KRZYK W CISZY WIERSZY PRAWDZIWYCH ŻYCIE I TWÓRCZOŚĆ... [ Ponad 6700 ] (Strona 2 z 11)

. 
     PO  WYPADKU

Choć mam dom, żonę i dzieci,
Światło życia tutaj mi nie świeci.
Żadnej z życia nie mam pociechy,
Skoro mi miłe nie bloki, lecz rodzinne strzechy.

A kiedy tam powrócimy,
Tak już nie powiemy o tej ziemi, 
Co na świat nas wydała.

A ta ziemia Śląska,
Choć rękę nam podała,
Nie spełni naszych utęsknień,
Kiedy nie ma tutaj naszych pokoleń.

Czemu to tak jest,
Że tam jest fest, skąd pochodzenie,
A tam nas nie ma, czy temu,
Że nie można cieszyć się Ojczyznami dwiema? 

     *     *     *

Piszę sercem, nie rozumem,
skoro rozumu nie mam,
muszę pisać sercem.

          JESIEŃ

Nadeszła wrześniowa jesień -
Barwią się liście jak wrzesień...
Niebo w pełni słońca...
A we mnie nie ma końca -
Wytrzeszczam oczy za jesienią,
Nasycać się ostatnią zielenią,
Bo już tańczy barwnie jesienna gala:
Sypią się liście z drzew,
[ Mnie to nie zadowala, bo teraz smutno mi jest ]
A wiatr je zagania po kątach, jak gniew...
Pola złocą się ścierniskiem,
Babie lato srebrzy się pod brzózkami.
Wron w skupisku od lat nie ujrzawszy,
Dzisiaj na ściernisku je widzę
I mój czas z życia krwawszy 
Staje się, jakoby wehikuł czasu ku dzieciństwie;
Czego miałem do woli i do syta.
A dzisiaj tylko czasami je widuję,
Tym duszy większa zachwyt.

CHCĘ  ŻYĆ  BEZ  WZGLĘDU  NA  TO

Bez względu na to,
Czy nikt mnie nie wspomni,
Czy wiersz mój nie przeczyta,
Chcę żyć, chcę wiersze pisać...
Bez względu na to,
Czy uznają mnie za poetę,
Czy ulicę nazwą moim imieniem,
Czy pomnik-popiersie mi postawią,
Czy nic nie zrobią,
Bo nie będę tego wart?
Chcę żyć i wiersze pisać...
Bez względu na to.

     *     *     *

Cudzą krzywdą nigdy człowiek się nie wzbogaci,
Skoro moralność będzie miał kaleką!

                 NAD  WODĄ  II

https://plus.google.com/photos/103276734392610294633/albums/5403676859357840753?banner=pwa&gpsrc=pwrd1#photos/103276734392610294633/albums/5403676859357840753/5403704329875738194?pid=5403704329875738194&oid=103276734392610294633

             Tak mi tutaj cudownie,
                Tak mi tu dobrze.
              Tak mi tutaj krainie,
         Jak nigdzie nie było dobrze.

           Ziemia pachnie i trawa
           Dookoła wody, trzciny,
        A przy niej kaczek wrzawa.
          I ja tutaj wesoł jedyny.

         Nikt na mnie nie krzyczy,
            Nikt mnie nie woła.
         Las wszędzie dziewiczy,
            Nad nim lot sokoła.

      Kocham to miejsce uwielbienia,
        Jak życie, choć  k a l e k i e.
     Tutaj nigdy nie mówię do widzenia,
   Albowiem wszystko jest bliskie, nie dalekie.

        Słońce wyszło spoza chmur,
     Promieniami muskając czoła sosen. 
            Mamże tutaj leśny mur, 
Z pięćdziesięciu trzech, jedenaście wiosen.

      Ogrodzony jestem wodą, puszczą,
           Chroniony mgłą i ciszą.
         Żyć tutaj tylko wieszczom,
Skoro Natury tętna, myśli wieszczy słyszą.

        Zatem nie trzeba sympatyków,
            Jeśli żywioł to docenia.
  Tutaj tańczę z Naturą nie dla wybryków,
        A wraz z ciszą do uśpienia...

  Pisałem nad zalewem "Czapielówka" w otulinie Puszczy Knyszyńskiej.
  Czarna Białostocka, wrzesień 2009 roku.   

     WIERSZE  Z  PAŹDZIERNIKA  2009  ROKU

CISZĄ - IDZIE  W  ZAPOMNIENIE

To co było nie jest,
Jak ciszą - idzie w zapomnienie.
Żaden huk nawet szelest.
Nie ma, tylko wspomnienie...

Z "nieba" zgasły przywitanki -
Koleżanki, siostrzenice i bratanki
Rozmyli się, jak w niebycie
I dzisiaj jest tak cicho pospolicie;

Dniami słychać ciszę,
Wieczorami tańczą tylko cienie...
Czasami słyszę nawet mysz,
Czasami nawet życia istnienie. 
- [ bicie serca ]

Na dole nie dźwięczy kowadło,
Nie wyją piły, nie klepią młotki,
Nawet spoczywa imadło.
Aż z tego nabrało się więcej do życia ochotki.

     *     *     *

Jestem jednym z Was!
Przyszedł na to czas nie pouczać Was,
Lecz opisać jak ciężko żyć nam.
A jeśli nie ciężko to oczywiście trudniej być
W tym innym życiu z goła odmiennym i dosłownie.

  KIEDY  BYŁEM  MAŁYM  CHŁOPCEM

Kiedy byłem małym chłopcem,
Bywałem wśród łąk wiosennych i letnich,
Wśród zbóż zielonych i złotych,
Wśród kwitnącego grochu, łubinu,
Kartofliska, gryki i wśród kop zboża...

Bywałem także wśród młodnika sosen
I wśród starego boru sosnowego,
Wśród brzóz, osin, leszczyn
I wśród zapachu żywicy świerkowej.
A na ziemi odpoczywałem
Na mchu jak gąbka miękkim. 

Zimą tarzałem się w śniegu
I zjeżdżałem z górki sankami,
Gdy podrosłem i nartami.
I tak co rok do powrotu ze wszystkim
Aż wyrosłem z tego.

     JESIENNY  PROCES

Gubią brzozy liście -
Co dnia stają się bardziej nagie.
Proces czasu wszystkiego dotyka rzeczywiście -
Z każdym dniem wszystko bardziej błogie. 

Ach, jak dobrze w tym układzie,
Ciepły dom z życia nic nie traci.
Dzień co dzień wstaje -
Noc każda do snu się kładzie,
Czego nie mogą mieć wariaci? 

Na niebie chmury gonią jedna drugą - 
Lecz stale w tej samej odległości od siebie.
Taniec wierszy uratował mnie przed zgubą.
Och, gdybym nie miał w życiu takiego podejścia do siebie, 
Dzisiaj już pisałbym wiersze Aniołom w Niebie.

WIDOK  I  WYOBRAŹNIA  Z  "TRONU"

Niebo gwiaździste,
Pod nim drzewa iglaste soczyste,
Sięgające stu i więcej lat.
Żyć tak trzeba prędzej,
Skoro czas nie brat,
A życia kat.

Z "tronu" do ukłonu
Za życie do dzisiaj.
Wybaczyć za jutro,
Skoro nie wrócimy żadnym kosztem.   
Pozostaje tylko cieszyć się dniem tym,
Póki wezwanie z Nieba nie przyszło.

      W  PUSZCZY  III

https://photos.google.com/photo/AF1QipP4IrprUXiYZHejeJ3Zb0fES3tn_1EQNVK3rpCz

Dzień nie goni nocy - noc nie goni dnia -
Czas nie ma południa, ani północy,
Zatem żyć tutaj tym, którzy od życia dostali łupnia.

Tętni życie puszczą skrzętnie zharmonizowane -
Ten świat tutaj żyje w symbiozie
Z Przyrodą i Naturą od czasów zarania.
Aż pragnie się podziękować przeznaczeniu,
Że się jest tutaj w tym środowiska oazie.
                                                     
                                                                                 
Dziedzictwo żywe: lasy, łąki, pola,
Rzeki - zasoby żywej Przyrody.
A poety natchniona jest rola
Ująć na papier choć skrawek tej urody:

Architekci, urbaniści tutaj nie są znani,
Tutaj tę rolę dzierżą zwierzęta i ptaki -
One świtem przez ludzi są witani,
Przy wschodzie słońca - dając dnia za piękne znaki.

Dnie promieniują kolorytem - pieczołowicie dokładnie -
Prawdziwą Perłą Podlasia na horyzoncie.
A moim zachwytem jest ująć to starannie
Piękno Natury okiem na całym froncie:

Las kompleksowo piękny - cały -
Piękno symbiozy Natury i Przyrody.
A w nim, ja człowiek mały,
Szczęśliwy, choć bez żadnej urody.

Czas mnie tutaj nie goni,
W przeciwieństwie do ludzi w betonowym skupisku.
Tutaj pióro w ręku w czasie mnie broni,
Nawet się cofa do dzieciństwa w ptasie siedliska.

Nie ma chaosu i nieładu,
Wszystko ma cel i zasadę.
Nawet żadnych zmian nie widzę śladu,
Zatem w tym świecie nawet ja dam sobie radę.

Wszędzie zielony dach
Jak sięgnąć po horyzont okiem.
Żaden tu mnie nie otacza strach,
Tylko cieszę się puszczy urokiem...

Jest tutaj ład, porządek
I nikt nikogo nie intryguje.
Wszędzie Natury harmonia - wspólnota, rozsądek
I to wszystko, co dla poetyckiej podniety znajduję:   

Wolność, wszędzie wolność aż tak,
Jakobym stał się ulotny w duszy.
Lecz nie jest to odchodzenia z tej Ziemi znak,
A życie natchnionego poety, który co chwila się wzruszy...

Za wszystkim i przez wszystko,
Co tutaj w wierszu było -
Jest tak prawdziwe, najprawdziwsze wszystko,
Które się dzieje na jawie, a nie się przyśniło.

     *     *     *

Idą panny jeszcze gdzieś tam w oddali niewidoczne,
Lecz już słychać onych słów wesołych dźwięki -
Melodie po puszczy niosące się echem grają...
A kiedy wyszły z puszczy na polanę,
Onych włosy błyszczą się w słońcu, jak len złoty.

Groblą poszły panny z radością życia,   
Szumne, jak woda, która spadająca z tamy dudni.
Z wody szumnej tylko pozostaje piana,
Z panien życia wspomnienia.

SKARŻĘ  SIĘ,  ŻE  JUŻ  NIE  MA  KOMU...

https://photos.google.com/photo/AF1QipO9AMc81gDgAMahPD2VJFac781ukPCsOCvwwonD

Przybywszy oto tutaj w to miejsce,
Gdzie była dzieciństwa moja kołyska.
I patrząc teraz tak z bliska,
Skarżę się na czas tego miejsca.

Skarżę się tutaj na to miejsce,
Że tylko wróble ćwierkają,
A głosy dzieciaków po za węgłach już nie grają.
Za to tylko smutki gromadzi to miejsce...

Skarżę się tutaj na to,
Że głuchy świat zapanował.
Lecz nie na to, że duch mój odnotował
Żalić się, że nie mam tego, co miałaś moja chato.

Skarżę się, że już nie ma komu
Siedzieć na ławce przy płotowej.
Grać w karty pod cieniem "chwojki"* sosnowej,
Tym bardziej zimą w domu.

Skarżę się na to, że
Nikt królików nie hoduje,
Tym bardziej gołębi już nigdzie nie znajduję,
Skarżę się na to "toże"*.

I przede wszystkim skarżę się na to,
Że nie skarżę się na siebie,
Co przyczyniłem się kalectwem sobie,
Nie słuchając, co mówili mama i tato.

Skarżę się i na to,
Że los taki mnie spotkał -
I że mi w życiu nieżycie utkał,
Skarżę się na to...

I na to, że sam sobie wszystkiego winien.

  Objaśnienia: "chwojki - chwojka"* - w języku etnicznym autora
  na polski po prostu sosna.
  "toże"* - także.

    NAD  WODĄ  II

https://photos.google.com/photo/AF1QipPK-cLt9hgfXsH5l1VpKmw-ZIpvRSRaJqU6Itba

Jest tutaj tak spokojnie,
Jest tutaj tak upojnie,
Żalu nie ma na życie,
W tym Natury Przyrody wykwicie -
Oddech jest tak zdrowy i czysty,
Wiaterka świeży powiew tak rzeczywisty,
Że nie chce się stąd nigdy odchodzić,
A zwłaszcza chce się bliżej ku wszystkiemu podejść.

  PRZY  WODNYM  AKWENIE   

https://photos.google.com/photo/AF1QipNXIYYVUfoYYG2-C17ZEs5GyCQnY6KvHu1LczGM

Kiedy tutaj akwen wodny
Opatulony zapachem jesiennym.
To przyszedł na to czas zgodny
Pomyśleć o życiu sumiennym.

Że tutaj ja obecny
Z otarcia na granicy życia,
A początku śmierci, zacny
Do tego akwenu tutaj przybycia.

Czuję się tutaj, jak ryba w wodzie
I czysty - bez ciężaru kamienia na grzbiecie, sercu i duszy,
Jak te moje ulubienice w jesiennej urodzie,
Co nam tylko brać ciszę, zanim wiatr ją poruszy.

WYSTARCZY  ISTNIEĆ,  ABY...

Nie pragnę nigdzie być,
A tak bardzo pragnę żyć.
Wystarczy mi istnieć,
Aby żyć - pisać wiersze...
Trzeba być, żeby żyć?
Wystarczy mi pisać wiersze...

W  MIEJSCU  WYBRANYM

https://photos.google.com/photo/AF1QipP4IrprUXiYZHejeJ3Zb0fES3tn_1EQNVK3rpCz

Mimo zła pogoda,
Nawet psa nie wygonisz.
Mimo szara dnia uroda,
Romantyzmie mój -
od melancholii mnie wybawisz.     

Tutaj jest tak cicho i pusto,
Mimo to, ptactwa jest mnóstwo.
Mimo to, wiatrem las szumi,
Jednak jak ciszą niepokój we mnie stłumi.

Szepczę do siebie tragicznym głosem,
Tak cicho pod nosem,
Lecz słyszę: Mój przyjacielu,
Do celu, idź do celu!

Czuję, że był to głos Anioła,
A nie sen, który się wyśnił.
On wyciągnął mnie z "pasożytniczego jemioła",   
Dając mi wierszowe myślenie...

Przez co teraz władam natchnieniem,
Aby za mną nie stała historia wydarzeń.
Więc skryłem się tutaj, żyjąc bez zdarzeń,
Będąc nie utopionym człowieka sumieniem.

  Objaśnienie: "pasożytniczego jemioła"* - bezczynnego twórczo.

     NAD  WODĄ  III

https://photos.google.com/photo/AF1QipPM0iHpnrf1z0EolC-tYZ7lDRSTYw7mo8dcm7ke

Tutaj utonęła moja przeszłość,
Która nocami grała smutek...
Tutaj wypiłem lek na smutku odtrutek
I stał się ze mnie gość,
Który jak niezłomny wojownik
Ciężar okutej zbroi zdjąłem z siebie,
Żyjąc na ziemi w odkrytym niebie,
Będąc beztroskim, jak polny konik -
Szemrzącym wiersze Naturze,
Będąc w duszy rozkutym,
Śpiewając słowa w leśnym chórze
Na jawie z marzeń wysnutym...

ZŁOTE  UMIERANIE  JESIENI

Na dworze jesień w kolorze
Przy świetle dziennym
Barwi się jesień, barwi
Jak wrzesień sypie się jesień...

     *     *     *

Gdybym mógł okupić tak niemoc,
Jak można okupić winy.
Nie płakałbym za swoje czyny,
A innym niósłbym pomoc.

MOJE  MIASTO  BIAŁYSTOK

Leży na siedmiu wzgórzach, jak Rzym.
I ja bywam w mieście tym:
Emocjonalnie związany z nim,
Jak Podlasiak, który kocha swoją ziemię.
Jak Ślązak, który kocha swój "heimat".
Miasto moje dorodnie piękne wokoło -
Tak piękne i czyste, że nawet nad nim
Niestrudzony ciągle krąży sokół.
A wokół mego miasta,
Ani żadnego chwasta,
Tylko od stuleci puszcza wybujała,   
A w niej żywy zwierząt król,
Co ludziom za to chwała,
Którą przyjezdni okiem oklaskują do dzisiaj -
I będą oklaskiwać po czasy
Dokąd nam nie zbraknie rozsądku.

PAPIEŻOWI  JANOWI  PAWŁOWI  II

Z kraju i ze świata
Ludzkość ze sobą się brata
Dla jednego człowieka,
Który miał serca Im tyle,
Co wody płynąca rzeka.

     *     *     *

Jeśli ktoś zgani mój wiersz, [ a ma do tego prawo ] to tak jak z tym biegiem,
choć jest fizyczny: jeden dobiega szybciej, a drugi wolniej. Tak i z wierszem:
jeden napisze wiersz dobry, drugi napisze wiersz słaby. Ważne, aby jeden
i drugi robił to co pragnie. A historia i tak nie zawsze uczciwie to oceni skoro
ludzie są omylni i postronni.

RELACJA  ROZMOWNA  MIĘDZY  WNUCZKĄ,  A  DZIADKIEM

Wnuczka:
- Dźiadźiek, a ćiemu ty siedzisz na wózku?

Dziadek:
- Bo mnie nóżki bolą.

Wnuczka:
- A ćiemu tobie nóżki bolą?

Dziadek:
- Bo mam nóżki chore.

Wnuczka:
- A ćiemu masz nóżki chole?

Dziadek:
- Bo miałem złamany kręgosłup.
Choć, dziadek pokaże tobie - [ na tobie. ]
O, tutaj, dziadek mam złamany kręgosłup.
I dlatego dziadkowi nóżki bolą.
Dlatego dziadek siedzi na wózku
I dlatego nie może chodzić.

Wnuczka:
- A mnie nóźki nie bolą.

[ I podskakuje w miejscu przy dziadku. ]

Dziadek:
- To dobrze, że tobie nóżki nie bolą.
Ty jesteś zdrowa dlatego tobie nóżki nie bolą.

Wnuczka:
- Nio! Mnie nóźki nie bolą.
A tobie dźiadźiek, bolą.

- Dźiadźiek, to ja ciebie uzdlowie.
To dźiadźiek będzie chodził.

Dziadek:
- To dobrze, że ty chcesz dziadka uzdrowić.
To dziadek będzie chodził.

[ Po tym wnuczka wraca do stołu
i aktywnie-emocjonalnie zaczyna układać klocki,
mówiąc do siebie samej i do dziadka ]:
   
Uzdlawiam dźiadźka, aby dźiadźkowi nóźki nie bolały
i źieby dźiadźiek zaćiął chodzić...

TRZY  WYMIARY  ESENCJI  W POEZJI  MOJEJ

Esencja w poezji mojej
Żywi się trzema wymiarami:

A to  c i e r p i e n i e  z łona życia
Na łono przyrody się wywleka...

A to miłość nie gaśnie,
Choć  c i e r p i e n i e  i wiek we mnie...

A to łonem przyrody mojej rodzinnej kolebki
Nie nasyci się nigdy moja dusza z Podlasia,   
Gdzie harmonia gra w mojej duszy ptasia,   
Jak instrument, który sto posiadł dźwięków...

JEDNEMU  WÓZ,  DRUGIEMU  PRZEWÓZ

W wieku życia kwiecie
Nie byłem zapisany w gwiazdach,
Jak Boże dziecię,
Które los by pokochał,
A Bóg dotykiem mojej głowy pobłogosławił.   

Na odwrót los mnie popchnął tam gdzie,
Czego Bóg nie pokochał -
Tam "ki diabeł" w ukryciu niedolę moją wysławił.

     *     *     *

Młodości, daj mi nogi,
A skrzydła to już mam w natchnieniu.
Nie pytaj mnie, że nóg zachciałem,
Skoro i tak widzisz, jak mi po imieniu!

  TU,  GDZIE  NAJCZĘŚCIEJ

https://photos.google.com/photo/AF1QipNyu3ZGfmbK68pLm7zNvX5MbwTqkTeagX_oQEAZ

"Flet" zakręcił "beemką" -
[ Wzdłuż i w poprzek zorał drogę ]
I odjechał w siną dal.
Skoro dla mnie pisane życie: męką,
Wszystkiego jak życia żal.

Tymczasem słońce utkwiło między sosny
I przebić się za nic nie może.
Bezruch potężniejszy, niż spokojne sto sny
I piękny, jak tysiąc letnich snów na dworze.

Anioły ruchomymi topielcami wyróżniające,
Tymczasem ulubienice płynięciem naruszają ich spokój.
Barwy jesienne, jak wisielce pod wodą kłaniające
Wypłyną, kiedy dzień obłoży się w nocny pokój.

Jesienna bryza oziębia oddech,
A dusza, choć czysta staje się jeszcze czyściejsza.
I nawet z myśli urodzony grzech
Tej czystości w Naturze nie pomniejsza.

A zatem jestem lotny, jak ptak
Oblatując co w oku po brzegi.
I nie ciąży nawet emblematu górniczy znak,
Co go już obmyły wiosenno-spływające śniegi.

     *     *     *

"Nie zgłasza pretensji do losu ten, kto nie ma tragedii życiowych."

Nie płacze nad losem ten, kto nie ma losu.

      POECIE

Na dole i niedole
Unieść głowę ku górze -
Zobaczyć loty sokole
I niebo w pochmurzne.     

A jeśli zachmurza nie lubi,
Tak jak ja nie lubię słońca.
Wtedy trzeba poczekać
aż chmury niebo zgubi
...I patrzeć do utraty słońca
do samego końca.

.

  POLSKA  -  RUMUNIA  0 - 1

Smuda nie uczynił cuda,
Zwłaszcza po pierwszym meczu
Polska piłka dalej chuda.
Nowy trener, stary poziom gry.
Piłkę odświeżyć nie oznacza,
Że idzie w piłkę uwierzyć. 
Trzeba na to czasu,
Żeby wyjść z tego polskiego bagienka ambarasu.
"Franz" drużynę zbuduje,
Trzeba tylko poczekać,
A wtedy wygrane zanotuje
Takie, że tylko będziemy mu brawo bić.

     *     *     *

Do sukcesu, jak do miodu, a od porażki, jak od smrodu.
Czyli sukces ma wielu ojców, porażka żadnego oprócz upokorzonego. 

   W  ZŁYM  ŚNIE

Ty mi słońce.
Ja Ci deszcz.
Ty chcesz być ze mną na łące.
Ja Ci odpowiadam, że nie,
Jak odpowiada nie wieszcz.
Ty mi jeść podasz.
Ja Ci nie dziękuję.
Ty za niczym się nie oglądasz.
Ja Ci swoje truję.
Ty mi pościel zmienisz.
Ja Ci, kto oprócz Ciebie to zrobi?
Ty w dobrym świetle wszystko ocenisz.
Ja Ci, i tak to nic nie zmieni.

     REGUŁY  ŻYCIA

Jaka muzyka taki taniec,
Jaki śpiew takie słuchanie,
Jakie postępowanie takie traktowanie,   
Jakie poważanie takie pamiętanie,
Jakie uczucie takie kochanie,
Jakie pragnienie takie doznanie,
Jakie życie takie umieranie.

     KILOF  NA  PIÓRO

Chociaż nie kuję w skale,
Jak to robiłem przed bezwładem w kopalni,
A jednak przebiłem się z murów uwięzienia duszy -
I dzisiaj kładę na papier z życia żale,
Bo papier się nie wzruszy,
Tak jak serca konanie.

...BĄDŹ  MI - JESTEŚ... 

Bądź mi niezastąpioną,
Bądź mi osłoną,
Która jak dom jest dachem -
nakryciem ciepła...

Jesteś takową w istocie...
A przez to te chwile,
Których w  c i e r p i e n i u  było-przeminęło krocie -
Można je było unieść na tyle
Na ile jest w nas wiary,
BOGA i nieznanego jutra?

  Basi

    Z  DUSZY  I  SERCA  NA  PAPIER

Spłynął na mnie błogosławiony czas wierszowy   
Na tę chwilę tak roztargnioną w duszy, 
Co trzeba było wyrzucić z głowy
Wszystkie emocje w których ugrzęzłem po uszy.         

Dalej...

A uleczyła mnie tęsknota do Podlasia -
Do tej mojej rodzinnej Ziemi
Tak pięknej i na czasie,
Że aż z głosów, które były nieme,
Stały się dzisiaj głośno wesołymi...
                     

SMUTNA  NUTA  Z  PRZESZŁOŚCI  DO  PRZYSZŁOŚCI

Płonie woda w słońcu, płoną lasy,
Lecz czy dla mnie już?
Skoro dzisiaj inne są czasy,
Że tylko oczy zmruż.

Że utonęło tyle z życia
Różnych złych i dobrych chwil.
I dzisiaj już nic nie zostało do zdobycia,
A pozostał tylko przebytych ciężaru mil...
KRZYŻ.

MALOWANY  KRAJOBRAZ  NAD  WODĄ

Już tam pogodzi się na wschodzie,
Już słońce zza chmur wychodzi ku urodzie.

Dzień dobrzeje z ponurego w miły
I kaczki z wody wychodzą ku nas, bo się zżyły.

Choć nie domowe, ale i nie dzikie;
Oswojone, miłe, ładne wszystkie.

Duszę tak radują,
Że tutaj oczy je znajdują.

Niepokój i zmartwienie gdzieś w nicość odchodzą -
Jak dobrze, kiedy o niczym się nie pamięta
co niedobre, zanim nowe zmartwienia się urodzą.

Ludzie dorośli także są, jak dzieci,
Tylko nie wiedzą, że inaczej coś ich podnieci.

Nawet taki akwen wodny, kaczki,
Zachwycają się tym, jakoby urodziły im się dwojaczki.

I już bez różnicy czy rodzicom, czy dziadkom,
Bo się imponują nad wodą tym randkom.

Niepokój z życia wygasa,
A spokoju i ciszy przychodzi masa.

Nic nie dźwięczy za ścianą,
Nad głową, jedynie woda spadająca z grobli z pianą

https://photos.google.com/photo/AF1QipOB1DD2FtsgKQBwGYdXqx1HOS8mGTNvTfzFwFcz

Odpływa do Supraśli puszczą zieloną,
Tam zmieszane i wypłukane z wodą ze smutku myśli moje utoną

I się rozejdą, jak gazy po bagnach narwiańskich,
Gdzie już nic nie czyje, nie chłopskie, i nie włości pańskich,

Tylko przestrzeni, wiatrów, zwierząt i ptaków,
Które są beztroskie i bez żadnych emblematów znaków

Z życia, co poszczycić się nie w sposób,
A i radować się jest wstyd na dwu sposób.

Więc brać trzeba dzisiejszy dzień
I to, co dał nam Bóg w ten dzień,

Bo drugiego razu może już nie być w następnym dniu?!

     *     *     *

Z silnie-ciężkich z życia przeżyć
nie sztuka wpaść w depresję,
a wyjść z niej i być w wierszowej furii.

ŚLAD  JAKI  PO  SOBIE  POZOSTAWIĘ   

Ślad jaki na ziemi po sobie pozostawię:
To słowo, które skrzętnie szumiało,
Brzęczało, płakało, kochało i miłowało,
Co dobrocią było, a czasami
Czy nawet często grzmiało
I jak piorun w ziemię waliło,
I z hukiem po niebie się rozchodziło...

  PRAWDA  POKAŻE  CI  PRAWDĘ  W  BIEDZIE

Kobieta dobra jest ta, która poda Ci jeść,
Choć już dawno miłość wygasła.

Kobieta dobra jest ta, która nie powie Ci cześć,
A zostanie z Tobą i drzwiami nie trzaśnie.

Właśnie kobieta dobra jest ta, która nie przyniesie Ci wstydu
I nigdy nie przystworzy Ci rogów.

Ale pamiętaj o tym, że Ty musisz być jeszcze lepszym,
Niż Twoja niewiasta, wtedy prawda pokaże Ci prawdę w biedzie
Kim jesteście lub będziecie żyć bez wstydu, mając w sobie Boga za Boga,
A nie z piekieł życia stworzyć sobie z rodów piekieł innych bogów.

  ZA  OKNEM

Jak tu pusto,
Jak tu cicho,
Żaden hałas,
Żadne licho -
Zewsząd las otacza dookoła,
W nim mgła
I ptak ptaka woła...

Tak tu pięknie,
Tak tu krainie,
Jak w Ojczyźnie swojej,
Nie w czyjejś,
Nie w Twojej,
Tylko w mojej.

Pełną piersią oddychać można -   
Rześki oddech w płuca wchodzi;     
Tyle w zieleni doznań,
Ile w życiu było okiełznań,
Za te czasy w betonowych ścianach,
Za te masy w niespełnionych snach.
Teraz już nie ogarnia mnie strach,
A okrywa zielony dach.

     *     *     *

"Kto oszczędza ten ma..."
Ale żeby oszczędzać najpierw trzeba mieć.

     *     *     *

"Dżentelmen nie mówi o pieniądzach".
Bo je ma.

      PRZED  SNEM

Zanim sen mnie zmorzy,
Zanim powieki zamknę do jutra -
Niechaj mi się wiersz ułoży,
Bez owijania życia, jaka dola okrutna.

Cienie ciszy grają nocami;
Wyniosłe chwile i upadłe...
Życie, jak sumienie gryzie latami
I nic nie podołają pragnienia zajadłe.

Czas za czas stracony -
Upadły, wzniosły - wzniosły i upadły...
Pozostaje tylko gniew ochwacony
I cień ruchomy nocami zbladły...

   DNIEM  LISTOPADOWYM

Mgła snuje się wszędzie -
Widzialność ograniczona, raczej krótka.
Ależ po tragicznym losu błędzie
Dzień chociaż taki sam,
smakuje bardziej niż wódka.

Wzrok dotyka mgły
I poszycia leśnego...
W czas nigdy nienagły,
Kiedy jest się ze świata innego.

Czasami komuś wzrokiem dotknąć świata
Bardziej raduje lub boli,
Niż z ust, co wylata -
Słowa, których ma się do woli...

        ABECADŁO  HISTORII  CZŁOWIEKA

Piszę nie po to, by zadowolić krytyków, a żeby wyrazić uczucia,
natchnienia i wspomnienia, skoro miałem ciężkie życie!
Poświęcam się Podlasiu i Ojczyźnie, gdy żyję na tej Ziemi.
Nie dbam o popularność, ważne co czuję w sercu.
Ufam, że nie piszę wierszy tylko sobie,
a uwieczniam słowa, choć proste, dla potomnych.
Będę szczęśliwszym na Ziemi, a później i w Niebie,
jeśli komuś z Was przydadzą się moje wiersze,
tym bardziej, kiedy przez moją historię wydarzeń z życia,
weźmiecie do serca, co Wam się spodoba,   
wzruszy lub zaciekawi, czy może nawet zachwyci?
Ale przede wszystkim, jak na moim przykładzie nie popełnicie mego błędu
i niechaj nikogo z Was nie spotka mój los.
Kopalnia to ostatnia kromka chleba, co los był mnie tam zaprowadził,
gdzie nie ma nawet "diabła".
Los mnie tam pchnął za chlebem i chęcią lepszego życia,
ale stało się tak, jak nie powinno się stać.
Zatem nie umarłem po to chyba,
żeby być wierszowym takim jakim jestem?!

               MÓJ  DOM  VI

Mój dom, to wierszy tom; a w nim żali z życia grom.

Mój dom, w którym los, jak atlantycki sztorm,   
co zalewa duszę solną raną - na tę chwilę daną.

Mój dom, w którym  c i e r p i e n i e jest wpisane rodom,
które jak fatum istnienia nigdy nie odchodzi, tylko jak cień błądzi...

Mój dom, który wytrzyma wszystko i choćby jego podwaliny
wyważałby stalowy łom, nie upadnie, jak domek z kart,
a obroni się temu, że ciężar życia umieścił się
na wieczność w wierszy tom, więc spać można,
w których mój dom jest przeznaczeniom takim,
jak pamiętnym snom.   

   W  ZŁYM  ŚNIE  II

Ty mi lato.
Ja Ci za to deszcz i śnieg.

Ty mi ćwierć wiek poświęcasz się...
Ja Ci za to ględzę bzdur stek.

Ty mi grzeczność.
Ja Ci smutku wieczność...

Ty mi radość.
Ja Ci niczego dość.

Ty mi dobroć.
Ja Ci złość.

Ty mi zacność.
Ja Ci daję w kość.

Ty pokutę na sobie nieść - w Twojej duszy boleść...
Ja Ci, jak nie litość, a jak wielki drań.

Ty mi mówisz, już mnie nie rań!
Ja Ci ciągle ględzę bez dwóch zdań...

  Basi

    WŚRÓD  KACZEK

Piękne, okazałe, miłe - poezja,
Krążą na wodnym akwenie -
Środkiem, brzegiem jak finezja
Zaburzając podwodnych topieli cienie.     

Łańcuchy gór snują się po niebie -
Podwójnych chmur przebytych z całej doby.
A tam, gdzie spadnie deszcz, już nie ważne czy w potrzebie.
Ważne, żeby korzyść przyniósł podążając dalej oby.

Kiedy los ze mną się bawi,
Oczy pełne żalu -
Wtedy serce moje krwawi,
Że ja nie do tańca i nie do balu.

A do tych kaczek,
https://photos.google.com/photo/AF1QipNXIYYVUfoYYG2-C17ZEs5GyCQnY6KvHu1LczGM
Które nie wyśmieją się ze mnie,   
Że ja wśród ich jedynaczek
Umieszczam na papier wspomnienie...

Raz ze smutku, raz ze szczęścia
W oku łza się zakręci,
Że życie, jak figlarz nie do pojęcia -
Raz do czegoś zniechęca,
Innym razem ciągotką nęci.

Kaczki prześliczne moje ulubienice,
Może wyleczycie mnie z życiowej tęsknoty,
Żeby już nie drgały wzruszeniem moje tętnice
Styranym życiem, a poderwał się do życiowej ochoty.

   TU,  GDZIE  OSIEDLIŁEM  SIĘ  JA

Nad głową szumi las...
Ja w ten czas -

Jestem z Tobą Przyrodo,
Ty moje Piękno, Urodo.

Kiedy Ojczyzna wypłaca świadczenie
I kiedy jest się k a l e k i m  z górniczego umęczenia!

Kim może być człowiek w końcu?
Tarzać się na Sumatrze w słońcu?

Czy wiersz napisać za to, że się żyje?
I dziękować Bogu, mimo życie gorzkie, jak pomyje.

Jak dobrze urodzić się z duszą poety,
bo teraz uśmiech moją pierś roznosi,
A życie choć sobacze do Nieba się nie prosi.

Chce się żyć i wiersze płodzić,
Niż w duchowej pustce błądzić.

Żyć w naturze i z Naturą Przyrody,
Kaczki liczyć na wodnym akwenie dla radości i urody.
https://photos.google.com/photo/AF1QipNy7dhdSysawO6OQLuASgb7J_it3rh0G114eWMA

Kiedy doszło się do zgody z samym sobą
I Naturo Przyrodo z Tobą.   

Co nosisz mnie górniczego połamańca
Po puszczy nie jak głuchego ostańca*.

A dźwięcznego nad tym akwenem wodnym.
https://photos.google.com/photo/AF1QipN7DTAtIxAQx5n85fMM8ji1Spz01GxFq6w4cXfA
Po tej grobli, z której woda spada z dudnieniem chłodnym.
https://photos.google.com/photo/AF1QipNtOe-C8bC7P5MCo9IkeGrKaiQ8Fh4jm1CDIdup

Na głębi rzeczką cicho płynie bez wiru,
Jakim nie targa po kamieniach i złoto połyskającego żwiru.
https://photos.google.com/photo/AF1QipNtPXtyM7euk75nP4Gucha-xJwHIXOI0jQ26oHg

Niebo w błękicie otacza to wszystko,
Gdzie spotyka się rzadko.

Lecz tutaj, gdzie czas się zatrzymał
I tutaj, gdzie ja sto razy bywał.

Na wierszowego wyrosłem -
Wrzucając do wody swoje życiowe przypadłości.
I już nikt nie powie, że jestem górniczym osłem,
Kiedy gram wierszami w oazie jedności.

Gdzie wszystko żyje ze zgodą Stwórcy Bożego,
A mnie w tym miejscu tylko cieszyć się z uradowaniem
do każdego dnia miłego...

  Objaśnienie: jak nie głuchego ostańca* - autor wiersza miał na myśli siebie samego,
  mimo jest jak leżący kamień czyli przykuty do wózka inwalidzkiego jest aktywny
  ruchowo i dźwięcznym w wierszach.

  Wiersz napisany Podlasiu

WIERSZE  Z  GRUDNIA  2009  ROKU

CZAS  ŻYCIU  NIE  PRZEBACZA

Dzisiaj umarł mi brat
Choć życia miał nie za wiele.
Śmierć przyszła, jak sądu kat,
Żegnając ostatnią drogą w kościele.

Smutno mi dzisiaj tak,
Jak tym, którym już było tak smutno.
Czas to jest schodzącego życia znak,
Ach, jak na tym świecie okrutnie.

Ale czy ja mam walczyć z tym,
Czego nie w sposób zatrzymać?
W życiu jest lepszy wiersz pod rym,
Niż biedą w sercu się zarzynać.

     *     *     *

Biblijna zasada: "Ostatni będą pierwszymi!"
Niech z takim przeświadczeniem przychodzi nam umierać.   
Jezus, który stał i stoi wyższy nad wyższymi,
On każe nam, żeby przed sądem ostatecznym się nie upierać!

Skoro życie raz jest nam dane,
Aby później je utracić.
Więc chwile, które są nam znane,
Niechaj będą piękne, aby duszę wzbogacić.

...Zanim się odejdzie.

  Dedykowany bratu.

     *     *     *

Wszystko co we mnie drzemało tym bardziej,
co się burzyło wyczesałem do wierszy...

     *     *     *

Wiersze nieczytane nie mają żadnej wartości,
bo takie wiersze nie żyją.

              POGODA  DUCHA

Choć od ponad dwóch dekad życie mam ciężkie,
nigdy nie miałem myśli samobójczych.
Mieć duszę natchnioną - to tak jakbym był duszą bez ciała;
lekkim i lotnym jak ptak, cichym i wzniosłym jak nieodgadnięty znak.
Spokojnym i pokornym, jak poddany - na ten znak -
czekając na czas skonany. Być Bożym człowiekiem życia i rozsądku.

WAGA  DOBROCI  I  ZŁA  W  CZŁOWIEKU

Skarbnica wiedzy to życie,
A życie to czas...
Co niejednemu pójdzie w las,
Drugiemu rozrasta się w wykwicie.

Ludzie noszą różne imiona,
Nawet różne przezwiska:
miłe, śmieszne, nawet wyzwiska,
Lecz każdy wart tyle na ile czegoś dokona.

W człowieku jest coś takiego,
Że jeden nosi imię poety -
układa wiersz, pisze sonety
I wyrasta duchowo na wierszowego.

W innym człowieku jest coś takiego,
Że jest bez duszy i serca:
krzywdzi bliskich, okrada obcych, coś podłego.
A jednak chodzi po tej samej Ziemi
do dnia sądnego, ludzi zdzierca.

Ale czy nie lepiej w życiu być
Przez ludzi chwalonym, niż ganionym?
Do tego nie trzeba być uzdolnionym,
Aby ze zła w dobroć stać się lepszym.

      DZIECIOM  NA  MIKOŁAJA

...Cała dzieci zgraja czeka na Mikołaja...
Lecz kto dostanie prezenty,
A kto rózgę, będzie zależeć od dzieci.
Tak już jest od stuleci,
Że Mikołaj paczki przynosi dzieciom tym,
Które nie zasłużyły na rózgę?!
Nie wystarczy dla Mikołaja powiedzieć wierszyk pod rym,
Trzeba jeszcze wcześniej być dzieckiem dobrym, nie złym,
Aby Mikołaj przyszedł do dzieci.

TACY  SAMI - [ A JEDNAK NIE TACY SAMI ]

Tacy sami, a bariery między nami!

Tacy sami, a na siebie samych zdani.

Tacy sami, tam gdzie nie ma innych.

Tacy sami, a problemy nie za nami, lecz przed nami!

Tacy sami chyba z tymi, co żyć jesteśmy zdani z nimi.

Tacy sami tym, co przed nami i za nami tacy sami.

Tacy sami, a ściana między nami.

SPÓŹNIONY  WIERSZ  O  ZIMOWYM  LISTOPADZIE
   

Krajobraz nad akwenem "Czapielówka"   
Pokrył się śniegiem
I się zrobiła niezła zimówka
Z przedwczesnym zimy biegiem.

"Flet" tymczasem zakręcił "Audi-cą"
Ślizgając się po śniegu.
Och, gdyby ojciec to zobaczył, dostałby kłonicą
Po grzbiecie jeszcze w podwórzu w biegu.

A tak poszaleje sobie -
Rozładuje adrenalinę w sobie
I odjedzie, skąd przyjechał
Z radością, że poszalał sobie z pociechą.

Tymczasem pozostałem tylko ja
I moja życia połowica*.
Ach i kaczki, radość moja -
[ co się skryły pod pomostem ]
Na które wzrok mogę zawiesić,
Jak statek na dnie kotwicę.

Wiatr kołysze zaśnieżoną puszczą -
I nocny zwala śnieg.
Ludzie, które tutaj goszczą,
Rozumieją, że ten las rósł cały wiek.

Ja, tu bywam 1/10-tego czasu, a się czuję tak,
Jakbym był życiem starszy od tego lasu,
Choć szumnego mego życia było tylko mały znak
Do tego wiecznego lasu.

Nie wiem czy dalszy jest sens
Mieszać się w historię, którą stworzył Najwyższy?
Lepiej zamilknę. Niechaj inni mają to za precedens.
A mnie niechaj się stanie tutaj każdy dzień milszy,
Od poprzedniego dnia. Amen.

  Objaśnienie: połowica* - żona autora wiersza.

   [ 5-6.XI.2010 ]

  LISTOPADOWY  DESZCZ  O  PORANKU

Grudzień, a deszcz padał
Całą noc - i pada dzisiaj o poranku...
A jeszcze czterdzieści lat temu o tej porze mróz tak gadał,
Że wszystko co żyje było w srogim szwanku!

Dzisiaj pada i pada deszcz...
Z czego nawet i ptakom niemiło.
Nawet dostrzega to niejeden wieszcz,   
Że tak przed laty nie było.

Ja także to dostrzegam,
Chociaż nie jestem wieszczem.
Choć chwilę żyłem, długo biegłem
I nigdy nie byłem leszczem.

          GROBLA  ZIMĄ

https://photos.google.com/photo/AF1QipOYX3F4n8lBqDXiwdXr18Uls7D_f0-icry6z_GD

Ogromna cisza w moim sercu,
Chociaż wydarzeniem z życia zranione.
Tymczasem głuchy huk, jak na zdziercu -
Budzi kopalniane tragedie, które już były uśpione.

To ta woda z grobli tak na mnie oddziałuje,
Jak żywiołu gwar, który tu przecież nie jest sam,
Zagłusza spokój, ale minionego w ogóle czasu nie żałuje.

Żywioł jest piękny dla oka poety,
Chociaż targa siłą nieprzebytą, jak gniewem.
Ale czy w sercu tak zranionym, niestety,
Nie smuci ten żywioł z leśnym wiatru powiewem?!

Wiatr zimowy, nagły przyszły
Kołysze sosnami jak huragan zerwały.
Tyle dobroci i szczęścia w tym, że nie krwawy,
Jak ten czas, który już nie wróci przeszły.

Jak dobrze w tym, gdy ma się ciepły dom.
W nim o tym napiszę wiersz pod rym,
Że tutaj pogoda jak grom.   

W domu wierszy tom.
Zatem jest w życiu cel.

          PRZY  GROBLI

https://photos.google.com/photo/AF1QipNPmM8mMsZKCbv3ILglm85bBKcr5wY3dhtske8A

Spada z hukiem woda - dniem i nocą...
Nie powstrzyma żadna czasu zgoda,
Naporu tego, który jest potężną mocą.

A ciągle spadając huczy po puszczy
Gniewnym echem, jak ryk lwa.
Słyszę to ja i świerkowy puszczyk.

Gdy mój słuch na skupienie się zda -
Usłyszę nawet jak rzeczny ruch spod grobli pianę gna.

A tam gdzieś dalej w leśnej puszczy
Piła wyje aż z tego żal, że nie las, a świszczy zrąb!   

Czas już wracać do domu,
Ze "Źródła Romana"nabrawszy wody, oczywiście.

.   
            ZIMA  NA  PODLASIU

Idzie zima wielkimi krokami, raczej nagle już przyszła!
Choć to jeszcze nic, co było przed wiekami.
Ważne, aby wszelka zaraza ze zmarzliną już wyszła. 

Drzewa liściaste okuły się w sen zimowy, zima w śnieg biały.
Tylko niezmienny las sosnowy, który otacza zalew cały. 

Wśród tej zmarzliny, ja, nie jak glizda,
Chociaż tutaj jestem jedyny, który na nic nie gwiazda.

Dane mi było Naturą się uraczyć, bo kiedyś mi się przyśniło,
Że tę ziemię będę chciał w wierszach zaznaczyć, 
Gdy będąc jeszcze na Śląsku ku tej ziemi tak serce się paliło...   

W snach chodziłem po tej tak cudownej rodzinnej ziemi... 
Całymi dniami tęskniłem, jak dziecko za matką... 
Lecz los kazał czekać ku czasom tymi,
Co z tego wyszła nie lada gratka.

Skoro dłuższe czekanie zdradza większą tęsknotę...
Wtedy sobie samemu stawia się pytanie,
Że ziemię skąd się wyszło, będzie się pielęgnowało, jak cnotę.

Nie szkoda mi wysiłku, nie szkoda czasu.
Zanim życie jeszcze nie dobiegło do schyłku,
Poświęcam się tej ziemi zawczasu.   

Tym na co mnie stać czyli wierszem.
Choć wiem, że czasami trudniej słowem grać,
Niżeli w sierpniowych żniwach "sierzpem"*   

Wiem to dobrze, skoro byłem chłopem i robotnikiem -
tyrając w pocie czoła, będąc z klasy chłoporobotniczej wspólnikiem.   
Lecz przez los na dzisiaj przyszło mi parać się piórem -
Zatem niechaj się wzniosą moje proste słowa samemu
Panu Bogu, jeżeli zdoła mnie wytrzymać?

  Objaśnienie: "sierzpem"* - sierpem.

  Pisałem, dnia 16.12.2009 roku. Podlasiu

  MOJA  OJCZYZNA,  TO  ZIEMIA  PODLASKA

Moja OJCZYZNA, to ZIEMIA PODLASKA.
Moja blizna, to "dynamitu laska".
I jak to pogodzić skoro jednego i drugiego żal?
Co musi się zrodzić sięgając okiem w dal?   

Moja ZIEMIA PODLASKA,
To nie jak ta "górnicza dynamitu laska".
A jak te Łono Natury,
Które lasów wierzchołki ocierają chmury. 

Moja ZIEMIA PODLASKA - pisać Jej wiersze
Przez los dana mi była łaska
Po horyzont jak dłuższa i szersza -
Mojej ZIEMI PODLASKIEJ,
Którą opuściłem za chłopca.
Kajam się po dzisiaj, jak na duszy polskiej,
Że z tej ucieczki wyszedłem na głupca.
W dodatku na  k a l e k i e g o  głupca,
A zatem jeśli na dzisiaj wierszem mogę się odpłacić?
To póki mi życia - staję w szeregi hufca,
Abym mógł służyć Ci, moja ZIEMIO PODLASKA, 
Co by mógł swoją chłopięcą głupotę zmyć.   
Tym samym oczyszczając sumienie swoje,
Które ciąży na mnie po dzisiaj!

  Pisałem, dnia 16.12.2009 roku. Podlasiu 

       ZABAWKI  Z  DZIECIŃSTWA

Pokolenie z wieku moich synów mają problem, 
jaka z dzieciństwa zabawka była dobra?

A ja nie.

Ja nie miałem z tym problemu,
skoro w dzieciństwie nie miałem zabawek.

Ale pamiętam czarnego kota,
który nie dawał się wziąć na ręce, drapał. 

Pamiętam kury, które z ręki wydziobywały chleb
lub bułkę od święta.

Kiedy kuzynowi z Gdańska lub bratankom
z Wyszkowa to się przydarzyło, płakali.

  A ja nie.
I zabawek żadnych nie miałem.

Pamiętam, jak młotkiem się bawiłem,
zamiast prawdziwą zabawką.

Nawet psa nie było, choć mieszkaliśmy na wsi,
bo mama psów nie lubiła.

Ale za to żalu nie miałem.

Wiosną zapędzałem się na ukwiecone mleczem łąki,
ku bagnom z kwitnącymi kaczeńcami, nad rzekę dzieciństwa,
gdy byłem spragniony, piłem z rzeki wodę nabierając garściami -
była czysta jak kryształ, żadne nawozy mineralne rowami nie spływały do rzeki.
Także zapędzałem się na chłopskie pola zielone,
mierzyłem się wzrostem ze zbożami, rosły szybciej, niż ja.
Pamiętacie moje buszowanie w łubinie - powstał z tego wiersz. 
Latem fascynowałem się zbożami srebrnymi i złotymi,
póki byłem małym chłopcem - a kiedy urosłem - 
zwalałem na pokos dośpiałe zboża - i stałem się z chłopca chłopem. 
Historia do pozazdroszczenia.

          MOJE  WIERSZE  SĄ

Moje wiersze są tragiczne, jak moje życie.
Moje wiersze nie są liryczne,
Skoro po tym poetą się stałem
Krzyżem padając na "kopalniany urobek"* o świcie!

  Objaśnienie: "kopalniany urobek"* - zwał, kupa piaskowca lub węgla
  odstrzelonego na dole kopalni w przodku chodnika.
  "Urobek"* - również określa się, kiedy w ścianie węgla wyfedruje się
  daną ilość węgla.
 

                ZARAZ  PO  WYPADKU

Otchłań podziemna krążyła wokół "ociosów"*
I żal był ot taki odchodzić z tego świata, 
Bo jeszcze śmierci nie usłyszałem koło mnie szemrzących głosów,
Kiedy w domu czekała na mnie żona z synami i ciepła chata.

  Objaśnienie: "ociosów, ociosy"* - po prostu prawa i lewa strona
  ścian chodnika na dole w kopalni. Jak sama nazwa wskazuje: "ociosy"
  czyli ociosane materiałem wybuchowym i kilofem prawa i lewa strona
  oraz strop i spąg* wyrobiska do zabudowania chodnika. 
  spąg* - czyli powierzchnia pod stopami.

       OT,  ZIMA  PRZYSZŁA  NAGLE

Przez dzień, dwa, trzy ścisnęło mrozem,
śniegiem przysypało ponurą smutno krajobrazową jesień!
I już chłop saniami, a nie wozem może jechać po to,
co nie dał mu czasu wrzesień.

  16.12.2009 rok.

  W  "TRÓJKĄCIE  WIERSZOWYM"  ZIMĄ

W "trójkącie wierszowym" wiatr kręci śniegiem,
Wiruje jak trąbą powietrzną -
Zmiata śnieg z bloku szeregiem,
Jakby za jakąś przyczynę grzeszną?

Tymczasem sikorki w liczbie mnogiej
W ruchomym kolorze głóg przyozdabiają -
Odgania jedna drugą od słoninki w zimie srogiej,   
Jak dobrze im, że choć słoninkę mają.

Las bujany przez wiatr -
Kołysze się w aurze śnieżnej.
Wszystko kręci się, jak z filmu: "Kadr" -
W tej chwili zimy pobieżnej...

Nie wiem, co mi się stało,
Że tego roku polubiłem zimę,
Tak znienawidzoną, co na nią
przekleństw dałem nie mało,
Od kiedy przez los przyszło mi się:
"paraplegika" nosić imię. 

   DNIA  ZIMOWEGO

Prószy obfity śnieg...
A ja jak wieszcz
Lub jak sęp wypatruję teren
Nie za pożywieniem,
A za ujrzeniem
Sam nie wiem czego?

MAM  TO  ZA  CZYM  PRAGNĄŁEM
CZYLI  JESTEM  NA  UKOCHANYM  PODLASIU

Piękne zimowe widoki, jak okiem sięgnąć -
Wszędzie białe obłoki, co tylko duszę tchnąć -
Patrząc na te śnieżne stoki,
Już nie muszę na życie kląć,
Skoro mam to za czym tęskniłem -
Patrząc po horyzont sokołem górą,
Dołem i człowiekiem.

          TYTUŁ  NIEZNANY

Dygoce moje ciało, pulsują skronie -
Z tego co się stało. Lecz już łez nie uronię.
Wypłakałem się w wierszach za lata chude i tłuste.
A teraz oddaje swoje życie na "szach mat" BOGU.

      NARAZ

Słońce świeci, pada śnieg...
Sikorki obskakują drzewo...
Nie smutno ci dzisiaj "ewo".

Lokator blokowiska trzepie świąteczny dywan,
Echo po puszczy się niesie!...
Tak jakby dokonywał się jej wyrąb.   

Słońce świeci, pada śnieg...
Sikorki obskakują drzewo...
Czy natrętnie ci dzisiaj przyozdobiona "ewo"?

         CIEKAWE,  ŚMIESZNE,  A  NAWET  DZIWNE

Od kiedy padłem na górniczy urobek - uderzony skałą z czoła przodka* -
odtąd nigdy nie jechałem autobusem, tym bardziej tramwajem.
Ale nie oznacza to, że nie poruszałem się po ulicach śląskich miast,
czy teraz Podlaskich. Po prostu wozi mnie mój koń: Mustang.

  Objaśnienie: czoło przodka* -  czoło chodnika górniczego.

                                                                           
  W  GRUDNIOWE  POŁUDNIE
[ ale jeszcze przed zimą ]
[ wiersz spóźniony, ale pisany w swoim czasie ]

Mgła zewsząd otacza
I coraz bardziej się zbliża.
W tej chwili lęk mnie przytłacza,
Bo biją kościelne dzwony ku Niebu "mirze".

Idzie kondukt pogrzebowy!

     NAGŁA  ZIMA

Nagła zima przyszła,
Zima niedobra i zła dla tych,
Którym dała się we znaki!

Nagła zima przyszła,
Zima dobra i radosna dla tych,
Którzy lubią stoki narciarskie!

A nawet dokarmiając ptaki.

Zima niedobra, zła!

Zima dobra i radosna, jak ta lala!

              IDĄ  ŚWIĘTA

...Idą Święta Bożonarodzeniowe;
W domach, supermarketach świąteczna ludzi krzątanina:
Ludzie, supermarkety świętami żyją - wystawy mając wesołe,
Nawet do kosza biednym kładą świąteczną daninę...

Do tego na dworze dzieciom dopisała zima;
Zima taka aż z radości są w niebo wzięci.
A nad wyraz radości będzie, jeśli zima przez Święta potrzyma,
Szkoda tylko będzie tych co w łóżkach są,
Gdy Im z żalu za tym łezka się zakręci?
                           

...Idą Święta stąpając dużymi krokami,
Do tego zima już przyszła.
Nawet ptaki zza okolicznych drzew są przed oknami,
Co im na odwrót, jak ludziom z głodu tęsknota ku nam przyszła.

Są już Święta Bożonarodzeniowe -
Choinkę każda katolicka rodzina ubiera...
Jezus co rok się rodzi odnowa,
Bo nigdy w naszych sercach nie umiera.

Śniegi padać ustały, wiatry ucichły,
Bo Jezus Narodzony w Stajence radość przynosi.
Nie ma w tym, jak u polityków żadnej lichwy,
A szczera Miłość, którą Jezus ciągle w nasze dusze wnosi...

Nawet zwierzęta klękając cuda, cuda ogłaszają:
Że mówią ludzkim głosem za cud uznając,
Że w Święta Bożonarodzeniowe radość z Jezusa mają.

        MIECZY-SŁAW

Imię pogańskie, a tyle w nim barw,
siły, grozy i sław, jak Mieczy-sław.

        MUZYKA  MEGO  ŻYCIA

Muzyka mego życia, to: "Płoną góry, płoną lasy".
Muzyka mego bycia,  to wierszy stosu zapasy.
Wszystko gra strunami żalu i bólu,
Radości, smutku, ale i przetrwania.
Lecz nic nie mogłoby przetrwać bez powołania,
Gdyby nie geny Twoje matulu.   

Muzyka mego życia, to: ani sen, ani zjawa,
A wszystko to co jawa.

Muzyka mego bycia, to: nie słodkie wino do wypicia,
A czar goryczy z mego życia.

      *     *     *

Polityk odchodzi z polityki i do polityki wraca -
tym samym wchodzi do tej samej rzeki.
A kto wchodzi do tej samej dwa razy rzeki,
niechaj odpowie sobie sam polityk.

        JAK  PRZEMIANY  TO  WE  WSZYSTKIM

Za PRL-u "Teleexpress" lub "Dziennki Telewizyjny" informował społeczeństwo:

"Polska rośnie w siłę i dobrobyt."

A dzisiaj "Teleexpress" i "Wiadomości" informują społeczeństwo:

"Kto kogo okradł." "Kto kogo zabił."

A jaka prawda jest bardziej gorzka - wie o tym tylko poszkodowany.

     *     *     *

Żaden poeta nie gani swego kraju w swoim kraju.

                        Politykom

Łatwiej szastać publicznymi pieniędzmi, niż własne policzyć.

...ŚWIĘTA  BOŻEGO  NARODZENIA

Na dworze śnieg puszczę wybielił,
W oknach świecą się okazałe choinki.
Sklepy i supermarkety ubrały wystawnie okna.
Na ulicach wystrojone słupy, a nawet żywych choinek.

Sklepy pękają w szwach jako towaru,
Taki i klientów po ten towar.
Magia Świąt - wigilijna wieczerza -
Ku nam wszystko zmierza.

W wigilijną wieczerzę Jezuskowi się zwierzę.

  23.12.2009 rok.

            Według  Mietka

Jeśli poeta żyje w kraju demokratycznym
i z tego względu ma swobodę  w o l n o ś c i,
to nigdy nie powinien opuszczać tego kraju.

     ZAWSZE  TAM,  GDZIE

Zawsze tam, gdzie natchnienie...
Zawsze tam, gdzie wspomnienie...
Zawsze tam, gdzie wierszowa nuta gra...
Zawsze tam, gdzie Ziemia rodzinna przed oczyma ma...
https://plus.google.com/photos/10327673 … 2610294633
Zawsze tam, gdzie uwielbione miejsce mam...
https://plus.google.com/photos/10327673 … 2610294633
Zawsze tam, gdzie tę Ziemię znam...
Zawsze tam, skąd odejść ciężko będzie.

          WIGILIA

W wielu domach już unosi się zapach wigilijny,
A z 12. potraw najważniejsza jest kutia podlaska.
Adam i Ewa mają dzisiaj swój dzień,
My spektrum żywności, jak nie w każdy dzień.

Dzisiaj nie wolno żalić się i płakać,
Bo jaka wigilia, taki i cały rok.
Niechaj się na dzisiaj i na jutro
Darzy się nam w komorze i w oborze.

Podlaska tradycja mówi:
Jeszcze siano położyć pod obrus na stół wigilijny,
Aby przypominało to bardziej narodziny Jezuska.

Na choince świąteczne dzwonią dzwoneczki,
Lampki błyszczą się pulsującym światłem...

Ludzie przy stole wigilijnym radują się
I o wszystkim zapominają, co był złe.

Dla Jezuska nowo narodzonego.

  Wigilia 2009 rok.

      W  BOŻE  NARODZENIE

Dzieci się radują z prezentów,
Mając więcej pociechy, niż przez cały rok.

Supermarkety w czasie tym i bez agentów
Zarabiają tyle co szok.

W stajence zwierzęta rozmawiają ludzkim głosem.

Szopka Betlejemska - akcent przesłania Świątecznego.

        PISAĆ  WIERSZE  KAŻDY  MOŻE

W wierszu: "ble, ble" trudniej napisać, niż wiersz: że, że.
Lecz ten, kto pisze w wierszu: "ble, ble",
Nie pisze wiersz: że, że, a przekazu swego życia szle,
Choć pisać wierszy nie potrafi [wcale], ale może.

     *     *     *

Na ziemi codziennego życia,
W miejscu codziennego bycia,
Miłe słowo nie da się zapomnieć,
Żywe słowo nie da się uwięzić,
Albowiem zawsze można je przypomnieć.

    TAK  SIĘ  ZŁOŻYŁO

Tak u mnie się złożyło,
jak u Adama Mickiewicza,
który nigdy nie był w Warszawie.

Tak u mnie się złożyło,
że choć mnie tyle do Mickiewicza,
ile z Białegostoku do Zakopanego.

To czy Wy wiecie,
że ja, jak Adam Mickiewicz,
co nigdy nie był w Warszawie.

Tak i ja nigdy nie byłem w Zakopanem.

I jeszcze czy Wy wiecie,
że urodziłem się po śmierci Mickiewicza
w równe sto lat.

Dla Was to nie ma żadnego znaczenia,
ot po prostu zwykły przypadek.

Dla mnie ten przypadek
dodaje wiary i ducha pisać wiersze...
Nic poza tym.

   W  MOIM  MIEŚCIE  ZIMĄ

W moim mieście zimą,
To nie w Szczecinie, czy w Gdańsku,
Gdzie śnieg krótko się utrzymał.
A dosypał, jak i w Brańsku,
W moim mieście zimą:
Na ulicy Ogrodowej - [ Białystok ]
W moim mieście śnieg ubrał drzewa...

Tak jak na ulicy Sosnowej - [ Czarna Białostocka ],
Gdzie żyję w moim mieście ja
I już nie naga "ewa".

  Białystok, 29.12.2009 rok.

W  MOIM  MIEŚCIE  ZIMĄ  II

W moim mieście zimą,
Co widzicie piękną zimę.
Oprócz tego otóż w tym wieżowcu -
Jest Urząd Miasta Białystok,
Gdzie zasiadają mądrzy włodarze
Tego miasta, w moim mieście.

Rządzą tak, że w moim mieście
Jest według statystyki na mieszkańca
Największy w kraju rozwój budowlany.

W moim mieście drogi buduje się tak,
Jak w żadnym mieście.

W moim mieście jest dobry znak,
Że z biednej "ściany wschodniej" -
Wyrośnie moje miasto tak,
Jak wyrósł New York.

W moim mieście.

  Białystok, 29.12.2009 rok.

W  DNIU  29.12.2009  ZA  MOIM  OKNEM

Ów! Co za zima,
Śnieg drzew się ima,
Urok niesamowity,
Za oknem same zachwyty -
Zimą.

Piękne te moje jest Podlasie
Na dzisiaj i zawsze jest na czasie,
Śnieg sypie jak srebrem
W blasku słońca, jak piękno dobrem.

Dzisiaj ptaki nie muszą ubierać drzew,
Skoro zimowy wrócił odzew!
Tak biało i czysto jest,
Jakoby spadł śnieg z Nieba,
A nie z nieba wprost.

         SZOK  TERMICZNY  ZIMĄ

Zimą w domu +25C -
Wychodząc na dwór jest -15 stopni Celsjusza
czyli 40 stopni różnicy w natychmiastowym czasie.
Szok termiczny dla organizmu.

. 
    "PATRIOT"

W posłudze idę TOBIE,
ZIEMIO moja PODLASKA.
Wiersz CI piszę w ozdobie,
Żeś Ty mi, jak łaska,
Że mogę żyć na tym
Tak pięknym skrawku
POLSKIEJ ZIEMI.

  Podlasiu

  WRÓCIŁEM  DO  MOJEJ   MAŁEJ  OJCZYZNY

Mam więcej szczęścia, niż Czesław Miłosz,
bo mogłem wrócić do mojej małej ojczyzny.
Miłosz nie mógł, jaka szkoda.
Mam więcej szczęścia, choć spotkało mnie  k a l e c t w o!
Skoro Miłosz, co tylko o tym marzył.
Ja, mogłem wrócić do swojej małej Ojczyzny i żyć,
której Miłosz już nawet nie mógł zobaczyć. 

CUDOWNE  OCALENIE

Ocaliłeś mnie, Boże,
Nie po to bym cierpiał,
A po to, bym umarł. 

Ocaliłeś mnie, Boże,
Kiedy padłem na urobek krzyżem!
Abym żył i stał się poetą... 

Ocaliłeś mnie, Boże,
Wlewając we mnie natchnienie -
Tym samym rodząc się po śmierci.

I już nigdy nie będę umierał.

Ocaliłeś mnie, Boże!
Bym żył wiecznie...

    ...SPEŁNIENIE

Ja, nigdzie nie byłem poza swoim krajem,
co nie jak przede mną inni poeci?
Nawet w Ojczystym kraju
w wielu nie byłem grodach,
a przeżyłem więcej, niż trzeba.
Cieszę się, że dane mi będzie
tutaj w rodzinnym Ojczystym kraju
spocząć w otoczeniu lasu.
Kiedy to już nastąpi,
po tym odwiedźcie mnie
od czasu do czasu.

                BRZYDOTA  JEST  PIĘKNĄ

A jednak kobieta, która jest brzydotą, w istocie jest piękną!
Z profilu od którego wydawałoby się, że jest brzydotą,
a pod szatami nie różni się faktycznie od kobiety pięknej,
skoro ma identyczne walory i kształty, jak kobieta optycznie piękna.
Te same wdzięki, tę samą jędrność, tę samą temperaturę
i ten sam skutek, gdy chodzi o seks.

A mężczyzna jest tylko psem.

          ODMIENIEC  III

Ludzie chcą grzać tyłki w Sydney i na Antypodach.

Ja wolę polski śnieg, choć jako "ON" nie lubię zimy.

Ludzie lubią słoneczną pogodę.

Ja lubię dzień pochmurny +15C w okresie letnim.

Ludzie kochają to czego nie mają.

Ja kocham to co mam.

Ludzie uwielbiają to czego nie znają.

Ja uwielbiam to co znam.

Ludzie narzekają na to co mają.

Ja nie narzekam na to co mam.

Ludzie, co to kalectwo nie znają.

Ja muszę żyć z tym na co dzień...

A ku mnie ciągle spokój i cisza idzie... i ...szła.

           WYZNANIE  II

Piszę w imieniu swoim,
nie w imieniu ludzi mas, czy narodu. 

Jestem tylko sam za siebie odpowiedzialny.

Nie oznacza to, że coś,
czy wszystko jest mi obce, wręcz przeciwnie.

Wszystko mnie wzrusza, wszystkiego żałuję,
wszystko odczuwam z emocjami i natchnieniem,
jak wrażliwy poeta, ale nie chcę być żałosny,
chociaż w treści na takiego wyglądam.
To po prostu życie, a ja tylko jestem jego małym trybikiem.

     *     *     *

Proza nie jest poezją, poezja nie jest prozą.
Proza jest pójściem na łatwiznę
bez duchowych emocji i natchnienia.
Poezja jest tego pod każdym względem przeciwieństwem.

     *     *     *

Lepiej być gołym i zdrowym, niż nadzianym, ale do Boga wzywanym.
Każdego jest taką wolą, ale przeznaczenie nie wybiera,
kiedy śmierć jest ostatnią drogą. 

     *     *     *

Śmierć nie wybiera, kiedy odchodzi życia era.

      WIDOKÓWKA  Z  DZIECIŃSTWA

Wiosną:

Przemierzając miedzą na prawo i lewo
otulało mnie zboże zielone, za nim łąki naturalne
mlecz pachniał przy mnie, wonny byłem jakobym w nim urodzony.
W "okrągłym błocie" czajki podobnie,
jak jaskółki rysowały w powietrzu koła.
A kiedy dotarłem do mokradeł chodziłem po kępach
szukając ptasich gniazd aż do tych miejsc odkąd zacząłem się bać.

Latem:

Wśród dojrzałych zbóż rósł groch obfity w strączki,
tę roślinę lubiłem niczym słodycz rówieśnika z dobrego domu.
Gdy groch był własny, buszowałem w nim do woli
i bez lęku przed ucieczką w razie nadszedłby gospodarz.

Gdy podkradałem się w groch sąsiada,
to albo kładłem się w nim na czas pobytu
i zajadałem strączki do woli nawet z łupiną,
gdy była jeszcze nad zbyt zielona.
A gdy byłem na stojąco, spieszyłem się z niepokojem,
chaotycznie strączki zrywając i pakując do kieszeni
krótkich spodenek, przy tym rozglądając się,
czy w razie nie nadchodzi właściciel?!
Świadkiem był tego nad głową skowronek,
pierzaste anioły, cień i słońce.
Obok mnie zboża złote i wiatr,
który po moim niewinnym ciele powiewał.
Z Nieba patrzył na to Bóg,
który miał mnie w swojej opiece,
mimo buszowałem w cudzym grochu.

        O  PÓŁNOCY

Kiedy wskazówka zegara nachodzi na wskazówkę,
Cisza absolutna we mnie gra...
I choć nocy już minęło połowę,
Natchnienie wierszowe aktywne, jak w erotyce "Viagra".

Cienie pokojowe wykluwają przeszłe wspomnienia,
Chodząc po kątach budzą przeszłość...
Zegar wybił już czas nie do zniesienia
I jakoby stał się wszystkiemu na złość.

Przeszłość, której nikt nie chciałby zazdrościć,
Choć umieściłem ją w wierszach;
Jak okrzyk ostatniej boleści nie mogąc opuścić -
Ciągle przeszłością grzmi w uszach...

Cisza chodzi po pokoju wraz z cieniami
I choć sumienność ciągle jest krzepiąca;
Nic się nie zmienia z tysiąca nocami,
A tylko ranienie serca i dusza paląca...

Chwile od nikogo nie wzięte
I za nic nikomu nie dane.
Jednak tkwią we mnie jak zawzięte
Bez względu na nic o co są błagane!
https://www.youtube.com/watch?v=T31FWnd8s8Q

    NAD  PTAKI  PO  UWOLNIENIE

Kiedy wzrok unoszę wyżej od ptaków,
Nie czuje się ptakiem, lecz Aniołem.
Wtem z obłokami rozmawiam będąc nad sokołem,
Nie mając w sobie żadnych wad ani znaków,

Że jest mi w życiu ułomnie
I ciężar gdzieś się przemieszczać.
W tej chwili bez sensu się streszczać,
Gdy będąc nad ptakami mam sensownie.

Unosząc się nie intelektem, a  w o l n o ś c i ą,
Nie napotykając na drodze żadnych przeszkód.
Także nie wyczyniając żadnych szkód,
Będąc z obłokami i z niebem jednością.

W duszy mając lekkość, ale nie pustkę,
Nigdzie się nie śpiesząc i donikąd nie dążąc,   
Co by przedtem na ziemi krążąc,
Miałoby się ogrom ciężaru, udręk jak
nie do zgryzienia orzech, to nie pestkę.
Co było przed uniesieniem nad ptaki.
http://www.youtube.com/watch?v=R36CixkIaIc

  Mieczysław "Mietko" Borys

       
   
            W  MIEJSCU  URODZIN

Na wschodzie ku urodzie pięknie słońce wstaje -
Wschodzące poświeci na łące i w olszynowych krzakach,
https://photos.google.com/photo/AF1QipNa666tFjufjeK02UmZ_ishdg-zwGGUmfeDXaSW
Na polach o złotych zboża smakach i nad las się wzniesie,
https://photos.google.com/photo/AF1QipON6kGIxgDf0p9UeT7eVQmhOeAFVlFcRkuW3Ubo
Po dachach wioski omuśnie i domy oświeci
https://photos.google.com/photo/AF1QipO74sJw0X_4jxHmGl5rhlL-kE_elNcqtPlhSSL1
Zanim uśnie na dobre do jutra.

         DUCHOWE  UNIESIENIE

W moim domowym pokoju tyle mam spokoju, ile lat na karku
- niosąc trudy życia na chłoporobotniczym barku.

Nie krzykaczy-podżegaczy, co wszędzie pierwszymi
byli tam, gdzie trzeba być ostatnimi.

Nie ciułaczem, co złotówki zamieniali na "zielone" i odwrotnie.
A tam z czego powstaje Chleb i Sól Ziemi Ojczystej.
Hej, hej, tej, tej Ziemi Ojczystej, co dla niej z trudu
pot skapywał na glebę, żeby Polska była Polską,
a Ludzie Ojczyzną w swojej kraju.   

   JERZEMU  POPIEŁUSZCE

Głosiłeś, że: "Wolność jest w nas"

Ja ujmuję Tobie to,
Że już przyszedł na to czas,
Że nie tylko: "Wolność jest w nas",
Ale i że ją już mamy!
Już za nią nie umieramy!
A korzystamy z niej...

"Tyrania" została odesłana do "szatana"
I obydwoje udławili się będąc na zesłaniu.

My Polacy dzisiaj w sercach nosimy dumę,
będąc  w o l n y m i  w naszej Ojczyźnie tak,
Jak ptaki w powietrzu.

Ach, jaka szkoda, że Ciebie z nami brak.
Ale Ty widzisz z Niebios,
Że zwyciężył Boga znak!
Więc nienadaremnie głosiłeś:
"Wolność jest w nas".

Bądź pozdrowionym!

Bądź patronem ku naszej Obrony Wolności
Na dzisiaj, jutro i na zawsze...

  Amen.

  Pisałem, dnia 17.01.2010 rok.
  Podlasie

         ODMIENIEC  IV

Ja nie do tańca i nie do balu.
Ja z "ostańca"* do smutku i do żalu.

Ja z "połamańca"* do wierszy,
Żeby w życiu być śmielszy,
Ale nie wpaść z  c i e r p i e n i a  w szaleńca.

Lepiej być okryty wierszem bez sławy w pozytywie,
Aniżeli ze sławą w negatywie.

  Objaśnienie: z "ostańca"* - autor miał na myśli siebie
  leżącego w łóżku, coś w rodzaju kamienia.
  "połamańca"* - połamaniec - autor miał na myśli siebie samego
  będącego na wózki inwalidzkim po urazie rdzenia kręgowego.

     O C Z E K I W A N I A   NA  WIOSNĘ

Przejawy wiosny idą już gdzieś tam z wiatrem atlantyckim -
Wiatry ku wschodowi nawiewają od Francji?
W moim kraju tego jeszcze nie odczuwam,
Zima nie odpuszcza i nie ma zamiaru odpuścić.
O wiośnie mogę tylko śnić
I czekać do wiosny na wiosnę...

   WIDMO  Z  PODZIEMI

Żyję z piętnem podziemi,
Z widmem cieni chodzące za mną,
Jak strach, co się nie odmieni
Nawet w czasie życia jesieni!?
Czas nie leczy ran, a lęk buduje.
Czemu on jest jak drań,
Co go w pamięci znajduję?!
Mętlik w głowie
I bełkot w mowie
Jest jak przywara,
Niechciana z nas para.
Jednak tkwimy w tym motłoku,
Kiedy rozum jest szokiem -
Póki nie zgaśnie -
Nicość nie wygaśnie.
Czy to przeznaczenie?
Czy kara?
Co ze snami jęczenie -
Przemieni się w upadek,
Czy podniesie się wiara?

INWALIDA  TO  GORZEJ,  NIŻ  ŻOŁNIERZ  NA  FRONCIE

Kiedy jest się kalekim -
Zewsząd i wszędzie przeszkodą zasieki,
Jak żołnierzowi na wojennym froncie,
Zanim padnie kulą trafiony?!

Człowiek kaleki nie będąc żołnierzem na froncie
I nie będąc kulą trafiony, a leży dalej,
Skoro wcześniej upadłszy
Już nie mogąc być podniesiony!

        ŻYCZENIA

W domowym cichym zakątku
Nie mając życiowego wątku
I żadnych do nikogo zastrzeżeń,
Zatem z całego życia zwierzeń:

Wszystkim śląc ciepło i dobroć -
Życząc wszystkiego dobrego po stokroć.
W wir wchodząc romantyzmu,
Składając wszystkim dobrego optymizmu...

Bądźcie duchowo lotni, jak ten ptak mnie objawiony,
Po wsze czasy, jak na wieczność złote ikony.
Trwać i żyć na tej pięknej Boskiej Ziemi,
Którą millennium ukształtowało, nie będąc do siebie niemi.

Serca otwierać jedni drugim,
Przeto siebie i świata nie zagubim.
Żyjmy jak Anioł z Aniołem w Niebie,
Jedni drugim będąc w potrzebie.

Wtenczas trosk i problemów mniej będzie
Lub w ogóle przestaną istnieć w tym względzie,
Że i na Ziemi aniołami się staniem,
Kiedy uporamy się z tym zadaniem,
Nie znając cierpienia i bólu.
Spraw, aby tak się stało, miłościwy Królu!

NA  TYSIĘCZNY  WIERSZ  [ 999 ]

Wielki potok myślowy
Przelał się przez głowę.
W jednej chwili odgłos milowy,
Jakoby przeżywając życia połowę.

Wyczyn nie lada,
Ciesząc się sam przed sobą.
Każda chwila rozgrzana i blada -
Rodziła się i umierała całą dobą...

Zanim wybuchła eksplozja -
Cios za cios, depresji kres
Aż do zwycięstwa poezja
Z siebie wyrzucając ogromny stres.

Chwile wzniosłe i upadłe -
Żyją i umierają dniami i nocami jak strach!
Zgryzot cienie dokuczliwie zajadłe
Dzisiaj nie rodzą się nawet w snach.

Dokonania przerastają samego siebie -
Tańcząc w wyobraźni poezji...
Życia dramaty w wierszach się grzebie -
Tym samym uwalniając się z dramatów herezji.

Wolność duszy, jak ptaka swoboda
Za nic i niczym nie może być przekupiona,
Skoro w natchnieniu żyje uroda
Pięcioma dekadami dobrem i złem okupiona.

Zatem graj życie nutą wierszową -
Rzucając cieniem i blaskiem nocy i dnia...
Niechaj to będzie twoją na życie odnową -
Odrastając młodymi pędami ze ściętego pnia.   

CZYM  ZA  MŁODU  SKÓRKA  NASIĄKNIE
     TYM  BĘDZIE  NA  STAROŚĆ
         [ Na tysięczny wiersz II ]

Wcale nie żal mi miasta
W którym przeżyłem pół życia.
A żal mi nawet wiejskiego chwasta,
Przy którym wyrastałem w mieście bez bycia.

W tym tak hałaśliwym mieście,
W którym od świtu wyją tramwaje!...
Jaka szkoda, że nie mogliście
Słuchać, jak na wsi szumią gaje.

Niejedno z Was wyrosłoby na poetę,
Będąc w dzieciństwie wśród:
Łąk, pól, lasów malowanych sonet;
Udowadniając, że nie żyje w ciemnocie chłopski ród.

Skoro wiemy, że prawdziwi poeci
Są pośród zielonych i złotych łanów zbóż,
Tym samym tworząc poezję od stuleci,
Co Im dodawał natchnienia sam Anioł Stróż.

Mickiewicz jest tego dowodem -
Opisując swoją rodzinną Litwę;
Która była Mu nad każdym Grodem,
Staczając piórem najpotężniejszą bitwę:

Za "Dziadów", "Pana Tadeusza" -
W wierszu: "Gospodarstwo" ujmując:
"Litwo! Ojczyzno moja![...], co mnie wzrusza,
Od nikogo lepszych słów nie znajdując.

Adam Mickiewicz:

"Litwo! Ojczyzno moja! ty jesteś jak zdrowie.

Ile cię trzeba cenić, ten tylko się dowie,

Kto cię stracił. Dziś piękność twą w całej ozdobie

Widzę i opisuję, bo tęsknię po tobie."

Tak i podobnie mną targają natchnienia,
Żeby choć na trochę poczuć co siedzi w duszy,
Skoro daleko mi do Mickiewicza imienia,
Bo nie każdy z nas tak, jak On wierszem wzruszy.

Lecz w tym najważniejsze, że jak On,
Tak i ja piszę od serca.
A nie jak dzisiaj za "glon"*,
Co w tym nie ma duszy ani serca.

My poeci spod wiejskich strzech;
Urodzeni na Łonie Natury -
Targałby nami śmiertelny grzech,
Gdybyśmy wyzbyli się chłopskiej natury.

Ja dzisiaj jestem tego dowodem.
Wczoraj pisał o tym Norwid,
Choć z urodzenia nie był z chłopskim rodowodem,
Nazwał siebie: "jestem chłopem", choć nie maił zwid.

Mnie do tego obdarzył los  k a l e c t w e m;
Prze co nie uziemiło, a zbudowało.
I to nie jest wobec Was chwalebne,
A to co z natchnienia w duszy grało...   

Mimo to ciągle w wierszach pięknych słów za mało,
A za dużo natchnienia, wyniosłości i dramatu.
Ale być chłoporobotnikiem, co sporo ziemi się przeorało
I sporo się nabudowało Śląskiego "heimatu".

Trudno być Słowackim, który pisał wiersze wzniosłe,
Tęskniąc za Ojczyzną będąc na obczyźnie.
W tak odmiennym między nami życiowym dramacie,
choć na cierpieniu było wyrosło -
Dozgonnie pozostając w górniczej bliźnie!

Ach, gdybym ja miał tyle szkół, ile Słowacki
I taki talent wrodzony do pióra.
Byłbym romantyczny, jak z urodzenia Głowacki*,
I pisałbym takie słowa, że leciałyby wióry.

A tak tylko od serca i z natchnienia,
Ale tak piszą poeci bez szkół -
Mając na względzie nie siebie, a dobro Ojczyzny Imienia,
Wynosząc na szczyty Ją, a siebie w dół.

  Objaśnienia: "glon"* - autor miał na myśli pieniądze.
  Głowacki* - autor miał na myśli prawdziwe rodu nazwisko Bolesława Prusa.

     UCZ  SIĘ  NA  BŁĘDACH  INNYCH

Kiedy w życiu pojąłem jak postępować,
było już za późno jaką drogę życia torować.
Teraz trzeba przyjąć to czego się nie wybrało,
jeśli chcę żyć? Pamiętam, że życie ma jedno.

        CZŁOWIEK  TO  NIE  PIES

Los nade mną płacze, czy ja nad nim?
Że moja dola życia sobacza, choć nie jestem psem.

     SAM  DO  SIEBIE

[ ale i niechaj weźmie pod uwagę ten,
kto nie ma z tym nic do czynienia.
Może w życiu się przydać?!]

Skamlasz nie ze strachu
przed faktem dokonanym,
a przed losem przegranym,
że już nie pójdziesz nogami, brachu!

JEŚLI  NIE WIĘZIENIE  FIZYCZNE,
TO  Z  PEWNOŚCIĄ  DUCHOWE

Trapi mnie smutek
na rzeczywistości skutek,
Jaki mnie dotknął przed laty
będąc więźniem losu,
choć bez okiennej kraty.

WALORY  I  PRZYPADŁOŚĆ  POETY

Poeta ma tyle słów, ile cierpień.

Tyle rozumu, ile przeżyć zwłaszcza tych złych.

Tyle uniesień duchowych, ile lat.

Tyle radości, ile doznań natchnionych.

Tyle żalu, ile bólu.

I takie umieranie, jakie życie.

Pamiętanie będzie po nim takie,
Jakie rozpatrywanie jego osobowości.

        NA  PODLASIU  DZISIAJ

2010.01.24, godzina 10:00, mróz taki,
że gdy patrzy się na promienie słoneczne,
widać zmarznięte kryształki ruchu powietrza,
jakoby srebrem z czarodziejskiej różdżki słońce sypnęło...

  ZIMA  STULECIA

Mróz, mróz, mróz!
Jak mało której zimy.
Ale zawsze jest tak,
Że po mrozie przychodzi odwilż,
Jak po nocy dzień.
Zatem trzymaj mrozie, mrozie
Na ten dzień,
Mrozem wszystko ściska:
Ciebie, drzewo, ptaka,
Zwierzęce siedlisko!

     ODPOWIEDŹ

Ja nie jestem bombką,
czy świeczką na choince,
żeby dobrze wyglądać.
Ja jestem dramatem z życia,
co na to przykro patrzeć.

     *     *     *

"Czasem lepszym jest wrogiem dobrego".

Oznacza to, że jeśli jest dobrze, to nie przedobrzyć.

     *     *     *

...Wiersze rodzą się z bólu i cierpienia...

     *     *     *

"Rzuć okiem tam, gdzie nie dojdzie się krokiem."

Co prawda pozostanie żal, ale i wspomnienia.

.

   WRODZONY  PATRIOTYZM

"Nie ten najlepiej Ojczyźnie służy,
kto nadzwyczaj rzecz rozumie".

Lecz ten, kto Ojczyznę pomiłuje,
bo przychodząc na świat, jak rodziców,
Ojczyzny nie wybiera.

     *     *     *

"Wygórowana ambicja nie oznacza, że nie jest uczciwa."
Jeśli to robisz od serca, a nie z zysku.

                         Z  PESYMIZMU  W  POZYTYW

Jest źle, albowiem dobrze, że jeszcze nie jest gorzej, niż mogłoby być źle.

        < WSTECZ

Te dni cieszyć nie mogą -
W których żalu było pełno łez...
Ciężkie chwile, które stawały się z liczbą mnogą -
Zamieniały się w potężny stres.

                              Pamiętaj

Kto we własnej decyzji nie ma zdania, ten rozporządzany się stanie.

    P R Z E M I J A N I E

Kiedy sława przemija
I kiedy przychodzi wiek podeszły.
Wtedy trzeba użyć kija,
Aby podeprzeć życia czas przeszły -
Ciężaru, który jak płyta betonu
Gniecie niemiłosiernie ku ziemi
I zbliża do życia zgonu
W złotej kończącej się jesieni.

CZŁOWIEK  JEST  POEZJĄ,  A  NIE  POEZJA  W  CZŁOWIEKU

Wiersze istnieją dla ludzi, a nie dla poezji,
ponieważ napisane są przez ludzi, a nie przez poezję.

             BEZ  OBŁUDY

W ludziach sędziwego wieku widzę wszystko,
co w ludzkości nienaganne, a mianowicie:
szczerość, ufność, tolerancję, szacunek,
poważanie, współczucie i brak zazdrości.

    JEDEN  DUCH,  DWA  ŻYCIA  I  RAZ  UMIERANIE

Charakter mam ten sam, ale dwa razy już się urodziłem
i dwa razy byłem człowiekiem. Za życia raz już umierałem. 
A czy trzeci raz się urodzę i czy będę człowiekiem? 
Czy po drugim razem na pewno już umrę?   

               PRZEZNACZENIE  NIE  WYBIERA

Wolałbym być malarzem i przenosić swoją wyobraźnię na obraz,
ale Bóg tym mnie nie obdarzył, więc tylko albowiem aż tylko,
a może nadto mogę umieszczać na papier ten dar urodzony
w ukryciu słów nałożoną kartką na kartkę czyli dano mi być wierszowym.

     *     *     *

Dzisiaj poranek budzi piękną pogodą,
Zima urocza na sto dwa, słońce z pełną urodą
Podróżuje po czystym niebie.
W duszy pogoda gra - klawo jest jak cholera.
Choć ból u nóg taki, jakby żywcem skórę zdzierał.
To jednak miło przekroczyć próg,
Żeby z tęsknoty już nie umierał.

     *     *     *

Nie jestem chłopem,
robotnikiem,
inżynierem,
ani filozofem.
Nie robię to co umiem,
a to co mogę.

O  ZIMOWYM  PORANKU

W domu milej i przytulniej,
Bowiem o wiele cieplej.
Za oknem dalej las zmarznięty,
Jakby zlodowacony stoi bezwietrznie.

Słońce w lesie ugrzęzło,     
Z trudem ku wierzchołkom drzew się unosi.
Ptak, który przybył z głębi lasu,
Ćwierkaniem o pożywienie się prosi.

Dzieci dzisiaj już nie ma takich,
Co by dokarmiały ptaki.
Gdzie są dobre te pokolenia,
Że się martwili zimą o ptaki?
Są już wyrośnięte
I dziś zajęte pisaniem wierszy?
Na to wychodzi,
Że czym więcej dzieci uczą,
Tym mniej rozumieją.   
A już o zbudowaniu karmnika nie ma mowy.
Poeto, nie doczekasz się tego.

                POWRÓT

Gdy śni mi się dzieciństwo, jestem szczęśliwy.
Kiedy do niego wracam myślami, jest prześlicznie.

Słyszę skowronka na niebie i tak długo go wypatruję,
aż wzrokiem znajdę.

Widzę motyla, który na kwiatuszek łąkowy siada.
Bociany na lipie klekoczą.

Widzę, jak barany na łące łbami bój toczą
o baranicę, która jest w rui.

Widzę konie, jak rżą w zagrodach.

Widzę chłopów strudzone dłonie pracując
na roli w chłopskich rodach.

Widzę w olszynach dziesiątki gniazd wronich.

Widzę łąki w rozmaitych kolorach.

Widzę szpaków lawiny.

Widzę łany zezłoconych zbóż rozmaitych
pędzone falą wiatru, jak morze grozą.   

Ale tutaj jest pięknie, gdy kolorowo
i bez możliwości umierania na lądzie.

Widzę częste zabijanie, ale nikt nie staje się zabójcą,
bo zabijanie jest konieczne, humanitarne, żeby przeżyć.

Widzę śmierci ratowanie, kiedy ptak
lub zwierzę domowe umiera.

Widzę, jaki jest sens życia i nikt nie poniewiera się.     

Widzę, że tutaj zazdrość nikogo nie zżera,
bo wszyscy są jednakowo bogaci lub biedni.

Widzę, jak tutaj tak dużo od siebie dają,
a tak mało dla siebie żądają.

WYBÓR  CZY  PRZEZNACZENIE

Wszyscy rodzą się nadzy
I o tej samej krwi,
A jednak w życiu jednemu ciosu łom,
Drugiemu bije szczęścia dzwon.
W jednej sytuacji rodzice są winni,
W drugiej sami sobie.
Inni umarli są już za życia,
Zaś jeszcze inni dopiero umrą w grobie.

Co, Ty Boże, myślisz sobie,
Że nierówno wszystkich traktujesz!?

Czyżby wolisz, żeby ludziom jednym
Było jak w kapitalizmie?
Drugim jak w socjalizmie?   

   Nigdzie  nie  byłem  poza  granicami

Nie byłem poza granicami swego kraju,
ani nad morzem i ani w górach tych tatrzańskich
nigdy nawet nie byłem we własnym kraju.

Czy żałuję? Nie, nie żałuję.
Z wyboru nie chciałem za młodu,
więc i dzisiaj na starość nie pogonię
zobaczyć tam Natury płodu.

               O  PTAKU

Usiadł kwiczoł na drzewie wierzchołku
I siedzi sobie skulony,
Czekając na dobrą chwilę w odpoczynku,   
Kiedy nabierze odwagi do dalszej drogi w pełni sił.   

  PRZEMINĘŁO  Z  WIATREM

Powroty do obyczajów cnoty,
To chłopska wieś,
Już zaginęła gdzieś,
Pozostały tylko wspomnienia,
Jednak lepsze, niż niespełnione marzenia.

     BYŁO  TO  WTEDY

Było to wtedy, jak chleb wypadł z ręki,
To go po podniesieniu całowano.
[ Kto dzisiaj tak uczy dzieci? ]
Wieś była pełna dzieci,
Więcej, niż na dachu gołębi.
Dzisiaj aż łza z powiek zleci,
Że przeszłość mną gnębi.

Było to wtedy,
Jak wieś była pełna dzieci,
Kiedy z "Potopem - szli Szwedy";   
W telewizji ucząc nas o historii ze stuleci.
Wtedy jak chleb wypadł z ręki,
To go po podniesieniu całowano,
Kwiaty dzieci Ojczyzny pąki,
Godnych Ojczyźnie dzieci miano,
Wtedy, jak chleb wypadł z ręki,
To go po podniesieniu całowano.
Takie były wtedy dzieci.

  NA  CHWILĘ  OBECNĄ

Zima nie daje za wygraną;
Luty mrozem skuty,
Śniegu po kolana,
Na niebie bez błękitu,
Zimno zwłaszcza z rana,
Żadnego zimą zachwytu,
Bo "kulawemu", to jak "biednemu" -
Zawsze wiatr w oczy.
Trzeba poczekać dość długo do wiosny,
Skoro śnieg w roztopach dłużej spływa,
Niż ze wzgórza kamień się stoczy.
Tak to z Naturą bywa,
Że zima, to nie każdemu czas radosny.
Oby do wiosny, będzie lepiej.

   PIĘTNASTA  DZIESIĘĆ
   [ Jak pociąg do Yumy ]

Na niebie chmury rozmyły się,
Jak śnieg na rzece.
Dni, które śniły się
Są lepsze, niż opisane w tece.

Pies kulawy, co go nikt nie chce,
Każdy nawet, kto go widzi, brzydząc nim,
Przegania go, jak wyrzutka, mając zimne serce.
I jak żyć w świecie tym?
Jak ten, co najwięcej o dobroci szepce,
Sam ją pod sobą depcze?

Puszcza, choć uśpiona, jest żywa
Zwierzętom i ptakom służąca za dom.
Chwila każda jest im miła,
[ To nie wierszy mych tom. ]

Przy balkonach pełny pożywienia karmnik,
Jak zbawiciel w ciężkich czasach.
Od tych dla ptaków postawiony pomnik,
Co kochają bardziej, niż siebie, Podlasie.

Bo las bez ptaków,
To jak martwy pomnik,
Gdzie usiądą ptaki tylko po to,
[ aż wstyd się przyznać. ]
Tylko nie wiem, kto pierwszy wyginie?

Las, czy człowiek?
O ptaka już nie pytam,
Bo do tego czasu,
Już dawno na ziemi wyginie!?

ZDERZENIE  SIĘ  PRZESZŁOŚCI
    Z  PRZYSZŁOŚCIĄ,
A  PO  ŚRODKU  TEGO  JA

Poeta, który miesza dzieciństwo,
Młodość i swoje okolice,
To ja, co żal mi wszystkiego -
O czym nie pomyślę,
Na co nie spojrzę,
To mi żal wszystkiego:

Tych polnych wiatrów z dzieciństwa,
Słonecznych dni bezchmurnych,
Które wtedy tak nie przeszkadzały,
Jak w dzisiejsze dni.   

Dzisiaj czasami mi się tylko śni;
Czasami zobaczę tamte dni.
Lecz czas już się nie cofnie.
Zatem pozostały tylko wspomnienia
Z przeszłości i niewiadoma przyszłości.
Zatem lepsza jest przeszłość zła,
Niż przyszłość niewiadoma.

ZDANIEM  POETY  DLA  KOBIETY

Kobieta, to nie jest przedmiot ubóstwa,
A piękno ciała, co trzeba je ubóstwiać...

   NA  WIERSZOWO

Na dzisiaj moje życie,
To wiersze w wykwicie...
Dobry wybór na wiek średni,
Kiedy wiersz za wierszem
Jest w dzień powszedni.
Żyć jest dobrze z poezją,
Gdy nie ma się amnezji.

                    DEFINICJA  ŚWIADOMOŚCI

Wszyscy się podpierają wykształceniem.

Ja się podpieram brakiem wykształcenia tak, jakbym się usprawiedliwiał za własne błędy.
Choć dobrze wiem, że brak wykształcenia nie usprawiedliwia brak wiedzy człowieka,
jak i nie usprawiedliwia nieznajomość prawa, jeśli chodzi o jego przestrzeganie.
W tym i w tym przypadku konsekwencje ponosi sam zainteresowany,
tym bardziej wtedy, gdy bez posiadania wykształcenia i z braku znajomości prawa,
sam na własnej skórze ponosi konsekwencje.

               SZKODA,  ŻE  PO  CZASIE

Bat, który biczował mnie przez całe życie, przemawiał,
Żebym mógł zrozumieć, gdzie leżały błędy  k a l e c t w a.

                                                                   
     *     *     *

"Kto podzieli się swoimi troskami - jest mu na duszy lżej".

Lepiej wyrzucić z serca kamień, niż nosić go w sercu.

         JAK  NIGDY

Jak nigdy na ulicy poboczach śniegu leżą zwały.
Tej zimy - zima nie przynosi chwały
Sypiąc śniegiem jak na górskich stokach.

Jakby nie było,
Choć to przecież Podlasie,
Jednak śniegu jest nie mało,
Kiedy jest go w nadmiernej masie.   

Ulicami chodzą tylko kobiety,
W prawej lub lewej ręce z torbami.
Mężczyzn nie widać niestety.
Śpią lub w pracy za kołaczami?

Jedynie ja tylko jestem w stanie to zauważyć,
Może dlatego, że nie jestem ani kobietą, ani mężczyzną,
Co każdemu w życiu może to się przydarzyć?
Może po prostu jestem aniołem, który wszystko dostrzega.

     "BIEDRONKA"

Biedronka, to nie stonka,
Która jak zaraza kartoflisko zżera.
Biedronka, to nie stonka,
Niskich cen przyszła czasu era.

Klawo jest jak cholera.
Coś się kupi, coś się zje i się wie,
Że klawo jest jak cholera.

      "REKLAMA"

Panny, które szczerzą zęby w reklamach,
Są szczęśliwe nad szczęście.
Ich radość, co wzięto w ramach,
Znają wszyscy w mieście.

A i tak są anonimowe.

    MOJE  MIASTECZKO

Moje miasteczko w którym żyję,
Ani deczko za małe, ani za duże.
Dzisiaj wierszem mu służę za to,
Że w nim mieszkam...   

Nic tutaj nie czuję, co by bolało,
Tym bardziej nic złego nie widzę,
Tylko humor mi do psuje.
Wszystko, co zobaczę -
W wierszach ujmuję...

       "EROTYK"

Czemu ja tak lubię kobiety?
A nie jestem podrywaczem.
Może dlatego, że jestem poetą
I w oczach urok nimi zaznaczam.
Czy temu, że mam żonę -
Tutaj nie postawię"?",
Bo to jest jak 2x2=4.
                                                                   

   MOJE  MIASTECZKO  II

Moje miasteczko w którym zawsze
Nad głową świeci słoneczko,
Nawet i wtedy, gdy nie lubię,
Jak jest za ciepło, zwłaszcza wtedy
Świeci najbardziej słoneczko.

Moje miasteczko młodsze jest
Nawet ode mnie trochę,
I jeszcze z trochę, deczko.

Moje miasteczko miłe, czyste i pachnące,
Jak ciasteczko; w którym zieleń jest
Nad zieleń tak bujną, aż w oczach mi zielono.
I w tę chwilę potrójną w której jest:
Życie, Przyroda i czyste niebo.
Moje miasteczko, które nie zamienię na nic,
Bo nie bo. Za nic!

     *     *     *

Definicja według "kalekiego" poety:

Życie, to nie radość, a  c i e r p i e n i e,
Ale żeby je zrozumieć trzeba przezwyciężyć cierpienie.

      PRZEDWIOŚNIE

Muzyka ptasia do moich uszu
Już przed świtem rozpoczęta...
Do życia co dnia dodaje animuszu
I każda droga staje się prostsza,
która jest kręta.

.   
  PRZYRODA  I  PATRIOTYZM

Podlasie! Ojczyzna moja!
Która leżysz między łąkami i polami
Przyrody w naturze [d]ostoja
Otoczona zewsząd lasami.

Słońce od samego rana
Oświecasz wieś w blasku promieniami;
Na łąki i pola także zachodzisz, zbożem witane,
Aż zajdziesz za "ślewczyzny" olszynami.

Mickiewicz pisał o Litwie,
Jak Ojczyznę trzeba cenić:
"Ten tylko się dowie, kto ją stracił!"
Ja dodam, że z wrogiem po bitwie -
Każdy, kto w Jej obronie krwią opłacił,
Ten nie musi za siebie się rumienić.

        Z A D U M A N I E

Chłopcem, którym byłem nie jestem.           
O tym o czym śniłem nie mam.
I jak tu żyć z gestem,
Kiedy nic nie mam prócz uczucia i natchnienia.

Czy to wystarczy, żeby żyć?
Zapewne tak. Ale co to za życie.
Za to wystarczy, żeby wyrosnąć na poetę,
Czy choć w mniejszym stopniu być poetą.
Zapewne tak. O to jak najbardziej wystarczy.

     *     *     *

   Przysłowie mówi: "Szata nie zdobi człowieka".

To prawda. Ale z drugiej strony, jak kobieta się wystroi,
to u mężczyzny podniety płynie pełna rzeka.
Do kobiety oczywiście.

            KOTY

Koty buszują w "trójkącie wierszowym", 
Słońce im sprzyja godami marcowymi -
W stadzie "cieczka" ich trzyma,
Nawet nie przeszkadza jeszcze
  nie odeszła całkiem zima.

Miauczą po nocy i za dnia,
Nawet uczepiają się drzewa pnia.
Samotniki, przez gody - są razem,
Raz do roku są tego obrazem.

Niemiła woń zapachu jest przy każdym drzewku.
Kto lubi koty nie jest normalny,
Tym bardziej ten kto ich dokarmia,
A już najgorszy ten kto wyrzucił kota z domu.

Kot jest gorszy od psa,
Bo pies obsika słup, pnia i pogoni kota.
A kot wszędzie obecność zaznaczy
Nawet tam, gdzie wleźć raczy.

Koty są dobre dla dzieci w domu na kanapie,
A w "wierszowym trójkącie"gorsze są od śmieci.
Komu kot obsika okna, ten z utrapieniem za głowę się złapie.

Jak tu pozbyć się tych szkodników?
Jeśli nie szkodników, to psotników!
W naszym kraju tylko ten rozumie problem
Kogo dotyczy na własnej skórze problem.

[ Jeśli ktoś z miłośników kotów poczuł się urażony treścią wiersza,
to serdecznie przepraszam.
Autor wiersza miał na myśli koty bezdomne wałęsające się po osiedlach.

Powołując się na zwrotkę trzecią wiersza:

Nie miła woń zapachu jest przy każdym drzewku.
Kto lubi koty nie jest normalny,
Tym bardziej ten kto ich dokarmia,
A już najgorszy ten kto wyrzucił kota z domu. ]

     *     *     *

Jestem poetą nie z tej bajki, ale na tej samej Ziemi.

    ZIMA  STRASZNA,  ZŁA

Co to będzie, co to będzie?
Zima wszędzie, zima wszędzie!
Zima w krajobrazie wzdłuż i na wskroś
Tak już zbrzydła, aż się tylko wiosny proś.

Śniegi zaległe wszędzie leżą,
Gdzieniegdzie wzrostu ludzi mierzą,
Strach aż patrzeć na ten śniegi,
Jak usłane śniegiem są ulic brzegi.

Śnieg skrzypi pod butami
I choć już nie chodzę wiekami 
Słyszę skrzypiący śnieg pod butami,   
Czuję moc i siłę mrozów biegu!...

Odejdź zima zła już do lamusa,
Tęskno już mi za wiosnami,
Za żabami wędrującymi do wody z lasa,
Chcę już widzieć to stojąc pod sosnami.

Chcę ptaki krzykliwe liczyć.
Wiersze pisać chcę ciągle się uczyć...
Z pąku wyrośnięty każdy listek okiem mierzyć.
Chcę w siebie ciągle wierzyć.

Że beze mnie świat przestanie istnieć
I wiosna obserwatora mieć nie będzie.
Ciągle chcę w to wierzyć, że beze mnie
Przyrodzie będzie ciężko z przyrodą się zmierzyć!?   
Ciągle chcę w to wierzyć, ciągle przez to chcę żyć,
Żeby z przyrodą się zmierzyć,
Żeby przyrodzie zaufać i jej wierzyć.

Przez to ciągle chcę żyć...

     TO  JUŻ  KONIEC

Życiem skołatane nerwy
Do ciszy i spokoju
Ukoi śpiewający ptaszek,
Który usiadłszy na ganku daszek
Sobie śpiewa po południową porą zapominając,
Że zima była zmorą, która już znika gubiąc bieg!

     ...IDZIE  WIOSNA...

Las odzyskał zieleń,
Przeto ptaszkom poczęło się milej.
Nawet z głębi lasu wyszedł na polanę jeleń
I porożem rani śnieg, ziemię tkliwiej.

Ptaki ze śpiewem tak się cieszą,
Jakoby zimy już nigdy miało nie być;
Przekrzykiwać siebie ciągle śpieszą,
Albo żeby pannę zdobyć.

Tylko słońce za chmurami
Nic nie widzi i nie słyszy,
A tym bardziej księżyc,
  który utonął za murami.
Utknął we mgle i ledwo dyszy. 

                                                 
Kotom nic nie przeszkadza,                     
Jeśli spotka Ciebie, oczka wywali patrząc,
Jak na zbawienie za nic nie oddali,
Tylko ciągle swój wzrok, w Twój wsadza.
                                               

Wszystko czuje wiosnę na garbie i w sobie!
Ja już nigdy nie wyrosnę,
Zawsze chłopcem, wiosno będę Tobie.

        ...WIOSNA...

Rozpromienił się pogodny dzień,
Słońce zajrzało nawet do sień.
Żyć, choć się chciało,
To tym bardziej jeszcze się zachciało,
Na tę ...wiosnę, na ten wiosenny dzień
Rozpłomienił się dzisiejszy dzień.

        JASKÓŁKO

Ty, jesteś moim niebem
I moim cieniem, jaskółko,
Fruwasz nad moją rodzinną Sokółką,
Pod chmurami, lecz nad dębem.

W  NADCHODZĄCĄ  WIOSNĘ

Mgła kotłuje się po puszczy,
Śnieg schodzi z krajobrazu.
Mały ptak zanim z "klepsydry"
słonecznik złuszczy,
Po tym już nie ujrzę jego obrazu.

Mgła przykotłowała się 
bliżej "wierszowego trójkąta",
Przysłaniając małe ptaki
i tak już ukryte wśród gałęzi sosen.
Patrząc z okna kąta,
Czuję, jakobym wpadł w głęboki sen.

  RZADKI  GOŚĆ  I  KRÓTKI  GOŚĆ

Przeciął lot między dwoma blokami
Z całą rozpiętością skrzydeł
I usiadł na "nagą ewę"* przed moimi oknami 
W majestatycznej okazałości,
  jakby na obrusie zrobiony spod szydeł.

Będąc tak pięknym, jak żywym
I tak krótko goszcząc na "nagiej ewie"*,
Żem zanim spostrzegł, jak jest miłym,
Już go żem nie obaczył na tym nagim drzewie.

  Objaśnienie: na "nagą ewę"* - drzewo bez liści w zimie.

    ODWILŻĄ

Deszczyk kropi - śnieg się topi,
Mgła ku okien podchodzi,
Zima umiera, nie się rodzi!

Ptaki się radują,
Skoro wiosnę czują.

Wiatr usnął na polu -
Cicho na wygwizdowie.
Czy w lesie ciepło ci trolu
I na gałęzi sowie?

    LUDZKIE  ŻYCIE

Chwilami życie bywa szczęśliwe,
Chwilami życie bywa miłe,
Chwilami życie bywa znośne,
Chwilami życie bywa  c i e r p i e n i e m.
Ale nigdy nie żałowałem,
Że przyszedłem na świat,
Skoro ode mnie to nie zależało.

    BEZNADZIEJA

Gdybym mógł chodzić,
poszedłbym pod sosnę
okryć się cieniem.
Lecz muszę się z tym zgodzić,
że choć z tęsknoty oschnę,
nie stanę pod jej imieniem.

Tylko wybałuszam* oczy,             
z dala ją przybliżając ku sobie.
Lecz szybciej na dolinie kamień się stoczy
i szybciej położę się w grobie,
niż cieniem się okryję,
sosno pod tobą, sobie.

  Objaśnienie: wybałuszam* - z języka etnicznego
  autora na poprawny polski - wytrzeszczam oczy.

     *     *     *

Na męskie zgryzoty nie jest dobre napisać wiersz, a dobra jest wódka.

     *     *     *

Tyle jest wart człowiek światu, ile zostawi po sobie dzieł z życiowego warsztatu.   

W  NIEDZIELNY  PORANEK  OSTATNIEGO  DNIA  LUTEGO

Śnieg kona ubywaniem,
Choć pięknie srebrzy się w słońcu,
Zima dogorywa przedwiosennym konaniem -
I niedługo wiosna przyjdzie w końcu.

Na drzewach nocne zwisają krople wody
Świecą się w słońcu, jak "robaczki świętojańskie",
Drgając na wietrze, jak dla dnia urody,
Co w przyrodzie żadne dni nie są bezpańskie.

Między drzewami smugi mgły,
Jak cienie w pionie zawisłe,
W słońcu giną zanim ku ziemi legły,
Pięknie jest dzisiaj zaiste.

Sikorki wędrują: odziane drzewa -
"Nagie ewy" - "nagie ewy" -
Odziane drzewa - i tak bez końca
Dzień się rozgrzewa słońcem
  dotykając śniegu między drzewa.   

Słońce z porą roku i dnia
Uniosło się nad korony sosen,
Nie mając odpoczynku ani dnia,
Świecąc od zarania tyle,
  ile od powstania wiosen.

Niebo na pozór puste i ciche,
Zostało poranione smugami cieni po samolotach,
Bowiem w powietrzu i na ziemi życie nie jest liche
Tym, co myślą o nie niebieskich migdałach,
  a w życiu o życia lotach.

     *     *     *

Poeci lubią kobiety. Ale ja nie jestem babiarz i łajdak,
zatem jestem wyjątek i warto mi wierzyć.

     *     *     *

Miłość jest jak choroba, a nie jak ozdoba.
Zatem pokochać tylko jedną osobę,
Aby raz tylko chorować.

     WIERSZE  Z  MARCA  2010  ROKU

      DEFEKT  NABYTY

Dobrze, że matka urodziła mnie mężczyzną
I z tego powodu nie muszę nosić sukienki.
Bowiem w razie wiatr ją by podwiał,
Zobaczyłby nabyty defekt.

A z tego efekt byłby taki,
Że wiatr zobaczyłby nabyte emblematy z górnictwa.
Ale najpierw musiałbym być kobietą;
Mieć na sobie sukienkę i chodzić.

   WSZYSTKO  MA  SWÓJ  KONIEC

Wiatr przestał kołysać korony drzew,
Sikorki po złupieniu "klepsydry"
W głębokim lasie - wśród gałęzi odpoczywają.
Skończył się Vancouver - skończyła się rywalizacja.
Syn leży na kanapie, ale nie chrapie,
Bo skończył mu się czas leżąc na kanapie.
Każdy dzień jest taki sam
I tak samo zawsze się kończy,
Skoro dzisiaj wierszem gram,
Czy nigdy nic u mnie się nie skończy?

         POETA

Jakie to słowo piękne: poeta -
Myśli chodzą po duszy
Cichą mową ułożone
W rytmie jak sonet.
Słowa szeptane z ust wypływają,
A wiatr je rozwiewa,
Które jak myśli się rozchodzą...
Ciało się raduje,
Bowiem każde słowo sens znajduje -
Powstały wiersz nad każdy wiersz króluje
I dusza nie błądzi,
Bowiem błędy przechodzą na papier.

  Basi

  NA  OCZACH  I  W  USZACH

Słońce wyszło spoza chmur -
I muska po oknach.
W pokoju, choć ściany mają mur -
"Antków" słychać w odgłosach!

Słońce zaszło za chmury,
Raczej chmury zasłoniły słońce.
Za oknem dzień wiatrem bury,
Kołysze drzewami bez końca...

W TVP1 Klan przywitał się z sympatykami.
"Antki" robią to co muszą.
Z kuchni zupa pachnie przyprawami.
Za oknem koty kotów duszą.

"Antki" robią swoje, bo muszą,
Lecz dzisiaj wszystkim jednako, bo na zewnątrz.
Zatem dzisiaj moje organy się nie wzruszą,
Skoro "Antki" nie robią w budynku wewnątrz.

W piwnicznym warsztacie "Antków" spawarka wyje,
Ale to odbieram jak wentylator.
Czasami w takiej uciążliwości żyję,
Że aż chcę, żeby ich rozpierdzielił sam Predator.

[ W TVP2 kochają się na szerokim łożu -
I siebie do siebie adorują.
Życie oparte na dupie podłożu,
Nie jednej dupie za dupę wiele obiecują. ]

Słońce wyszło spoza chmur po raz który,
Las na bloku składa ruchome cienie.
"Antki" ucichli do powrotu,   
Teraz słyszę nawet swoje istnienie.

Jest cisza...
Ale dzisiaj nie napiszę:
Klawo jest jak cholera.
Zimno jest!

                                                                                                             
     *     *     *

Wiersze wyzwalają cierpiącego człowieka, kiedy wykrzyczy się w ciszy
mimo, że słowa pisane -  nie mówią - nie krzyczą.

  SĄ  TAKIE  I  TAKIE  CHWILE

Są takie chwile, że wyć się chce.

Są takie chwile, że cieszyć się chce.

Są takie chwile, że nic się nie chce.

Są takie chwile, do jutra byle.

Są takie chwile,
Że ma się wszystkiego tyle,
Ile człowiek znieść nie może.
A jednak żyć się chce.

Więc pomóż, mój Boże,
Abym miał wiarę
W to życie jakie orzę.

   W  ODWIEDZANYM  MIEJSCU  POETY

Przybywszy oto tutaj
W miejsce ulubione twoje;
Żegnasz odchodzące zimy dostoje.
Bądź poeto tutaj, o nic tylko nie pytaj!

Że niepokój bezsilnie opuszcza twoje omdlałe dłonie,
Którymiś zanurzyłbyś w tą zimną - lodowatą wodę.
Ależ nie możesz za nic to uczynić, opuszczając brodę;
Bo raz, że nie możesz chodzić,
Skoro twoje bezwładnością ciało płonie.
Drugim razem, że lód jeszcze na wodzie nie stopniał
I nie możesz płomieni życia zanurzyć, abyś ostudział.

Jedynie wzrok twój pod lodem utonął.

W  DNIU  KOBIET  DLA  KOBIET   

Bez Was nie byłoby nas,
A kto już jest bez Was jest zagubionym.   
Z Wami i dla Was kto żyje ma cel.
Kobieta jest jak bajka - marzymy o Was,
Śnimy, błagamy, przepraszamy Was,
A nawet twardziele są u Waszych stóp.
Życie bez Kobiety jest jak puste niebo,
Choć pogodne, ale szare i smutne.
Z Wami w życiu przeżywać chwile nawet i te okropne
Są do wytrzymania i do zniesienia.   
Dla Waszego imienia: Kobieta;
Chcemy wszystkiego i robimy wszystko,   
By nie zaznać co to samotność, pustka.
Aby świat nie zaginął i aby serce miało serce
Nie raniąc i nie okaleczając się nawzajem
Nawet słowem, przede wszystkim słowem,
Bo jak wiemy słowa często bardziej bolą
I ranią nawzajem nasze dusze i serca,
Zwłaszcza te słowa nieprzemyślane, wybuchowe.     
Z Wami - Kobietą jest ciepły dom,
Śpiewający dom, świergocący poranek,   
Uczuć w sercu tyle ile mieści słów tom.   
A i chcącym być podatnym Wam, jak łagodny baranek.
I kiedy jest wszystko dopasowane i zgodne,     
Wtedy i tulipan ma wymiar bardziej wyniosły, romantyczny       
Do uczuć - co wszystko zamknie się w tym,
Że Kobieta jest dla mężczyzny Aniołem,
A mężczyzna dla Kobiety ramieniem.

https://www.youtube.com/watch?v=rmc0ueqobIQ   

Pisałem, 08.03.2010

        UŚPIENIE

Jeśli są zimne i pochmurne dni -
Brak wierszowego natchnienia.

Kaleki nie lubi zim, o nie,
Nawet w głębokim śnie
I nawet ze wspomnień!?

Stąd przedwczoraj - wczoraj -
I dzisiaj wierszowe było uśpienie.
Tegoroczna zima była, jak cierpienie.
Wiosna to do zimy raj.

     *     *     *

W jasnym słońcu oślepia mi wzrok,
W dodatku nie mogę postawić choć jeden krok
Dzisiaj ...jutro i nigdy! Przecież nigdy, nigdy,
Gdy każdy jest taki sam dzień.
I ta sama noc, choć lepsza od dnia,
Skoro sen niczego nie żąda,
Tylko nocy bez dnia.
Zawsze spać, a nigdy nie umierać.

   W  "...OBUMARŁOŚCI"

Kiedy wszystkie nadzieje bledną,
To choć na tę chwilę jedną -
Daj mi, Bożę, siłę na życie w tym
Tak ciężkim niepożądanym układzie,
Skoro na ziemi ludzkiej
Już nikt mi nie pomoże,
Bowiem nie jest w stanie
Nie mając pomocy założonej w planie.

    PO  "...OBUMARŁOŚCI"

Tak mi smutno było,
Tak mi pokutnie się żyło.
Tak mi cierpiąco czas przemijał,
Tak mi tęskniąc zegar godziny wybijał...
Czas nie gonił i nie wracał -
Dzień był równy z nocą,
Choć zegar wskazówkami obracał
I tylko stał nade mną Dobry BÓG z Bożą pomocą.

     ...PO  UWOLNIENIE

...Kiedy po latach męki i cierpień
Śmierć przyszła, nareszcie mnie ukołysze -
Wtedy po mnie pozostaną tylko wiersze ze wspomnień,
Których ja już nie usłyszę!

A będę wśród ciszy i bez boleść
Będę spoczywał, jak obłok senny.
A ciężar, co na ziemi ciążył kamienny
Stanie się jak pył.
A ja już o tym nie będę śnił,
Że życie trzeba znosić jak boleść...

  II           

        BÓL  I  RADOŚĆ

Kiedy padłem na urobek kamienia
I przywalony byłem, jak kamień na kamieniu!
Do dzisiaj pamiętam ze wspomnienia,
Jak całowałaś nogi moje w cierpieniu...

Aby ocucić i podnieść mnie z tragedii,
Tym bardziej czas cofnąć - śpieszący się zegar,
Co by nie musiał nosić nowego imienia: ortopedii -
W czym płonąłem, jak bez wody na ogniu gar!

A Tobie był taki boleści żar,
Jak rozgrzany kamień na kamieniu,
Skoro przypadłość ta nie była, jak dar,
A jak rozgrzany kamień na kamieniu...

Taki był przydział nam!
A Ty całowałaś nogi moje...
Było nas troje*, nie byłem sam,
Ale Ty całowałaś nogi moje...

Jak zraniony dar
We wszystkim, co Twoje i moje.         
Choć nie było nas dwoje,
Było nas czworo*, a byłem Tobie, jak dar,
Skoro Ty całowałaś nogi moje...
https://www.youtube.com/watch?v=F2wBtM2b8Jk

      WYRÓŻNIENIE

Choć jest w całej swej brzydocie
Nosząc ból i kalectwo!
A Ty widzisz w tej istocie,
Wyrazu uczucia nad jego świadectwo.
Piękne i bogate Twoje serce
Wyróżnia się nad jedno i setne serce.

  Basi

            JESIENIĄ

Las do tej chwili będąc rozchwianym przez wiatr - ucichł,
A rozgrzały się echa ze swym śpiewem ptaków!...
Co wychodząc ze żółto listnych krzaków,
Już od tej pory śpiew nie będzie lichy...

Dobrze, że tak się poczyna,
Bowiem życie, choć twarde jak głaz,
Często spłoszeniem dzień się rozpoczyna
Na dziś, jutro i na nowy czas.

Niech będzie dalej żółto-złoty las,
Aby co pod górę życia pchany ten głaz,
Był coraz to lżejszy, mimo wiek to coraz późniejszy,
Bowiem ptaki są w stanie odmłodzić wiekowego człowieka -
Z życia lat mu odejmując i wnieść
  do serca nektaru życia z młodych lat,
Co się przezwycięży wszystko to,
W czym rządził człowiekiem kat.

   W  KRZYWYM  ZWIERCIADLE

Płyną kaczki od brzegu
Scaloną formacją do szeregu -
Zostawiając za sobą zburzone pasy wodne,
Po czym rozmywają się przez ruchome prądy chłodne.

Po tym na wodzie cisza bezwładna powróciła
I te topiele, co kacza brać zmąciła,
Stają się to coraz wyraźniejsze,
Aż mogąc swoje odbicie zobaczyć śmieszniejsze,

Niż by w istocie można porównać.

Las temu obojętny,
Skoro od dawna utopiony.
Jedynie ten, który już ścięty,
Nie ujrzy już nigdy swojej korony.

A słońce, co się pod wodą zaszyło,
Już na innym lądzie otchłań go przesuwa.
A w życiu to co się zdarzyło,
Już na zawsze ręce skuwa!

Nie ma już kaczek
I pod wodą wygasło słońce,
Jedynie las topieli i ja jedynaczek
Pod wodą tkliwymi bez końca.

.

SIÓDMA  TRZYDZIEŚCI  DZIEWIĘTNASTEGO  MARCA   

Kiedy zza bloku słońce wynurza swoje istnienie   
I rzuca blaski promieni po oknie.
Z pryczy bólu i niespełnień
  podnieś swoje  c i e r p i e n i e,
Ciesząc się życiem stokrotnie.

Co dnia myślami sięgaj w przyszłość,   
A nawet czasami i w jej wstecz.   
Ale wyrzuć z siebie starą zaszłość -
Złemu losowi powiedz: - Idź precz!

Ptaki za oknem tobie śpiewają!...
Ty z radością natchnioną, je słuchasz;
Aż w duszy nuty ci się układają -
I już sam siebie do życia udobruchasz.

Jak warto żyć i obudzić się przed słońcem,
Bo tutaj jak nigdzie jest tak pierwotnie,
Jak za dzieciństwa, co było wzorcem
Wstać do zajęć wraz ze słońcem, ale ochotnie.

Wstaję do życia następnego dnia.   

I ty czyń podobnie, a przedłużysz przetrwanie!
Żyj ciesząc się dniem każdym,
Miej na co dzień nowe zadanie
Na przykład pisz wiersze
  o każdym nowym dniu ważnym.

Spójrz! Nie za siebie, a przed siebie,
Zobaczysz za oknem Nowy Dzień -
Jak słońce promieniuje na niebie,
Jak na ziemi kładzie się cień...

Na nagich drzewach, spójrz!
Jak nocne krople srebrzą się w słońcu,
Śnieg w promieniach słońca jak kona, spójrz!
Jak wiatr buja korony drzew
  i jak idzie wiosna do ciebie w końcu!

Ludzie, jak biegną do obowiązków, spójrz!
Panny młode idące do szkół, jak wiosna,
Niosące na sobie i w sobie ogromną radość
  w dziennym słońcu, dojrzyj!
A po latach dadzą nowe życie
  na chwilę komuś radosną.

Nie sięgaj myślami do gór i mórz,
A wsłuchaj się w żywioł wokół siebie.
Bogu i życiu pokłon złóż,
Że wiosna przyszła i do Ciebie.

  Pisałem, dnia 19.03.2010 rok.
  Podlasie na czasie

HALINA FRĄCKOWIAK - Papierowy księżyc
https://www.youtube.com/watch?v=s9it4bTk8d0

         NA  WIECZÓR 

Kiedy wieczór mrokiem dojrzewa,
Jerzyki kończą dzienne loty - 
Z nieba spadając w budynku szparki,   
  jak w małe groty,
Domu z natury nie znając za drzewa. 

Kiedy ciemność wzrok mój zasłoni -
Nie widząc nic prócz księżyca,
Szczęśliwy tak, bo tu moje macierze,     
Co do niej westchnień nic mi nie przysłoni.

Nietoperze nad głową śmigają,
Gwiazdy mnożą się na niebie...
Kocham życie, bo jestem
  w potrzebie pisać wiersze,
Skoro natchnienia duszą targają...

Od wypatrywania nieba kark boli,
Jak u gołębiarza sprzed laty.
Ale wolę tę cudowną wieczornicę za swaty,
Niżby na obcej ziemi pławić się
  w lazurowym morzu do woli.

Ach, szczęście moje, że nic mnie nie płoszy
I za niczym nie podążam.
Wystarczy mi, co niebo stworzy,
Bo prócz życia niczego nie żądam.   

Tyle co oczy zobaczą, tyle jedynie żądam,
Zrozumiawszy, że tyle z wrażliwością
  mnie usatysfakcjonuje,
Com na niebie i ziemi dzisiaj znajduje.

   POECI  W  RÓŻNYCH  BARWACH

Wydawałoby się, że poetą
jest tylko ten, kto pisze piórem słowa...

Ależ i poetą jest malarz, tylko z różnicą takową,
że słowa ma namalowane w postaciach.

Nawet i kowal jest poetą, tym niemniej i rzeźbiarz,
którzy piszą słowa nie piórem, a robioną rzeczą.
U wszystkich jest romantyka,
zatem są poetami tylko w inny sposób.

          Z  TEGO  RODZĄ  SIĘ  POECI

Dzisiaj zrozumiałem na sto%, że poeta nie pisze wierszy
tylko po to, by zostawić po sobie ślad życia i pamięć.   
Ale przede wszystkim po to, że ma wrażliwość,
emocje i przede wszystkim natchnienie.
A ta reszta, to tylko przygrywka układająca pisanie.

      PODLASIE  NA  CZASIE

Na Podlasiu jest tyle dla Narodu dóbr:
W Białowieskiej Puszczy żubr,
Na Biebrzy i Narwi setki gatunków
  dzikiego ptactwa w kolorach się barwi.
W Biebrzy i Narwi dziesiątki gatunków ryb.
Piękny Podlaskiej Przyrody jest byt.

A w Puszczy Knyszyńskiej moje miasteczko
Okalające lasem w scenerii bezkresnej zieleni,
Co często ona zakrywa słoneczko,
Składające mi na głowę ruchome cienie,
Których nigdy nie wyrzekam się,
A jestem puszczy niezmiernie rad,
Że cienia nie muszę szukać, radując się,
Bo słońce upalne jest mi nie przyjacielem, lecz kat! 

[ Tak już złożony jestem, choć nie chcę taki być;
że słońce mi jest balastem, co nie daje żyć! ]

Czego nie powiem o moim Podlasiu, które jest na czasie!
Przybywaj Stasiu i Ty Joasiu,
Zobaczysz w jakiej potężniej zielonej jest masie: Podlasie!
Od Białegostoku po Sokółkę,
Od Knyszyna po Gródek:
Ujrzysz tutaj w powietrzu jaskółkę,
Odwiedzisz niejeden Przyrody Ośrodek.
Dobrzy ludzie tutaj nakarmią Ciebie:
Babką podlaską w kiszce - czyli "krupienice",
Spróbujesz tatarskiego jadła: "pierekaczewnik" 
I innych wiele, wiele przysmaków,
Gdy odwiedzisz szlak tatarski w Bohonikach i Kruszynianach.

Zobaczysz tysiące bocianów, setki gniazd na słupach i stodołach.
Pola bezkresne i łąki zielone, rzeki naturalnie prawdziwe.
Ludzie gościnni, którzy mówić będą do Ciebie:
"Weźmie to, spróbuje!
A może tego popróbuje?
Może tego jeszcze nie próbował?"

Będą do Ciebie mówić na: "Wy", bez zależności od Twego wieku.
I jak wrócisz do domu, będziesz myślał, że jakbyś był
W innym czasie i przestrzeni, człowieku.
Ot co, takie zobaczysz Podlasie, tylko przybądź na Nie
Od wiosny do jesieni. Zimą też. Śniegu u nas Ci dostatek.

PIERWSZY  DZIEŃ  WIOSNY  ZA  OKNEM

Mgła kotłuje się w lesie
I przetacza się po "wierszowym trójkącie".
Z puszczy wiosna się niesie -
Na całym Podlasia froncie!

Pięknie tej wiosny będzie,
Czuję to w duszy.
Wiosna zaczyna się wszędzie,
Co nawet ptak się wzruszy.

Sosny złocą się między mgłą,
  a korony drzew zielenią,
Choć słońce je nie wyzłaca.
Z nieba pada deszcz, jak jesienią,
Lecz to nie ona, a wiosna wraca.

Las stoi bez ruchomo,
Niczym nie zrażony;
Żyjąc laty stoma,
A jednak na nic nie jest obrażony.

Spoza chmur na chwilę przebiło się słońce -
Muska las i okna.   
Mgła pożyła tylko tyle,
Ile przebywa pogoda psotna. 

Pogodą wypiękniało w "wierszowym trójkącie",
Nawet światłem otoczyło moje łoże,
Co na moment rozjaśniłem się w swoim kącie,
W którym płacze utracone życia podłoże.

Wiatr rozkołysał drzewa,
Niepogoda powróciła prócz mgły.
Puszcza sennością znowuż ziewa
I ptaki do ciszy się zmogły.

I tak w przeplatance dzień przebywa,
Jak w życiu  k a l e k i e g o  człowieka:
Raz za czymś serce się porywa,
Innym znowuż razem łzę otrzymuje powieka.

A co z tym, co nie ma rodziny
I nikt na niego nie czeka?
Jak smutno mu żyć, skoro jedyny,
A zmartwień i potrzeb ogromu rzeka?

Czy on wiosną głowę zawraca?
Czy ma wszystkiego dość?
Choć wie, że co roku wiosna wraca
I cóż z tego, skoro życie
  po grdykę daje mu w kość?

Zatem kochaj tych,
Którzy Ciebie kochają.
Abyś nie znalazł się wśród złych,
Co Ciebie za nic mają?!

Wtedy i wiosna będzie mieć sens.

  Pisałem, dnia 21.03.2010 rok.

POKUTĘ  ZNOSIĆ  MOŻNA  WSZĘDZIE

Czas przebyty ciężki jak głaz,
A życie, choć nie poszło w las,
Tyle dni pokutne, jak na horyzoncie sosen,
Znosząc przez dwadzieścia cztery wiosen.

Życie, choć  k a l e k i e,  a jedno
I raz tylko mi dane.
Kiedy je wspominam to aż lica bledną,
Skoro jest prawdą, a nie zagrane.

Las w którym - tutaj przebywam,
Jest mego  c i e r p i e n i a  słuchaczem...
BOŻE! wybacz mi, że Ciebie wzywam,
Będąc swego ciała i duszy tułaczem.

Pomóż mi wiersz ułożyć,
Daj jutra dożyć,
Słońce wschodzące zobaczyć,
Mieć siłę życiu przebaczyć.

Woda, co z nadmiaru spada,
Przy której rozważam życie.
A ona spadając mi podpowiada;
Że nic nie przemija tak szybko jak życie. 

A zatem szczęście moje przez nieszczęście,
Bo mogę tutaj Naturą oczy nacieszyć.
Nie potrzebując nigdzie się śpieszyć
W to życiowe nieszczęście, jak szczęście.

NATCHNIENI  POECI  ZZA  DALEKIEGO  MORZA

Indianie kochali naturę i żyli w zgodzie z nią.
Byli natchnieni swoją ziemią,
  kochali ją, jak swego boga.
A kiedy biali przybyli na ich ziemię, 
  nic nie kochali prócz złota.
Wtedy stworzyli Indianom piekło
  na ich własnej ziemi, czego Indianie nie pojęli,
   że biali na śmierć i życie kochają tak złoto.
Zamiast ptaka na niebie, liście na drzewie,
  prerie bezkresne, kaniony złote.
Zabijali, kradli i grabili na ile przyszła ochota.
Taka "bladych twarzy" była honoru cnota.

           WIOSNĄ

Słońce kładzie się do snu,
Już drzewo nakrywa mnie smugą cienia.
Już piszę życia swego zwierzenia,
Zanim dzień ściemnieje do snu.

N a t c h n i e n i e m  żyję bez tchu,
C i e r p i e n i e m  nie w sposób smakować się,
Imieniem*, aż wstyd poszczycić się,
A ze zrozumieniem dobrze, że żyję bez grzechu.

Jak dobrze w moim  c i ę ż k i m  życiu
Że czuję wokół siebie wonne istnienie:
Sosna, brzoza, świerk, olsza - dzieciństwa wspomnienie -
Tutaj mam dla oczu i duszy w dzisiejszym przybyciu.

Nawet Boga czuję,
Który w tej chwili mnie dotyka.
A chwila ta, która mnie spotyka,
Tylko ja wiem, że nic nie knuję.

Być poetą to tak jakby wszystko kochać
I tak jakby śnić o tym, co nie osiągalne.
Nawet te chwile mile piękne i błagalne,
Aby tylko od nich nie abstrahować.

     WIOSNA!

Wiosna wkoło,
tutaj, tam, za stodołą,
wszędzie jest wesoło,
skoro wiosna wkoło!

Ciepło, miło wkoło,
wszędzie, pod stodołą,
nad głową, pod połą.
Wszędzie wiosna na wesoło.

Jest pięknie, miło i zdrowo.

  Z  PIEKŁA  DO  RAJU  II

Gdy na karku miałem -300*
Pod powierzchnią ciężaru ziemi,
Co w tym czasie byłem przywalony,
  chwila stała się oczywista,
Że już na wieki wyjadę
  z tych piekielnych podziemi.

Śmierć, która obok mnie przeszła,   
Jak tuman mgielny,
  co po łące zwyczaj ma się snuć.
A po tym z tragedii,
  co warga jedna i druga mi uschła
I śmierć krążyła nade mną,
  jak na zatracenie tonąca łódź.

Umierając na spągu*
  zrozumiałem, że czas życia,
Które rozpaliło się,
  jak dom po gwałtownej burzy,
Nic nie ma już do zdobycia,
A powieka jedna i druga
  już do snu wiecznego się nuży!?

Da mi po wsze czasy wieczny spokój żywota,
Skoro skałą piaskowca byłem otumaniony.   
Na śmierć i życie była ochota,
Gdy we wszystkim byłem zraniony!

W tym czasie czułem się jak pustka
I lekki byłem, jak cień.
Czułem, że unosi mnie
  Anioł skrzydlaty, Boża jednostka
I w podziemiach wieczna noc
  stała się jak dzień.

  Objaśnienia: -300* - autorowi chodziło o poziom chodnika kopalnianego,
  który znajduje się na takiej głębokości poniżej powierzchni morza,
  [ Bałtyckiego ma się rozumieć ] a w sumie jest to 630 metrów pod ziemią.
  na spągu* - grunt pod stopami na dole kopalni czyli po prostu chodnik.

          S E N

Z nieba siecze deszcz,
Ja idę ku rzece niezmęczony życiem trudnym,
Bowiem życie nie było brudnym,
Tylko  c i ę ż k i m  i nieszczęśliwym,
Iż w życiu byłem wołem, a nie myśliwym.

Nad rzeką wszystko jak sprzed laty;
Olszyny, łąki, pola i wiejskie chaty.
Tylko ja nie mam lat czternastu,
A o cztery dekady więcej do tych lat czternastu.

               POETA  JAK  ŻYCIE

Ze mnie taki poeta, że nie tylko umiem natchnieniem się unosić;
serce wyrywać, duszę rozrywać, w niepokojach się dąsać,
życiem się trudzić, faktem obolałym się smucić...
Ale i pięknie życie kochać, niewiastę swoją miłować,
Przyrodę podziwiać i do ludzi nigdy nie tracić nadziei.

      WIOSNA  IV

Wiosna, wiosna, wiosna!
Wszędzie z tobą chwila radosna...
Wiosna, wiosna, wiosna!
Budzisz się z zimowego snu.

Matki na spacerach w wózkach
niemowlaków kołyszą do snu.

Wiosna, wiosna, wiosna!
Z tobą wszędzie do życia i do snu.
Wiosna, wiosna, wiosna!

Ludzie idą, biegną -
Serce im w radość do życia rosną...
Wiosną, wiosną, wiosną!
Wszystko skupia się w korzyść jedną: