boga.   
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipNbFUHI1Zb9NScuaQADHIpORg1A6ZNgk0ZfNmaV

Obok w Pronar po drugiej stronie, nabrawszy "obroku" na drogę mustangowi,   
Co w nim dźwięczą mechaniczne konie, wiezie wdzięcznie nas przez podlaskie uroki. 

Wasilków mijamy w słoneczniej pogodzie, niebo ubrane w ruchome kolory gołębi.   
Mustang, któremu droga jest obojętna, więc może sprostać jej urodzie.   
Ja nie, bowiem moje serce jest gołębie, jak tych gołębi w powietrzu.

Oczy wybałuszam, jakby przybyłem z kosmosu lub nie było mnie przez wiekami,
Od kiedy wychodząc spod kamienia górniczego ciosu,
Aż do powrotu tęskniłem ku tej Ziemi dwunastoma latami.

Aż w końcu tutaj powróciłem na czas stały - i na wieki, będąc żywą cząstką tej Ziemi. 
Choć wzrokiem sięgam po horyzont, jestem tylko jej przemijającym cieniem,
Którego za nic nie utopię w korycie tej rzeki. O nie, bo ja jestem poetą.   

Może jestem i marnym poetą, ale nie o to chodzi, jak co komu z sonetem wychodzi,   
A o to, co w duszy mi gra, co w sercu moim się narodzi. 

Urodziłem się jako poeta, nie dla salonów i sławy, a dla tęsknoty, natchnienia
I wzruszeń wrażliwości na czas trwały... Choć nigdy nie rządzi mną wypita seta. 
A gdyby rządziła, pisałbym takie wiersze, jak pisał Konstanty Ildefons Gałczyński.

Rządzi mną  k a l e c t w o,  bo przez nie jestem tym kim chcę być.   
W wierszach opisuję mojej tragedii świadectwo - ono stało się niejako moim poetyckim chrztem,
Kiedy bez względu na cierpienie fizyczne tak bardzo, a tak bardzo przecież chcę żyć. 

Gdy Wasilków już za nami, niechaj wody Supraśli płyną dalej...
Może kiedyś w niej utonie mój los, który życiu był drwiną, odmieniając się na lepsze z dobrymi snami?
https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipN4uCdEaUqZ77NwMFaK21sj7SxwYZTt0Hao3tV1
Gdy tak ma się spełnić, że proroczy sen stanie się rzeczywistością, niechaj tak się stanie,
Kiedy tylko tego w życiu najbardziej pragnę, tak jak Bóg tego jest świadkiem.

Pod górkę drogi mustang mój piłatuje sześćdziesięcioma milami. 
Ja, będąc człowiekiem ubogim, dumny jestem z niego czasami.   

Nie spuszczam ręki z gazu, aż tablica drogowskazu: Białystok nas przywita.
Jestem rad i jest we mnie zachwyt widząc miasto, od razu cieszę się jak dziecko,
Chociaż bywałem w Białymstoku już nie raz, nie dwa, a ze sto razy.

Miasto urocze, czyste, może [za]imponować nawet temu, kto często w nim bywa.
Rzadkiego przybysza, swym urokiem nawet może zaszokować każda ulica z piękna,
Gdy przybysz przejazdem lub na dłużej zatrzymując się tutaj przebywa. 

Ulice, którymi kieruję mustangiem, dzięki dotacjom unijnym są odremontowane.
Każdemu, co nimi jechać jest dane, przemierza je jakby w nowym świecie.

W dodatku jeszcze ku temu na każdym skrzyżowaniu drogowskazu światła łapiemy zielone -
Płynnie mijamy je wszędzie, a gdy już są za nami bez znaczenia, jak zmieniają się w czerwone.   

Miasto kolorowe, drzewa jesienno barwne, wszędzie reklamy pięknie wzorowe,
W mieście ludziom życie zdrowe, twarze mijające siebie noszą zarumienione barwnie.

Z nieba dzisiejszego pogodnego słońce to wszystko bardzo wyzłaca.   
Radosnym jestem, nie mając na myśli innego miasta, 
Gdy już na Podlasiu żyję, a nie tylko do miasta tego wraca.   

Ulica Sienkiewicza już nas żegna, a wita jeszcze dumniejsza Piłsudskiego,
Co wprowadzi nas w ulicę Branickiego, szczycąc się swym pięknem, jak warszawski Służewiec.

Ale nie czas okryć się barwnym z drzew jesiennym cieniem, biegnij dalej do celu
Mój koniku mustangu, tam w barwny cień się odzieniem, gdy powita nas las sosnowy.   

Zanim to się stanie, zanim tam będziemy, Zabłudowska ma do mnie pytanie: 
Mietku, spuść rękę z gazu! Dokąd twoje mustangiem takie gnanie? 
Nie pędź tak, nie bądź durnym "śledzikiem"*. 

Toż i tak uczyniłem, jak znak prędkości tłumaczy, obok cmentarz jeszcze
Świadomości dodał, że życie, to nie gra w karty karcianych graczy,
A wartość nade wszystko, jakie Bóg z wysiłku swego nam ludziom podał.

Więc skoro tak, to trzeba uszanować wysiłek i Prawo Boga,   
Mimo to, choć poeci żyją wiecznie. Ale czas nie cofa się wstecznie;
Choć na ziemi jest wiele dróg, lecz życia droga tylko jedna. 

Zatem, Mietku miej to na myśli i baczności, poza tym nie jeden żyjesz na tym świecie. 
Skup się do sedna, do słuszności, skoro drogi masz do celu sto kilometrów przecież.

Między Białymstokiem, a Zabłudowem jest tak jesiennie pięknie po obu stronach drogi
Świat kolorowy, nie szary i nie ubogi, ścierniska zbożowe jarzą się w słońcu, jak złotym stołem.   

Droga wręcz płaska niepagórkowata, jak to jest w moim rodzinnym powiecie sokólskim.   
Jedynie w podobieństwie stojąca każda chata, tu wszędzie zwyczajem podlaskim. 

Wieź nas dalej nasz koniku mustangu; będziemy po drodze liczyć bocianie gniazda, 
Choć co prawda jesienią są puste, a i spoglądać niebezpieczna może być nasza jazda,
A cel gdzie podążamy, jak życie jest wzorowy.

W dodatku tak się na drodze złożyło, że TIR w naszym kierunku podąża,
A z przeciwnej strony ruch, jak w naszą i było nie było wleczemy się za nim niejako
Z przymusu, ale i z naszej woli, bowiem co nas otacza spokojnie sobie zobaczymy...

Nerwy na wodzy, bo przecież wiozę swoją Miłouczynkę i syna, co za nich jestem odpowiedzialnym,
A w życiu droga niejedyna, zatem z nami i Ty Boże, który nas do celu prowadzisz.

Wioski, które podczas drogi nas witają, po chwili zarazem żegnają, są cicho jesienno senne. 
Chociaż wiatry jesienne, które spokojne melodie im grają, są nad wyraz uroczo krajobrazowo imienne. 

Obok wiosek pola, które je otaczają, dodają kolorytu jesiennego krajobrazom,
Każdy turysta, który podróżuje tędy, przymili swój wzrok nad tym przemiłym jesiennym obrazem!

Chociaż pola są tak w barwy jesienne piękne, ale bez ludzi na nich dla naszego wzroku.
Z tego powodu wcale się nie przelęknę, gdy z pól ciągle nie pogarsza się piękny krajobraz dla naszych oczu. 

Gdybym był młodym "szczurkiem"*, jeszcze ująłbym, że mustang bzyczy pięknie dla ucha.
Mam życia tyle, że zamiłowanie moje poezji słucha, przy której i do której stałem się samoukiem. 

TIR, który przy sposobności był wyprzedzony, został w tyle za nami i już zapomniany.
Teraz wita nas w herbie "Jeleń Rogaty Czerwony"*, który także przez nas jest powitany.

Na tym kontakt i przyjaźń się kończy, skoro mój mustang, co prawda benzynę połyka,
Ale do celu coraz to bardziej droga umyka i za jakąś godzinę zupełnie docelowe miejsce przyjaźnią z nami się połączy.

Tym samym zanim to nadejdzie, teraz trzeba skupić więcej wagi, zbliżając się do ronda
I w tym względzie trzeba mieć w sobie więcej ostrożności, niżby odwagi.

Rondo, którego dwie wiosny temu jeszcze nie było, dzisiaj nie sprawia trudności, a pozytywne zadumanie.
I jak tutaj nie doceniać unijnego wypełnienia, aby żyło się lepiej Polsce. 

Nawet ci, którzy byli Unii przeciwni, kiedy pobrali dotacje, zamilkły im się buzie.
Jeszcze pięć lat wstecz, mówili: "Polacy, nie bądźcie naiwni,
Nie wchodźmy do Unii!" Myślę, że z Unią jest bardziej na luzie.

Tak uważam - i z tą świadomością przejeżdżam rondo w większości z dotacji unijnej. 
A że z natury jestem wysoce linijnej, życzę temu miasteczku z nieopodal którego
Pochodzi Święty Gabriel, żeby obdarzył wielką światłością.

Drogowskaz na Hajnówkę kierunek wcześniej już wskazał,
Rondo było miło przejechać i opuścić. Od kiedy "paraplegikiem" się stałem,
Nigdy czas na mnie się nie obrażał, więc wio mustangu w nie za szybkim rytmie,
Aby wzrok mój mógł jak najwięcej krajobrazu utrwalić, po czym na papier umieścić.

Tymczasem znak drogowy Hajnówka 62 km wskazuje, nie stosuję zwyczaju:
"Komu w drogę, temu czas". Nieśpieszno mi do ludzkich mas, 
Skoro dobre państwo świadczenie mi realizuje.

Jaki krajobraz dla oka, taka prędkość mego mustanga konika.
Gdy krajobrazu piękność po horyzont jest szeroka, wzrok mój z niego nie znika...

Choć wioski, pola, lasy zdawałoby się jesienią uśpione, niemniej wszystko ma swój kolor;
Złoto barwny podlaskiej jesieni walor, przynajmniej poecie nie jest zagubiony.

Między Zabłudowem, a Narewką nagle droga staje się kręta, pagórkowata i leśna.
Na prawo i lewo krajobrazy przyrodą się barwią, w dodatku wyzłocone wrześniem.     

Droga, choć nie jest krajowa, jak nr 8, która przecina miasteczko moje.
Za to w podłożu nad wyraz dobra, pędź tylko mój mustangu koniku sobotnią wycieczką, 
Kiedy w ręku do gazu jest chęć i odwaga bojowa. 

W lewo, prawo, z górki, pod górkę taki mamy dla oczu wizerunek drogi
Do złudzeń z niejedną powtórką, lecz czas na dzisiaj nie jest ubogi.

W oczach od krajobrazu kolorowo, w sercu zachwyt i radość gra, natchnienie nie odpływa,
Jak przedwiosenna rzeką kra, za szybą opór powietrza gwiżdże, pachnie las...   

Droga kręta nie kończy się kilometrami, pod górkę, z górki huśtawką, jak w kołysce dziecięcej.
Uchodzący lodowiec ukształtował Podlasie takimi walorami. Dzisiaj już nie pragnę nic więcej.

Przecież droga docelowa jeszcze przed nami, tyle wiosek po drodze aż do Hajnówki.
I choć mój mustang żre złotówki, to co widzę na jawie nie spełni się w snach.   

Dzisiaj nie napiszę, że: klawo jest jak cholera, skoro dzisiaj mam dumę i powagę.
W niektórych okolicznościach spuszczę gaz aż do zera,
Mijając wieś jedną, drugą, trzecią, trzeba skupić większą uwagę!

Kiedy nadszedł czas znaleźć się w miejscu, gdzie naturalna płynie rzeka: Narewka,
To nawet zatrzymałbym się na moście, nawet drogowym znakom wbrew,
Żeby tylko jesiennym urokiem rzeki nasycić oczy, jak pięknym snem.

Ale nie tylko my jedyni jesteśmy użytkownikami podlaskiej drogi, skoro przed nami
I za nami podróżują inne samochody. Z uroku czuję, że nawet sam mustang chce powiedzieć:
Spuść z gazu użytkowniku ty mój drogi, ja oddech złapię,
A ty wykąp się oczyma w tej rzece dla ochłody. 

Miasteczko Narewka piękna jak inne osady podlaskie, zagubiona gdzieś na skraju Ojczyzny.
Kraju, ty mój lasów, rzek i Wysoczyzny, uwielbieniem jest większym, niżby tereny płaskie. 

Gdyby nie cel wiódł nas podróży, to zatrzymałbym się tutaj na dłużej.
Spytałbym tej uroczej rzeki: Czy mi wywróży, jakie sny będą sprzyjać w Glorii Chóru?   

Tym bardziej mógłby mi odpowiedzieć ten tutaj obok skrzyżowania stojący Czyściec?
Ale dzisiaj, jak bez głowy jeździec, właśnie dzisiaj przyszłości swojej nie chcę wiedzieć! 

Najwyższy w Niebie, myślę, że mi to wybaczy, tym bardziej po błogosławiąc,
Dobrą drogę wskaże? Skoro poeci nie rodzą się, jak miot sobaczy,
A zwłaszcza tacy, co mają  c i e r p i ą c e g o  życia bagaże. 

Takich nie tylko kochają Aniołowie, ale i szczerze kocha sam Bóg.
Nawet podziwiałby własny ich wróg, ale takowych nie ma w ich wierszowej głowie. 

Czas mija, drogi ubywa, już witają nas Nowosady. O dziwo, kark nie boli, 
Nie sztywna szyja, zatem miło jest dodawać gazu, gdy mustanga prowadzić jeszcze dam rady.

Mustang "Bożym Dzieciom" okno na świat, a nie TV, co ukazuje bierny świat. 
Choć przez dwadzieścia lat byłem temu światu wierny, tym niemniej na dzisiaj, to poezja mego życia kwiat...

Więc dalej i dalej moja poezjo - dźwięcz nad życiem wesołymi strunami...
Bo skoro w życiu los stał się herezją - nich się ugrzęźnie pod byłymi życia mojego ruinami.

Abym ja nie płakał na jawie, tylko żale wywlekał do wierszy; czym w tomie treść
Będzie szersza, tym bardziej stanę się wolnym, jak łabędź w tym w Nowosadzie stawie.

Tylko szkoda, że to nie maj, nie kwitną sady.
Bylibyśmy wolnym kwieciem my dwaj, jak dwa lata temu przemierzając te osady. 

Ależ przecież poeta kocha wszystkie roku pory; nie tylko wiosnę i jesień,
Nawet w upalne lato, w chłodną zimę ma wiele uniesień; ubierając ją w poetyckie wzory. 

Nowosady na pożegnanie już nam pomachały, powrotną drogą my Im to samo uczynimy,
Choć do siebie bez żadnych czułości i chwały, bo w niczym siebie o nic nie winimy.   

Radość przeminie, pamięć zostanie wpisana do wiersza, sentyment zginie i uczucia w sercu.
Dzisiaj finał zamieści się w poetyckim kobiercu tam,
Gdzie skończy się historia naszego wycieczkowego wiersza. 

Teraz Dubiny z uśmiechem goszczą nas aż do przedmieścia Hajnówki.
Więc trzeba z ręki spuścić gaz dla bezpieczeństwa bez żadnej wymówki. 

Nawierzchnia drogi srogo zdeformowana; zdałoby się odnowić nawierzchnię.
Choć Dubiny stykają się z Hajnówki powierzchnią,
Już w mieście ulica Białostocka, jak ta lala remontem odszykowana. 

Na skrzyżowaniu sygnalizacja świetlna nie inaczej, miasto zmienia się nie do poznania.
W większości Unii Europejskiej zawdzięczamy raczej, że tak pozytywnie jest zauważalna zmiana.

Kiedy wjechaliśmy w serce miasta; pięknie i czysto wszędzie dla oczu.
To że na Podlasiu i na kraju uboczu nie oznacza, że nie może być bogato, jak za Piasta.   

Ulica, która prowadzi do Białowieży - wyprowadza z miasta ze wzbogaconym bagażem wrażeń.
Raptem nakrywając nas zlaną masą cienia z gęstych drzew,
Rześkością odświeży, co orzeźwienia wystarczy aż do następnych wydarzeń.

Długo nie kazało na siebie czekać, kiedy miasto nas na dobre nie zdążyło odprawić,
Tutaj już puszcza swoimi jesiennymi kolorami z nami zaczęła się bawić,
Co wśród niej droga prowadzi kręta jak rzeka.
A jeszcze piękniej będzie tam, gdzie docelowe miejsce na nas czeka...

Otchłań puszczy połknęła nas jak nicość, choć ziemskie przyciąganie sześciokrotnie
Silniejsze jest od księżyca. To zdaje mi się, jakoby unosiło mnie coś,
Jakoby zaczęło w powietrzu mnie więzić, jak lotna okrężnica.   

Tak jakobym płynął w powietrzu przed siebie, chociaż słyszę warkot mustanga.   
Tutaj przecież świadomości zachowania musi być wysoka ranga, skoro za życie Bóg
Odpowiedzialny w Niebie, na ziemi za Miłouczynkę i syna ja, będącym mi w życiowej potrzebie.   

Zatem zaczerpnąć głęboki oddech tlenu z puszczy, czas wraca na ziemię.
Dostrzegam na lewo i prawo w nieskończoność las gąszczu, co w nim żadne stworzonka nie drzemią.

Pobocze drogi na obie strony w drzewa liściaste są tak bardzo gęste, że nawet
Wiatr nie błądzi, jak biegnąc przez puste pola, gdy przed wiekami ugrzązł tutaj -
I nie może wyrwać się nad otchłań koron puszczy.     

Tak nieodczuwalnie nikomu błądzi po dzisiaj - i będzie błądził póki lasu otchłań żyć będzie.
Ja podobnie w podziemiu ugrzązłem wczoraj - i już jak ten uwięziony wiatr
Nigdy nie wyzwolę się ze szponów w tym życia cierpiącym mi względzie.

To też pozostało mi tylko okryć się w tej otchłani leśnej barwą jesienną
Na jutro i na tę chwilę zmienną, póki jeszcze życie daje mi myśleć przytomnie. 

Żółto jesienne ubarwienie jaskrawi się w prześwitach słońca - dodając uroku sosnom,
Które wyrosły nad wszystko. A droga, która złudnie zdawałoby się, że jest bez końca,
To temu, że nie świeci jałową pustką.

Tegoroczny sezon obrodził grzybami, to sporo w puszczy widać i grzybiarzy.   
Mnie też po lesie pochodzić się marzy, co tylko doświadczam ze snami... 

Tu, tam na drogi uboczu stoi samochód, bardziej w głębi lasu niejeden
Przy drzewie oparty rower, grzybiarze robią po lesie obchód.
Mnie tylko pozostaje na koniec włączyć mustangowi power. 

Jeszcze kilka drogi prostych, jeszcze kilka drogi obu zakrętów
I już oczy dostaną nad wyraz niecodziennych prezentów w postaci:
rysia, wilków, żubrów, jeleni, łosi, świń dzikich, sarn, tarpanów - koni przypominających. 

Droga była daleka - i w czasie jakoby niekończąca, już wskazuje drewnianą tabliczkę:
Rezerwat Żubrów. Choć dziesiątkami razy była kręta nie była błądząca,
Skoro radosna na jawie, jakoby ze snów. 

Wilgoć puszczy, przebytej podróży nie męczy, a orzeźwia - dodając otuchy. 
Parkingowy, zapewne pomyślał: Ale zuchy?  Skoro obrazek za szybą tęczy*. 

Już wskazuje miejsce zaparkowania! Ja mu na to: - Jestem na wózku inwalidzkim!
Czy mogę gdzieś w miejscu bliskim, tuż przed bramą przywitania? 

Parkingowy na to: - Ma pan kartę unijną?
- Nie! Ale jestem naprawdę na wózku inwalidzkim!
- To niech pan jedzie aż pod bramę i tam gdzieś zaparkuje w miejscu bliskim.
- Dziękuje panu! I pokonuję ostatnie sto metrów z wesołą miną.

Nad bramą wejściową do ZOO napis: Rezerwat Żubrów,
Po drugiej stronie przyciągają oko upominki na straganach. 
Sprzedający przyglądają mi się bez słów przy podpartych łokciach brodę na kolanach.   

Cień pod drzewem miły, nie gasi zapału, a wręcz dodaje.
W tej chwili nic mi się nie zdaje, kiedy oczy moje tutaj przybyły. 

W psychice jeden problem tylko tkwi, trzeba usiąść na wózek.
Zaraz, tylko pot otrę z brwi i hopsa, skoro ze mną dobry jest bożek.

Brama z napisem na górze: Rezerwat Żubrów do zwiedzania zaprasza. 
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipO_XT1d_yqSYrK6AtDKYkWl9mkMCymExrvYySXD
Ludzi wchodzących i wychodzących wzrok się rozprasza, chociaż wiedzą, gdzie są i o jakiej porze.

Pięćdziesiąt procent ulgę dla O N w zakupie biletu z chęcią zamieniłbym na czas wsteczny.
Tym bardziej zaprzęgnąłbym się w tę "rikszę" bez żadnego odwetu,
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPhWRAvg1Tk-RZr6g1yV7C6wQuVJkcYgqX9NZlt
Jak azjatycki wół wiózłbym swoją Panią w czas erotyczny.

I bym się nie wstydził za wiek swój. A ten kto by mnie za to wyszydził -
Mówiłbym mu: - To ty w życiu zabłądziłeś i nie wiesz, gdzie stoczyć przeciw losowi swój bój! 

Tablica, która wskazuje rozkład w Parku Zwierząt, pozwala zorientować się,
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMIaXPTrvO_CaVBCZAGhaTvSZCVEvtU7P3qpZhf
Jakich zwierząt w klatce jest najbardziej mi żal.
Patrząc, jakby nie było zewsząd, w pierwszym rzędzie jest ryś, którego otacza wysoka stal.

Ryś w klatce niewolniczej chodzi tam i nazad, jak więzień w celi, co bez rad i tak jakby niczyj.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMcV8DO8SEEHPCLsT8TWKMokIlG6V0_fiuZE6y4
Żal mi go, ale jego więziennictwo akceptuję, choć nie jest to humanitarne wcale,
Za to każde dziecko na przyszłość wiedzę pozyskuje.

Sąsiedzi rysia, choć wilki, na wolności to niemożliwe, mają wybieg -
W nim jak w lesie ruchliwe niewątpliwie, chyba już tutaj na czas stały?!   
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMteRgXsV4F9PntgT25Z9QcGpNrJ7pyLE-nEojk
Chociaż wędrują od drzewa do drzewa, to i tak jakby w ogóle nigdzie.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPjhrGJdmyeNLINRdbdct6XRttvtpHa0YmkxI23
Skoro człowiek miewa takie pomysły, to wilki są nigdzie i wszędzie.

Ale i w więzieniu dzikości nie tracą, w watasze dowodzący porządek i zasady ustala.
Każdy człowiek, przyglądający się im z bliska, cieszy się, że sobą dzikości ich uwagę przywraca.

Po stronie drugiej żubry rewir mają tak duży, zdaje mi się, że same nawet nie wiedzą,
Że nie po swobodzie leśnej chodzą jakby nie było, za to że żyją, w ogrodzeniu jak w więzieniu siedzą.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMq6A7x5zr5BHIrZJq2qM761t2ze_TOSOX8j1iS

Nagle "zielonym" się stałem i zapomniałem po co tutaj przyjechałem. 
To dlatego, że od dziecka uwielbiam przyrodę, po dzisiaj utrwaliło mi się to, jak pacierz.   

Dzikie zwierzęta mają być na wolności, tak jak człowiek w domu. 
Nie w ogrodzeniu żyjąc w zupełności, co obustronnie na dobre nie wychodzi nikomu. 

Ależ powtarzam, nigdy nie będę "zielonym", skoro cel uświęca środki. 
Jeśli po tym z dzieci dobroci wyrosną stokrotki, więżąc zwierzęta, świat nie będzie zawiedziony?!           

  Na zakręcie jak na polnym skrzyżowaniu, żyją dla siebie i ze sobą para jeleni.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPuf4oLq7M8f-6NP5yf27tdGBAsbDEbpSFtUtlH
Oswojone, podchodzą do ludzi na zawołanie, w pełni ufne, 
Pozując na foto w blasku słonecznych promieni.

Podążając dalej tropem Rezerwatu Zwierząt - napotkaliśmy na parę: "Żubroni".
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipOp7mDLDuuWk-udpGaIhUHP57hpMa2iKYwcVAS0
Leży jedno i drugie bydle, a woń taka, że broń Boże, skoro jak u bydląt, nieczystości nierząd.

Niżej na długiej proste, gdzie rogaty łoś ryczy!
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPpfv7GPXFGpuNXd5UJSi0vUGDckscMlTbMRd02
Tutaj słońce wyzłaca pejzaż w chwili tej, co ujmę to na foto dla pamiątkowej zdobyczy.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipONW0sIjbG1Hqt7P8fyXL3ywOajYCO5yCjoWWyP
Krajobraz jesienno wybornie nad śliczny, drzewa wysokie i jesienno barwne. 
Nic tutaj nie rośnie na marne, chociaż obszar w zwierzęta pusty, mimo liczny. 

Przy drodze wycieczkowego obchodu, za siatką, łosica skulona leży jakby była chora?
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMWOlic8GH5Rb40ib4Zz37frsSixQUuNNqniRQh
Ludziom ciekawą jest gratką, nie podnosi się i nie odchodzi, leży tak jakby przygniotła ją obora.

Zwierzę nie człowiek, wstydu nie ma, i choć łez ma pełno powiek,
Ciągle jakby obojętny był jej każdy turysta wykonujący foto.

Za to jej kochanek, z którym dzieli swój rewir, tam po drugiej stronie wybiegu,
Wpadł jakby w szaleństwa zwierzęcy złości wir, rykiem nawołuje swą bratanicę do siebie.

Łosica leży jakby nic ją nie interesowało, nawet samiec po drugiej stronie rewiru, który dalej ryczący.
Leży i tylko "błymka"* oczami, jakby z niej już wychodziła dusza, jeśli jest w zwierzęciu coś takiego jak dusza. 

Tacy ludzie, jak ja rozumieją nawet zwierzęta. Myślę, że zwierzę wszelkiego rodzaju rozumie mnie?
Choć nie jestem zwierzęciem, tylko człowiek, to i tak niżej w życiu mierzę od człowieka,   
Skoro taką mam naturę na jawie, a nawet i w snach.   

Ten łoś zaraz, albo za godzinę wstanie, kiedy ludzi już nie będzie.
Ja jak już upadłem po swoim błędzie, nie wstałem, choć na duchu podnosiła mnie nie tylko rodzina. 
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMq0QUvwIFH3btAIWV-KSddHxx0aW749mfQu8p8

Aby zapomnieć kim jestem, co mam na sobie, z sobą, za sobą i przed sobą,
Opisać trzeba tą pokorną łosicę, którą w wierszu zdobię,
Potem iść prostą do końca, nie życia, a w lewo, gdzie dzik nie jest osobą.   

Świnią, co nie ma zdania i wszystko jest jej obojętne, aby tylko brzuch nakarmić
Z obyczaju świńskiego wzięte, żyjąc bez odpowiedzi - skoro nie stawiając jej pytania. 

Świnie leżą w zagrodzie, obżarte, nie myśląc o swojej urodzie.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipOqcVHl2TK5Oj6dpmIkSefd36f2XyOCEFyO1PRI
Ni to są bezczynne, niby uparte ludziom, skoro nie chodzą po zagrodzie.

Mnie to ani grzeje, ani ziębi, wystarczy że leżą z dala od ogrodzenia.
Przynajmniej odór z nich mniej śmierdzi, a po foto i tak powiem im:
Do widzenia, chociaż na życie sposób mam gołębi.   

Tutaj na łuku za którym ostatnia prosta zwiedzania, jest ławka na której można odpocząć.
Mnie to nie dotyczy, skoro już dawno w życiu usiadłem, a los tak chłosta dalej... I co mogę na to począć?

Tylko to, że miło mi jak ludzie usiądą, a po nich moja Miłouczynka i "źrebak"*,
Któremu zawsze brak czasu, gdy młodzieńczo niecierpliwe myśli wiodą jego.

Stąd zaraz na prawo, gdzie wybieg dla sarn, stoi korytko,
W nim żółty ptaszek pokarm dziobie śmiało, to co w korytku widać wszystko.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipN6n6_kyoPDBEz3Ach5owYvSCV_03bvi0R_02Rs

Trochę dalej w zaroślach ukryty koziołek stoi rogaty!
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMcepI7cbuCx8IfWhe8_I8BErUqI-t9Y86TwkRi
Dzisiaj nie są mu w głowie do sarn swaty, skoro jest sam, z myślą zapewne o wolnych polach. 

Tuż za nim tego problemu zapewne nie mają koniki tarpany.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipO1oHMtoBjIGiyypbtzC5T6vTYATJjBtnuOThkt
Żyją w rodzinnym stadzie ze sobą w symbiozie, los im udany,
Aż koziołek chciałby zapytać: czemu nie żyje tak ja.   

Nie brak im niczego, ani pokarmu, ani więzi w symbiozie rodzinnej,
Ani miłości w chwili pilnej lub nagłej, a zatem tylko po życzyć koziołkowi tego samego. 

Wśród tych koników tarpanów, wzbudza objawy najmilszej radości konik mały, 
Bryka sobie, choć nie zna szpanów. To przypisuje się tylko ludziom - Jegomościom. 

Na tej ostatniej prostej obchodu, powróciliśmy raz jeszcze do rysia, 
Skoro najbardziej jest żal go nam samotnisia. 
Niech już to utrwali się nam, że to wszystko do naukowego ludziom dowodu.

Z tym rozumieniem i świadomością czas nadszedł końca zwiedzania Rezerwatu Żubrów.
My ludzie miejmy świadomość, że czynimy to dla zwietrzą z godnością,
Bo to istnieje dla edukacji, a nie dla sporów.

https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipO_XT1d_yqSYrK6AtDKYkWl9mkMCymExrvYySXD

Oprowadzał z wycieczką Was: Mieczysław Borys autor wiersza.
https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipMQzDMalF518Fz-PFp5dGP58ozlAPwBXAlzwDS6

  Objaśnienia: "połowicę"* - połowica - potocznie autor miał na myśli swoją żonę. 
  "śledzikiem"* - śledzik - określenie z pochodzenia na białostocczan, którzy będąc w
  innym regionie np. jak w moim przypadku było to na Górnym Śląsku w OHP, przezywano
  "śledzikiem" czyli "sledzik". A wiązało się to z tym i przez to, że mieszkańcy tego regionu -
  dzisiejsze Podlasie, po prostu zaciągali akcentem mowy mówiąc potocznie.
  Stąd takie określenie zwłaszcza było popularne w latach 70-tych ubiegłego stulecia.
  "szczurkiem"* - szczurek - autor miał na myśli nazywanie takim potocznym określeniem
  młodych chłopców, którzy lubią zaszaleć z prędkością samochodem. 
  "Jeleń Rogaty Czerwony"* - autorowi chodziło o miejscowość Zabłudów, przez który przejeżdżali. 
  obrazek za szybą tęczy* - autor miał na myśli nalepę inwalidy na szybie auta.
  "błymka"* - w języku etnicznym autora po prostu mruga powiekami.   
  "źrebak"* - autor miał na myśli swego syna.

   Pisałem jesienią 2010 roku. Podlasie

. 

DŹWIĘCZNE  PTASZĘTA  NIE  ŚPIEWAŁY  MU  DO  UCHA

Chełpi się jego serce, że żyje wśród ptasząt.
A kiedy był w podziemnej poniewierce
I śmierć czyhała na każdym kroku zewsząd!

Dźwięczne ptaszęta nie śpiewały mu do ucha.

Kto tego nie posmakował, nie wie
Ile jest warta dołowa kromka chleba?
Na dole nic nie rośnie na drzewie,
Kiedy nie świeci słońce z nieba.

Dźwięczne ptaszęta nie śpiewały mu do ucha.

Świat jest sprawiedliwy tylko tym,
Którzy życia nie znają.
I co nie znają kroku trudom swym,
A wszystko do wypicia mają.

Dźwięczne ptaszęta nie śpiewały mu do ucha.

Miłuje życie tylko ten, kto zdrowie stracił,
Bo jeszcze wczoraj zdrowia i życia nie szanował.
Przekonał się wtedy, gdy krwią zapłacił,
Jak w życiu przywalony ziemią był, iż pod nią się znajdował!

Dźwięczne ptaszęta nie śpiewały mu do ucha.

   ŚMIERTELNE  WSPOMNIENIA

Kiedy wspomnę o "grubie" - kopalni,
Jak upadłem skałą uderzony na urobek*,
Strach przeraża mnie, jak fakt widzialny,
Gdy w mgnieniu powiek, stać się mógł narodzony grobek!

W strasznym podziemiu na szarym urobku, 
Którego dynamit wyrwał z calizny piaskowca, 
Życie moje konało w podziemnym dorobku, 
W zamglonych oczach, jak podcięte gardło u konającej owcy.

Ociosy* chwiejnie tańczyły z pierścieniami*,
Spąg* płynął, jak po morzu fala, 
Oczy ślepotą z otumanienia wzrok traciły chwilami,
A śmierć krążyła bliżej, niż z dala!     

Kamraci, którzy przy mnie stali,
Przerażenie bezruchem zawładnęło nimi.     
Bardziej oni, niż ja, śmierci mojej się bali, 
Choć przy mnie nie byli jedynymi.

Byli przy mnie i Aniołowie,
Co nad spąg mnie uniosły -
I w mej śmierci połowie,
Na spągu mnie położyły.   

Śmierci wcale się nie bałem,
Skoro ona już i tak przy mnie była.
Chwilami z życia ironii się śmiałem,
Kiedy śmierć wraz z Aniołami ode mnie odchodziła.

A to oznaczyło, że żyć jeszcze będę;
Podnosiłem głowę raz po raz, o dziwo,
Widząc jak obudowa chodnika stała zniekształconym rzędem,
Ale już ku mnie nic się nie chyliło.

A więc żyć będę!

  Objaśnienie: urobek* - zwał piaskowca lub węgla
  po odstrzale górniczym w czole kopalnianego chodnika.
  ociosy* - prawa i lewa strona kopalnianego chodnika.
  pierścieniami, pierścienie* - metalowa obudowa, która służy
  do zabezpieczania wydrążonego chodnika.
  spąg* - poziom chodnika kopalnianego - po prostu grunt pod stopami.

POETÓW  NAWET  W  KOPALNI  CHRONI  BÓG

Jakiż to Boży cud mnie uchronił?
Jakaż to siła żyć mi pozwoliła?
Kiedy ja od śmierci nie stronił,
Jak robota pod ziemią mnie spowiła.

Ach, Boże! Wielkie Ci dzięki,
Że ja byłem pod Tobą,
A Ty nade mną Wielki,
Nie dałeś mi odejść z ostatnią dobą.

Był w tym jakiś cel i sens,
Że mi powiek nie pozwoliłeś zamknąć.
W moim przypadku to wielki precedens,
Że w tym dniu nie musiałem skonać.

I że dusza moja skonać nie musiała,
Dzisiaj z takim przeświadczeniem żyję.
Za to, Tobie Boże! Niech będzie chwała,
Tego nawet przed ludźmi nie kryję.

Jest we mnie tylko jedna obawa,
Jeśli rękę przyłożyłeś, abym nie pomarł.
To czy w Niebie spodoba się Tobie moja wierszowa zabawa?
Co ja żem za lata drugiego życia na sobie wywarł.

    Z Ł U D Z E N I A

Kiedy chodzę po ziemi oczyma,
Kiedy ścieżki nimi wydeptuję,
To nawet płacze zima,
Że sam Bóg nie poratuje.

W takim układzie, zdawałoby się,
Że już nie ma znaczenia pora roku.
Po co mi takie rozmyślanie,
Kiedy natchnieniem dotykam obłoku.   

Na nim dobrze się czuję,
Tak jakobym nie szedł, a płyną.
Biały Anioł zelówek już nie kuje,
Bo na ziemi już czas chodzenia minął!

Czy z tym dobrze mi jest,
Sam do dziś nie wiem?
Chociaż już raz przeżyłem śmierci chrzest,
A ciągle myślę, że śniłem.

  III

    STAMTĄD  TUTAJ

Dzisiaj już nie pamiętam,
Że wczoraj wadziłem się z Bogiem -
Na tę chwilę przeklętą,
Co przyszło mi się położyć odłogiem!

A winowajcą był z ciemności kamień,
Który wyrządził dozgonną mi niewolę -
Gasnący życia młodego strumień,
Co trzeba było taką znosić dolę! 

Palił się w sercu moim ogień,
Z wybuchu tragedii płomienny,
Nad życia i śmierci moim progiem -
W nocy i na czas dzienny!

Często kląłem sam na siebie,
Że byłem niepoprawnym głupcem.
A nawet, Boże! Pretensje miałem do Ciebie,
Że już nie jestem Bożym chłopcem?! 

Dzisiaj nie żal już mi niczego,
Nawet tych lat, które upłynęły, 
Skoro wróciłem do krajobrazu leczniczego,
Po tym tutaj wszystkie zmartwienia na wieczność odpłynęły. 

       COŚ  ZA  COŚ

Przybywam oto tutaj w to miejsce
Dla oczu i duszy jak antidotum,
Kiedy spoczynku i ciszy mi trzeba, jak czyśćca,
To miejsce służy mi jak zaufania wotum.

Tutaj będę przebywał póki sił w moim żywocie,
Tutaj krajobraz wierszem będę zdobić:   
W zieleń, żółć, czerwień i w złocie,
Aby wraz z krajobrazem z cienia się wydobyć.

...Ptaszęta będą mi śpiewać,
Sosny i świerki szumnie ze mną rozmawiać,
Nadmiar wody z grobli z dudnieniem spadać,
Kaczki tłocząc się w ruchome kolory przemieniać... 

Będzie mi tutaj, jak nigdzie nie było tak swojsko,
Będzie mi tutaj, jak nigdzie nie było jak niebo.
Co prawda, widziałem już niejedno, Polsko,
Ale tutaj najbardziej pachnie mi swojską glebą.

Z jarzma powróciwszy, jakie los mi spłatał,   
Soki chcę spijać natchnieniem i wierszem tej Ziemi,
Abym po niebie już nigdy bezsensu nie latał,
Przez to, że nie było mnie tutaj dekadami trzema.

  JEST  TAKIE  MIEJSCE

Ja, poeta w słowie ubogi -
Słów mi brakuje żeby to opisać.
Boże, Ty mój najmilszy drogi!
Jakie mam słowa wyczesać?

Żeby to ująć jak się należy.

Jakiż to poetycki duch mnie opętał,
Że ja w poezję się na dobre uwikłał?!               
Czyżby po temu, że los nogi mi spętał?
Czy ku temu, że ja przy natchnieniu trwał?

Żeby to ująć jak się należy.

Bo jest takie urocze miejsce
Na tej pięknej podlaskiej ziemi,
https://photos.google.com/photo/AF1QipOot7lgL_NuCDWS2C96SS1THwIg4khFnnL7pRlC
Gdzie ja osadziłem swoje życie w trosce,
Wracając do macierzy po tragedii śląskiej.

Żeby to ująć jak się należy.

Obojętnie gdzie na ziemi rodzinnej jestem,
Urok jej jest moim największym zachwytem;
Zachwyca mnie ta ziemia swoim gestem, 
Wschodzącym słońcem, ptaków śpiewających ze świtem.

Żeby to ująć jak się należy.

Te wzgórki, pagórki, lasy, pola i łąki
Wzruszają mnie po horyzont daleki.
Sine chmury, błękitne obłoki, wiosennych kwiatów pąki.
I ten leniwie snujący meander nurty rzeki.   

Żeby to ująć jak się należy.

Wioski w azbeście od słońca w dachach błyszczące, 
Z pagórków stojących w srebrze się ukazują:
Wiosną, latem, jesienią czy nawet w zimie należycie upiększające,
Co na co dzień tutaj w rodzinnym Podlasiu oczy moje znajdują.

Żeby to ująć jak się należy.

  Mojemu rodzinnemu Podlasiu

 
         
  DUMANIA  NAD  ŻYCIOM
[ po swojemu czyli etnicznie ]

Wieciar wieja ad wschadu,
Słonko świecić abiadom.
Dzisiajka na maju biadu 
Ni idu czaławieczym chadom.

Ta z hetaho siadzu i dumaju
Nad swaim życiom...
Szto ni chto ni woźmia biadu maju
Na dzisiajka, zawtraka i pa tom.

Jakoja życio sabie zhadawał,
Takoja budzia na usie.
Hetaka ni son i ni kawał,
A balaszczaja prauda na zausie.

Wot i szto daczakałsa szczaścia,
Bło ni bło żyć trebo
Baz hetaho, jakaja maja życia maścia,
Pakul prydzia Niebo.

     *     *     *

Ciekawość nie znika tak szybko, jak szybko się pojawia.

     NIEJEDNAKO  GWIAZDY  ŚWIECĄ  WSZYSTKIM

Życie zaczyna się od pierwszego oddechu i kończy się z ostatnim oddechem.
A za życia, życie jednego odbije się szerokim echem,
drugiego jak w niebyciu ugrzęźnie tylko mu znacznym pechem.

        POZYTYWNIE  ZAKRĘCONY

Każdy w życiu ma swój czas, aby mieć marzenia i je realizować...
I choć na tej ziemi żyje się tylko jeden raz, 
przyjdzie się kiedyś na realizację znajdować czas. 
A wybór jest taki, jak natchnienia, serce jest drogowskazem - 
stawiając pierwszeństwa drogowy znak,
aby w życiu iść przed siebie drogą wybraną
lub wracać z życiem po wspomnienia -
umieszczając je na papier pozostawiając po sobie życia znak.

ŚMIERĆ  SIĘ  ODDALA - WIECZNOŚĆ  PRZYBLIŻA

Zakosztowałem poezji, jak narkotyku,
Który wciąga bez wyleczenia się od nałogu.
Bez herezji, będąc na śmierci styku
Nie chciałem żyć tak w pustym duszy odłogu.

   Z  MAŁADYCH  LET
     [ pa swojemu ]

Z maładych let uże
Ścieżki pazarastali biarazinoj,     
Pala adłoham - a pa tamu chwajnoj.
I let na haławie uże mnoho.

Dzisiajka usio usiudy innoja,
Ty, ja, hetaka, tamtoja i innoja
Szto ni widzim i ni znajam,
Tolko widzim heta, szto na sabie majam.

Z maładych let prawia usio pahinuło,
Albo uże usio pazmianiałaso,
Tolko z pamiaci ni minuło
Pa dzisiajka, szto uczoraj bło i stałoso.

Nad usiom ni padumajasz,
jak usiudy ni hleniasz, 
Tolka widzisz miniany czas
I pustyja u wioscy chaty majasz,
Kali adnyja paumirali,
druhija paszle u świet da ludziej mas.

    STARY  CZAŁAWIEK
       [ pa swojemu ]

Siadzić na łałcy stary czaławiek,
Na tware miełszy moża sto let.   
Kali żył jon ceły wiek,
Na pełno widział ceły świet? 

Ciakawa, szto jon skaża,
Kali jaho zapytaju:
- Wy dziadzku, wiela wasza heta życia gaża?

- Ni uwierszy, piaćsot załatych maju. 

- Mało na hetyja czasy. 

- A ty skolko majasz?
- Dawoli na hetyja czasy.

- Ta znaczyca mnoho majasz?

- Nu tak jakby dawoli, choć usie mało.

               WŁASNOŚĆ  NA  WIECZNOŚĆ

Poezja to taka człowieka majętność, że nikt jej nie zabierze,
jak się zabiera nieruchomości. Bo tego nie ma się w obszarach ziemskich,
czy w murach stojących pod obłoki, a ta majętność jest zbudowana w duszy człowieka.
Jedynie zło, jakie może temu krzywdę wyrządzić to nieuczciwe ją zaopiniowanie.

      MOTTO  MIETKA

W nocy śpij - o dobrych rzeczach śnij...
W dzień żyj, z ludzi nie kpij.
Zasady miej uczciwe,
Nawet wybacz sprawy zawiłe.
Poślij, co nieludzkie do lamusa
I niech Cię nie dręczy żadna pokusa.
Bądź woli swej harcownikiem
I swoich czynów orędownikiem.

     *     *     *

W życiu mężczyzna nie wtedy jest mężczyzną, kiedy jest "maczo",
a wtedy, kiedy kobiety przez niego nie płaczą.

     *     *     *

Ludziom zawsze dalej do "happy endu", a w rezultacie zawsze bliżej do błędu.
Skoro człowiek nie komputer, a błędna żywa jednostka.

          PARADOKSY  MIŁOSNE

Bywa tak, że jeden mężczyzna kocha wiele kobiet,
a kobieta nie chce go żadna.
A z drugiej strony drugi mężczyzna nie kocha żadnej kobiety,
a one wszystkie uwielbiają go, a nawet miłośnie szaleją za nim?!
Wszystkiemu winien jest jego męski seksapil. 
Ot i cała prawda o kobietach z paradoksem miłosnym. 

     WYBÓR  CZŁOWIEKA

Jan Kochanowski pisał:
Zna kto kiedy poetę trzeźwego?
Nie uczyni taki nic dobrego.

Ja jestem tego dowodem!
Odkąd piszę, zawsze byłem i jestem trzeźwym.
Stąd moje wiersze są marnym poetyckim rodowodem,
W dodatku jestem mniej wesołym, a bardziej zmierzłym.   

A zatem od jutra zaczynam pić, 
Żeby prawdziwym poetą być.
A z drugiej strony, jeśli Kochanowski nie wylewał za kołnierz.
To nie oznacza, że i ja mam trzymać dzban stale w ręku   
I rozprawiać o dziejach Rzeczpospolitej w głośnym dźwięku.   
Skoro poeci rodzą się różni w rozumach
I o różnych gustach i smakach.   
Każdy poeta żyje w swoich czasach.
Kochanowski pił, bo bywał w ludzkich masach.
Ja kaleki poeta nie do wypicia i nie do tańca,
A do żalu i do różańca...   

            W  MOIM  PRZYPADKU

W moim przypadku poeta nie śpiewa, poeta nie tańczy,
statyczny jest jak drzewa, przez los wybrany.   
W moim przypadku jest to możliwe, co większości jest upierdliwe
w tym moim nieznośnym światku.

                   SŁOWO  PISANE  NAD  WSZYSTKIM 

Mijają dekady: drzewa próchnieją, żelazo rdzewieje, beton porostami zarasta,
a słowa pisane są niezmienne, jedynie papier pożółknie.
Mijają stulecia: ludzie przychodzą, odchodzą, a słowa ciągle żywe - słowa poezji.

     *     *     *

...Potencjał we mnie drzemał, który musiałem wyrzucić z siebie - i teraz jest mi lżej...

     *     *     *

Jeśli straci się głowę, to już wtedy i nie ma się twarzy. 

     *     *     *

Nie mam kompleksu, że piszę słabe wiersze,
skoro nie żyję z poezji i nie grozi mi bezrobocie.

     *     *     *

Życie: jednemu szczęście i radość, drugiemu tylko cierpienie.
A przecież jeden i drugi rodzi się tylko raz.

DZIECKU  I  ALKOHOLIKOWI  NIGDY  SIĘ  NIE  UFA     

Dziecko zawsze obieca, że będzie grzeczne,
a prawie nigdy nie dotrzymuje przyrzeczenia. 

Także jak i ludzie niskiej moralności, jak oszuści i alkoholicy:
dobry obyczaj to im pieniędzy nie pożyczaj,
bo raczej już nigdy nie odzyskasz.   

     *     *     *

Hej góry! zaklęte góry!
Tęskno mojej duszy!

  Jan Kasprowicz

   DO  JANA  KASPROWICZA

Biedny, mój poeto,
Tak tęskniłeś za górami. 
Ja nawet nie widziałem gór ze snami,
A wcale nie ubolewam nad nimi przeto. 

A tylko tęskno mi do tych stron,
Skąd przyszedłem na świat.
Nad cudzymi skałami łez nie roń,
Kiedy najmilszy jest Tobie dziecięcy świat.

    "MENOPAUZA"

Gdy nadchodzi noc,
Dusza rozmawia z ćmami.
Gdzieś już zginęła upojna moc,
Kiedy struny rozkoszy ucichły z latami.

     ŻYCIE  PO  ŻYCIU

Nigdy już nie postawię stóp
Na tej tak Bożej i prześlicznej Podlaskiej Ziemi,
Kiedy nogi moje martwe są, jak trup
I nie są mi za nic wdzięcznymi.

Nie chodzę! aż kiedyś,
Jeśli raz jeszcze się urodzę,
To może pójdę, skoro Tyś Boże
Masz nade mną wodzę.

LEPSZA  GORZKA  ŚWIADOMOŚĆ, NIŻ  NIEZNANE  JUTRO

Ja,  k a l e k i  poeta, który siedzi pół metra nad ziemią, 
a o stopę nad nią są moje stopy - mam zawsze czyste buty,
nie mając na nich pyłu wędrowca...

Za to wędruję sercem, myślami i natchnieniem...
Żyję nie jutrem, a wspomnieniami czyli przeszłością.
Z tego dziesięciokrotnie mam mniejszy wydatek na obuwie.
A stokrotnie na żal i na niezapomnienie... 

REKOMPENSATA  ZA  ŻYCIE 
   

Jak miło oczom, duszy i sercu,
Żyję w gąszczu puszczy, 
A nie w gąszczu betonu i szkła.
To co w życiu mi się przydarzyło, 
Jest życia rekompensatą 
Nie za to, że byłem "królem",   
A za to, że byłem szarym człowiekiem,   
Który styrał zdrowie i życie   
Harując 630 metrów pod ziemią. 
I temu przede wszystkim i za to,   
Że stąd pochodzącym.

     *     *     *

Drzewa umierają stojąc, ludzie leżąc -
praktycznie mała różnica prócz czasu sądnego granica.

     *     *     *

Człowiek, który urodził się i żyje w puszczy betonu i szkła,
raz w życiu, czy nawet raz do rok pojedzie do Egiptu na wczasy
lub w podobne miejsce świata, myśli i się cieszy, że jest szczęśliwszym
od "wieśniaka", który od urodzenia żyje cały czas na wsi wśród NATURY PRZYRODY.
A prawda z goła jest odmienna, kiedy rzekomy "wieśniak Egipt" ma na miejscu.

     *     *     *

...Człowiek, który postępuje według serca,
a nie według rozumu, z goła bardziej w życiu cierpi.
Ale za to ma więcej natchnień i wzruszeń...

      PIERWSZY  ŚNIEG

Czasami pierwszy atak śniegu
Przychodzi jak niespodziewana choroba.
Stało się to dziś, tak w jesieni biegu,
Nie powiedziałbym, że to ozdoba.   

Ale przecież co mi tam,
Gdy dziś nie będę na dworze.
Jutro śniegu nie zostanie nawet gram,
Skoro popłynie do rzek - i w morze.

I znowu będzie jesień złota.

  21.X.2010 rok. Podlasie

BÓL  WKOMPONOWANY  W  ŻYCIE

Dotyka mnie ogromny ból,
Jak przebytych dziesięć stuleci.
Poeto, usta lepiej stul!
A udręka z ciebie uleci?!     

Chociaż z tego czasu -
Żyję zaledwie jedną dwudziestą,
A świat nad światy duszy mego chaosu -
Jest nadmiar codzienną tak częstą.

Od wieków, jak ludzie istnieją, 
Czy muszą tak cierpieć?
Jak spróchniały ząb, nad którym boleją,
Aż po zasrany życia kopiec.   

  W I E C Z N E   C I E R P I E N I E

Odkąd się stałem okaleczony
Nie pomnę, by nie gnębił mnie ból.
To tak, jakby z chorobą przywleczony,
Co nie mija, a śmierci woła wprost i wpół.

ZA  COŚ  ULEGŁOŚĆ

Czemu nie teraz?
Czemu nie tutaj?
Pozwól mi chociaż raz,
A po tym nawet mnie "sputaj"*

  Objaśnienie: "sputaj" - w etnicznym języku autora po prostu zwiąż powrozem.

  DZISIAJ  NA  POLU

Dzisiaj na polu;
Pusty czas tylko przemierza,           
Bo plony w stodole
I pełne spichlerze.

Dzisiaj na polu;
Samotne ścieżki i dróżki,
Skoro ostatnie pokolenie na holu,
W beznadziejnym świecie wróżki? 

Dzisiaj na polu;
Jakoś tak inaczej,
Tak jakoś jak poza stodołą,
Jakoś tak dziczej.

Dzisiaj na polu;
Ziemia w miejscach niektórych płacze,
Bo jej spadkobiercy w Opolu?
I żałobna cisza przytłacza.
 

Dzisiaj na polu;
Wszędzie samotnica po nieboskłon.
Umieraj na samotnicy padołu,       
Kiedy już nie wyrośnie zboże, a klon.

   DUMA  ŚWIĘTEGO  ROCHA

https://photos.google.com/album/AF1QipMYtCY7mfPLM4MXuV1RaZjxfSAlFcyWGGDGD5uI/photo/AF1QipPwmUcGCN6HKOzJsEdadc5yrxEZww0Sx8em_T3v

Od dziesięcioleci na stoku z dumą
Stoisz w centrum miasta,
W bieli wznosisz się swą kopułą,
Nad dumą tego miasta. 

Każdy nie raz tu był, 
Kto jest katolikiem z Podlasia? 
A temu, co Jezus się śnił,
Nawet uważa się za modlisia?   

Kiedy jestem tutaj
Na ulicy ŚWIĘTEGO ROCHA,
Czuję Boga, jak dotyka mnie, bodaj,
Tylko nie wiem, czy wystarczy Bogu, moja skrucha? 

O kalectwo, to już nie spytam,
Skoro cierpieć potrafię.
Radośnie jest unosić się swym zachwytom -
KATOLICYZM mając za swoją parafię.

  Białystok, dnia 23.X.2010 rok.

.

        BEZ  CIEBIE

Bez Ciebie, co ja bym począł? 
Bez Ciebie, świat byłby smutny i ubogi,
A nawet przykro srogi.

Bez Ciebie, wieczory byłyby długie - i puste noce.
Bez Ciebie, tkwiłbym po nocach zimny jak głaz.

Bez Ciebie, kołkiem byłbym wyschniętym,
A później i spróchniałym.

Bez Ciebie, skowytałbym nie raz, nie dwa,
Że nie mam nikogo.

Bez Ciebie, imię nosiłbym samotnika, słomianego wdowca.
I Bóg wie, jakiego jeszcze do tego miałbym wspólnika?
Najgorsza chyba byłaby "butelka". 

  Basi

     *     *     *

Żeby z życiem się zmierzyć, to trzeba w życie uwierzyć.

              LISTOPAD

Korony drzew brzóz jeszcze całkiem nie potraciły liści,
Choć borsuk już do nory na zimę zrobił susła,
Bo już padał śnieg rzeczywiście.

Sikorki coraz to więcej przybywa,
Przyozdabiają drzewa, które już liście pogubiły.
A zima jeszcze na stały śnieg się nie zdobyła,
I inne drzewa liści jeszcze się nie pozbyły.

Listopad melancholią tego roku mnie jeszcze nie dopadł
I już chyba nie dopadnie, choć dopiero się zaczął.
Pogoda w duszy nie ma wpływu, kiedy stres życia opadł -
I lepszy sens życia się począł...

      UCZ  SIĘ  NA  CUDZYCH  BŁĘDACH 

Nie wiesz jak to jest, gdy zdrowie się straci?!
Wtedy warto przyrody posłuchać nawet każdy je szelest,
Gdy wszystko, co się szamota, śpiewa, ma się za braci.

Kto ma zdrowie, ten nie ma czasu
Bawić się w ornitologa i w przyrodnika,
Gdy przez obowiązki nie słyszy żadnego przyrody hałasu
I wszystko oprócz przyrody ma za wspólnika. 

Szczęśliwy człowiek o tym nie myśli,
Zajęty ciułaniem kasy i jej pomnażaniem.
Chory człowiek obok siebie słyszy życie o każdej porze,
Prócz tego ma czas nad życia rozważaniem.

Szkoda, że po czasie. Więc Ty pamiętaj człowieku,
Który jesteś zdrowy, ładny i szczęśliwy.
Zastanów się nad wszystkim zanim z błędu,
Przypadku nie masz ściętej głowy,
I łzy po licach Ci nie spływają z powiek!

BYŁO  TO  WTEDY,  KIEDY  LUDZIE  WSI  CHODZILI  ŚCIEŻKAMI

Było to wtedy, kiedy ludzie wsi chodzili ścieżkami.
Byłem tak mały, że w zbożu nie było mnie widać.
Bez końca drogi chciałem tą ścieżką iść,
Chciałem, aby ścieżka nigdy się nie kończyła.
Zapachy zbóż w ścieżkach były tak żywe,   
Pamiętam do dziś: żyta, owsa, jęczmienia, pszenicy.
Później kwitnącego na pagórkach: grochu, gryki, łubinu,
Który przypominał polne mimozy.   
Nad głową śpiewały skowronki.   
Zza polnej drogi nieopodal stąd dobiegał zapach leśnej żywicy 
I szumiał wiatrem sosnowy las "szubienica".
Z obrzeża było widać całą okolicę. 

Było to wtedy, kiedy ludzie wsi chodzili ścieżkami. 
Nie tylko polnymi, lecz i łąkowymi do chłopskich robót.
Wiatr przywiewał zapachem mleczu, jaskieru,
koniczynki, wierzb i olch. Nad głową krakały wrony.
Na wieczór nad ziemią unosiły się mgły, 
Przetaczały się po łąkach i w olchowych krzakach nad rzeką
Przenikały ludzi, jak duchy, lecz nikt skrzywdzony nie został. 

Było to wtedy, kiedy ludzie wsi chodzili ścieżkami.
W rzece z pracy zwilżali rozgrzane ciała,   
Żeby je ostudzić i z potu obmyć.
W olszynach tak donośnie słowiki śpiewały
Że tylko było słuchanie nadstawiać.

Było to wtedy, kiedy ludzie wsi chodzili ścieżkami.

  Podlasiu i nie tylko

     P R Z E N I K A N I E...

Dzieckiem byłem piętnaście lat,
dorosłym jestem czterdzieści lat,
mimo to widzę krajobraz z dzieciństwa.

  STRESZCZENIE  DNIA

Wstałem, patrzę w okno:
Pada deszcz, wiatr lasem kołysze,
Telewizor przemawia do mnie,
Ale prawie nie słucham,
Myślę nad życiem,
Ile już przeżyłem,
A ile jeszcze mi zostało?

Patrzę w okno:
Pada deszcz, wiatr nie kołysze drzewami
Stoją ciche, jak budynku cień.
Wczorajszy przeminął dzień,
Dzisiejszy przemija,
Jutrzejszego czy dożyję?
Wie tylko jutrzejszy dzień.

Patrzę w okno:
Padać przestał deszcz.
Dzisiaj minął następny dzień.
...Jutro przyjdzie nowy dzień. 

          NIESPRAWIEDLIWOŚĆ

Czas przemija, a życie ciągle ze mnie drwi...
I chociaż przed dwudziestu pięciu laty upuściłem sporo krwi,
A życie i tak ciągle ze mnie drwi...   

      W  SIÓDMYM  NIEBIE 

A jednak to prawda, że Polak potrafi:
INJAĆ na 1:0, ADEBAYOR na 1:1,
ARBOLEDA na 2:1, MOŻDŻEŃ na 3:1.
Szał na Lechu... Nic dodać, nic ująć,
Tylko się cieszyć... Euforia na całego...

                       CHLEBUŚ

Lubię jeść chleb i będę lubić, mogę zjeść dziennie nawet bochenek,
a nawet i dwa, jeśli jest ciemny i w dodatku ciepło-świeży.
Lubię jeść zwłaszcza piętki, tym bardziej jak jest świeży,
a nawet jak jest nieświeży. Lubię okrajać chleb dookoła,   
jak jest świeży i jak jest nieświeży. Jak jest świeży lubię jeść pajdami,
a do chleba wystarczy mi sam pomidor, gdy zbijam cholesterol. 
A gdy chleb wypadnie z rąk, podnoszę i całuję, tak za dziecka na Podlasiu uczono.   
I temu, że człowiek rąk pracy robi na ten tak zwany przysłowiowy chleb.
Moja praca na ten przysłowiowy chleb przyczyniła się do mego kalectwa.
Więc między innymi z tego właśnie powodu chleb całuję...

          O   P R Z E T R W A N I U

Człowiek, który chce żyć, odporny jest na każdy los.
Ja już mało nie umarłem o mały włos.
Ale chciałem żyć, mając nadzieję od pewności, że będę żyć.
Człowiek, kiedy już nie jest odporny na los, nie chce nic.

                       BEZ  WYBORU

Nie ma cienia wątpliwości, że los ludziom choć trochę ma życzliwości.
Jeśli coś w życiu sądzone, to nie ominą losu zamiary rozpędzone.   
Uważaj jak chcesz, ubezpiecz się jak chcesz, bądź przezorny na nieszczęście,
a i tak dopadnie Cię nieszczęście, jeśli Ci sądzone?! 

                 TERAZ

O tym, co było niedobre, teraz trzeba zapomnieć,
aby pomyśleć, co będzie za chwilę?
Nie myśleć, co było wczoraj i co będzie jutro. 

   W  MIEJSCU  POETY 
https://picasaweb.google.com/1032767343 … 6640092178

Mam tu cały arsenał broni
W postaci Natury Przyrody,
Aby przeciw się stawić ironii,
Która zakpiła z mojej ludzkiej urody.

Tutaj się czuję sobą,
Nikt na mnie nie patrzy.
Tutaj jestem osobą,
Która życia zmartwień
  nie ma na twarzy. 

W tej Oazie Przyrody,
Płuca mam, jak Gunde Svan*.
Oddycham całą Oazą tej Urody
W chwili i na czas ten... 

  Objaśnienie: Gunde Svan - były Szwedzki biegacz narciarski w latach 80 i 90 ub. stulecia.
  Znany jako o dużej [8l.poj.] wydolności płuc. Wielokrotny mistrz Olimpijski i Świata.

                       W  POEZJI  SAMOUKA

W poezji samouka siłą napędową nie jest inteligencja umysłowa - zmysłowa, a natchnienie.
Nie wiedza wyuczona, a poryw serca wrodzony. Nie talent, a pracowitość.
Talent można zmarnować, pracowitości nigdy, jeśli jest wrodzona.
W poezji, tak jak w piłce nożnej - nic nie zastąpi gry.
A więc w poezji nie jestem zwolennikiem, że najpierw czytać, czytać, a następnie pisać.
Gdyż prawda jest taka, że kiedy się czyta - wtedy się nie pisze.

     ŻYCIE  MOJE,  TO  RADOŚĆ  PISANIA

Zycie moje, to radość pisania,
To jest radość przetrwania w nieludzkim świecie.
A w moim świecie radości pisania... 

Bez żadnej próby, bez żadnego zadania.
Ale z każdego powołania: tu spojrzę na moje życie,
Tu spojrzę na mój świat - dowiem się czego pragnę w skrycie?
Kto jest [za] mój brat? 

        ROLNIK - GÓRNIK

Moje z życia błędy wzięły się stąd,
Że nie poszedłem życiem tędy,
Jaki był z urodzenia przypisany mi kąt.

              UTRATA

Jak mam dojść tam, gdzie chcę?
Jak mam dojść tam, gdzie nie dojdę?
W życiu wszystkie przeciwieństwa
są jak na złość czy tego chcę, czy nie.
Tyle lat - jedna czwarta, a może i jedna trzecia -
W życiu losem odarta - czasem będąc w innym świecie. 
Niż duża większość ludzi, co nie zna mego świata.
A tylko ten, kto ze mną się obudzi,
wie i rozumie jakiej wagi życie jest utratą. 

           SAMO  PASY 

Proś jak chcesz i kogo chcesz.
Mów co chcesz i komu chcesz.
A one i tak, jak samo pasy.
Zabawa w chowankę, łazienka na wyliczankę -
i gonitwa po mieszkaniu, jak na sali gimnastycznej.
U nich nie ma zabaw podwórkowych, a kwatera do zabaw służy.
Tymczasem matka w kuchni pije kawkę, piwko, kurzy papierosy?
I to olewa, jak umysłowo niedorozwinięta,
że ktoś niżej tam uciążliwością jest przejęty. 
Jej i tak przecież rzecz niepojęta.

Co, moje samo pasy nie mają prawa biegać?   

     *     *     *

...Poeta jest nieskończonych możliwości w płodzeniu wierszy -
zawsze przyjdą słowa wiersze płodzić...   
Wiersze poety, to jego życie i jego świat.

        W  USTRONNYM  MIEJSCU

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/album/5403676859357840753/5403704329875738194

Woda martwą ciszą żyje, tylko od czasu do czasu gazy chemiczne   
lub ryba z pyszczka wypuści powietrze zarysowując na powierzchni koło,
które obejmuje to coraz większą powierzchnię aż się rozmyje.   
Wędkarze nie z głodu, a z nawyku i fantazji sterczą wzdłuż brzegu,
jak herszty ryb, ale to ryby są ich włodarzami.
Nie wiem czy wędkarze, czy ja jestem szczęśliwszym,
przyglądając się zza szyby, choć nikt robić tego mi nie każe, 
jak wędkarzom nawyk do łowienia ryb. 

Brzozy utopione w wodzie spadają do innego nieba?
Tylko nie wiem czy do tego lepszego? 

Jesień smutna, szara, niemiła, jak miła wiosna.
Ale ja z jesienią para, która z dziennej szarości jest radosna. 

Kaczki żerują przy brzegu i kwaczą samiczki, chyba nie do godów.
Ptaki, jak ludzie nie mylą się, kiedy im co wolno,
Skoro w naturze nie ma wybryków. 

Tam za horyzontem puszcza dotyka nieba.   
Za nieboskłonem stoi dom mój z dzieciństwa -   
https://photos.google.com/album/AF1QipPwHmTKR8zLOmcRaGdpxV-_iRH1Vm3L5NXXUo4_/photo/AF1QipPICMrJFukP2Y_3rBC36TODsXa-4JIhybZ7e2r-
W którym sama matula i melodie przeszłości chodzą po pokojach. 
Nie ma mnie tam na stałe i życie ma mnie w dupie. 
Ziemia ojcowizna zarasta odłogiem.
Zdaje się, że wczoraj uczyłem się orać,
A już dzisiaj życie stoi nad śmierci progiem. 

- Boże! Boże! Czyżbyś tutaj ukryłeś się pod tą cichą wodą? 
I nie ma Cię w Niebie? Boże! Boże! Czyżbyś nie jesteś
W stanie wydostać się spod tego ciężaru? 
I odpowiedzieć na pytanie moje, z którym nie mogę pójść do ludzi?! 
Czy wolisz tutaj przebywać, jak wodny topielec?
Mówiąc - a niech tam ludzkość od zarania swoimi problemami sama się trudzi!? 

- Czy z tego, że wiecznością zmęczony jesteś i wolisz odpocząć pod cichą topielą?
A może tym jesteś udręczony, że wędkarze i ja tutaj jesteśmy niedzielą
Nie tam, gdzie powinniśmy być? Jeśli tak, to niechaj kary nam się udzielą,
że po bożemu nie umiemy żyć.   

  LOS  CZŁOWIEKA  GÓRNIKA

Życie mnie wysmagało,
Jak wiatr przez wieki drzewa.
Oprócz nieszczęścia wszystkiego miałem za mało,
Skoro los na mnie się gniewa. 

Wczoraj byłem górnikiem,
Dzisiaj za życia jestem męczennikiem,
Ale nie świętym, a głupcem niepojętym 
Z losem na który nie ma rady,
Co musi wybranego człowieka upodlić dla zasady.

Boli moje ciało,
Psychika się męczy.
To, że w życiu nic się nie udało,
Słowo po słowie w wierszu jęczy... 

Żyjąc na ziemi, chodzę po niebie,
Wszystko umarło, co jest w potrzebie.
Pozostał tylko Bóg i żona -
Ona nigdy kalectwem nie została spłoszona.
I Bóg serca nie opuszcza -
Mając mnie za swego wieszcza. 

Źródełko miłosnego nektaru
Uszło jak ulotny pył.
Nie miałem szczęśliwego daru,
Jeśli kopalnianą skało przywalony był!   

Pokutnie w takim rozrachunku jest,
A żyć z tym jeszcze gorzej.
Ciężko taki na ziemi przejść chrzest,
A jeszcze trudniej, kiedy los mówi - ubożej!

          O C Z E K I W A N I E

Gdy w dzień do niczego niedojdzie między nami, 
to wszystko stanie się, co nie może się stać za dnia,
stanie się między nami wieczorem,
a w najgorszym z rzeczy razie w snach. 

  Baśce

     PEJZAŻ  WIECZORNY 

Jesień wszędzie zakrólowała,   
Nie ta wrześniowa złota,
A ta listopadowa, co oziębłością przywitała,       
Aż oddychać głęboko naszła ochota. 

Dzień się skłania ku wieczorowi,
Gwiazda jedna już się ukazała,
Zatknięta na wierchu sosny,
Ale w osiadłości się nie zatrzymała. 

Przesuwa się na południowy wschód niemrawo -
Coraz to bardziej oddalając się od sosny.
I chociaż to zaledwie kwadrans trwało -
Wzniosła się w objęcia ciał niebieskich w radośni.

Na niebie żadnych aniołów,
Tylko pustka aż do Boga.
Nawet nie utkwił żaden ołów,
Bo to Podlasie, a nie powolnego umieranie droga.

Gwiazdy wysypują się jedna po drugiej -
Coraz jest ich to więcej...
I choć w ciepło jest coraz to błogiej,
Patrzę jak w świat dziecięcy.   

Żaden "Tupolew" nie przecina nieba, 
Więc żadnej nie pozostawia smugi. 
Za to na ziemi paruje gleba,
Dzisiaj już po raz drugi. 

Gwiazd przybywa to coraz więcej i coraz
Więcej oddala się ta pierwsza.
Dzwony kościelne biciem wołają ludzi po raz
Drugi, jednym do kościoła, drugim do wiersza. 

Oddychać jest tak zdrowo,
Ziąb w niczym nieskażony.
Zapach od sosen trocinowy
W nozdrza wchodzi, jak tartak zbliżony.   

Gwiazd coraz to więcej i więcej,
Coraz więcej i więcej aż dużo.
A mi zamiast zimniej, coraz goręcej -
Tak, jakbym szamotał się przed daleką podróżą.

     PIĄTY - SZÓSTY  LISTOPADA

W zeszłym roku o tej porze padał śnieg.

W tym roku o tej porze pada deszcz.

Prawie to samo z małą różnicą.

Ale nie to samo z inną różnicą: 

Śnieg raz już padał w październiku, nawet pamiętam jaki był dzień.

Ale co z tego, skoro jeden i drugi roztopił się.

I po tym jesień była jeszcze długa.

Tak i będzie w tym roku z jesienią, będzie aż do zimy.

                                   "ALF"

Zaparkowałem w tunelu "Alfa", ma się rozumieć, że na kopercie dla "ON".
Tak tutaj jest wygodniej przy ścianie, w dodatku wszystko i wszystkich widzę. 
Samochody wjeżdżają, wyjeżdżają... Parkingowy z krzykiem kieruje ruchem!
Huk, hałas, szum wentylatorów. Dalibóg, jak w Ameryce, a przecież to Białymstoku.

  Białystok, dnia 10.11.2010, godz. 17:00

                                   "ALF"  II

Pod tym ogromnym molochem - supermarketem słońce ani wschodzi, ani zachodzi.
Czas tutaj zawsze ten sam, szum i hałas także ten sam. Wcale to mi nie przeszkadza. 
Ul. Świętojańska w lewo, ul. Mickiewicza prosto. Pisk opon na zakrętach!
Przypomina mi się: "Comando" ze Schwarzeneggerem, porwawszy autko 
wraz z "czekoladową lalusią" ścigając opryszka.   
 
Lubie moje miasto, chociaż tutaj w podziemiu garaży spaliny czuję w gardle,
jak kiedyś w przodku górniczym pył kamienny.

Z 300 tysiącami mieszkańców żadne miasto w Polsce nie dorówna.   

  Białystok, dnia 10.11.2010, godz. 17:20

      PRZYPADKI  RÓŻNE,  CIERPIENIE  JEDNAKIE

Jeśli ja pracując w kopalni okaleczając się, nazywam siebie głupcem.
To jak może siebie nazwać ten, który okaleczył się z nierozsądku i głupoty -
świrując samochodem lub motocyklem?
Wyrzuty sumienia różne, ale cierpimy jednakowo. 
A może jaki rozum, takie i wyrzuty sumienia?
Jednak cierpimy jednakowo. 

  Przy Auchan Białystok, dnia 10.11.2010 rok.

                    DRZEWO  ŻYCIA

W opinii powszechnej mówi się: "Prawdziwy mężczyzna powinien spłodzić syna,
posadzić drzewo i pobudować dom."

W mojej kolejności wyszło m. w. tak: kiedy miałem 16 lat posadziłem drzewo
i to niejedno, a może ze sto, te które rosły przy gościńcu: Cimanie - Starowlany. 
Ze starości parę lat temu pościnano wszystkie lub prawie wszystkie,
skoro drzewa umierają stojąc. 
Posadzonych drzew na własnym podwórku już nie liczę.

Na Śląsku w Mysłowicach, kiedy byłem junakiem w OHP, także nie liczę posadzonych drzew.

Syna spłodziłem, a nawet dwóch. 

Domu nie zbudowałem, byłem za biedny, aby dom zbudować.     
Ale za to w PRL-u o mieszkanie walczyłem jak lew - i w końcu otrzymałem,
choć nie byłem "czerwonym", gdyby komuś przyszło to na myśl.

Czy jestem prawdziwym mężczyzną?
Oceńcie sami.

. 

  PIĘĆ  I  PÓŁ  KILOGRAMA  POEZJI

Taki ciężar wypłynął z mojej głowy,
Ale o tyle nie jestem lżejszym,
A o tyle z pewnością rozsądniejszym
I o taki ciężar więcej jestem wartym
Jako człowiek i jako poeta.

W tym pięć i pół kilogramowym ciężarze   
stosu papieru mieści się aż ponad 1800 wierszy.

Od marca 2008 do listopada 2010

     *     *     *

...Pisanie wierszy, to nie tylko dobre wykorzystywanie nadmiaru czasu,
ale i ucieczka od codzienności monotonii życia - do ubarwiania życia...

        WIOSENNY  EROTYK

Czy jest coś, co jest silniejsze od podniety seksualnej?
Czy jest coś, czemu poświęca się więcej uwagi,
niż dla erotycznych wzruszeń i podniet?

Tylko mi nie mów, że są to pieniądze.

        WIOSNA

Pięknieje nam przyroda -
Kwiecień kwitnie wkoło
Bielą wysypała się uroda
I nie ma już goło,
Tylko jest wesoło,
  kolorowo i swoboda.

        ODMIENIEC 

Dzień od poranka skąpany w słońcu.
Nie lubię dni takich.
Kiedy zachmurzenie przyjdzie,
Wrócę do żywiołów moich.

               MOJE  MIASTO,  A  W  NIM

Moje miasto, a w nim siedem wzgórz tworzą całość Białegostoku.

Moje miasto, a w nim Pałac Branickich się szczyci.

Moje miasto, a w nim Kościół Św. Rocha na wzgórzu stojący, zewsząd wierni ujrzą.
https://photos.google.com/search/_p0x72317dcc8bf07b2c_Bia%C5%82ystok/photo/AF1QipPwmUcGCN6HKOzJsEdadc5yrxEZww0Sx8em_T3v

      W  DOMOWYM  ZACISZU

W domowym zaciszu, gdy "Antki" pójdą sobie stąd.
Siadam sobie w domowy ciepły kąt
I piszę wiersz za wierszem.

Radość strumieniami płynie,
Że u mnie tak cicho, spokojnie, miło,
Skoro piwniczne poszło sobie licho!
Teraz to sobie żyję...

        BALLADA  O  POECIE

Poeta, to marzyciel bez względu, czy to sobota, czy niedziela.
Poeta jest romantykiem od poniedziałku do piątku,
a w sobotę i niedzielę, to już marzy bez wyjątku:
o życiu, o pannie, o żonie, o tych dzieciach,
których jeszcze nie ma, a bardziej o tych, które już są.

Poeta marzy o wolności duszy, wzrokiem dotyka to,
czego nie może dotykać sobą.
Poeta goni wiatr, ucieka przed sobą,
chce zatrzymać czas, ale nigdy nie przyśpieszać czasu,
czy go wyprzedzać, wskrzesić burzę. 
Po tym uchylić trochę chmur, żeby się rozpogodzić na nowo.

Poeta nagle coś znajduje i po tym nagle coś zgubi.
Nagle coś przychodzi i nagle coś odchodzi.
Jednego dnia nie mając nic, aby drugiego dnia mieć wszystko.

Poeta kocha kobietę tak, aż tchu mu brak.
Serce kołata mu się z miłości tak, jak przerażenie ze strachu.
A przecież miłość, to nie żaden strach,
tylko raj dla duszy i natchnieniu.   

Poeta umiera - i na nowo się narodzi -
żyje aby umrzeć - i umiera aby żyć.
Ale to już było.

          PRZED  ZIMĄ

Są takie dni, że do wiersza nie mam głowy,
Choć dzisiaj rześki w pogodzie dzień -
Do rozmyślania jak najbardziej zdrowy.
Ale tępy dzisiaj mój mózg, jak pień.

Zima idzie, ostatnie tchnienie jesieni
Pogarsza tylko nad wierszem myślenie.
Gdzieś znikło słońce, nie ma promieni,
Trzeba zakładać coraz to grubsze odzienie. 

Gdy śnieg wiatry nie przygonią,
Zagości w moim sercu melancholia. 
Nad nią może stare wiersze moje mnie obronią?
Jeśli tak? Będę śpiewał: olia, olia... 

   ...ZIMA  ZA  PASEM

Chłód po świecie chodzi -
Pośród ciszy i obłoków.
Zima już nam się rodzi -
Rozsypanym śniegiem -
  białych stoków!

Las mrozem posiwiał,
Jak stu letni człowiek na głowie.
Mróz jeszcze zimą nie nawydziwiał -
Jeszcze nie raz o sobie opowie?!

Ziemia Podlaska już zmarznięta,
Lecz ja jej twardości nie poczuję pod stopami.
Ta uciecha w życiu była dla mnie pominięta
Już dawno temu - przed wieloma latami.

Dobry Bóg, że chociaż słuchu nie zatraciłem -
Mogę wsłuchiwać się w leśny życia bieg.
Dobry Bóg, że chociaż wrażliwości nie zagubiłem -
Jak dziecko, cieszę się, że spadł śnieg.

  Podlasie, pisałem dnia 26.11.2010 rok.

          BALLADA  O  CHŁOPU,  GÓRNIKU  I  POECIE

Przedwczoraj woził gnój na pole z zapałem - bo był chłopem z krwi i kości.

Wczoraj "robił na grubie" - skoro było mu to pisane.   

Dzisiaj przyszło mu się mieszać krew z atramentem - bo jestem poetą z losu.

                         SEN

Kiedy sen obudził mnie - dzwony biły kościelne. 
W śnie o życie się trudziłem, bo zmartwienia mi się przy-śniły.     

Za oknem widniało, samochód jeden po drugim drogą przemykał. 
To co w śnie się stało - to ze snu mnie obudziło!     

Sen: sponsor poezji mi się objawił, następnie zamarły, który w śnie żył.   
O sponsorze problem już nie tkwił, lecz w śnie opowiadałem: 
jak zmarłego za życia biłem.   

Tymczasem bardziej widno - i coraz to bardziej stał się dostępny świat.
I wszystko co przede mną czekało, nawet zmarły, którym był mój brat.

Sponsorem, który pojawił się była kobieta,starsza ode mnie.
Uśmiechnięta i wesoła była jak sonet, aż każdy ze snu do niej szedł.   

Choć nikt nie miał nic związane z wierszami. Nie tak jak ja - poeta.
Sponsorka była tak miła, aż patrzeć na nią wielka była ochota. 

Działo się to na wiejskim podwórku u osoby tej,
która wzięła wiersze moje do czytania, choć nie czytała z braku czasu?
Inni zagadywali sponsorkę - tym samym nie mogłem jej się przedstawić
do poetyckiej ozdoby, kręcąc się wśród zebranych,
mając problem wyjścia z tego ambarasu.

Zakładając, gdy sponsorka na trochę od grona ludzi odejdzie,
na podwórku podejdę i się przedstawię.
Ale rzecz nie poszła, jak po przysłowiowym sznurku
i coraz to bardziej z niepokojem tego nie mogłem przetrawić.   

Aż w końcu zacząłem opowiadać: jak biłem rękoma pijanego -   
mając na myśli za życia brata, tłukąc rękoma po swoich kolanach.
Tak było podczas snu wszystko prawdziwe, jak na Mszy religijna Rorata.

 
     *     *     *

Nadzieja jest matką głupich tylko tym, którzy nie potrzebują nadziei.

   PRZYSZŁA  ZIMA

Pada śnieg i pada...
Drzewa otulone śniegiem.
Mróz przyszedł z zimy biegiem.
Ale komu to odpowiada? 

Gdybym był chłopcem, gdyby czas wrócił,
To może zimą bym się cieszył.
A tak mówię: że "mróz" ten już zimą nagrzeszył!
Od takich jak ja, plecami się odwrócił.

Przecież jutro wyruszam do stolicy* -
I nie wiem, jak to będzie?
Mróz ściska, pada śnieg wszędzie!
Ku mojemu cierpieniu i życiowej katorżnicy. 

Dzisiaj już nie mówię: klawo jest jak cholera. 
Nie ma jesieni, żadnych ludzkich dusz.
Tkwią we mnie tylko moje wspomnienia,
Co tylko oczy zmrużyć mi,
Kiedy zimy nadeszła sroga era.

  Podlasie, dnia 29.XI.2010 rok.

              PORTRET  POETY

Oczy mam zielone i prawą półkulę mózgową
bardziej rozwiniętą - jest leworęcznym. 

Oczy ma zielone, jak miał poeta Gałczyński, ale nie jest jego synem.
Jest synem chłopa i chłopki prawie półanalfabetów. 

Oczy ma zielone, ale życia nie mam szalonego
a raczej ludzką tragedią spłoszone.

Oczy ma zielone i błyszczące jak szkło.
Duszę ma nie buntowniczą, a cichą jak cień i rozległą jak mgła.

Oczy ma zielone, jak mają wrażliwi poeci.   

     WIERSZE  Z  GRUDNIA  2010  ROKU

  PRZED  ZIMĄ,  JESZCZE  WCZORAJ  JESIENIĄ
https://picasaweb.google.com/1032767343 … 7393782178

Przed zimą, jeszcze wczoraj jesienią, 
Tutaj odpoczywała dusza moja 
I życiem zbolałe ciało moje. 
Tutaj było spokoju moje miejsce -
Rewir mój do poetyckich wzruszeń i natchnień...
Tutaj przywracałem źródło natchnienia,
Jeśli od czasu do czasu mi wygasało.
Tutaj wiersze pisałem...
Ładowałem akumulatory na dziś i jutro.
A jutro przyszło takie,
Że tylko zmrużyć oczy do wiosny.

Dzisiaj już zima na 102!

  W  TAKIM  ŚRODOWISKU  WYRASTA  SIĘ  NA  POETĘ

Kiedy dziecko ma siedem lat, to do rozwoju wrażliwości,
piękna duszy nie ma nic lepszego, jak przebywanie na wsi na łonie natury;
jak na łące wśród kwitnących traw - dotykanie łąkowych kwiatów,
odczuwanie zapachu traw - przyjmowanie jej wonności.
Przebywanie wśród motyli, łapanie ich.
Przebywanie wśród gniazd bocianich -
obserwowanie klekotu bocianów, karmienie piskląt.
Wtedy wyrasta się na poetę...

Tam dalej za łąkami w krzakach olszynowych, sadzawka pełna żab.
Strumień płynący do sadzawki i odpływający rzeczką do rzeki.
Tam dalej w głębi krzaków olchowych płynie cicho leniwie
rzeka snująca się w korycie meandrą, w niej pełno ryb. 
Po obu stronach rzeki w głębi olszyn różnego ptactwa 
w jałowcach gęsto zlitych, w młodnikach pędów olszynowych
i na olchach pełno srok i wron gniazdowanie.
Wtedy wyrasta się na poetę...

Dotykanie przyrody: kwiatów z łąk, żab, ptasich jaj, piskląt, łowienie ryb...
Wtedy wyrasta się na poetę...

Na chłopskich polach przebywanie wśród zbóż zimowych i jarych nierówno
dojrzewających i dobrze, bo więcej i dłużej jest różnych barw w polnych kolorach.
Dotykanie polnych zbóż, przebywanie wśród tychże zbóż, powonienie zapachów zbóż...
Wtedy wyrasta się na poetę...

W lasach zapachy żywicy sosnowej, czy świerkowej,
dziecku jest wyraźne odczuwanie nastroju, ciekawości obcowania z naturą.
Próbowanie oderwania narostów smolistych od pnia sosny, czy świerku
i próbowanie rozgryzienia w zębach tego naturalnego tworzywa.
W lesie jagody, maliny, borówki, grzyby napotkane, zwierzęta, ptaki -
to jest wielki budulec dziecku wrażliwości do natury przyrody.
Wtedy wyrasta się na poetę...

A nie w domu wśród telewizji, komputera czy PlayStation
i wiele wiele innych zabawek bardziej prymitywnych nie zastąpią
dziecku natury przyrody - przebywając na jej łonie w zależności
od okresu i czasu w jakim dziecku dane jest żyć.
Wtedy wyrasta się na poetę...

Ale myślę, że to wszystko sprawiające takie naturalne walory w zupełności jeszcze
nie powoduje wrażliwości u dziecka, żeby w przyszłości wyrosnąć na poetę.
Żeby to odczuwać - musi urodzić się z tą wrażliwością - i już żyjąc
i przebywając w środowisku przyrody z czasem nabierać wrażliwości na poetę...
Wtedy wyrasta się na poetę...

NA  PODLASIU  ZIMA  NA  102

Krajobraz wysrebrzył się śniegiem,
Ścisnęło mrozem z nagłą zimą!
A nie z jej powolnym biegiem.   

Wszędzie paraliż drogowy -
chaos komunikacyjny.
Tylko spokojny las sosnowy -
Niewzruszony niczym -
wszystko zniesie. 

Sąsiad już dokarmia sikorki -
Z tego powodu z głębi lasu
Przybyło ich dziesięć raz więcej,
niż są obecne latem. 

Kiedy słoneczniku ma dwa worki,
Te małe ptaszki nie doznają głodu,
Aż do wiosennego czasu. 

Jak dobrze być ptakom za brat. 
Są jeszcze tacy ludzie,
Którzy dbają zimą o karmniki. 

Ale nie ich wnuki i dzieci,
One są z innego świata,
Niż "dzieci kwiaty PRL-u".

            MOJA  POEZJA

Moja poezja jaka jest taka jest,
ale niezmyślona od pierwszego do ostatniego wiersza. 
Moją poezję będziesz czytać z kołataniem serca,
z łezką w oku i z wypiekami na twarzy -
czasami ze wstydu za mnie,
czasami ze strachu i z żalu za siebie...   

     *     *     *

Dąży do wojny nie człowiek bogobojny,     
a łotr i szaleniec nakłada na ludzi cierpienie i wolności kaganiec. 

     *     *     *

Kiedy zimą jest zima: pada śnieg, są zamiecie, zawieje
i do tego siarczysty trzyma mróz.

Tak jak wiosną i latem pada deszcz, są burze i to normalne.

Tak i z zimy nie dziw się, że nam dokucza i daje w kość.
Tak było i będzie.

     *     *     *

Kobieto, jestem Tobie poetą,
Ty mi Aniołem.
Jesteś mi gorącą kometą,
Ja Tobie strzegącym Ciebie sokołem.

     *     *     *

W życiu człowieka najbardziej najcenniejsze
jest to czego człowiek w danej chwili pragnie.

  PROWINCJA, TO  NIE  STOLICA

Wyjechała do Warszawy dla sławy.
Ale tam napotkała tak duże miasto,
że zginęła w jego tłumie.
I wyszło z tego nie złe ciasto,
i nic z planów w sumie.

Zatem trzeba było wracać tam,
gdzie jest jej miejsce.

             ZIMA

Zima tak szybko i nagle przyszła,
O dziwo, że z zachodu,
Nie ze wschodu, jak to z natury bywało.

A nie mówiłem, że świat zszedł na psy?!
Teraz to się potwierdza i udowadnia. 

Jeszcze brakuje tylko tego,
Żeby słońce zeszło na zachodzie,
A zaszło na wschodzie.
Kto wie, może kiedyś tak się i stanie?
Na tym świecie wszystko jest możliwe.

Pada śnieg i pada obficie...
Wieczorem przyglądam mu się,
Jak za czasów chłopca,
Wpatrując się w lampę uliczną.   

Las dookoła mnie otacza
I wiatr, który kołysze sosny. 
Nie myślę, że do nocnego snu,
Gdy jest za pewnego siebie gracza,
Huśta życie, choć nie ma tchu. 

Ale czasami bywa i tak,
Że ci, którzy stopami nie dotykają ziemi,
Chociaż na trochę chcą polubić zimę.

     P R Z E M I A N I A

Dzisiaj już nie mogę zabłądzić,
Skoro nie szukam żadnych dróg. 
Z życiem bez drogi przyszło mi się pogodzić,
Mając ręce, lecz nie mając nóg.

Ależ, wciąż jedna droga stoi mi otworem -
W tej drodze nigdy nie zabłądzę.
Tylko ta droga jest Wolności Wzorem -
Tam, gdzie cierpienia umierają,
  a uwolnienia się rodzą... 

  MALOWANIE  PEJZAŻU  ZIMOWEGO

Mróz jak na Podlasiu,
Pod stopami ludzkimi skrzypi śnieg.
Drzewa stoją bez ruchu jak skamieniałe,
Chociaż żyją już cały wiek.

Słońce za nic nie wybije się nad las,
Jedynie przesmyki światła upiększają dzień
Nad las jasnością zmarznięte niebo piękne jak len,
Chłodnym powietrzem nie niebie drżeń.

Cierpiące ptaki na drzewach,
Ileż to muszą zadać sobie trudu,
Żeby znaleźć jakieś pożywienie,
Aby przeżyć następny dzień nie bez cudu.

Wiatr gdzieś usnął na dobre,
Chyba gdzieś wczoraj po drodze
Dopadł go zimny dzień i noc mróz,
Zamrażając go swoim rozgniewaniem srodze.         

Cisza bez ruchu obumarła,
Ale nie jest pogrzebana,
Tylko śpi dniem mroźnym,
Proszę Pani, proszę pana.

    MIĘDZY  ZIEMIĄ,  A  NIEBEM

Żyję na ziemi - ale nie chodzę po ziemi.
Moje pragnienia są wzniosłe -
Nie latać po niebie, a stąpać po ziemi.
Tak niewiele żądam od życia,
A i to nie do spełnienia.
Przecież nie dokonałem żadnego odkrycia,
A tylko pragnę spełnić swoje marzenie.

      WSZYSTKIE  PIENIĄDZE  ZA  TO     

Każdy jest obdarzony przynarodzeniem przez Boga,     
Lecz nie każdemu jest dane korzystać z tego. 
Tego, co dotyczy, życie ma ubogie.
A i Bóg mówi: Co ja mam z tym wspólnego.   

To jest tak, jakbyś miał sto tysięcy na koncie
I nie mógł z tego korzystać.
Kiedy służy tylko do sikania prącie,
Cobyś za to oddał tę sumę, żeby to dostać. 

             WIOSNĄ 

Kiedy w lesie kukułka kuka,
Nagle moja myśl słów do wiersza szuka. 

Kiedy słowik w krzakach olszynowych śpiewa,
Z kawalerstwa przypomina mi się dziewczyna Ewa.

Kiedy mgła po łące się ściele, 
Chce mi się iść tam z Tobą, bo tak niewiele

Mam w życiu dobrych chwil,
A dróg tak dużo, żeby pozbyć się ich odległości mil.

          ODWILŻ

Przy oknie śledzę pogodę wzrokiem roztargnionym... 
Wilgoć wkoło i mgliście pod lasem,
Sosny pozrzucały śnieg całkiem   
I znowu jak w jesień zielono. 
Melancholia gra mi w duszy
I tylko Ty możesz mnie rozweselić, miła moja.
Wystarczy dłonie związać miłym ciepłem - i już:
Powstaje uśmiech na twarzy,
Radość w sercu i szczęście w duszy -
Zapominając o wszystkim co smutne,
A pamiętać tylko o tym co dobre.
Teraz i roztargnienie gdzieś uszło,
Melancholia przestała grać w duszy. 
I mgła rozpłynęła się na skraju lasu.

  Basi

            W  LESIE

Cisza tak tutaj na wietrze bezszumnym, 
Jakby nikogo nie było prócz Boga i mnie. 

Trudno być z tego dumnym prócz Boga, 
Kiedy spełnienia ma się tylko we śnie. 

Ptaki nie śpiewają, odfrunęły gdzieś za zachód słońca.
Tylko nieustannie spadaniem z grobli wody grają -
Później gdzieś płyną i płyną do końca...   

                 KWICZOŁ

Już kwiczoł zawitał nad oknem mojej mu gościnności.
Nie ma żadnych konkurentów, ani wrogów.
Wszystkie owoce bluszczu jemu.
Dziwny to ptak - samotny, płochliwy i nie śpiewa.
Pojawia się jak złodziej podstępnie, tak samo ucieka. 
Ile sobie musi zadać trudu, by zdobyć się na odwagę,
By sięgnąć po ten czar granatowych nasion.

              WĘDROWIEC  BEZ  WĘDROWANIA

Kiedy nie jestem wędrowcem po ziemi ludzkiej ludzkimi stopami,
To za to jestem wędrowcem po ludzkiej ziemi myślami...
Sięgam po kresy dzieciństwa początku - aż po pierwszą pamięć. 
Nie jestem wcale wystraszonym widząc całą przeszłość przeźroczyście -   
Każdy schemat jak sen połączony, choć to wszystko tkwi we mnie rzeczywiście... 

   NADE  WSZYSTKO 

Pada śnieg...
Wiatr się zrywa!     
Śnieg po lodzie zamiata...   
A Ty do mnie się uśmiechasz...   

Pada śnieg...
Wiatr się zrywa! 
Śnieg zamienia się w zamieć... 
A Ty do mnie się uśmiechasz...

  Basi

        ZIMOWYM  WIECZOREM

Za oknem zima aż śnieg z mrozu trzeszczy.
Nawet aż księżyc skrzypi, jak stare sanie z dzieciństwa?   
Ale dzieci z zmarznięcia nie płaczą, w rączki nie chuchają   
I ojcowie im rąk z zimna nie nacierają. 

Za to telewizję w domu oglądają.   
I nie wiem po co są zimy?
A i księżyc nie ma komu rozgrzać, więc zimno. 
Aby ci nie było smutno, wyprowadź się aż do Limy.

.

POETO,  BĄDŹ  MĄDRYM  JAK  SŁONIE

Poeto, jeśli nie musisz,
Jeśli Cię nagła nie dopadnie śmierć,
Nigdy nie umieraj na ziemi obcej.
Jeśli jesteś na obczyźnie,
A czujesz, że musisz odejść z tego świata, 
Wracaj do swego kraju
I spocznij na wieki w ziemi ojczystej. 
Toć słonie, zdawałoby się,
Że są głupsze od ludzi,
A kiedy czują nadchodzącą śmierć -
Idą w swoje miejsce cmentarzyska.

Uczynił tak Miłosz. 
Choć, gdy wyjeżdżał z kraju,
Gałczyński nazwał go zdrajcą.   

WYBAW  MNIE,  BOŻE,  WYBAW

Wybaw mnie, Boże, wybaw
Z tego piekielnego miejsca,
Żebym już nigdy nie miał obaw,
Że jestem bez głowy jeźdźca.   

Uczyń mi, Boże, uczyń,
Abym z tej drogi tragedii zboczył.
Tobie żaden uczynić to wyczyn.
Dla mnie odejście od piekieł,
Do których żem się stoczył.

Żyć tak chcę jak nigdy tak mocniej,   
Albowiem pojmuję życie tak mocno jak nigdy.   
I Tobie, Boże, będzie bardziej zacniej,
Kiedy ja już nie fanatyzuję się, przenigdy.     
   

Chcę tak bardzo, bardzo żyć,   
Zanim życie w ręce Twoje złożę.
Tylko pozwól mi o życiu śnić -
Na jawie dopóty dopóki w grobie się położę.

Bowiem cóż Ci po mnie wtedy,
Kiedy tylko pozostawię wiersze?
Jeszcze chcę naprawić błędy,
Te niewinne pierworodne pierwsze.

KIEDY  BYŁEM  MAŁYM  CHŁOPCEM   

Kiedy byłem małym chłopcem
Zapędzałem się na kwieciste łąki;
Zapachy różnie wonne otulały mnie,   
Byłem natchniony jak mały anioł.

Czułem na sobie ulotną lekkość
Jak nektarowy motyl
I takową duchową natchnioną skłonność,
Jakobym wonnością się podtruł.

Dzwonki dzwoniły mi w uszach,
A kiedy je zrywałem, przestawały.
Jaskier przerażał kurzą ślepotą,
Aż z klęczek przerażony wstawałem.

Stare olchy wiatrem gadały,
Cień nad głową się kołysał.
Ptaki śpiewem się witały,
Źrebak wkoło kobyły hasał.

Ojciec ze stryjem łąkę kosili -
Szelest spod kos chrobotał.
Byk łańcuchowy muczeniem wody się prosił,
A stryj z ojcem kosą dalej robotał. 

        CHCĘ  BYĆ  PTAKIEM

Chcę być ptakiem, nie po to, by wolnym żyć, 
A po to, by z nieba zrobić zdjęcie rodzinnej wsi.

Chcę w poezji znakiem być, nie po to, że zdolnym,
A po temu, że jest potrzeba dla potomności mojej i Twojej.

Zatem i panorama wsi rodzinnej mojej
Z lotu ptaka jest uzasadniona.

     WIERSZE  ZE  STYCZNIA  2011  ROKU

    CISZA  PRZED  BURZĄ

Cichy mój dom, jak mało gdzie,
Słowa jedynie się burzą w tomie wierszy. 
Ale spokój jest pewny - nie wyjdą stąd,
Bo krzyk w ciszy jest słowem milczenia.   

Na dworze zapanowała bezkresna ciemność,
Ale to na niebie, na ziemi
Puszysta czysta śnieżna biel,
Aż po ten zawsze taki sam las.

Tam dalej już się wynurza czas
Noworoczny na 2011 rok!
Kiedy dojdzie tutaj do nas,
Skończy się cisza przed burzą,
Na niebie rozbłysną fajerwerki.

Po burzy wszystko wróci do normy,
Wszystko co ludzkie będzie takie same,
Tylko w innym czasie i o innej dacie,
Co ma być, nic nie ominie Cię bracie.

Będzie po burzy, jak było przed burzą.
Zatem Nowego Roku znaki na przekór życia,
Ode mnie niech Ci wszystkiego dobrego wywróżą.

  Mietko, dnia.31.XII.2010 - 01.01.2011 rok.

             NA  BIEŻĄCO

Larinto poleciał 140.5m i upadł! 
U mnie śniegiem kręci w "wierszowym trójkącie". 
W Garmisch Partenkirchen także wiatrem powiało -
Z tego powodu jest przerwa. 
Obniżono rozbieg z 16-tej na 14-stą platformę startową,
Ale dalej będzie rządził wiatr -
I za to bonus plusowy lub minusowy skoczkom. 
Kubacki za burtą, jak wcześniej Hula,
Jedynie Stoch jeszcze ciągle w czołówce.
Poczekamy na Małysza, co pokaże?
Ale znów ten wiatr, znów powiało,
Przerwa negatywnie psuje rywalizację skoków,   
Pokłosiem tego jest niedopuszczalny wiatr.
Rzadko obecnie bywa, że jest przepiękne
Błękitne niebo i błyszczący śnieg w słońcu.

U mnie za oknem przestało kręcić śniegiem prócz ptaków,
Które kończą opróżnianie klepsydry napełnioną słonecznikiem
Przez dobrego człowieka mego sąsiada.
Jest pusto, jak bywa w głębi bezludnej puszczy.
Czekamy na skok Adama Małysza,
Nie wierzę, choć warunków jest loteria,
Że nasz "Orzeł" podzieli los Hautamekiego, 
Przy tym nawet nie postawię znaku zapytania. 
W Garmisch Partenkirchen wieje dalej,
Czekanie w przerwie, co będzie dalej? 
Z pogodą nikt jeszcze nie wygrał,
Jeśli jest pod psem - wieje.
Tak jak bokser nie wygra z sędziami,
Chociaż wygra z przeciwnikiem.

Justysia już wygrała, reszta zawodniczek
Za mgłą, a Justysia na mecie
Do kamer robi szeroki i radosny uśmiech.
Czego więcej może chcieć kibic
W tym pierwszym dniu Nowego Roku,
No chyba Adama Małysza na podium.

Ale na to trzeba jeszcze trochę poczekać,
Może nasze oczekiwania się spełnią -
Tutaj znów nie postawię znaku zapytania.
Skoki wznowiono, ale wiatry kręcą zdradliwie,
Zatem loteria, boję się o Małysza.
Teraz już Małysz. Boże, daj mu dobre warunki,
Jak spasowały Karelinowi.
Siada nasz Małysz na platformę startową.
Leć nam Adamie, leć po podium,
Na razie drugi. Wataze z pary Adama nie liczy się, odpadł.
Dobrze jest Adamie, choć Cię wyprzedził Simi Ammann,
A wcześniej, Ty, nie wyprzedziłeś Karelina.
Warunki zdradliwe, po Simonie wszyscy skaczą mniej, niż oczekiwania. 
Zatem nasz "Orzeł z Wisły" dzisiaj na podium,
Stoch w pierwszej dziesiątce, ósmy.

Jak fajnie kończy się Nowy Rok.

Wam też życzę mniej wiatrów w twarz,
A więcej w plecy, żeby pchał tam,
Gdzie potrzeba, żeby zaniósł. 

Z Nowym Rokiem.

               NA  SKRÓTY  W  PROZIE  I  W  POEZJI

Wiersze dzisiejszym stylem pisane są kaleczeniem sensu wiersza,
ponieważ wszystkie wersy wiersza są rozpoczynane z małej litery
i kończące się bez żadnych znaków interpretacyjnych przy zakończeniu wersów.     
Uważam, że to nie jest moda, a po prostu pójście na łatwiznę.
Myślę, że to się wiąże przede wszystkim, że piszemy nie własnoręcznie,
a na komputerze i myślę, że z tego powodu piszącym nie chce się wysilać,
żeby dostawiać w tekście:

[ W języku polskim używamy dziesięciu znaków interpunkcyjnych - są to:
kropka, średnik, przecinek, dwukropek, myślnik (pauza), wielokropek,
znak zapytania (pytajnik), znak wykrzyknienia (wykrzyknik), nawias i cudzysłów. ]

na końcu wersetów kropek czy wielokropek w zależności od treści wiersza,
a również jest potrzebne i konieczne stawianie przecinków w miejscach
poprzedzających zmianę treści, jak i należy używać myślników, wykrzykników,
cudzysłów, znaków zapytania, nawiasów, bo wiersz bez tego, to jak dom bez dachu,
okien czy bez drzwi w którym nie da się mieszkać.
I niech dzisiejszy styl nie tłumaczy się, że taka jest obecna moda w poezji,
a raczej w prozie, bo poezja już nie istnieje, skoro jest tak i wygląda taka. 
Chociaż proza także jakby nie było jest wierszem.
Ale właśnie z tego powodu, że nie używamy tych podstawowych znaków,
wydawałoby się, że tak banalnych, a jednak z tego powodu wiersz jakby jest
obdarty, co mu się należy, tak jakby wiersz był nagi. 
A przecież człowiek nie chciałby się pokazać wśród ludzi nieubrany.   
Tak samo i podobnie czuje się wiersz, kiedy jest pozbawiony wszystkiego prócz słów.
Wiersz pozbawiony kropek, średników, przecinków, dwukropek, wielokropek,
myślników, znaków zapytania, znaków wykrzyknika, nawiasów i cudzysłów -
jest tak jakby obdarty z treści, jakby był nieodziany, jakby był goły i bez duszy,
emocji, a nawet odważę się pokusić, że i bez sumienia, skoro i przede wszystkim
tylko treść w wierszu się liczy.

      W  DOMOWYM  ZACISZU

W domowym zaciszu słyszę jak oddycha powietrze,
widzę jak chodzą cienie, czuję ból ściennego zegara -
bowiem jak żyje nigdy nie brał lekarstw
i jego dolegliwości przechodzą na mnie.

Czasami potrzaskują karnisze,
żyrandol tęskni za letnim motylem,
ściany mówią ludzkim głosem,
obrazy Świętych błogosławią mnie dotykając głowy -
czuję radość dziecka, lekko oddycham, jestem jak aksamit.

      WBREW  PRZEMIJANIU

Gdybym był takim, jakim byłem z przed laty,
Dzisiaj byłabyś całą w skowronkach,
[ Chociaż nie byłbym Tobie ptaszkiem ]
Bo otaczałbym Cię śpiewnym niebem.

Przynosiłbym Ci kwiaty, [ pamiętasz, te z łąki? ]
A nie tak, jak dzisiaj wiersze.
A Ty czekałabyś na mnie u progu chaty,
Wracając, mówiłabyś:  "Że to w moim życiu są pierwsze!"

A mnie to ze wzruszeniem radowałby,
Że Ty jesteś czysta jak te łąkowe lilie 
I krucha jak skrzydła motyla, zatem zdawałoby
Się, że trzeba byłoby otoczyć Ciebie miłością takową, siły u mnie ile.

I miłować Cię mocnej, niż ptaszek ptaszka,
Będąc przez cztery pory roku w godach.
Żyć ciągle, a nie jak sezonowa waszka,   
Przedłużając życie w rodach. 

  Ślubnej Basi

     *     *     *

Poeta rodzi się nie po to, by się radować z życia, a po to by cierpieć.

Tylko z takim losem poeta duchowo jest spełniony jako poeta. 

     *     *     *

Poeta jeśli ukrywa swoją tożsamość nie jest poetą, a tylko pisarzem.

  II + II

   LESIE,  TY  MÓJ  LESIE   

Na ciebie, ty mój lesie
Jest zwrócony mój wzrok,
Bowiem natchnienie moje po tobie się niesie,
Skoro już nie chodzę dwudziesty piąty rok.

W tobie są ukryte moje marzenia 
I mój nielubiany wstyd, 
Bowiem ty przyjmiesz moje cierpienia,
Nie patrząc jaki jest mój byt.

Śpiewasz mi podlaskim polem,
Co do lasu przyniósł wiatr. 
Jak kiedyś poetom śpiewał wiatr Podolem, 
Niosąc ich treść aż do Polskich Tatr.   

Tak i ja, tutaj osiadłszy
Słucham Natury wierszowych nut...
Na Ciebie Ziemio Podlaska tylko zdawszy,
Kochając Cię, choć wszystkiego mam w bród.
https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/101MSDCF05#slideshow/5494870101666349202

  Mojemu ukochanemu Podlasiu

      PODLASIU

Tu jest moje miejsce,
Tu jest mój dom.
Żyć chcę tylko w Ojczystej Polsce
I kochać Ją, jak matkę swą. 

Nie zostawię Ojczyzny nigdy przenigdy
I nigdy przenigdy nie wejdę na obcy prom,
Bo nie znam czegoś takiego jak odpłynąć stąd. 
A jeśli tak, to już jedynie znam słowo: przypłynąć,
Gdyby ktoś kiedyś pod siłą przymusu wywiózł mnie stąd.
Bo ja wolę być niewolnikiem we własnej Ojczyźnie,
Niżby panem na obczyźnie.

  LESIE,  MÓJ  TY  LESIE [...]

Na ciebie, mój ty lesie
Zwracam dziś swój wzrok,
Bo natchnienie moje po tobie się niesie,
Skoro już nie chodzę trzydziesty drugi rok.

W tobie są ukryte moje marzenia
I mój nielubiany wstyd,
Bowiem ty przyjmiesz moje cierpienia,
Nie patrząc, jaki jest mój byt.

Śpiewasz mi podlaskim polem,
Co go do lasu przyniósł wiatr,
Jak kiedyś poetom śpiewał wiatr Podolem,
Niosąc tę pieśń aż do Polskich Tatr.

Tak i ja, tutaj osiadłszy,
Słuchając Natury wierszowanych nut,
Tylko Tobie Ziemio Podlaska się powierzam,
Kochając Cię, bo wszystkiego mam tu w bród.

     PODLASIU... [...]

Tu jest moje miejsce,
Tu jest mój dom.
Żyć chcę tylko w Ojczystej Polsce
I kochać Ją, jak matkę swą.

Nigdy, przenigdy nie zostawię Ojczyzny,
Za żadną cenę  nie wejdę na obcy prom
I chociaż losu naznaczyły mnie blizny,
Nie rozumiem, jak można chcieć odejść stąd!

A gdyby ktoś z domu wziął mnie siłą,
To znam moc słowa „powroty”, sercu miłą…
Bo wolę być niewolnikiem we własnej Ojczyźnie,
Niż wielkim panem gdzieś het…  na obczyźnie…
https://picasaweb.google.com/103276734392610294633/101MSDCF05#slideshow/5494870101666349202

  Mojemu ukochanemu Podlasiu

  Mieczysław „Mietko” Borys - [ poeta kamień - żywy kamień ]

    BÓG  JEST  SKROMNIEJSZYM  OD  CZŁOWIEKA

Bóg jest Królem nad człowiekiem, a upodobnił się do człowieka.

Człowiek jest pod Bogiem,  a chce być królem[?]

     W  TRAUMIE

W głowie kłębią mi się myśli,
Serce mocniej bije.
Co gorsze wiem dobrze,
Że to mi się nie śni,
A w takim świecie żyję.

Ciężko mi jest podnosić pióro,
Tym bardziej głowę,
Myśleć nad wierszem jeszcze trudniej
I sięgać po dalszą odnowę.

Czasu mam więcej, niż szczęścia,
A to traumie sprzyja.
Żyć będę dopiero po życiu,
Ale to już nie będzie nikogo obchodziło.

                    Według  Mietka

W przeciwieństwie do innych, jak mało kto narzekam na swój los,
ale przyjmuję go z godnością, a nawet z tego powodu stałem się poetą.
Więc dochodząc do wniosku - usprawiedliwiając siebie - uważam,
że lepiej z godnością narzekać na swój los i być poetą,
niż godnie znosić los w milczeniu, skoro milczenie nie pozostawia
po sobie żadnego śladu życia.

      BÓG  JEST  SKROMNIEJSZYM  OD  CZŁOWIEKA

Bóg jest Królem nad człowiekiem, a upodobnił się do człowieka.

Człowiek jest pod Bogiem,  a chce być królem[?]

    ODWILŻ  I  STRATA

Mgła osiadła w lesie,
Ubierając las na siwo.
Wiatr nad wierzchołkami się niesie,
Przynosząc odwilż w styczniu o dziwo. 

W zeszłym roku tak nie było,
Było mroźno, że aż strach.
Dobrze, że teraz zimą zelżało
Od ciężaru śniegu odpocznie dach.

Sikorki poleciały w głęboki las,
Bowiem odwilż zrzuciła z drzew śnieg.
Tam w puszczy cieplejszy spędzą czas
Zanim przyjdzie zimy gorszy bieg. 

     *     *     *

Za oknem mglisto i szaro,
Z dachu kapie roztopiony śnieg.
Smutno zrobiło mi się dzisiaj,
Bowiem odszedł wielki aktor z ZASP-u,
Który umiał tak pięknie czytać wiersze.

     *     *     *

Z moich słów bije wielki smutek, a nie wiem czy mądrość?
Ale wiem z pewnością, że doświadczenie z życia.

  CZTERY  PORY  ROKU  U  POETY

Kiedy mam trwanie, mam i upór,
Chociaż na wszystko jest czekanie,
To i tak cieszę się z każdych pór roku.

Zimą: ogrzewa mnie ciężko zdobyty mój dom,
Do tego uczynna żona, jak Matka Teresa.

Wiosną: ptaki, drzewa zielone przy oczach są,
Nad głową jerzyki i niebo, co nie grzmi z niego grom.

Latem: przebywam w miejscu wybranym duchem i ciałem,
A życie pod wodą jest moim świadkiem,
Że ja już do życia całkiem dojrzałem -
I nie chowam się przed ludźmi ukradkiem. 

Jesienią: czas zrzuca liście z drzew
I ubiera mnie, jak mój wiek,
Aż krzyczy w wierszach mój zew,
Jaki z losu jest mój bieg.

Czekanie na wszystko jest jak sen,
A kiedy po obudzeniu spełni się,
To tak jakby czas cofnął się ten i wszystko,
Co jest przegraniem natychmiast wypełni się.

     *     *     *

W życiu najważniejsze jest,
aby odnaleźć właściwą drogę,
jeśli przedtem była ona zagubiona -
i zmierzać tą drogą, jak celem wybranym.

   KRÓLOWA  NART

Pochodzi z Wielkiej Kasiny*,
I sama jest wielka,
Jak polskie rozległe doliny. 

Nazwali Ją "Lwicą nart",
Bo i jest takową
I to nie jest żart,
A jak najbardziej biegaczką atomową.

  *autor wierszyka odwrócił nazwę miejscowości, żeby spasować pod rym.

  NIEPOKONANA  JUSTYNA

Jest tak silna i dobra,
Że żadna równina, żadna dolina,
Nawet bardzo stromy podbieg
Nie jest Jej przeszkodą,
Tym bardziej trudem.
Wszystko połyka i pozostawia za sobą,
A za metą cieszy się z Tobą.
Mieć taki diament,
To Dar Boży dla kraju,
Tym bardziej, że go już
nie trzeba oszlifować.

     MAŁYSZ  "BOMBARDIER"

Ma pod nartami szpony,
A na kasku Orła z Polskiej Korony.
Lata jak "Polski Orzeł" nad górami,
Co Go podziwiają nawet polskie Damy.

Co prawda jest skromny jak nielotny ptak,
Ale dopiero w locie jest jego wielki znak.
Kochamy Go za to, że jest nasz fenomen,
Z Jego dalekich lotów - ogarnia nas radości omen.

      "NA  NIEBIE"   

"Na niebie" już zaczyna się modlitwa,
Aż niebo z bólu łzawi!
A plemnika z okowitą już się toczy bitwa,
Tylko kto i jak to strawi.

Zasady mają w stopach,
I w spragnionym gardle.
Żyją jak w jaskiniowych lochach
I robią wszystko podle.

  Dedykowany podłym

  ...UMIERANIE  NA   SPĄGU...
     [ SMUTNE  POWROTY ]

Gdy padłem na urobek krzyżem - 
Poczułem tragiczny smak piaskowca. 
Oj! Nie smakował on ryżem,
A jak strzał w gardło z korkowca.

Ślinę przełknąć było nie w sposób,
Nawet wypluć stanowiło trudem.
W oczach z jednej tuzin namnożyło się osób,
A było to z ...obumarłości, nie żadnym cudem.

Żal był taki jakby umierał świat,
Chociaż tylko myślałem o trzech osobach.
Już czułem jak pachnie kwiat,
Co zmarłym kładą na grobach.

Ale tak jakoś dzięki tym osobom
Nie chciało się schodzić z tego świata. 
Zatem życiem lub śmiercią, Boże, byłem przed Tobą 
Mówiąc: - Niech jeszcze dzisiaj ze mnie dusza nie wylata?!

Bo i skoro tam na ludzkiej powierzchni 
Nie mogła sama pozostać żona i dwóch malutkich synów.
Zatem, Boże, życie jeszcze we mnie tchnij,
Kiedy ja mam jeszcze przed sobą tyle czynów.

        NOCĄ

Teraz tak cicho,
Żaden szum, żadne licho,
Nawet słychać ruchy światła cienia
I nawet myśl moją, która się zmienia
Raz po raz zanim przed snem powie:
Do widzenia.

        W  LESIE

Odpocznę u podstawy drzewa,
Cień tutaj taki rześki. 
Nie wszędzie go się miewa,
Skoro ulice, to nie leśne ścieżki.

JAKIE  KORZENIE  TAKIE  DRZEWO

Ziemio, na której dorastałem,
Nauczyłaś mnie być silnym.
A ja Ci za to w zbożu plon dałem,
Kiedy byłem robotnym i pilnym.

A przez robotę na roli - wyrosłem hardy,       
Co później służyłem Ojczyźnie według woli,
Skoro mi nigdy nie była wyparta. 

W taki sposób kochać Ojczyznę
Potrafi tylko chłop i robotnik w jednym.
Szczycąc się robotą i blizną,
Iż prócz tego we wszystkim jest biednym.

Przeciwnik powie i głupim.   

  Podlasiu i Ojczyźnie

--------------------------------------------------------------------------------------------------------*

               PIERWSZE  ZAROBIONE  2  ZŁOTE 

http://www.google.pl/imgres?imgurl=http … p;dur=2146

Pamiętam jak przyszło mi się paść krowy stolarza.
Był to odrobek za budowę rodzicom stodoły.   
Gdy przygnałem krowy na podwórko, już było prawie ciemno.   
Stolarz stojąc na schodach domu, zawołał mnie.
Przybiegłem od razu. 

- Mieciu, masz dwa złote.
   
Wziąłem tę cudowną monetę z radością bez podziękowania, raz, że byłem radośnie zaskoczonym,
drugi raz, że w wieku moim wtedy dziękowało się w skruszonym milczeniu.   
Wracając z uciechą do domu, monecie się przyglądam, obracając ją w dłoni raz na "awers", raz na "rewers"...
Dwa złote były takie piękne miedziane, błyszczące, takich jeszcze nigdy nie miałem:
ze strony "awers" widniały wybite: 2 ZŁOTE, pod nimi kłos zboża. 
Ze strony "rewers" widniał duży na całą monetę orzeł mojego ojczystego kochanego kraju. 
Przez całą drogę do domu, choć nie było daleko, bo przez jeden dom, dalej monetę w palcach obracałem
z "awersu" na "rewers", aż po tym włożyłem do głębokich kieszeni krótkich spodenek.   
I tak dalej tę monetę obracałem, po czy podjąłem decyzję, że nikomu w domu nie powiem, zachowam to sobie.
Te dwa złote nosiłem tak długo, [ trwało to może i z miesiąc ] wreszcie, a co tam powiedziałem sobie,
wystarczy tak w nieskończoność nosić w kieszeni te dwa złote, jeszcze mógłbym zgubić i co wtedy.
Poszedłem do sklepu Samopomoc Chłopska i kupiłem za nie dwie słodkie bułki.   
Chociaż raz w tym dniu czuł się, jak równy ze szkolnymi bogatszymi rówieśnikami. 

    JAGIELLONIA  BIAŁYSTOK

Jagiellonio, moja Ty Jagienko, 
Jesteś w moim kochanym kraju najpiękniejszą Panienką.
Swoimi występami zachwycasz nasze Podlasie i cały nasz kraj.
Pięknie jest, tylko tak dalej nam graj...

Po zimie - na wiosnę, Jagiellonia do boju!
Będziemy my Podlasianie mieć radosne chwile,
Kiedy Ekstraklasa będzie w Twoim podboju. 
Zostań Mistrzem Polski, jak z grą Tobie przystaje,
A wiadomość nawet dotrze do każdej wioski,
Że Jagiellonia w Ekstraklasie wszystkim w kość daje.

Oj, będzie na Podlasiu się działo.

.

     WIERSZE  Z  LUTEGO  2011  ROKU

  W  ODOSOBNIENIU

Kiedy tu jestem,
Bez względu na porę -
Zawsze jest cicha godzina. 
Tylko tam dalej nad miastem
Dzwon kościelny bić rozpoczyna - 
Trzy razy uderzył!
Czas ludziom odmierzył.
Komu w drogę temu czas.

A mi donikąd nie śpieszno
I w pełni przy mnie cisza.
I za niczym mi nie grzesznie, 
Bowiem jestem cichym, jak tam mysz 
Wśród tych liści na ziemi, 
Choć zawsze podróżując,
Nigdy nie będąc w podróży.

     *     *     *

Wodo, moja ty wierna przyjaciółka, 
niezdradzona moich lęków i jesiennych barw. 

Cisza nad tobą panuje, 
jak w samotnym locie jaskółka 
i topią się moje niepokoje
wśród przy zalewowych traw. 

KIEDY  PRZYJDZIE  WIOSNA 

Kiedy już odejdą mrozy,
a po tym i śniegi -
przyjdziesz do mnie wiosno -
wieczorem na niebie
zobaczę gwiazd wozy,
i słuchać będę śpiewu ptaków
w odchodzących szeregi,
i będzie w sercu radośnie mi. 

Siedzieć będę na "wierszowym tronie",   
nietoperze krążyć będą nad głową, 
gwiazdy pulsować jak światełko w tunelu,
ja wtedy duszę będę mieć wierszową,
jak u ludzi na Ziemi z nie wielu.

  NAZAJUTRZ - JUŻ  DZISIAJ   

Noc w dzień się odmieniła,
Śnieg wiruje w "trójkącie wierszowym".   
Rzecz, która wierszem się śniła, 
Ach, czemu to ja nie ujmę tego snu,
W którym byłem tak wierszowy,
Jak nigdy z życia w marszu:   
Słowa śniły mi się takie składne
I tak poetycko - Szekspirowe.     
Ach, czemu spać dałem tobie pisana mowo,
Bo przecież już straciłem na zawsze
Ze snu tak piękne jedno i drugie słowo,
Kiedy co na wpół śpiący byłem,
Przeto słowa na zawsze straciłem do wiersza
Ludziom, lecz w sobie spałem wierszowo...

            PRZYJACIÓŁKI

Zima was uwięziła skupiając w jedno miejsce.
Nie jest ta pora miła żyć wam w zimnej Polsce. 

Tutaj, gdzie z grobli spada woda,
Gdyby nie źródełko, ludzie nie przybywaliby,   
Byłaby żywotność wasza jeszcze bardziej blada, 
Bowiem dożywiania wam by nie rzucali.   

A to, co spod lodu ze sobą niosą prądy wodne,
Padłybyście z głodu nie przeżywając do wiosny
  z zimowej niewygody.

Ja, choć już ze "Źródła Romana"
Zimy tej nie biorę wody,
Ale dalej bawię się w bosmana 
Dokarmiając was, dla ciągłości waszej urody.

     *     *     *

Co dzień się budzę - piszę wiersz za wierszem.   
Po tym do zapisania dla potomnych się trudzę
umieszczając je na wieczność chcąc bardziej,
niż muszę w swoim poezji kalendarzu. 

  RZECZYWISTOŚĆ,  TO  NIE  SEN

Choćbym bowiem swoje cierpienia
Zasłoniłbym nie wiem jakim cieniem.
Choćbym bowiem utopiłbym wszelkie życia wspomnienia,
To i tak bym z serca nie wymazałbym zapomnieniem, 
Które tkwi we mnie nawet we śnie.

Choćbym bowiem przeżyłbym życie w ciągłej żalnicy,
I tak nie doznałbym ulgi zbawienia,
Skoro będąc obojętnie na jakiejkolwiek ulicy
Nigdy nie zmienia się sylwetka istnienia,
Która tkwi we mnie nawet we śnie.

A tak bym chciał odmienić imię mego wyglądu
I nie być podkutym w gumo-żelazie, 
Stopami poczuć wygodę dotykania lądu,
Nie czekając ani dnia, lecz od razu,
Które tkwi we mnie nawet we śnie.

III

               PRZED  JUTREM

Co wieczór, kiedy układam się do nocnego snu,
Zawsze nie zapominam, że to dzięki Tobie,
Ciepło mam i czysto w tej ciężkiej żywotem dobie,
Zanim usnę, szczęśliwy jestem, aż do utraty świadomości.

          DZISIAJ

Życie mi otworzyło oczy,
I dało jeszcze dzień następny.
Ach, jaki świat jest uroczy
Nie będąc samotnym przy Tobie.

    BASI

Bądź mi wiosną,
Bądź mi latem,
Jesienią i zimą -
Całym życiem.

JEŚLI  NIE  LUDZIOM,  TO  WODZIE

Nic tu mnie nie męczy,
Nic tu mnie nie nudzi.
Znam spotykających ludzi
I rozprawiamy, co nas dręczy.

A to, co nie wypowiem,
Zawożę nad wodę -
Tam zrzucam to mimochodem -
I staję się tak uwolnionym, jak nie wiem.

                             SPORTOWY  SEN

Szedłem przez jakąś opuszczoną fabryczną halę, z obu stron były otwarte drzwi,
a raczej wcale ich nie było. Po obu stronach leżały duże ilości różnych przedmiotów
opuszczonych po produkcyjnej hali, w takim nieporządku i bałaganie, jakby po jakiejś
wojnie między galaktykami. Przeszedłem halę wzdłuż w strachu że mogę napotkać
na chuliganów, którzy, gdy pojawią się, mogą mnie zaczepiać i pobić?!
Z powrotem wracając miałem ponownie przejść przez halę, ale ze strachu, że kogoś
mogę spotkać, będąc już na początku hali, wróciłem i zacząłem iść obok hali na zewnątrz,
gdzie niedbale leżało jeszcze więcej opuszczonych przedmiotów, niż to miało miejsce
w środku hali; a były to przedmioty po produkcyjne. Idąc dalej obok hali, napotkałem drogę
ni to gruntowa, ni to asfaltowa. Jedynie dobrze pamiętam, że były krawężniki po obu stronach drogi.
A po drugiej stronie drogi zauważyłem samotnie stojącego naszego skoczka Stocha.
Z radości i usatysfakcjonowania, że go zobaczyłem, szybko podszedłem do niego. 
Powiedziałem:

- Cześć! Co tutaj robisz?

Po czym z radości, że spotkałem Stocha, objąłem go, uściskałem i pocałowałem z obu stron w policzki,
i powiedziałem:

- Brawo! Dobry jesteś! W krótkim czasie dwa razy wygrałeś, co za radość Polakom.

Tymczasem Stoch potwierdzając moją wersję, nic nie mówił, tylko pokiwał głową
i uśmiechał się pełnymi ustami. A ja mu odpowiedziałem:

- Cała Polska z Ciebie jest zadowolona! No i ten Mazurek Dąbrowskiego, co Ci grali. Coś pięknego.

       CIERPLIWOŚĆ

Rzeczywistość jest rozdarta
Między marzeniem, a spełnieniem.
Czekać na to jest chwila warta,
Aż się stanie wypełnieniem.

        ZAZDROŚĆ  POLAKA

"Polaka bardziej boli bogactwo sąsiada, niż własna niedola".

A wywodzi się to od wieków z nierówności,
jak i z nierównego dostępu do możliwości.
Ale i nie zapominajmy, że i z zazdrości,
ale tutaj zazdrość nie jest uzasadniona.

       DZISIAJ

Luty nie okuł się w buty,
A w deszczowy poranek - południe.
Dzień mgłą stał się zasnuty,
Jest na dworze jakoś tak nudnie.

Wiatr sosnami kołysze,
Krople deszczu z gałęzi zwiewa. 
Szum sosen nawet słyszę,
Nawet dzień, co do snu ziewa. 

Szaro i smutno jest.

Aby do wiosny.

  OCZEKIWANIE  NA  WIOSNĘ

Wczoraj padał śnieg,
Dzisiaj pada deszcz,
Przecież jeszcze zimy bieg,
Więc trzeba poczekać na wiosnę jeszcze.

Kiedy byłem dzieckiem, czekałem na zimę.
Dzisiaj jestem dziadkiem, więc czekam na wiosnę.
Kiedy ona już przyjdzie, aparat wyjmę
I z fotografuję jastrzębia, który usiądzie na sosnę.

                  "GÓWNO" 

Odwilż panuje, pada deszcz, topnieje śnieg
i odkrywa całą prawdę Jegomość, co mają psy.

   PRZEDWIOŚNIE

Z dnia na dzień,
Wiosna coraz to bliżej,
I słońce coraz to wyżej,
Zatem i krótszy cień.

Z dnia na dzień
Dzień coraz to dłuższy,
Za to czas nocy coraz to krótszy
I wiosna powoli wchodzi do sień.

         JUŻ  NIEDŁUGO

Z nastaniem wiosny
Bocian zaklekocze we wsi Cimanie.
Kogut ze świtem będzie piał radosny
I prawdziwa wiosna się stanie. 

Szpaki poczynią w lęgach poruszenie;
Każda szparka będzie okupowana -
Tu, tam materiału na gniazdo będzie pospolite noszenie
I radość z wiosny szpaczym śpiewem będzie ode zwana. 

Koty leniwe wylegujące na słońcu,
Będą temu się przyglądać i przysłuchiwać.
Ja, co tutaj po zimie przybędę w końcu,
Na wygłupy wiosny będę wyczekiwać.

              CZŁOWIEK  Z  ŻELAZA

Byłem górnikiem - drążyłem chodniki w kamieniu - 
wykonywałem podsadzkę między obudową, a stropem -
i podczas tego od spękanej calizny czoła chodnika,
tak sobie bez odgłosu, bez ostrzeżenia skała piaskowca
odeszła od calizny i uderzyła mnie w krzyż! 
Upadłem na urobek, a kęs, który mnie uderzył na mnie pękł.
Objętości był: dł. 140, szer. 100, grub. 70 cm. 

    MOŁDAWIA  -  POLSKA
           0                  1

Oni grali, a my wygrali.
To sztuka grać słabiej od przeciwnika i wygrać.
Bo parę lat temu na odwrót polski piłkarz
po przegranym meczu powiedział:
"Byliśmy lepsi, ale przegraliśmy".
Czyli jest postęp nie gry, a inteligencji.

     *     *     *

Do tanga trzeba dwojga, a my już nigdy nie zatańczymy ze sobą.

  Basi

     *     *     *

Słowem można bardziej zabić, niż nożem.
Najbardziej wie o tym wrażliwy człowiek.

        PO  OBUDZENIU

Otworzyłem oczy - widzę już zadniało - 
dzień choć zimowy jest uroczy,
więc wstaję śmiało do życia.

     O  DWÓCH  TAKICH,  KTÓRZY  ZE  WSI  ZAJECHALI  DO  MIASTA 

Chodzili po mieście - zwiedzali co im się spodobało, aż raczej przypadkiem
weszli do muzeum lalek z drewna - tam jeden do drugiego powiedział:
"Paleń, wiela tutaj drewa! Ale fajnie błoby w piaczce palić." 

Pani, która pracowała w tym muzeum, usłyszała tę rozmowę prostaków ze wsi,
po czym powiedziała sama do siebie, ale tak żeby usłyszeli ci prostacy:
"Cham."

Z  POWODU  MARZENIA  STAŁO  SIĘ  SPEŁNIENIEM 

ZIEMIO, moja Ty PODLASKA,
Rozochociłem się żyć na Twoich krańcach
I już zapomniałem o leżących ostańcach,   
Wśród których niegdyś płakałem ze smutkiem pod maską.

Przykuwa mnie tutaj uwaga
I tęsknota do wszystkiego z lat dziecięcych,
Tyle tutaj wspomnień z czasów chłopięcych,
Aż nad wyraz wzruszeń serce wymaga. 

Już nie rozpamiętuję, jak lecą ptaki "tabunem", 
Jak to robiłem podczas pobytu na Śląsku,   
A widzę i słyszę je i w tym związku,
Tęsknota stała się prawdziwym spełnień runem,
Co się odmienia w nagrodę Bożą,
Że już nie żyję pod uwięzioną obrożą*. 

  Podlasiu

  *Objaśniając ostatni wers - autor nie miał na myśli w sugestii,
  że ma do kogoś czy do czegoś pretensje, a ma w zamyśle, że kiedyś 
  gdzieś tak indziej żył w zamkniętych ścianach mało korzystając ze środowiska
  z powodu utrudnień barier architektonicznych.   
  A dzisiaj tutaj korzysta w pełni swojej możliwości z dobrodziejstw natury przyrody.

    ANOMALIE  POGODOWE 

Wiatr taki, jakby wisielec się powiesił;
Targa drzewami naginając je,
Jakby za jakąś karę miały się kłaniać,
Tylko nie wiem za co?
Czy za tego rzekomego wisielca?
Czy za grzesznych ludzi?
Ale to i tak na jedno wychodzi.

Piasek pośniegowy zamiata z parkingu
I siecze po karoserii stojących aut.
Płócienne reklamy rwie z ich bytu
I postrzępionymi trzepie jak szmatą po budynku.
Widok, jak nieporządek,
Ale tutaj człowiek nie zawinił,
Chociaż konsekwencje poniesie.

Nie byłbym poetą, gdybym
Z ziemi nie pamiętał spojrzeć w niebo.
Chmury tak szybko płyną,
Jakby istnienie świata zależało od chmur, 
Żeby na czas w miejsce przeznaczone dobiegły.
Są usytuowane tak nisko,
Że dzieci mogą się przestraszyć,
Ale z pewnością nie ja.
Ja już w swoim życiu miałem większe strachy.

PAKUL  PRZYDZIA  WIASNA
[ etnicznie czyli pa swajemu ]   

Pakul wiernucca busłe, 
Pakul ni ma wiasne,
Spać treba mnie,
Kap dumać a hetum w śnie.

A kali prylaciać busłe,
Kali prydzia wiasna,
Spełniucca ni tolko maje sne,
A i usio staniaca krasiwaja. 

PO  BURZY  PRZYCHODZI  SŁOŃCE

Wiatry ustały, drzewa stoją bez ruchu,
niebo bezchmurne, słońce unosi się w górę,
lekki mrozik w powietrzu na zewnątrz,
nawet w mieszkaniu czuję chłodne porankowe powietrze. 
Jest tak na co ludzie czekali, szkoda tylko,
że jeszcze leśne ptaki nie śpiewają,
ale po burzy wyszło słońce,
a ja już czuję przedwiośnie. 

        NORWEGIA  -  POLSKA
                0                 1

Kadra "A" pobieliła grę kadry "B' - i tak trzymali do końca meczu.
Po klęskach ubiegłorocznych, tego roku styl gry wszystko robi,
aby utrzymać korzystny wynik, jeśli przypadkiem on się nadarzy
czyli nie postęp, a cofanie się. Trener Smuda zmienił taktykę;
nie liczy się dobra gra, a korzystny wynik.
A wtedy, kiedy stosował grę, a nie wynik, przegrywali.
Czyli jest postęp nie gry, a inteligencji.
Nie sztuka nabiegać się i przegrać,
sztuką jest grać słabiej od przeciwnika i wygrać.

  CO  CZŁOWIEKA  BOLI  I  JEGO  ZAMIARY  SĄ  W  POEZJI 

Jest taki nad Wisłą kraj, że niczego nie traktuje się poważnie.

Pan Zbigniew Lew-Starowicz seksuolog kiedyś w TVP 2 powiedział:
"Że nie tylko trzeba postępowanie ludzi traktować poważnie, ale nawet i poezję."

Ja od siebie dodam, że przede wszystkim poezję,
bo od niej wychodzą przesłania zamysłów ludzi,
co ich boli i trapi, a przez to i do jakiego dążą postępowania?!

Z  OBSERWACJI  NA  ŁĄCE

Pies goni zająca, zając w lewo,
w prawo ucieka zygzakiem
tu, tam i już za krzakiem.
I na nic psu rzeczą było goniącą,
ale próbował i to się liczy.

. 
          DWA  ŚWIATY

Żyć na wózku inwalidzkim, to tak
Jak w życiu iść pod prąd:
Gdzie się nie ruszysz - każdy pod górkę ląd,
A nawet na kopercie zlekceważą Twój znak!   

I jeszcze pod nosem ktoś powie:
"Państwo was utrzymuje". 
Przez los pokrzywdzony, milczy, słów nie znajduje,
Bo szlak trafia go, jeżeli o takim traktowaniu się dowie. 

Ale nie pokaże palcem f*ck you,
Bo ma więcej godności i rozumu,
Niż ten pionowy, co wyszedł z tłumu,
Nie znając, co to I love you.   

     *     *     *

Piszę to co czuję, a nie to co umiem.

     *     *     *

Nie sztuka wiersz krytykować, sztuką wiersz napisać. 

     *     *     *

Straciłem w nogach władzę, ale ducha wiary do życia zachowałem.

     *     *     *

Pisanie wierszy, to moja duma, że zachowałem godność człowieka.

   Z  IMPASU  W  LUZ

Kiedy Ci dokucza rozpacz,
Trochę popłacz -
Ulżysz sobie żal.
A kiedy lepiej już się poczujesz,
Co było smutkiem, cierpieniem,
Odeślesz to w zapomnianą dal. 

        SKROMNOŚĆ

Każdego dnia się budzisz i mówisz do mnie:
- Dzień dobry!
  - Nigdy mną się nie znudzisz.
A przecież, to ja, nie Chrobry. 

- Ach, Ty mój głuptasku,
Po co mi korona na głowie.
Wolę się budzić z Tobą wśród porannego ptaków brzasku 
I mieć nie króla, a Ciebie w mowie. 

  Basi

      SMUTNE  POWROTY

Po tym jak górotwór zwalił się na grzbiet -
Nie pisane mi było umrzeć,
Bo moja pasja to wiersze... 

Mam marzenia, poryw serca, natchnienie ducha,
Wrażliwość, to jak miałbym umrzeć,
Przecież takie cechy nie umierają.

Jestem żywy i prawdziwy od prawdy,
A wszystko we mnie i na mnie prawdziwsze jest od faktu -
Ponad rzeczywistość, która aż chce się stać fikcją. 

A czy byłbym szczęśliwszym, gdyby tak się stało?

              PRZEDWIOŚNIEM

Już poruszenie wiosenne wśród ptaków nie w śpiewach takich,
jak to jeszcze zaczną robić o świcie.   
Ale śpiewy takie jakby w szepcie rozmawiały ze sobą,
tyle tego ptactwa jest w tym lesie, co gałęzi,
każdy rodzaj ptasząt śpiewa po swojemu, ale zamieszanie. 

          HOBBY

Każdy ma jakiegoś konika,
A nim nie inaczej jest bzik: 
Jeden uważa się za słowika,
Drugi zachowuje się jak dzik.

Każdy ma jakiegoś konika,
A nim nie inaczej jest powołanie:
Jeden, aby wiersz napisać - siada do stolika,
Drugi otwiera flachę - i rozpoczyna chlanie. 

Każdy ma jakiegoś konika,
A nim nie inaczej jest chęć:
Co uwielbia - z tym się styka,
Nie mając żadnych spięć.

  KONIEC  DEKADY  ADAMA

Nie ma na to rady,
Że już nadszedł koniec Adama dekady. 
Dał z siebie więcej jeden,
Niż tysiące w grupie.
Był dla nas jak Eden,
Choć "niektórzy mieli go w dupie".

Jak to w naszym kochanym kraju,
Jednemu zima w maju,
Drugiemu maj w zimie.
Wielbiony był, kiedy wygrywał
I chwalone było imię jego,
A jak było gorzej, niejeden z niego szaty rwał.
Jak to w naszym kochanym kraju bywa.

     *     *     *

Chaos, to moje życie -
Nauczyłem się z tym żyć
I radzić sobie, aby się nie miotać.

Miota się tylko moja myśl - teoria, 
A fizycznie jestem takim,
Jakbym nie miał problemu chaosu. 

     *     *     *

Na tej ziemi pod tym niebem każdy goni za chlebem.
A czy ubolewa, czy zazdrości, że nie robi ten, kto nie musi? 

     *     *     *

Wiersze piszę po to, aby wykorzystać swój ból.

     *     *     *

"Kij ma dwa końce, a kiełbasa nawet trzy".

Oznacza to, że kijem, którym kogoś bijesz -
jutro sam możesz być bity nim!

A kiełbasa, która ma nawet trzy końce, oznacza to,
że obietnice, które były obietnicami nie zostaną spełnione.

     *     *     *

Ty jesteś Barbara,
ja jestem Mieczysław -
fajna z nas para,
choć nie należymy do sław.

      ZA  GŁOSEM  SERCA

Dookoła otaczają mnie małe ptaki
W niezwykłej uczcie leśnego śpiewania.
Nad wodą szumią wiatrem krzaki,
Na niebie krążący sokół gotowy do polowania.

Ach, jaka ulga moją duszę ogarnia,
Że ja tutaj jestem tego świadkiem.
Nie ukrywam się jak za krzakiem ukradkiem,
A oddycham pełną piersią,
tutaj mojej wolności oazy jest spiżarnia.

Należy to mi się, bo Ojczyźnie poświęciłem zdrowie,
A sobie pozostawiłem tylko kalekie życie.
Kto to przeżyje - o tym się dowie,
Co to oznacza żyć na inwalidzkim wózku.

Kiedy bohaterowie umierają za Ojczyznę,
To żadna zasługa żyć Jej kalekiemu. 
Ale większa jest duma, niż temu,
który żyje w obcym kraju dalekim*
I wymądrza się w "Superstacji",
że Polskę ma w sercu, 
jak kaleki na ciele bliznę.   

Nie wierzę mu!

Objaśnienie: który żyje w obcym kraju dalekim* - autor miał na myśli
telewidza, który wydzwaniał z Dortmundu do TV Superstacja.   

  Wiersz poświęcony mojemu krajowi, który nazywa się: POLSKA 

     *     *     *

Wojna, to najgorsza podłość ludzi, a wojna w rodzinie to jeszcze gorsze. 

     *     *      *

Pokory mi nie trzeba, bo ja umiem znieść przeciwieństwa losu.

       POWROTY

Tęsknota mnie gna
Za tymi z dzieciństwa polami,
Bowiem wzruszenie w duszy gra
Iść ścieżką polną zbożami.

      TO  JUŻ  PRZEDWIOŚNIE

Słońce co dnia coraz wcześniej budzi się i coraz bardziej przygrzewa, 
z tego nawet mały ptak jeden, drugi, dziesiąty, setny,
który przez zimę był ukryty w głębokim lesie,
dzisiaj na skraju puszczy w śpiewie ożył
i nim coraz to bardziej się trudzi.

Nawet po moim długim zimowym śnie, 
serce moje do życia coraz to bardziej się raduje. 
A życie ma się tylko jedno jedyne, 
i chociaż po mnie pozostaną wiersze,
warto posłuchać śpiewu na dzisiaj przedwiosennych ptasząt,
bo jutro nigdy nie wiadomo co może się wydarzyć? 
A jeżeli życie ustanie?
Albo ptaszęta przestaną śpiewać?
Więc poeto, słuchaj dzisiaj tych ptasząt,
jutro i pojutrze, jak Bóg pozwala?

     *     *     *

Ja, poeta z Podlasia,
widzę prostych ludzi -
codziennego pijaka Stasia
i abstynenta, który życiem się trudzi.

Żeby coś widzieć,
tym bardziej pojmować,
nie trzeba wszystko z książek przeczytać,
aby prostego człowieka zrozumieć.

     *     *     *

Pijak nie płacze, chociaż ma życie sobacze.
Płacze tylko wódka w nim. 

     *     *     *

Ludzie jak owce
idą ku politykom obłudzie,
a potem słowne kopią pod nimi kopce,
kiedy coraz to ciężej żyć w trudzie.

Politykowi tak trudno dotrzymać słowa,
jak dziewicy zachować cnotę,
skoro wcześniej jest piękna mowa,
to później jest na to ochota
stracić cnotę i nie dotrzymać słowa.

     *     *     *

Przeszłość wierci serce i myśl,
bo dużo się zmieniło na dziś.
Pod żebrami zakłuje czasami,
jak przypomni się z młodzieńczych lat: "Miś".

"Hej dziewczyno, o, o, białego misia, a, a."

https://www.youtube.com/watch?v=wrCn9qdycOM

WIOSNA,  SKOWRONEK  I  POETA

Na ziemi kwitną drzewa,
Las pachnie żywicą.
Na niebie skowronek śpiewa
Nad życia moją katorżniczą. 

On uniósł się nad ziemią,
Ja przykuty do ziemi.
W nim śpiewne talenty drzemią,
Ja żyję w świecie niemym.

NA  POGODĘ  I  NIE  NA  POGODĘ